लुकेको समाज भाग 4 Lukeko Samaj Part 4

• अनि क्याप्टेनले साहिलीको एउटा हात समाते र आफ्नो गालामा राख्यो। कुनै आपत्ति भएन साहिंलीबाट। क्याप्टेनको हौसला बढ्यो र मनमा कस्तो कस्तो लाग्यो। "साहिली, तिमी मलाई कहिले पनि नछोड़ है ?" "छोड्दिन। हजूर जस्तो मालिक पाउनु मेरो सौभाग्य हो।" -साहिलीले क्याप्टेनको हात समातेर भनिन् । क्याप्टेनलाई जोश आयो अनि साहिली पनि सल्बलाउन थाली। ‘‘तिमीलाई सुत्न त मन लागेको छैन ? निन्द्रा लागेको भए सुन जाऊ” -क्याप्टेनले भन्यो । "भएको छैन। हिजोभन्दा आज सबेरै छ। साने सुत्न गएपछि म माथि उक्लन्छु । -साहिंलीले भनी र क्याप्टेन साहेबको हात मिच्न थाली । क्याप्टेनले जानी-जानी हातको एउटा औंलाले साहिंलीको छाती छुने विचार गयो। बिस्तारै हात बढ्दै गयो र केही बेरमा नै उसका औंलाले छातीमा रहेको अनारदाना छोयो । साहिंलीलाई पनि कस्तो-कस्तो लाग्यो मनमा । क्याप्टेनले भन्यो- “अब तिघ्रा मुसारिदेऊ न, केही बेर !" साहिंलीले त्यसै गरी। “अलि माथिसम्म मिचिदेऊ? माथि कापामा धेरै दुखेको छ।” क्याप्टेनले भन्यो । साहिंलीले त्यसै गरी। उनको हात क्याप्टेनको कापासम्म पुग्यो । क्याप्टेनको त्यो उठिसकेको थियो। मिच्दा-मिच्दै साहिंलीको हातले त्यो ठाउँ छुन पुग्यो। उनीलाई त्यो हुँदा अलि मज्जा आयो। क्याप्टेनले सुतेको निहुँ गर्यो । साहिँलीको हात बराबर त्यही ठाउँमा पुग्यो। क्याप्टेन सुतेछ भनी त्यो ठाउँलाई साहिंलीले बिस्तार सुमसुम्याउन थाली। केही चिप्लो आए जस्तो भयो साहिंलीलाई त्यो ठाउँबाट। अलि अँध्यारो भएकोले साहिलीले बिस्तारै आफ्नो ठाउँमा हात ७२ : लुकेको समाज हाली। उनीलाई पनि त्यस्तै भएको रहेछ। "हजूर सुत्नुभयो कि क्या हो ?" भनेर साहिलीले क्याप्टेन साहेबलाई सोधी । "अधिको जस्तो गरेर मिचन।" साहिलीले त्यसै गर्न थाली। क्याप्टेनकी त्यो ठाउँ मुसारिंदै आयो। क्याप्टेनले अब साहिलीको रहरलाग्दा अनारदाना मिच्न थाल्यो। साहिलीलाई झन् मज्जा आयो। केही बेरपछि क्याप्टेनले साहिलीलाई तानी आफ्नो छातीमा टाँस्यो। साहिंलीले क्याप्टेनको गालामा म्वाई खाई। अनि म्वाइँको म्वाई चल्न थाल्यो, धेरै बेरसम्म क्याप्टेनको हात साहिली ले गुप्त ठाउँमा पुग्यो। चिल्लो आइरहेको थियो। दुवैलाई जोश आयो। साहिलोले क्याप्टेनको गुप्त ठाउँ मुसारी। झन् मज्जा आयो दुवैलाई। क्याप्टेनले साहिंलीको ठाउँमा आफ्नो गुप्ती कुराले छोयो। साहिंलीलाई असाध्य भयो छोएको हुनाले। आफै साहिंलीले क्याप्टेनको त्यो समाती भित्र पसाली। केही बेरमा नै दुवै मच्चिन थाले। स्वर्ग देखे दुवैले। साहिंलीले यस्तो मज्जा अझसम्म पाएको थिइनन् । मच्चिदै गए दुवै पित्रमा, दोहोरी खेले जस्तै केही बेरपछि केही बेरको लागि उनीहरू शिथिल भए। 1 क्याप्टेनले सोध्यो- “कस्तो लाग्यो । फेरि एक चोटि है।" साहिलीले केही बोलिन। एक चोटि त के, दश चोटि गरे पनि ऊ सहन सक्तथी। दोस्रो पटक काम शुरू भयो । पहिलेको भन्दा झन् मज्जा आयो, धेरै बेरसम्म । काम खतम भएपछि क्याप्टेनले भन्यो- “अब सँधै आउनु है, साहिंली ?" "हस्। अब म जाऊँ"? भनी सोधी । "मन लाग्यो भने फेरि आऊ।” साहिंली गई। केही बेरपछि साहिंलीलाई अझै चित्त नबुझेर फेरि आई। खूब मज्जा लिई कोठातर्फ गई। अब सधैं यही कार्यक्रम हुन थाखाल्यो, दुवैको। लुकेको समाज : ७३ १७ क्याप्टेन साहेब बिहानै उठेर बाथरूममा गई सबै कम खतम भएपछि तातो पानीले नुहाए। पुरानो घरको अब राम्रोसँग सजावट भइसकेको थियो। तल बैठक र दुई राम्रा कोठाहरू पनि बने। बैठक राम्रोसँग सिंगारिएको थियो । • अनि कोठाहरू पनि तीनतले। पुरानो किसिमको घर अहिले राम्रो डिजाइनको देखिन्थ्यो। क्याप्टेन साहेब भने माथिल्लो कोठामा सुत्ने गर्दथे । उनको कोठामा अट्याच बाथरूम बनाउन लगाएका थिए। त्यतिका वर्षसम्म बेलायतमा बस्दा उनीलाई सबै कुराको ज्ञान थियो। तर बेलायत जस्तो सबै मिलेको सबै पाइने सर-सामान काठमाडौंमा के पाउन सक्तथे र ? तैपनि क्याप्टेन साहेबले सानो तिनो घरमा चाहिने सामानहरू राजूलाई लेखेर झिकाउने गर्दथे। राजू र तोपको समय-समयमा चिट्ठी आउने गर्दथ्यो। राजूले लेखेको थियो। "ट्रेनिङ्ग राम्रोसँग चलिरहेको छ । ट्रेनिंगमा पनि राम्रो गरिरहेको छु।' राजूले यो कुरा पनि आफ्ना बाबुलाई लेखेको थियो कि मानिसहरू सबै बेसै रहेछन्। ट्रेनिंगको हेडमिस्टर स्नोम्यान राजूको मेहनत, मिलनसारिता, मिजासिलो बोली- चालीदेखि अति नै प्रभावित भएको कुरा पनि लेखेको थियो। यत्तिकैमा साहिंलीले चिया लिएर आइन् र टेबुलमा राखेर भनिन्- "आज त हजूर चाँडै उठ्नु भएछ। निद्रा राम्रो लाग्यो त ?” तिम्रो चियालाई मात्र पर्खिरहेको थिएँ ।” "लाम्यो। हो, म आज चाँडै उठेछु। नुहाउनेधुवाउने सबै काम खतम गरिसके। यति भनी क्याप्टेन साहेबले चिया पिउन थाले।“हुन त, चियाको पानी चाँडै नै तयार भएको थियो। हजूर उठ्नुभएको छैन भनी नल्याएको। सधैँ ठीक समयमा ७४ : लुकेको समाज चिया खाने बानी भएकोले घडी हेरी ठीक समयमा ल्याएकी।" साहिंलीले भनी। "हो, ठीक समयमा चिया पनि आइहाल्यो। अब चिया खाई कपड़ा बदलेर नयाँ घरको प्रगति के भएको छ हेर्न जानेछु। इंजिनीयरलाई साढ़े आठ बजेतिर बोलाएको छु। घर बनाउने काम साह्रै कठिन रहेछ, यहाँ भनेकी जस्तो केही सामान पनि पाइँदो रहेन छ । तर मलाई भने आफूलाई मन नपरेको कुरा केही पनि गर्न मन लाग्दैन। घर गएपछि कस्टममा पनि जाने काम छ। राजूले बाथरूमको निमित्त केही सामानहरू पठाएको रहेछ। ती सामानहरू भन्सारमा गई छुटाउनु छ। अनि बेलायतबाट मोटरकार पनि चलिसक्यो रे। किन ढीला भयो भनेर त्यहाँ सुक्नुपरेको छ। - क्याप्टेनले भन्यो । “त्यसो भए आज लन्चलाई अलि ढीला हुन्छ कि ?" -साहिंलीले सोधी । "ढीला त हुँदैन होला। आज लन्च बाहिर नै खाउँ कि भन्ने विचार गरेको " क्याप्टेनले भने। “यस्तो रोगको महामारी चलिरहेको बेलामा कहाँ होटलमा खाने! आफ्नै घरमा बनेको ताजा चीज खानुपर्छ। अलि ढीला भएर के हुन्छ र ? म सबै खाना तयार गरेर कुरिरहन्छु। खाना त घरमा नै खानुपर्छ। हजूर कपड़ा बदल्नुहोस् र वर्नभिटा केही बेरमा ठीक गरेर ल्याउँछु ।” साहिंलीले भनिन् । "हुन्छ त, लन्च खान यहीं आउँला, दस-पन्ध्र मिनेटपछि बर्नभिटा ल्याऊ। त्यो पिएर म बाहिर निस्कन्छु। साढ़े सात पनि भइसक्यो । इंजिनियर आएर फर्कला त्यसैले ठीक बेलामा पुग्नुपर्छ ।” "हवस् । म दश मिनेटमै वर्नभिटा तैयार गर्दछु । कपड़ा कुन ठीक गरुँ ?" -साहिलीले सोधिन्। "एउटा जुन भए पनि हुन्छ, ठीक गरिदेउ न । जुत्ताभरि धूलो छ। त्यो पनि ब्रशले सफा गर है?" -क्याप्टेनले भने। "हुन्छ, म सबै ठीक गर्दछु" भनेर एउटा हरियो पाइन्ट र क्रीम कलरको कमीज झकी दिइन् र रातो जुत्ता सफा गरिदिइन् । "अरू सबै कोठा ठीक गर्दा सफा गरेर राख्छु" भनेर साहिंली त्यहाँबाट निस्की लुकेको समाज : ७५ भान्छातिर । क्याप्टेन साहेब उठेर कपड़ा बदल्न थाले। कपड़ा बदलिसके पछि उनीले जुत्ता-मोजा लगाएर आफ्नो अलि-अलि फुलेको कपाल काँगियाले कोरेर नगीचे रहेको पाइप सल्काए। • साहिलीले गिलासमा बर्नभिटा र एउटा सानो शीशीबाट भिटामिनको औषधि दिइन् क्याप्टेन साहेबलाई। क्याप्टेनले औषधि र बनभिटा खाएर पाईप तान्दै भने- "साहिली। सके समयमा नै आउँछु। यदि केही बेर ढीला भयो भने, एक छिन कुर्तु है ?" "कुरिहाल्छु नि ! हजुरले यसको फिक्री गर्नुपर्दैन।" -साहिंलीले भनी। यति भनी क्याप्टेन साहेब पाइप र पाइपमा राख्ने सुतीको बट्टा बोकी त्यहाँबाट आफ्नो नयाँ घरहरू बनलागेको ठाउँतिर हिंडे । त्यहाँ कुनै पालेहरूले क्याप्टेन साहेब आएको देखेर नमस्कार गरे । उनी एउटा मेचमा बसे इन्जीनियरलाई कुरेर। क्याप्टन साहेबले केही बेर घरको वरिपरि घुमेर हेरे। त्यहाँको सबै फोहर, मैला-ढुङ्गाका टुक्राहरू देखेर यी कहिले सफा हुने हो भनेर सोचे। त्यस घरलाई कुनै दुई मानिसहरूलाई 'बिहान-बेलुकी सबै मिलाएर दुका टुक्राहरू र माटाको डल्लाहरू सफा गर्नु, तिमीहरूलाई म बक्सिस दिइहाल्छु नि !' भनेर अहाए। साहेबलाई नमस्कार गरे। इन्जीनियर साहेब मोटरसाइकलमा ठीक समयमा त्यहाँ आइपुगे। उनीले क्याप्टेन "इन्जीनियर साहेब, यी घरहरू कहिले तैयार हुन्छन् ? मलाई त दिक्क पनि लाग्न थाल्यो !" क्याप्टेनले भन्यो । "सबै समयमा नै ठीक हुन्छ। भित्रको वायरिङ्ग गरेपछि रंगरोगनको काम शुरू हुन्छ। मैले त कोठाहरूमा नियोपार्केटिङ्ग नै राख्ने विचार गरेको छु । जाडोमा जाडो पनि नहुने, गर्मीमा गर्मी पनि नहुने र आवाज पनि कम आउने हिंड्दाखेरि ।" "ठीक छ । त्यसै गर्नोस्। बरु राम्रोसँग गर्न लगाउनु होला र तपाईंले हेर-विचार ७६ : लुकेको समाज गनुपर्छ।" -क्याप्टेनले भने। "."यो सबै काम म गराउँछु ।"- इज्जीनियरले भन्यो। "अगाडि पछाडि फोहर यसै छ। सबै सफा गराउनुफ्यो।" "सबै ठीक हुन्छ। यहाँको कोठाहरू पनि बिहान-बेलुकी अगाडि सफा गर बगैँचा बनाउनुपर्छ भनेर भनेको छ।"- इज्जीनियर साहेबले भने। ‘‘मैले पनि अह्राएको छु । यसको लागि बकस पाउने छौ भनेर भनेको छु।" "आज बिजुलीवाला र कोठामा नियोपार्केटिङ्ग गर्नेलाई बोलाएको छु । ज्यामीहरू पनि आउँछन् आज। सबैले अगाड़ि सफा गर्नेछन्। बगैँचाको डिजाइन बनेर ख़तम पनि हुन लाग्यो। एक-दुई दिनभित्र ल्याएर क्याप्टेन साहेबलाई देखाउनेछु। काम जोड़-तोड़ले गर्नुपरेको छ। झ्याल, ढोका जडान आज शुरु हुन्छ। बाथरूमहरूको टायल पनि भोलि बिहान ल्याउँछ। ऐनाको आर्डर गरिसकेको छु । एक दुई दिनमा कम्पाउण्ड पनि बनाउन शुरू गर्नेछु । मैले कामले नभ्याएर मेरो असिस्टेंटलाई बोलाएको छु । ।"- इज्जीनियरले भन्यो । "ठीक छ। काम चाँडै होस्।" क्याप्टेनले भने । "चाँडै हुन्छ क्याप्टेन साहेब! सामान धेरैजसो ठीक छ। बिजुली र धाराको निमित्त दरखास्त दिनासाथ आउँछ। दुवै ठाउँमा मेरो मानिस छन्। चाँडै हुन्छ। टेलिफोनको निमित्त अलि गाहो छ। अहिले नै दरखास्त दिनुपर्छ। चाँडै नै हजार लाइन जड्ने भएका छन्।" -इञ्जीनियरले भन्यो । "बेलायतबाट पनि केही सामानहरू छोराले पठाएको छ रे। आजै कस्टममा गएर छुटाउँछु। हेरू, के-के पठाएको रहेछ।"- क्याप्टेनले भन्यो । केही बेरपछि इञ्जीनियर गयो। क्याप्टेन साहेब पनि एउटा ट्याक्सी लिई कस्टमतर्फ गए। उनीले कस्टममा गएर आएका सामानहरू छुटाए। कारको विषयमा सोद्धा कलकत्ता आइपुगेको कुरा थाहा भयो। सबै सामान लिएर उनी घरतर्फ हिंडे। सामानहरूमा बिजुलीको ल्याम्प, बाथरूममा तल राख्ने टायल र बाथरूमका लागि चाहिने अरू सबै सामान आएको रहेछ। अरू केही सामानहरू आउँदै लुकेको समाज : ७७ रहेछन्। घरको सबै काम छिटो-छिटो भयो । मानिसहरू धेरै आउँथे। पर बनाउने काम खतम भयो। स्वीस स्टाइलको घर भएकोले अति नै राम्रो देखिन्थ्यो। बगैचा पनि बन्यो। त्यो ठाउँ नै अर्को भयो । बल्ल क्याप्टेन साहेबले शान्तिको सास फेरे। ९८ रूपाले आफ्नो नोकर्नीलाई एक दिन बिहान तरकारी किन्ने निहुँले पूरणको घरमा लगिन्। उनीले नोकर्नीलाई अफिसमा काम गर्ने एउटा मानिस हुनुहुन्छ भनेर चिनाई। पूरणले त्यो केटी हट्टाकट्टा देखेर 'हुन्छ' भनी अंग्रेजीमा भन्यो। अनि पूरणले निहुँ गरेर भन्यो- "तपाईलाई अस्ति मैले दिएको फाइल चाहिये। साह्रै जरूरी छ। चाँडै ल्याइदिनुपन्यो ।” भनेर निहुँ गन्यो । "भोलि आफिसमा गएर पठाइदिन्छु। यसैको हात, हुन्छ ?" "हुन्छ।" -भन्यो पूरणले। "अब तैंले यो घर चिन्छेस् हगी ?" -रूपाले सोधिन् नोकर्नीलाई। "किन नचिन्नु, हाम्रो घरबाट नगीचे रहेछ।" “हुन्छ, एउटा कागज म तैलाई भरे दिन्छु। त्यहाँ साहेबकहाँ पुयाइदिनु है? 'हवस्' भनी। रूपाले अंग्रेजीमा भनी- "त्यो मैले तिमीलाई भनेको केटोले भरे बोलाएको छ, घरमा खान। जाऊँ है ? तिमी त रिसाउन्नौ ?" "कहिले पनि रिसाउन्न। के हुन्छ, मलाई सबै कुरा भन्नु है त ?" "के मैले तिमीसँग केही कुनै कुरा ढाँटेकी र यो कुरा पनि ढाँट्ने। ढाँट्ने भए तिमीलाई कहिले पनि म जाऊँ है भनेर सोध्ने थिइन।" रूपाले भनिन्। ७८ : लुकेको समाज “हुन्छ, तिमी जाऊ। भोलि हामी यहीं भेटुँला। किनभने बुबा पर्सि आउनुहुन्छ भनेर एउटा साथीलाई भनेर पठाउनुभएको रहेच। बुबा आएपछि फुर्सते हुँदैन । भोलि बेलुकी एक-एक छिन बसुँला र कुरा गरौंला।" -पूरणले भन्यो । 'ओ० के० साढ़े छमा' भनेर रूपा त्यहाँबाट नोकर्नीका साथ निस्किन्। बाटोमा केही तरकारी किनेर घरतिर लागे, ती दुवै। "मेरो भरे काम छ। मलाई एउटा साथीले खान बोलाएकी छ। त्यसैले म आउन सक्तिन । यो कागज लिएर तँ आइदिनु। उसलाई घरमै बसेर काम छिटो गर्नु भनेको छ, हाम्रो आफिसको मानिसले। आफिसका दुई पिउनहरूले बिदा लिएर बसेका छन्। अरूहरूको हात त्यो कागज पठाउन हुन्न। तै त्यो कागज लिएर साहेबलाई दिन जा -रूपाले भनिन् । “हुन्छ, मैयाँ साहेब!" “बाटो राम्रोसँग चिन्नु, फेरि बिर्सेलिस् नि।" रूपाले भनिन्। "किन बिर्सन्थें र ! त्यो घण्टाघरको अगाड़ि नै छ। पत्ता लगाउन मलाई गाह्रो पर्दैन !" -नोकर्नीले भनी । रूपा आफिसबाट फर्किन् र साथमा एउटा फाइल पनि ल्याइन्। पौने छ बजेको रहेछ उनको घड़ीमा। रूपाले नोकर्नीलाई बोलाएर भनिन्- "यही फाइल हो। अलि राम्रो लुगा फेरेर आइज र फाइल लिएर जा छिटै। अबेर भयो। म भरे खान्न । खाना पनि बनाउनुपर्दैन । बुबा-मुमा गोरखा जानुभएको छ। त्यसैले त्यो सानो केटो र तँ भात पकाएर खानु । -रूपाले भनिन् । 'हवस्' भनेर नोकर्नी लुगा फेरेर आइन् र त्यो फाइल लिएर हिंडी। “तँलाई केही बेर फुर्सत छ ?" -पूरणले सोध्यो । "छ, साहेब !" "त्यहाँ कुनामा भान्सा छ। दुइटा गिलास र पानी ल्या त। यहाँ काम गर्ने केटोलाई शहर पठाएको बेपत्ता भइरहेछ। अझ आएको छैन।" पूरणको घरमा आज कोही पनि थिएननन्। सबै बाहिर पाटनतिर भोज खान गएका थिए र अबेर आउने प्रोग्राम थियो। लुकेको समाज : ७९ रूपानकल भान्छामा गएर दुई खाली गिलास र एउटा जगमा पानी ल्याई (राखी। पुरणलाई त्यसको छाती देकर लोभ लाग्यो। गिलासमा डिस्की हाली आफूलाई धेरै पानी हाली त्यसलाई कम पानी हालेर भन्यो लो खा, औषधि हो। आफूल पनि पिउन भाल्या "यो जाँड हो साहेब ? "होइन, ताकत दिने ओखती, सबै खा -पूरणले भन्यो। "कपाल दुखेको पनि ठीक हुन्छ हुन्छ खानासाथ।" नोकर्नीले एकै पटकमा पिई। छाती समातेर भनी- "पोल्दो पो रहेछ।" "अब एकै छिनमा ठीक हुन्छ।" पूरणले भन्यो । त्यो केटीलाई झम्म भए जस्तो भयो । पूरणले त्यो केटीको चोलो समातेर भन्यो- "तेरो चोलो राम्रो रहेछ।' ""मैयाँ साहेबले दिनुभएको।" भनेर केटीले भनी। पूरणले त्यो केटीको हात समातेर भन्यो- "तेरो छाती त खूब राम्रो छ मलाई त मन पर्यो ।' "के राम्रो छ र, यति ठूलो छ। चटक्क भएको भए कति राम्रो। -त्यो केटीलाई नशा लागिसकेको थियो। पूरणले उसको छाती समायो। केही भनिन केटीले। ऊ ओछ्यानमा पल्टी नशामा। पूरणले उसको चोलो खोल्यो र छाती सुम्सुमाउनथाल्यो। केटीलाई पनि मज्जा आउँदै गयो। "तेरो बिहे भएको छ ?" -पूरणले ह्विस्की पिएर सोध्यो । "छैन।" केटीले भनी। "तै कति वर्षकी भइस् ?" "एक बीस पुग्न थालें।" "तैंले कहिले केटासँग मज्जा गरेकी छेस् ?" "" "गरेको छैन। तर, सपनामा भने कहिले गरेकी देख्दछु । -उसले भनी। ८० : लुकेको समाज

“तँलाई गर्न मन लाग्दैन ?” ऊ चूप लागी। "भन् न, मैले सोधेको कुरा !"पूरणले सोध्यो। "मन त लाग्छ । तर, कोसंग गर्ने ?" "आज मसँग गर, है त ?” यति भनेर पूरणले उसको छाती खूब मल्यो। रूपाले एक चाटि कसैसँग गरिहेर न भनेको कुरा उसले सम्झी । तर, केही बोलिन। पूरणको त्यो बढ्दै गयो। उसको ठाउँमा उसले हातले छोयो। साँच्चि नै रूपाले भने जस्तै उसले खूब पानी बगाएकी थिई। त्यो केटीले पूरणको उठेको चीज खेलाउन थाली। झन् उठ्यो। अनि केही बेरमा नै पूरणले सबै कुरा खतम गर्यो। सबै पानी नै पानी भयो । पूरणले अर्को एक पटक फेरि मज्जा गयो त्योसंग। झन् पानी झयो। पानी झर्दा खुब मज्जा आयो। केही बेरपछि त्यो केटीलाई छोड़िदियो पूरणले। केटी गई। रूपाले भनेको सत्य रहेछ। उता रूपा ठीक समयमा त्यो केटाकहाँ पुगी र केही बेरपछि खाना खाएर कोठामा गएर बस्यो। रूपाले केटोसँग मीठो कुरा गरिन् । केटो रूपासँग टाँसिदै गयो। रूपाले केही भनिन । केटोले भन्यो- “रूपा, आज बल्ल तिमीसँग भेट भयो। एउटा कुरा भनूँ है।" “हुन्छ, भन न।” -रूपाले भनिन्। "तिमीलाई म किस गरूँ है!" “किन भनेको ? गरे भइहाल्छ नि !" त्यो केटोले रूपालाई तानेर छातीमा र खुब किस गर्यो। अनि रूपाले पनि त्यस्तै गरिनू । केटोको हात रूपाको छातीमा सुम्सुमाउन थाल्यो । मज्जै आयो रूपालाई। केटोले पाइन्ट फुकाल्यो आफ्नो र रूपाको हात त्यही ठाउँमा लगेर टाँस्यो। रूपालाई मज्जा आउँदै गयो र खेलाउन थालिन् । केटोले म्वाइँ खाँदै रूपाको छाती खूब मल्यो। लुकेको समाज : ८१ "यति बेसरी नगर न दुख्छ क्या !" रूपाले त्यो केटोको चीज खलाए भनिन्। काम शुरू भयो जोड़संग, धेरै बेरसम्म। अनि खतम भएपछि रूपालाई फेरि गर्न मन लाग्यो एक चोटि । उनी बाथरूममा गइन् र केही बेरपछि फर्किआइन्। “तिमी कती राम्री रूपा! तिम्रो बारेमा मैले अन्नपूर्णा होटलमा सुनेको थिएँ।" तिमी अन्नपूर्णा होटलमा काम गर्छौं र ?" “म त्यहीँ काम गर्दछु। त्यहाँ मौना भन्ने एउटी केटी आएकी थिई, कलकत्ताबाट त्यसलाई आँखा गाड्ने सबै थिए। तर आज-कल सात दिनको बिदा लिएर गएकी छ। धेरै भयो, फर्किन। तिमीले त्यस केटीलाई चिनेको छचौ ?" "चिनेको त छैन, देखेकी छु एउटा पिकनिकमा।" “म पनि थिएँ, सल्लाघारीको पिकनिकमा होइन ? "त्यसै बेला मैले तिमीलाई देखेको थिएँ। तिम्रो एउटा साथी हामीकही काम गर्छे होइन ?" "हो।" -रूपाको छोटा जवाफ थियो। "बस, त्यसैबाट तिमी राम्रो नाच्छची रे भनेर सुनेको थिएँ!" "होला !" केटीले रूपालाई दोस्रो पटक पनि मज्जा गयो- "म तिमीलाई धेरै चाहन्छु, रूपा! मैले बोलाएको बेलामा आऊ है ?" “हुन्छ, फुर्सत मिलाउनुपर्छ। दुई-चार दिन अगाड़ि भन्नु है ?" रूपाले आफ्नो कपड़ा मिलाउँदै भनिन् । "हुन्छ, म अवश्य खबर गर्ने छु।" भनेर केटोले भन्यो । अनि रूपा घरतिर गइन् । नोकर्नी सुतिसकेकी रहेछ। रूपा कोठामा गइन् र नोकर्नीलाई उठाएर भनिन्- “कति चाँडै सुतेकी तैं। भरखरै साढ़े आठ पनि भएको छैन !" "के गर्ने त मैयाँ ? एक्लै बसिरहेर के गर्ने ? अनि पल्टेको।" उसले भनी र उठी ओछ्यानबाट रूपाले कपड़ा बदलिन् र म्याक्सी लगाइन् र भनिन् “त्यो कागज लगिदिइस्। भेट त भयो, त्यो साहेबसँग ?" ८२ : लुकेको समाज   "भेट भयो, पुऱ्याइदिएँ। तर मैयाँ, आज कहिले नभएको कुरा भयो।" "कस्तो कुरा ? के भयो ? बाटोमा केही त भएन ?" रूपाले आत्तिए झैं गरेर ""त्यस्तो त होइन।" -हाँसेर भनी नोकर्नीले। "म त के-केन भयो भन्ने डर पनि लाग्यो तेरो कुरा सुन्दै ।" "पर्खनोस्, सबै कुरा भन्छु !" भनेर उसले कपड़ा बदली र बत्ती निभाई। ढोका बन्द गरेर रूपाको पलङमनि बसी। "माथि आ न, किन तल बसेकी ?" उसले त्यसै गरी । उसले रूपाको कपाल सुम्सुम्याउन थाली । "के भयो भनेको आज ?" "भैयाँ तपाईलाई थाहा छ कि म त्यो साहेबकहाँ गएँ। घरमा कोही पनि रहेन छ आज। सबै भोजमा गएका थिए रे । त्यो साहेबले मेरो कपाल दुखेको छ भनेर कुत्रि एउटा शीशीबाट के औषधि गिलासमा हाल्यो र आफूलाई पनि हाल्यो। अनि पिउन थाल्यो। मलाई भने, सबै एकै चोटि खाऊ, अनि चाँड़ै कपाल निको हुन्छ भन्यो । "मेरो त टाउको उठ्न सकेन केही बेर, अनि म त त्यहीं पलङको आड़ लिएर टाउको ढालें। साहेबले मेरो चोलो खोलेपछि मलाई होस आयो । मेरो छातीमा उसको हातले खूब दल्यो । मलाई मज्जा आउन थाल्यो। अनि साहेबले मलाई पलङमा बस भन्यो । मैले त्यसै गरें। मेरा गाला समात्यो । अनि उसले मेरो हात आफ्नो टाँगमुनि लगेर राख्यो। कति लामो र मोटो रहेछ ! अनि केही बेर मैले पनि खूब समातें। त्यसले मेरो ठाउँमा छोइरहेको थियो। मलाई असाध्य भयो र मैले आफै आफ्ने ठाउँमा घुसारें। साहेबले बिस्तारै बिस्तारै भित्र पसाल्यो। मलाई त काउकुती लागेजस्तो भयो। अनि हामी दुवै खूब मच्चियौं, धेरै बेरसम्म। अनि फेरि अर्को चोटि पनि गर्यो। झन् मजा आयो। केटी-केटीले यसो गर्नु भन्दा दशगुना मज्जा आउँदो रहेछ ! मैयाँ, तपाईं पनि केटोसँग यसो गर्नोस्। कति आनन्द आउँदो रहेछ, थाहा पाउनु हुन्छ।" म पनि साँचै एउटा केटोसंग गर्नुपर्यो। तर यहाँ होइन, काठमाण्डौ बाहिर कुनै गाउँतिर।" लुकेको समाज : ८३ "जाउ न त मेरो मामाको घर। यहाँराा राा बलया केटाह छन्म मलाउछँु। टाढा छैन । बहान जाऊँ, एक रात बसेर आऊँ।' "छ, एक दन जाउलँा। कसैलाई नभन्न ?” "यतो कुरा पन भछ र।" उसलेभनी "यसो भए आज खूब मजा गरस्।" "हो मैयाँ। पाए त बेला-बेलामा यसैगनुयो।" उसलेभनी। केही बेर खेलवाड़ गरेर वैसुते। भोल पट पा पूरणकहाँगइन्र सोधन-्"हजो कतो भयो त ?" “तमीलेभनेको सय रहेछ। मानसबाट सुनेको थएँबानी जतो पानी याँने कोही ँदैन। तर, हजो मलाई अनभुव भयो बानीभदा धेरैबढ्ता । तो कतो भयो न ?” "यतो केही मजा आएन। भरखरको केटो रहेछ। यस बारेमा उसलाई कुनै टेकनक नैथाहा रहेन छ। ई पटक गदापन मलाई च बुझेन। तमीलेजतो मजा त मलाई कसैलेपन दएको छैन अझसम।" पालेपूरणलाई अँगालो मारेर भनन।्पूरण क पइरहेको थयो। यही गलासबाट पालाई पन आनैहातलेखुवायो। अन सधजतैटनको काम भयो ई चोट । "अँ, मैलेत भैबसछु। यो हजोको केटा अपूणाहोटलमा काम गद कता हहोली ?" - पालेभनन्। रहेछ। सात दनको बदा लएर गएको आजसम उसको केही खबर छैन रे। पन पहलो असफलता हो।" “ठ क छ, मेरो हातबाट मीना गुमनेछैन!यो मेरो पहलो पराजय नभए केही बेर कुरा गरी यहाँबाट पा घर गइन।्  ८४ : लुकेको समाज १९ तोप र राजूको पढ़ाई राम्रो भएको छ भन्ने खबर क्याप्टेन साहेबकहीं आइरइन्थ्यो। घर बनाउन पनि खतम भएकोले उनी खुशी नै थिए। आफ्नो बिहानको काम खतम गरेर उनी नयाँ घरहरूतर्फ गए, सफाइ-सुग्घर कस्तो भएको छ, सो हेर्न। साहिंली अब क्याप्टेन साहेबकी दाहिने हात भइसकेकी थिई। एक रात उनीसँग साहिली भइन भने क्याप्टेन साहेब झोक्राउँथे। टेलीफोनको घन्टी बज्यो । साहिंलीले उठाएर 'हलो' भनो । "तोपजी फर्कनु भयो ?” सपनाले सोधिन्। “आउनु भएको छैन। आजभोलि आइपुग्ने कुरा छ। शायद आज आउनु हुन्छ कि !" -साहिबले फोनमा भनी र सोधिन्- “तपाईंको बोल्नु भएको ?” फोनबाट जबाफ आयो- "म उहाँकै साथी हुँ। कलेजमा हामी सँगै पढ्दथ्यौँ म देहरादूनमा बस्छु। बिदा मनाउन आएकी। आउनासाथ भनिदिनु होला म सपना बोलेकी।"भनेर भनिन् । "हवस् ! आउनासाथ म भनिदिन्छु।" भनेर फोन राखिदिइन् साहिंलीले। क्याप्टेन साहेब लन्च खाएर पल्टेका थिए। एउटा ट्याक्सी घरभित्र आयो। केही सामानहरू निकाल्यो ड्राइभरले। "तोपजी आउनु भएको जस्तो छ क्याप्टेन साहेब!" -भनेर साहिंलीले भनी। क्याप्टेर्नले झ्यालबाट हेन्यो। तोप आएको रहेछ। “त्यो सानो केटोलाई सामान स्याउन भन। उसलाई नयाँ घरमा बस्न ठीक गरेको। त्यहाँ सबै कुरा ठीक छ।" -क्याप्टेन साहेबले भने । तोप भित्र पसेर बाबुकहाँ गयो र ढोक-भेट गयो। "तेरो गर्मीको छुट्टी कति "डेढ़ महीना जति होला।" -तोपले भन्यो। "तलाई त्यहीं सुत्ने बन्दोबस्त मिलाएको छु। दुइटा घर छन्। तै जेठो छोरा भएकोले आफूलाई मन परेको घर छान्। लुकेको समाज : ८५ साहिंलीले चिया राखी तोपलाई नमस्कार गरी अनि कोठाबाहिर गई। "यो केटी को बुवा ?" -चियाको कप समाउँदै तोपले सोध्यो। “यो यहीं काम गर्ने मानिस हो। अमेरिकनकहाँ पनि काम गरेकी रहेछ। खाना बनाउन र घरको सुग्घर गर्न सिपालु छे। आएपछि यो बल्ल सफा हुन थाल्यो। बेस छे केटी, सबै जानेकी। यो पल्ला घरको भूतपूर्व सैनिकले गाउँबाट ल्याइदिएको।" -क्याप्टेनले भन्यो । "सानो केटो नि ?" -चिया बनाउँदै सोध्यो। “त्यो पनि यहीं छ। अहिले सुतेको छ कि बजार गएको छ, कुन्नि।” क्याप्टेनले भन्यो । "हजूरलाई सफा चाहिने। यस्तो भए ठीक भइहाल्छ नि।" -तोपले भन्यो। "सफाइ-सुग्घर र खानाको मैले कुनै वास्ता गर्नु पर्दैन। दुवै मिलेर काम गर्छन्। साने बजार, यता-उति जान्छ। साहिंलीले घरको सफाई गर्छे र खाना बनाउँछे। मैले केही भनिरहनुपर्दैन।" -क्याप्टेनले भने । "राम्रो मानिस पाइएछ, राम्रो भयो।" तोपले भन्यो । यत्तिकैमा साहिंली कोठामा आई र कप उठाई। "तोपलाई त बिल्कुल नेपाली खानुपर्छ। दाल, भात, तरकारी बनाउन आउँछ तिमीलाई ?" -क्याप्टेनले सोध्यो। “नेपालीले नेपाली खाना बनाउन नसके के जान्नु र !" तोपले भन्यो- “दिदी आज नबनाइदिए पनि हुन्छ । हामीले ब्रेक फास्ट खाएको छु प्लेनमा। बुबालाई जे तथा गरिदिन्छ्यौ, म आज त्यही खाउँला। अरू साने कहाँ छ ?" "बजार गएको छ।” "आउने बित्तिकै घरमा ठीक गर्नु भन्नु है, दिदी ?" "सबै ठीक छ त्यहाँ। केही गर्नु पर्दैन। बेड सबै ठीक छ। त्यहीं गएर आराम गर। तिमीले उसको सुटकेस होला, त्यहीं पुऱ्याइदिनु साहिंली ?" 'हवस्' भनी तोपतिर फर्कदै-"हजूरको फोन एक छिन पहिले आएको थियो। ८६ : लुकेको समाज -साहिलीले भनिन् "अरू केही कुरा त भएन। केटी थिई। म देहरादूनबाट आएकी । मेरो नाम सपना हो भनिदिनु मात्रै भनिन् । 'ठीक छ' तोपले भन्यो। साहिली कप लिएर बाहिर गई। “पढाई कस्तो छ नि ?” बाबुले सोधे। “राम्रै छ बुबा ! मलाई त्यस्तो गाह्रो परेको छैन।" -तोपले भन्यो । तोपले सबै बुझ्यो, सपनाकै फोन होला भनेर । “म फोन गर्छु त्यो साथीलाई । कति दिन बस्ने हो र कति दिन घुम्ने हो, सोध्नुपयो।" भनेर उठ्यो तोप “जा सोध, टाढाबाट आएको साथीलाई घुमाइदिनु र धेरै दिन बस्ने भए एक दिन खान पनि बोलाउनु।" क्याप्टेनले भन्यो । 'हवस्' भनेर तोप उठेर गयो। दश बजिसकेको हुनाले उसले आफिसमा फोन गर्यो । सपना आफिसबाट विदा लिएर बसेकी थिएन्। तोपले घरमा फोन गयो । सपनाले उठाइन् फोन र भनिन्- "हलो !" "मैले सपनालाई खोजेको। म तोप बोलेको हुँ।' "म सपना बोलेकी। कहिले आउनु भयो ?"सपनाले सोधिन्। "भरखरै आउँदै छु। तपाईंको खबर पाउनासाथ फोन गरेको। के हाल छ, आज-काल ?" "अभागिनीको हाल के हुन्थ्यो ! मेरा श्रीमान् केही महीना अघि बिरामी हुनु भयो। हस्पिटलमा करीब तीन हप्तासम्म बसेर घर फर्कनुभयो । पिउन छोड्नु भएको थियो बिरामी भएदेखि। डाक्टरले सख्त मनाई गरेकी थियो, पिउन । फेरि एक महिना पछि पिउन शुरू गर्नु भयो । पहिलेकै जस्तै पिट्नु र लुछ्नु गर्नु हुन्थ्यो। एक दिन कोठामा लड्नु भयो र बेहोस हुनु भयो । त्यो दिन रातभरि पिउनु भएको रहेछ। बिहान म उठ्दा तीन शीशी टेबुलमा खाली देखें र फ्याँकिदिएँ। तुरन्तै हस्पिटल लगियो। डाक्टरहरूले जाँचेर भने- अब बाँच्न मुश्किल छ। “कलेजो छिया-छिया भएको छ। फोक्सो सुनिएके छ रे। म त बेहालमा छु। काल पनि किन आउँदैन होला! अझसम्म होश आएको छैन।" लुकेको समाज : ८७ "बाहिर कतै लग्नुपर्छ कि औषधि गर्न ?" तोपले सोध्यो। "अब कहीं पनि गए हुन्न भनेर डाक्टरले सल्लाह दिए।" "पूरणलाई फोन गर्नुभएको थियो ?" “पहिले त गरेकी थिएँ। आज-भोलि त गरेकी छैन।" -सपनाले भनिन्। "ठीक छ, म पूरणलाई फोन गर्छु र हामी आउला । कति नम्बरको कोठामा ?” "मिलिटरी हस्पिटलको आठ नम्बरको कोठामा । म भरखरै आएकी । म पनि एक छिनपछि जान्छु।" सपनाले भनिन् । "हुन्छ, त्यहीँ भेटुँला।" -भनेर फोनको रीसिभर राखिदियो। तोपले तुरुनी पूरणलाई फोन गयो र देवको विषयमा सबै सपनाले भनेको कुरा भयो । पूरण हड़बड़ायो र भन्यो- “त्यसो भए हेर्न जाउँ। तिमी कहिले आएको ?” "आजै। एक घण्टा भयो ।” ADVE “तिमी ठीक पर, म आइहालें।" -भनेर फोन राखिदियो र हिंड्यो तोपलाई लिन। दुवैजना हस्पिटल पुगे। देवको हालत खराब थियो। केही बेरको लागि ऊ होशमा आएर सपनालाई सान गरेर बोलाएर भन्यो- "मै....ले ति....मी लाई धेन्यै दुःख. दिएँ क्षमा गर स-प-न....... “छोरी को....लागि तिमीले बाँचि दिनु नै प...र्छ" -यति भनी देवले पूरणतिर हेयो र तत्काल प्राण छोड्यो। सबैजना रून थाले। रोएर के गर्नु अब! कालको गति यस्तै छ ! देवको पार्थिव शरीर आर्यघाटमा लगियो । केही बेरपछि आगो लाग्यो, धुव उड्यो र एकै छिनमा शरीर डढेर खरानी भयो। देव मरेको कुरा सबैले बुझे। तर, आकाशमा उडेको धुवाँ बिलाएर गएको कसैले देखेनन्। * समाप्त * लुकेको समाज भाग 1 Lukeko Samaj Part 1 लुकेको समाज भाग 2 Lukeko Samaj Part 2 लुकेको समाज भाग 3 Lukeko Samaj Part 3 लुकेको समाज भाग 4Lukeko Samaj Part 4 लुकेको समाज Lukeko Samaj Full story

लुकेको समाज भाग ३ Lukeko Samaj Part 3

नोकर गएपछि पूरणले कपड़ा बदल्न थाल्यो । सेतो पाइन्टमा गाढा पहेंलो बुशशर्ट लगायो र छालाको रातो हल्का चप्पल लगाई घरबाट कारमा निस्क्यो। पूरण सरासर अफिसमा गयो। शनिवार भए पनि दुई-चारवटा जरूरी काम गर्नु थियो । पूरणले आफ्नो कारको ढोका बजेको आवाज आउने गरेकोले आफ्नो कार त्यहीं बनाउने एउटा मिस्त्रीलाई अहाएर एउटा कार लिएर ड्राइभरलाई लिएर हिंड्यो । पूरणले भनेको ठाउँमा कार रोकियो र पूरण कारबाट ओर्लेर ड्राइभरलाई कार फिर्ता गर्न भनेर आफ्नो कार ठीक पार्न भन्यो। ड्राइभर कार लिएर फर्यो। पूरणले साथमा एउटा हिस्की लिएर गएको थियो। रूपाको डेरामा पुगेर ढोकाको घण्टी बजाउनासाथ रूपाले आएर ढोका खोलिन् र हाँस्दै भनिन्- "म तिमीलाई कुरेर बसेकी थिएँ।" "ठीक एघार बज्यो नि। आउन अबेर गरेको छैन।" भनेर दुवैजना कोठाभित्र गए। पूरणले बस्दै कोठाको निरीक्षण गर्यो र भन्यो- "आज त कोठा खूब सफा छ नि !" "त्यस्तै हो। आज त्यो काम गर्ने केटी मामा घर जान्छु, भरे फर्कन्छु भनेर गएकी छ। त्यसैले सबै सर-सफाइ आफैले गर्नुपयो। आज पूरा पिकनिक मूडमा छौ नि !" रूपाले भनिन् । "आज बिदाको दिन हलुका भएर आएको। आजको दिन हलुका पिकनिक भने हुन्छ।” रूपाले सबै कुरा बुझिन् र- "कुन बेला लन्च खाने हो ?" भनेर सोधिन्। "एक, साढे एकतिर खाए हुन्न ? तिमीलाई भोक लागिसक्यो कि क्या हो ?" पूरणले सोध्यो। "छैन। मैले पनि आज ढीला नै ब्रेकफास्ट गरेकी। -रूपाले भनिन्। पूरणले आफ्नो खल्तीमा यता-उती छाम्यो। रूपाले सोधिन्- "के हरायो र बगली छामेको ?" "हेर न, आज सिगरेट ल्याउन बिर्सेछु।"-पूरणले भन्यो । ४८ : लुकेको समाज "सिगरेट मसँग छ। तिमीलाई मन पर्छ भनेर अस्ति नै एयर होस्टेससंग भगाएर राखेकी छु।" यति भनी दराज खोलेर एक प्याकेट सिगरेट र सलाई झिकेर उनीले पूरणलाई दिइन्। 'थ्याड्र्यू' भनेर पूरणले सिगरेटको बट्टा खोली एउटा सिगरेट झिकेर सल्कायो। रूपालाई पूरणलाई कुन बेला के-के चाहिन्छ भन्ने कुरा सबै थाहा थियो र किचनमा गएर गिलास र पानी पनि ल्याइदिइन् । "तिमीलाई सबै थाहा छ, हैन ? बरफ त छैन होला। आज बड़ो गरम छ।" -पूरणले भन्यो । "बरफ त छैन, तर चिसो पानी छ। माटोको गाग्रीमा पानी राखेपछि चिसो हुँदो रहेछ। ल्याऊँ है ?" भनेर रूपाले चिसो पानी ल्याइन् । “पानी साँचिकै चिसो रहेछ। गुड़ आइडीया !"भनेर शीशी खोल्न थाल्यो पूरणले । “नखोल, अहिले ! अस्तिको बाँकी नै छ नि !" यति भनेर रूपाले शीशी झिकेर ल्याइन् । “मैले त बाँकी छ भनेर भुसुक्कै बिर्सेको।" यति भनी दुइ गिलासमा स्कच राखेर पानी हाल्यो पूरणले र भन्यो- “आज त कपाल दुखेको छैन होला ?" "छैन !" -रूपाले हाँसेर भनिन् । "आज कार अफिसमै छोडेर अर्कै कारमा आएर ड्राइभरलाई फिर्ता पठाएँ। सधैं कारमा आउँदा वरिपरिका मान्छेले के भन्लान् भनेर त्यसो गरेको। पछाडिबाट बाहिर जाने ढोका छैन?" पूरणले सोध्यो ! "छ। किन ?" रूपाले भनिन् । “त्यसो भए अगाड़िकै बन्द गर र पछाडिको ढोका बन्द गरेर आऊ।" -पूरणले भन्यो । रूपाले 'ठीक हो' भन्ने ठानेर उठेर गई। त्यसै गरिन् र आएर पूरणको साथ बसिन् । दुवैले ह्विस्की पिउन थाले स्वतन्त्र भएर। हिस्की पिउँदै पूरणले भन्यो- "आज लुकेको समाज : ४९ यहाँ कोही पनि छैन। तिम्रो नोकर भरे आउँछ। आज स्वतन्त्र भएर बसौं र स्वतन्त्र भएर कुरा गरौं हुन ?" "त्यसैले त सबै कुरा मिलाएको, मैले। सानी नोकर्नीलाई पनि मामा घर पठाएकी छु !" -रूपाले ह्विस्की अलिकति पिउँदै भनिन्। "त्यसो भए आज तिमी सबै कपड़ा फुकाल र म पनि सबै फुकाल्छु।" -पुरणले सिगरेट पिउँदै भन्यो । "किन, यसो गर्यो भने के हुन्छ ?" -रूपाले नखरा गर्दै सोधिन्। "बड़ा मज्जा आउँछ। मन स्वतन्त्र हुन्छ अनि मनमा रहेको कुरा पनि लुक्दैन।" -पूरणले भन्यो। “हो ? साँचै भनेको तिमीले ? मैले अझसम्म यसो गरेको सुनेको छैन।" -रूपाले भनिन् । “मैले भनेको मानमात्र, अनि तिमीलाई थाहा हुन्छ।" -पूरणले भन्यो । हिस्कीको जोशमा रूपाले भनिन्- “लौ त, तिमीले भने जस्तै म बाथरूममा गएर आउँछु। तिमी पनि आफूले भनेजस्तै गर।" -यति भनी रूपा केही बेरमा नै सर्वाङ्ग नाम्रो भएर आइन् र भनिन्- "मलाई मात्र भनेको ? आफू भने त्यसै बस्ने ?" पूरणले ह्विस्कीको एक सिप लामो लगायो र सबै कपड़ा फुकाल्यो अनि रूपालाई अंगालो मारेर किस गरेर भन्यो- “अब त चित्त बुझ्यो तिम्रो ?" साथै टाँसिएर बसेका थिए दुवैजना। "अब किन चूप लाग्ने त ? आफ्नो इतिहास सुनाउने दिन होइन।" -पूरणले भन्यो। ह्विस्की पिएर रूपाले भनिन्- “तिमी पहिले भन न ।" "लेडी फर्स्ट होइन ? पहिले तिमी शुरू गर न।" -पूरणले भन्यो । “अहँ, तिमी भन पहिले।" -रूपाले भनिन्। "होइन, तिमीले नै पहिले, अनि म।" -पूरणले भन्यो । “तर, कसैले थाहा नपावोस् नि, यो सबै कुरा । आजसम्म मैले कसैलाई भनेको ५० : लुकेको समाज छैन।" रूपाले भनिन् । "विश्वास छैन तिमीलाई मेरो ? म सबैलाई भनिदिन्छु।" -पूरणले अलि सीरियस भन्यो । भएर 1 "किन, तिमी रिसायो ? मैले तिमीलाई विश्वास गरेर नै तिमीलाई भन्छु भनेको ।” -पूरणलाई किस गरेर रूपाले भनिन् । "सुन पूरण, म सबै भन्छु तिमीलाई रत्तिभर नढाँटेर म सानै थिएँ। शायद बाह्र-तेह्र वर्षकी। दाजुको एउटा साथी दाजुलाई भेट्न भनेर समय-समयमा आउँथ्यो । घरमा आउँदा कहिले मलाई चकलेट रे कहिले बिस्कुट ल्याइदिन्थ्यो। ऊ मलाई दाजु जस्तै लाग्दथ्यो र उसले बहिनी ठाने जस्तो लाग्थ्यो । "बुबा र मुमा पार्टीमा जानुभएको थियो। दाजु पनि सिनेमा हेर्न साथीले बुलाएको छ भनेर जानु भयो । “घरमा नोकर सिवाय अरू कोही थिएन। साढ़े सात भए छ। दाजुलाई एक छिन कुर्नुपयो भनेर बस्यो । "केही बेरमा नै यताउती हेरी त्यसले मेरो कपाल मुसायो। मेरो छातीका दाना भरखर नै उठ्न थालेका थिए। उसले के भन्ठान्यो कुन्नि, उसको हात मेरो कलिलो छातीमा सलबलाउन थाल्यो । मैले त्यसलाई पन्छाउन खोजें। ऊ मभन्दा बलियो थियो । फेरि त्यहाँ कराउने कुरै थिएन। वरि-परि घरहरू थिए। उसले मेरो छाती झन् अँठ्याउन थाल्यो र गालामा किस गरेर मुखमा पनि किस गर्न खोज्यो। उसको जिब्रो रन्थनियो होला। यसपछि उसले मलाई ओछ्यानमा पल्टायो र आफ्नो पाइन्टको टाँक खोली मेरो भित्री भागमा पसाल्न थाल्यो । तर, उसलाई धेरै गाहो पन्यो। अलिकति मात्र के पसेको थियो, मलाई साह्रै पीड़ा हुन थाल्यो र म सुँक-सुँक गरेर रुन थालें। कुन्नि, उसलाई के भए छ, ऊ उठेर पाइन्ट मिलाउँदै भन्यो- 'अरू कुनै दिन है !' भनेर गयो त्यहाँबाट। मलाई सेक्स भनेको राम्रो ज्ञान थिएन। कस्तो कस्तो लाग्यो र रातभरि पीड़ा भयो । राम्रोसँग सुन पनि सकिन। त्यस दिनदेखि त्यो आयो कि म छिमेकीको घरमा जान्थें। त्यसको मुख पनि हेर्न मन लागेन।" डिस्की पिएर पूरणले भन्यो- “अनि त्यहाँपछि ?" लुकेको समाज : ५१ "त्यसपछि म जवान हुँदै गएँ। सेक्सको विषयमा उपन्यास र कथाहरू पढ्न थालें । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्न थाल्यो । मेरो घरमा एउटा जवान केटो अठार-उन्नाइस वर्षको थियो । त्यो नोकर अक्सर कट्टु लगाएर हिड्थ्यो। बिहान मेरो कोठामा चिया ल्याइदिन्थ्यो र राति सुत्ने बेलामा दूध। त्यसको त्यो मोटो तिघ्रा देखेर मेरो मनमा कस्तो कस्तो कुरा उत्पन्न हुन थाल्यो। म अक्सर त्यसलाई फुर्सतमा थियो। दाजु पढ्न बम्बई बोलाएर काम अहाउँथे। एक दिन बुबा-मुमा बाहिर कुनै साथीकहाँ खान जानुभएको जानु भइसकेको थियो। “त्यो नोकरले दूध ल्यायो र टेबुलमा राखी जानमात्र लागेको थियो; मैले भनें-'माहिला, आज एउटा काम गर न । मलाई साह्रै कपाल दुखेको छ। केही बेर मिचिदे न ।' 'हुन्छ मैयाँ साहेब ! रात परिसक्यो, कोही छैन। म बाहिरको ढोका लगाएर आउँछु। कोही भित्र पसेर सबै माल उठाएर लग्यो भने आपत पर्दछ।' यति भनी माहिला बाहिर गयो र एकै छिनमा आयो । उसले मेरो कपाल मिच्न थाल्यो। ऊ बलियो भएकोले मेरो कपाल नदुखे पनि हलुका भएजस्तो लाग्यो । "म कोल्टे परेर ओछ्यानमा पल्टिरहेकी थिएँ। अनि घोप्टो परेर पल्टेर भनें 'मेरो आङ पनि अलि मिचिदे न।' उसले त्यसै गर्यो । मलाई कुतकुती लागेजस्तो भान पन्यो। मिच्दा-मिच्दै उसको हातले मेरो उठेको छातीको कुनामा छोयो। मलाई झन् मज्जा लाग्न थाल्यो। "बाबु-आमा आउने बेला भयो भनेर ऊ तल जान खोज्यो। 'मलाई आज धेरै आङ दुःखेको छ। भरे मुमा-बुबा सुतेपछि आएर मिचिदे न है।” भनेर मैले धेरै गाह्रो परेन। भनें। 'हुन्छ' भनेर माहिला गयो। माहिला जवान थियो। मैयाँको कुरा बुझ्न उसलाई "बुबा-मुमा आउनु भयो र केही बेर गफ गरेर सुलुभयो। म भने ढोका खुला राखेर माहिलाको इन्तजारमा थिएँ। बुबा-मुमा माथिल्लो लङमा सुत्नु हुन्थ्यो । म तलको लङमा, माहिला छिंड्रीमा सुत्दथ्यो। माहिलाले सबै धन्दा खतम गरेर सब ढोका लगायो र करीब साढ़े बाह्र बजे मेरो कोठामा सुस्तरी आयो र मेरो आङ थिच्न थाल्यो। मलाई खूब मज्जा आयो। माहिलाले बिस्तारै मेरो छातीमा ५२ : लुकेको समाज द्वारा पुन्यायो, मैले उसको हात विचे माहिलाले हात झिकेर मेरो लिया मिन थाल्यो। मेरो हातले महिलाको मोटो तिघ्रामा सुमसुमाउन थाल्यो। कता कताबाट उसको लट्ठीजस्तो ठाउँमा मेरो हात पन्यो। "माहिलाको जोश बढ्यो । साथै डर पनि लाग्यो । मैले उसको हात मेरो छातीमा राखें। अनि केही बेरपछि मैले मेरो पेटीकोट पल्टाएँ र महिलाको तिम्राको लट्ठी बेसरी समातें। अब के थियो ! माहिलाले जोशमा जे गर्नुपरेको थियो, त्यो सबै गन्यो। त्यही दिन मैले सेक्सको अनुभव गरे।" रूपाले भनिन्। "अनि माहिलालाई कैले-कैले आउनु भनें । मेरो ढोका खुलै हुनेछ, होश गरी आउनु है भनेपछि माहिला बिस्तारै आउँथ्यो अनि काम समाप्त गरी कोठाबाट बिस्तार निस्केर जाने गर्दथ्यो। "यसै गरी माहिलासँग आठ-दश चोटि समागम भयो । "अनि ?" त्यहाँपछि पूरणले डिस्की पिएर भन्यो- लगिन् "एक चोटि म एस्० एल० सी० को जाँच खतम भएपछि मेरो एउटी केटी साथीले घुम्न हिंड़ भनिन् र केही बेर घुमेपछि आज मेरो साथीको दाजुले घर बनाउन थालेको छ, त्यहीं गएर घर पनि हेरौँ, चिया पनि पिउ भनेर घर त बन्न लागेको रहेछ। तर त्यो साथीको साथी त्यही थिइनन्। केही बेर जाँचको कुरा भयो ! 'म सबै ठीक गरिदिन्छु। पास हुने छौ, धन्दा नमान' भनेर मैले भनें 'राधा, तिमीले भोलि सबै नम्बर लिएर आऊ है?' अनि त्यहाँबाट तिनीहरू "बाटोमा मेरी साथीले भनिन्-'म त्यही गएर बस्छु, तिमी आऊ है, सबै थोक लिएर। त्यो मानिस बड़ो पावरफुल छ।' 'हुन्छ, तिमी गई राख म बाह बजेतिर आउँछु' भनेर छुट्टिएँ। "त्यहाँपछि म त्यो केटीकहाँ पुगेँ। मेरी साथी आइपुगेकी रहिनछिन्। 'आउँदै होलिन् बस न एक छिन। एउटा कोठा ठीक थियो, काम हेर्नको लागि ऊ धेरै बेरसम्म नआउँदा 'अब म जान्छु' भनेर भनें। 'अहिले नै कहाँ जाने ?' भनेर युवक केटोले मलाई हातमा समातेर ओछ्यानमा राख्यो। केही बेरपछि उसले त्यो मेरो हात समात्यो र भन्यो- 'तिमी कति राम्री छचौ' भनेर हातमा म्वाई खायो लुकेको समाज : ५३ अनि किस गर्यो र केही बेरमा नै त्यो केटोले आफ्नो मतलब पूरा गर्यो। "धेरै पटक त्यो केटोसँग मेरी सम्भोग भयो। त्योपछि म दिदीले बोला बम्बई गएँ। केही महीना म त्यहाँ बसें। दिदीको देवर राम्रो थियो। मेरो विचार उसैसँग गरिदिने विचार रहेछ दिदी र भिनाजुको । त्यो केटोसँग मेरो राम्रो जान-पहिचान भयो। उसले मसित बिहे गर्ने विश्वास दियो। अनि म उसैसँग फँसें, दिनका दिन।" “अनि काठमाडौंमा के भयो त ?" -पूरणले सोध्यो । "यहाँ एउटा पाइलटसँग मलाई फैस्न कर लाग्यो। दुई-तीनचोटि त्यसले पि मज्जा लुट्यो मसँग । याम "घरमा कहिलेकाहि माहिलासँग काम हुन्थ्यो। त्यो पनि गयो । अनि ह एउटी तरुनी केटी आएर काम गर्न थाली। बेलुकी त्यो कोठामा सुत्दथिई । "अब कसैको पनि डर भएन। कान्छीलाई यस्तो कुरा मन पर्दथ्यो। सबै उसले मलाई भन्यो । धेरैजसो राति बत्ती निभाएर मसंगै ओछ्यानमा ऊ : धेरै बेरसम्म यस्तै कुरा हुन्थ्यो । अलि मोटी डम्म परेकी केटी अझै छ। कुरा सुत्थी "हामी अब राति नात्रै भएर सुत्दथ्यौं-लोग्ने स्वास्नी जस्तो गरेर। खूब पारी फ्याँक्ने गर्दथिई। त्यो अनुभव पनि गरे मैले । त्यो पनि मज्जा नै हुँदो रहेछ। बलिए छ, त्यो। अनि खूब मज्जा दिलाउँछे।” त्यस बेलासम्म पूरणको चीज लट्ठी जस्तो भइसकेको थियो। "एउटा काम गर न । त्यो भोटिनी कतिकी बलिइ रहिछ, म पनि हेरून उसलाई केही कामको निमित्त यहाँ बोलाइपठाऊ । कस्ति छ ? मान्ली जस्ति छ। के ?" -पूरणले सोध्यो । “तिमीले मनाउन नसक्ने को होला, चाहिरहेछौ भने म मिलाउँछु । मैले एकचोटि कुरै-कुरामा लोग्नेमानिससँग मज्जा गर्दा कस्तो होला त भनेर सोधें । उसले भनी खूब मज्जा आउँछ। कहिले हजूरले यस्तो अनुभव गर्नुभएको छैन ? एक चोटि हेर्नोस्, कति मज्जा हुँदो रहेछ अनि थाहा होला भनेर उसले भनेकी थिई।" "बस्, त्यत्ति हो तिम्रो कथा।" -पूरणले सोध्यो। “एउटा कुरा बिर्सेछु। त्यो तिमीसँग भएको कुरा।' -रूपाले हाँसेर भनिन्। ५४ : लुकेको समाज रूपाको त्यस ठाउँबाट पानी निस्किरहेको थियो। "यो जस्तै पानी त्यो भोटिनीको पनि ?" "यो त के, यो भन्दा पनि बढ़ता ?" "साह्रै बढ्ता !" -रूपाले भनिन् ।“एक चोटि चाख न अनि सबै थाहा होला ।" -फेरि हाँस्दै भनिन् रूपाले। “कहिले मिलाइदिन्छ्यौ त ?" -पूरणले सोध्यो । "एक-दुई दिनभित्रै !” -रूपाले भनिन्। "पक्का ?" "हुन्छ।" रूपाले भनिन्। “तिमी कति फ्रेंड छौ, रूपा !"यति भनी ती दुवै एकै साथ जकड़िए, स्वर्गीय आनन्द लिएर, स्वतन्त्र भएर, धेरै बेरसम्म। "अब तिम्रो पाली।" रूपाले भनिन् । "खाना खाऊँ पहिले, अनि मेरो अध्याय शुरू हुन्छ।" यति भनेर खान थाले ती दुवैले गफ गर्दै। १३ खाना खाएर दुवैजना कोठामा आएर बसे। "अब तिम्रो पालो होइन ?” -रूपाले भनिन् । "हो, रूपा मेरो पालो हो। सिगरेट सल्काउन त देउ।" -पूरणले भन्यो। सिगरेट सल्काएपछि पूरणले आफ्नो कथा भन्न थाल्यो- “पहिले त तिम्रो केस जस्तो मेरो भएन। तर, तिम्रोजस्तै केस घरमा पन्यो। घरमा धेरै नोकर-चाकर थिए। तर, त्यसमध्ये एउटी विधवा बाहुनी थिई। सानै उमेरमा विवाह भएकोले लुकेको समाज : ५५ • उनी जवानीको पाइलामा चढ्न लागेकी थिइन्। म भन्दा एक-दुई वर्ष जेठी होलिन। त्यो बेला म सोह्र वर्ष पुगी भरखर सत्रमा पुगेको थिएँ होला। बाहुनी राम्रो पट्ट फुटेकी थिइन् । सँधैभरि मेरो आँखा यिनैमा पर्दथ्यो । राम्री थिई। उठेका छातीको त के बयान गरु ? “अलि-अलि गरेर मैले त्यो बाहुनीलाई जिस्क्याउन थालें । मेरो जिस्काइमा ऊ पनि मुसुक्क हाँस्थी। म जवान भएकोले उनी जवान केटाकै खोजीमा हिँडेजस्तो लाग्दथ्यो । मेरो कोठामा बराबर कुनै निहुँ गरी कहिले पानी र कहिले खानेकुरा ल्याउने गर्दथिइन्। अनि मुसुक्क हाँसेर जाने गर्दथिइन्। उनको मुस्कानमा जादू थियो । "जवानीमा सबैलाई यस्तै हुँदो रहेछ। तिमीले पनि लागेको कुरा भन्यौ । त्यो बाहुनीसँग ठट्टा गर्ने मेरो हिम्मत बढ्दै गयो । एक दिन मैले ठूलो साहस गरेर भनें- 'तिमी कति राम्रो छ्यौ। भरखरै जवानी आएको छ। विधाताको निर्दयताले गर्दा तिमीले केही अनुभव गर्न पाइनौ, संसारको सबैभन्दा आनन्द दिने काम नै गर्न पाइनौ। कि मज्जा गरेकी छ्यौ ?' “उनीले अलि रिसाएझैं गरेर भनिन् 'यस्तो नचाहिंदो कुरा के भनेको ?” "ठीक छ। तिमीले केही मज्जा लुट्न सकेकी रहिनछौ। कहिले-कहिले लाग्छ कि लाग्दैन ?” मैले हाँसेर फेरि सोधें । 'कुन्नि, मलाई थाहा छैन।' भनेर हाँसेर ऊ बाहिर मई। त्यो बाहुनीको मुस्कानमा मैले कति मिठास देखें। कसैसंग यस्ता अनुभव गर्न मैले कहिले पनि पाएको थिइन। हो, किताब पढ्दर्थे, पिक्चर हेर्दथें। त्यो बाहुनीलाई शायद मेरो ठट्टाले कुतकुत्याएछ, जस्तो मलाई लाग्यो। "एक दिन म बाथ रूममा गएको थिएँ । त्यो बाहुनीले कपमा चिया लिएर ढोकाभित्र पस्ने र म बाथ रूमबाट निस्कने एउटै समय पर्न गएछ। मसंग टकराइन् उनी। कपको चिया पोखियो । हात कसो गरी हो कुन्नि, उनको छातीमा हुन पुष्यो। उनको अनारदाना ढुँगाजस्ता साहो थियो । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्यो। 'कसरी हुत्तिएर आउनु भएको यसरी ! म झण्डै लड़ेकी !'बाहुनीले भनिन् । 'लड़ेकी भए म उठाइदिने थिएँ नि ।' 'भो परेन, म अर्को चिया लिएर आउँछु' ५६ : लुकेको समाज भनेर बाहुनी निम्किन् र एकै छिनमा अर्को चिया बनाएर लिएर आइन्। 'कान्छी बज्यै, म एउटा कुरा भनुं है ?' भनेर मैले भनें। 'के कुरा, भन्नोस् त।' भनेर उनीले भनिन् । 'भो भन्दिनँ, तिमी रिसाउँछ्यौ।' भनेर मैले भनें। 'भन्नोस् न, म रिसाउन्न' भनेर उनीले भनिन् । 'सत्ते भन न ।' भनेर मैले उनीले। 'रिसाउन्न।' भनेर भनिन् उनीले। 'आजकल मलाई के भएको छ, मलाई आफै थाहा छैन।' मैले भनें। 'भूत लाग्यो कि, झाँक्री बोलाउनुपयो कि ?'-उनीले भनिन् । 'तिमी नै झाँक्री भएमात्र मलाई ठीक हुन्छ।' "उनीले कुरा बुझेर भनिन्-'हुन्छ, म आजै औषधी गर्छु। कुन बेला तपाईंलाई यस्तो । हुन्छ ?' भनेर सोधिन्। 'कहिले त रातभरि कपाल र सारा जिउ दुख्छ। तर, राति बाह्र बजे शुरू हुन्छ।' मैले भनें । हुन्छ त्यसो भए म अक्षता र फूल ल्याएर एक दिन भूत झारिदिन्छु।'- उनीले भनिन् । 'कहिले आफूलाई मरणान्त हुन्छ'। मैले भनें । 'बुबा पनि। अब सात-आठ दिनमा फर्कनु हुन्छ होला । उहाँ आएपछि डाक्टरद्वारा सबै गनुपर्छ।' 'कान्छी मुमा पनि साथैमा जानुभएको छ।' उनीले भनिन् । 'कहिले तिमीले मेरो औषधी गर्ने त । आजै भयो भने चाँड़े ठीक हुन्छ कि ?' मैले भनें। 'हुन्छ, आजै गरिदिन्छु । ढोका बन्द नगर्नु होला। म मध्य रातमा सबै चाहिने सामान लिएर आउँछु' भनेर गइन् । "आज मैले मौका गुमाउन हुँदैन भनेर मैले सोचें। ठीक साढ़े एक बजे कान्छी बज्यै बिस्तारै ढोका खोलेर मेरो कोठामा आइन्। म सुतेको थिइन । तर सुतेको लुकेको समाज : ५७ जस्तो निहु गरें। कान्छी बज्यै बिस्तारै आएर मेरो पलनमा बसिन् र कपाल सुम्सुम्याउन थालिन्। म उठे जस्तो गरेर कान्छी बज्यैलाई आफ्नो हातले उनको हात समातें। बज्यैले केही भनिनन् । मैले बिस्तारै उनको छाती मुसारें। अनारदाना ढुंगा जस्तो साहो थियो। बज्यैले मेरो हात समातिन् र सुमसुमाउन थालिन् । मैले बजैको गाला मुसारें र उनीको ओठमा मेरो ओंठ जोडियो। खूब म्वाई खायौं हामी दुईले। 'अब निको भयो होला।' भनेर बज्यैले भनिन्। 'धेरै कम भयो।' मैले भनें । 'बज्यैलाई मेरो ओछ्यानमा तानेर फेरि उनको साहो छाती मल्न थालें । बज्ये स्वाँ स्वाँ गर्न थालिन्। उनीमा जोस बढ्यो र उनीले मेरो गाला टोकिन् बिस्तारै अनि मैले पनि । मैले उनीलाई आफूसँगै टाँसे र छाती थिचें। उनीलाई असाध्य भएछ र मेरो टाउको मुसार्न थालिन्, बेस्करी । केही बेरमा नै म उठेर उनीलाई उत्तानो पारें र काम शुरू गरें। बड़ो मुश्किल पन्यो भित्र पस्नलाई। पानी खूब आइरहेको हुनाले बिस्तारै-बिस्तारै गयो। शायद पहिलो पल्ट भएकोले दुख्यो भन्न थालिन् । म आफ्नो काम गर्दै गरें। मज्जा आयो खूब। ओछ्यान पानी-पानी भयो। दुई पटक गरेर मैले भनें 'भोलि पनि औषधी गर्न आऊ है ?" “उनीले भनिन्-'आउन्न ।' मैले कुतकुताएर भनें- 'आउन्नौ' ? “आउँछु बाबा !' भनेर मेरो गाला टोकेर उनी बिस्तारै गइन् । ठीक साढे बारह बजेपछि बज्यै औषधि गर्न सधैझैं आइन् र मेरो ओछ्यानमा पल्टेर बसिन्। मैले पनि सधैं झैं उनको स्याहार गरें। सबै काम भयो सधैं झैं । 'आमा भोलि आउनु हुन्छ । शायद म आउन पाउन्न कि ?' बज्यैले भनिन् । 'किन नआउने ? खाने मुखलाई जुँगाले छेक्छ ? आउनु तिमी!' भनेर मैले भनें। 'आज फेरि एक चोटि मज्जा गरुँ न।' भनेर बजैले आफै भनिन् । “म किन पछि हट्दथें। तैयार भएँ र धेरै बेरसम्म मज्जा लिएँ दुवैले। बज्यैले जाने बेलामा मेरो गाला टोकिन् र भनिन्-'म पागल हुन लागेको छु तपाईंसँग।' यति ५८ : लुकेको समाज भनी उनी बिस्तारै गइन्। "दुई-चार दिन खूब मज्जा लुटें बज्यैसँग । उनी पनि दिनका दिन त्यही समयमा आउँथिन् र हाम्रो सधैंझैं कार्यक्रम चल्दथ्यो । त्यो थियो मेरो पहिलो अनुभव।" पूरणले भन्यो । "तिमी सबै कुरा मलाई भन्छौ, हगी।" रूपाले पूरणलाई अंगालो मारिन् र भनिन् । र रूपाले भनिन्- "अनि त्यसपछि ?" पूरणले रूपालाई तान्यो र फेरि आफ्नो काम शुरू गर्यो अतीतका कुरा सम्झेर। त्यसपछिको कुरा अलि सीरियस छ। तैपनि म भन्छु तिमीलाई। एक दिनको कुरा हो। मलाई मेरो साथीले उसको साथीकहाँ खान लग्यो। त्यो केटोको स्वास्नी राम्री थिई। बीच-बीचमा मलाई खूब हेर्दथिई र छेड़खान गर्दथिई। मलाई बाथरूम जान मन लाग्यो र साथीलाई भनें। 'हामी दुवै कोठाबाट निस्क्यौ। सम्झनाले बाथरूम देखाइन् र भनिन्- 'तपाईंसँग मेरा एउटा काम छ। हुन त पहिलो दिन भेटेको, दुःख नमान्नु होला । आइतवार श्रीमान् जाँदै हुनु हुन्छ । त्यो दिन दिउँसो दुई बजे आउनुहोस् है।" -सम्झनाले यतिमात्र भनी पानी लिन गइन्, मेरो जवाफ नपाउँदै। “म बाथ रूमबाट निस्केर कोठामा गएँ। त्यो बेलामा भरखरै अलि-अलि ड्रिङ्क गर्न लागेको थिएँ। उनीहरू पिउनमा मस्त थिए। सम्झनाले पानी ल्याइन् र राखेर बसिन् । बराबर मेरो अनुहार हेरेर मुस्कुराउँदथिइन्। "केही बेरपछि म र उसको साथी गएँ। म घरमा गएँ सरासर र केही बेर पछि ढोका खुलै राखेर कोठामा गएर पल्टें र मैले सोचें किन मलाई आइतबार बोलाएकी होली त्यो साथीको स्वास्नीले। मैले धेरै सोचें, तर मगजमा केही फुरेन । उनी राम्री थिइन्, उनको श्रीमान् पनि राम्रै थियो । "म ठीक दुई बजे साथीको घर गएँ। अरू कोही रहेनछ। सम्झनाले मलाई कोठामा लगिन् र बसिन् साथैमा । "मैले किन बोलाएको भनेर सोधें। उनका आँखाबाट आँसु झयो र भनिन्- लुकेको समाज : ५९

'म ज्यादै अभागिनी रहिछु । मैले तपाईंलाई सपनामा देखेकी थिएँ। अस्ति भर भयो । 'के भयो तपाईंलाई ? तपाईंको श्रीमान् राम्रै हुनु हुन्छ ।' "राम्रो भएर मात्र के गर्ने ? खै, केही भन्न सकिन्न । उसको र मेरो जिन्दगी फरक छ। म तपाईलाई कत्ति नढाँटेर भन्छु । ऊ नपुंसक रहेछ। के मलाई मेरो आफ्नो जीवनमा मज्जा गर्न मन लाग्दैन होला ?' उनीले यति भनी मेरो हात समातेर किस गरिन् । यो कुरा म कसैलाई पनि भन्न सक्तिन् मेरो पोई यस्ता छ भनेर ।' मैले सबै कुरा बुझें। 'त्यसो भए मैले के गर्नुपर्छ ?' -मैले भनें । "बस, मेरो मनको इच्छा पुयाइदिनुपयो।' उनीले भनिन् । "मैले नाई नास्ति गरिन। त्यसै दिन सम्झनाका साथ मेरो सम्भोग भयो, धेरै पटक। "समय पाउनासाथ मलाई उनी फोनमा बोलाउँथिइन् र सधै झैं हाम्रो कार्यक्रम चल्दथ्यो । "आजकल सम्झनालाई देख्दिन। कता गइन् कता ! "पूरणले त्यो कथा पनि भन्यो रूपालाई। “त्यहाँपछि म पढ़ाई खतम गरेर मास्टर आफ बिजिनेस पढ्न बम्बईतर्फ गएँ। त्यहाँ पनि मेरा धेरै केटीहरू साथी बने। कतिसँग मेरो सहवास भयो मलाई सम्झना नै छैन । तर, एउटा सम्झना भने मलाई आउँछ। मलाई ब्याडमिन्टन खेल्ने रहर थियो। खेल्न पनि राम्रै खेल्दथें । धेरै क्लबहरूमा मैले ब्याडमिन्टन खेलें। “एक दिन मेरो होस्टलको नजिकै 'भगिनी समाज' थियो। पाहुनाको रूपमा केटा-केटीहरूको गेस्ट भएर म त्यहाँ पुगेँ। मेरो चिना-पर्नी दुई दिदी बहिनीसँग भयो। ती महाराष्ट्रियन केटीहरू थिइन् । दुवै भरखरकी युवतीहरू थिए। हुँदा-हुँदा उनीसँगहरू मेरो राम्रो चिनापर्ची भयो। दिदीभन्दा बहिनी साह्रै राम्रो थिइन् । तर अभाग्यवश उनी लाटी थिइन्। बोल्न सक्तैन थिइन्। ती दुवै मलाई खूब रुचाउँदथे। उनीहरूको बाबु थिएनन् । उनमा एउटा चाहिँ अंग्रेजी स्कूलकी हेडमास्टरनी थिइन् । ६० : लुकेको समाज "दिदी र बहिनीलाई लिएर म बराबर सिनेमा हेर्न जान्थे। लाटी भए पनि बहिनी खूब राम्री थिई। म मनमनै सोच्दथें ईश्वरले यस्तो रूपकी केटीलाई किन लाटी बनाइदिएको होला। "म उनीहरूको घरमा पनि जानेगर्दथे। एक दिन दिउँसो म त्यहाँ पुगे। घरमा त्यो राम्रो लाटी केटीसिवाय अरू कोही थिएनन्। मलाई देख्ना साथ त्यो केटी हाँसिन् र मेरो छेउमा आएर बसिन्। कुरा सबै बुझ्दथिइन्। तर बोल्न भनेर सक्दैन थिइन्। मैले त्यो केटीलाई हात समातें र आफू भएको सोफासेटमा राखें। उनको पिठ्यूँ मुसारें र बेसरी किस गरे । उनी ने कुनै आपत्ति जनाइनन् । अनि मैले उनको छाती मुसारें। ती जवान केटीले मलाई किस गरिन्, बेस्करी। कति राम्रो जिउ थियो, उनीको। चाहन्थें- लाटी भए पनि त्यसै केटीसँग विवाह गरेर यो अन्यो समाजलाई बाटो देखाउँ। मैले त्यो केटीसँग दुईचार चोटि सम्भोग गरे। उसकी दीदी पनि मलाई चाहन्थी। बहिनीसँग लागेको देखेर उसकी दिदी अलि टाढा-टाढा हुँदै गइन्। तर म उनीलाई नै बढी मनपराउँथें । मैले पनि दिदी चाहिँको वास्ता गर्न छोड़ें। मेरो पढ़ाई खतम भयो र म काठमाडौं फर्के, लाटी केटीको सम्झना गर्दै। अझै पनि मलाई उनका साथ बितेका अतीतका कुरा मेरो मनमा उब्जन्छ। “काठमाडौं आएपछि मेरो संगत एउटा राणा फेमिलीसँग भयो। उनको घरमा हरेक हप्ता जस्तो पार्टी हुन्थ्यो। किसिम-किसिमको केटीसँग भेट भयो। कति केटी मलाई खूब मन पराउँदथे । धेरै केटीसँग मैले मज्जा लुटे। म व्यापारमा लागिसकेकोले मलाई फुर्सत कम हुन्थ्यो । अनि एक ठूलो राणाजीको केटीसँग मेरो हेलमेल भयो। त्ये केटीको अहिले विवाह भैसक्यो, एउटा ठूलो मानिससँग कहिले कहिले पार्टीमा भेट हुन्छ। मुसुक्क हाँसेर भन्छिन्- 'कस्तो निठुरी, हामीसँग कहिल्यै भेट गर्नु हुँदैन ?' "किन नहुनु ? आजकल फुर्सतै छैन। आजकल म त्यो केटीदेखि टाढा रहन चाहन्छु। ठूलो मानिस । केही गरी उनको श्रीमान्ले थाहा पाए भने हाम्रो सबै बिजिनेस खतम हुन्छ। मैले आजसम्म सम्झेको कुरा यही हो रूपा!" -पूरणले भन्यो । “तिमी कति फ्रैंक छौ पूरण ?" लुकेको समाज : ६१ "तिमी पनि त फ्रैंक छौ। म यसैले मन पराउँछु !" -पूरणले भन्यो । "यदि मैले अरू कसैसँग यस्तो काम गरें निमी रिसाउँछचौ ? रूपाले भनिन "कदापि रिसाउन्न । तर म रिसाउँछु यदि तिमीले सबै -पूरणले भन्यो । कुरा भनिनौ. भने।" "किन भन्दिन्थें ! विश्वास गर तिमी, मलाई एउटा केटो मलाई चाहन्छ। करीब दिनका दिन फोन गर्छ भेटूं भनेर। म कुनै निहुँ झिकेर कुरा टारिदिन्छु। "रूपाले भनी। “त्यसो भए त्यो केटोसँग भेट न। के गर्दो रहेछ!" "प्रोमिस, भेटूं ?" "हुन्छ, भेट अनि सबै कुरा मलाई भन !" "हुन्छ, त्यसै गर्छु।" -रूपाले भनिन्। "त्यो मौनाको काम र त्यो भोटिनीको काम भने तिमीले मेरो लागि गर्नु पर्छ।" "अवश्य गर्छु, केवल तिम्रो लागि। भोटिनी त मकहाँ नै छ। त्यसको समस्या भएन। जहिले भन्छौ म मिलाउँछु। मीनाको लागि अलि समय लाग्ला। त्यो स्वर्गीय आनन्द लिए। पूरण घर फक्र्यो । पनि चाँडै कोशिश गर्नेछु ।" -रूपाले भनिन् । फेरि दुवै जनाले अंकमाल मारेर १४ राजू लण्डन पुग्यो। केही दिन यता-उति पुमेपछि राजूको आर्मीमा जाँच लिइयो। राम्रो र बलियो शरीर, अंग्रेजी राम्रो भएकोले राजूलाई आर्मीमा ट्रेनिश्मा तुरुन्तै छानियो। मीन बहादुरको बहादुरी र ईमानदारीले राजूले मौका पायो। क्याप्टेन साहेबले आफू बसेको घर राजूको निमित्त ठूलो भएकोले र त्यो घर आफ्नै भएकोले त्यो घर भाडामा दिएर राजूको निमित्त एउटा सानो चिटिक्क ६२ : लुकेको समाज परेको घर भाडामा लिइदिए। क्याप्टेन साहेब रिटायर भइसकेका थिए। उनीले यही गर्नुपर्ने सबै काम सिध्याइसकेकाले काठमाडौं फर्कने बाटो हेरिरहेका थिए। काठमाडौं फर्कने दिने पनि आयो। धेरै ठाउँमा उनीलाई पार्टीमा बोलाइयो। " जाने बखतमा क्याप्टेन साहेब आफ्नो बाँसकहाँ भेट्न गए। क्याप्टेन जान लागेकोले उनको बाँसलाई नराम्रो लाग्यो । क्याप्टेनले भने "सर म त जाँदैछु। तर, मेरो सट्टा मेरो छोरा आर्मीमा छोड़ेर जाँदैछु। अलि हेरचाह रिदिनु होला, छोरालाई।" "त्यसमा तपाईंले कुनै फिक्री लिनुपर्दैन । तपाईंको छोरा मेरै छोरा सरह हो।" यति भनी क्याप्टेन साहेब बिदा भए। एयरपोर्टमा उनको ठूलो बिदाई भयो । क्याप्टेन घर पुगेपछि उनीले तोपसित सबै कुरा गरे। तोपको पढ्न जाने समय आइसकेको थियो। अब दश बाह दिन मात्र बाँकी थियो। तोपको जाने दिन आयो। क्याप्टेन साहेबले तोपलाई एयरपोर्टमा बिदाई गरे। अब क्याप्टेन साहेब घरमा एक्लै परे। बेलायतमा कति रमाइलो थियो। तर उनीलाई यहाँ दिन काट्न मुश्किल पन्यो। जे भए पनि यो आफ्ने देश हो । प्राकृतिक सौन्दर्यले भरिएको देशमा मन बहलाउन रमाइलो लाग्यो। एकान्त ठाउँमा बस्ने बानी लाग्न थाल्यो, क्याप्टेन साहेबलाई। क्याप्टेन साहेबको त्यहाँ छ सात रोपनी जमीन थियो। ठाउँमा परेको हुनाले त्यहाँको बस्ती राम्रो थियो । छोरालाई भिन्दा भिन्दै घर बनाइदिने विचार उनीले बेलायतमा नै सोचेकाले आफ्नो एउटा साथी आर्किटेक्चरबाट राम्रो डिजाइनको दुई नक्शा बनाएर उनीले साथमा लिएर आएका थिए। "राम्रो काम गनुपर्छ, ढीला हुनु हुँदैन” भन्ने उनको सोचाइ थियो यथा, उनीले लुकेको समाज : ६३ घर बनाउनाका निमित्त सर-सामान जोर्न थाले। किसिम-किसिमका फर्निचरहरू बेलायतबाट उनीकहाँ आउँदै थिए। अ सर-सामान मात्र उनीले जोर्नुपरेको थियो। दुई घरको लागि सर-सामान जोरिदै थियो । आधुनिक घरहरू बनाउनु थियो दुई छोराको निमित्त । पैसाको कुनै फिक्री थिएन, उनीलाई। घरका सबै सामानहरू उनको ठूलो इच्छा थियो। किमती हुन्थे। आधुनिक बाथरूम, आधुनिक बैठक र राम्रा राम्रा कोठाहरू बनाउने काठमाडौंको एउटा सिपालु इञ्जीनियरलाई बोलाएर घर बनाउने सबै सामान सुम्पिएका थिए, उनीले। बीचमा क्याप्टेन साहेबलाई आफूलाई चित्त नबुझेको कुरा इञ्जीनियरलाई भन्दथे। त्यसै मुताबिक काम हुन्थ्यो । घरहरूका सबै सामानहरू बिस्तारै बिस्तारै जम्मा हुन थाले। सबै सामान जुटेपछि मात्र घर बनाउनु शुरू गर्ने आफ्नो विचार इज्जीनियरलाई भनेका थिए, क्याप्टेनले। इञ्जीनियरको पनि यसमा ठूलो सहमति थियो। क्याप्टेन साहेबले पुरानो घर पनि आधुनिक रूपमा बदले। पहिलेको पुरानो घर अब निकै राम्रो देखियो । घर बनेपछि आफू पुरानै घरमा बस्ने निधो गरे र नयाँ बन्ने घरहरू छोराहरूको निमित्त बन्ने भएका थिए। बिस्तारै-बिस्तारै क्याप्टेन साहेबको छिमेकीहरूसँग चिना-पर्ची हुन थाल्यो। उनको घरनगीचै एकजना एक्स आर्मी बस्तथे । उनको उमेर पनि क्याप्टेन साहेबको बराबरी थियो। तर, उनको अगाड़ि क्याप्टेन साहेब बड़ो फुर्तिलो देखिन्थे। अब उनीहरूको भेट समय-समयमा हुन थाल्यो । उनीहरू दुवैको कुरा मिल्दथ्यो । अनि धेरै बेरसम्म कुराकानी गर्दथे। दुवैको घरमा आवत-जावत हुन थाल्यो । अब घरको सबै सामान करीब-करीब जुटिसकेको थियो। घरमा एउटा सानो नोकरमात्र भएकोले क्याप्टेन साहेबको घर त्यत्तिको सफा रहन सकेन । नोकरको खोजीमा थिए उनी। कुरा हुँदा-हुँदै उनका साथी रणबहादुरसँग नोकरबारे कुरा भयो । ६४ : लुकेको समाज रणबहादुरले धेरै सोचेपछि भने- “एउटा मेरे गाउँकी केटी छ। उसको उमेर पनि राम्रो दोहरो जीउ भएको छ। पहिल कुनै देशीकहाँ बस्तथिई। सर, त्यो देशीको • बाईस-तेईसको होला । सबै काम गर्छ । खाना पकाउन साह्रै सिपालु छे। केटी काम खतम भएकोले ऊ घर फक्र्यो । त्यै केटी त्यसै छे। भन्नु हुन्छ भने म बोलाइदिन्छु । । त्यसलाई नै राख्नु बेस होला।" रणबहादुरले भन्यो । "तरूनी केटी भयो भने के गर्ने ?" -क्याप्टेन साहेबले भने । “त्यो त्यस्ती केटी होली जस्तो त मलाई लाग्दैन । यदि तपाईंको विचार त्यस्तै छ भने, आजकल अनेक औषधि छन् । प्रयोग गरे भइहाल्छ नि । त्यसमा तपाईले पीर मान्नुपर्दैन । तपाई एक्लै हुनुहुन्छ। छोराहरूको पढ़ाईलाई दुई-चार वर्ष • लागिहाल्छ। त्यसैले तपाईंको राम्रो स्याहार गरिदिन्छे। एक्लै हुँदाको जस्तो तपाईलाई • त्यत्तिको बोर लाग्नेछैन। मेरो विचारमा त त्यही ठीक होला।" रणबहादुरले हाँसेर भन्यो । “त्यसो भए त्यो केटी कहाँ छे? ल्याइदिनुभयो भने काम गर्न र घर सफा सुघर तुल्याउन बेस हुन्थ्यो कि ?" -क्याप्टेन साहेबले भने। “त्यो केटी यहीं छे। म आजै गएर मेरो जहानलाई भन्छु र बोलाउन पठाउँछु ।” - यति भनेर रणबहादुर गए घरतर्फ । रणबहादुर गएपछि क्याप्टेन साहेबले भनेको सबै कुरा सम्झे। क्याप्टेन साहेबलाई पनि राम्रै लाग्यो । रणबहादुरले भोलिपल्टै त्यो केटी र आफ्नी जहानलाई लिएर क्याप्टेन साहेबको घर आए। केटी राम्री थिई हेलेम्बुतिरकी रहिछ। रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् “केटी काम राम्ररी गर्छे। खाना पकाउन चलाख छे। सफाइ-सुग्घरको काममा त यसलाई केही भन्नु नै पर्दैन।” “उहाँ एक्लै हुनु हुन्छ। अरू कोही छैन। काम गाह्रो छैन। छोराहरू पढन गएका छन्। त्यहाँ बस्छेस्, साहिंली ? तलबका हकमा केही फिक्री गर्नुपर्दैन। तँले जति राम्रो काम देखाइस, उति राम्रो तलब हुन्छ।” -रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् । लुकेको समाज : ६५ बस्छु' भनेर साहिंलीले भनी र त्यही दिनदेखि साहिलीले क्याप्टेन साहेब कहाँ काम गर्न शुरू गरी भोलिपल्ट पूरणले रूपालाई फोन गरेर भन्यो- "रूपा, म आज अलि ब आउँछु है।" "साह्रै थकाइ लाग्यो कि क्या हो ?" -रूपाले सोधिन्। छ?" “अँ थकाई लागेको छ। म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। बुबाको केही खबर -पूरणले सोध्यो । "एउटा टेलिग्राम आएको छ। अझै काम खतम नभएकोले अर्को हप्तासम्म आइपुगुँला भनेर। केही जरूरी पन्यो भने टेलिग्राम पठाउनु भनेर लेख्नुभएको छ।" -रूपाले फोनमा भनिन् । "ठीक छ त ! म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। म घरमै छु। केही जरूरी पो भने फोन गर है ?" भनेर टेलिफोन राखिदियो, पूरणले । हुन त, रूपालाई पनि थकाइ लागेको थियो। सानो नोकर्नीले खाना खाइसकेपछि काम-धन्धा खतम गरी सबै थन्क्याई ढोका लगाई माथि रूपाको कोठामा गई। बत्ती निभी सकेको थियो। रूपा सुतेकी थिइन। त्यो नोकरानी पनि सुती। “निद्रा लागेको छैन।” -रूपाले भनिन् । उनीलाई हिजो दिनभरिको सम्झना रात बितेको पनि थाहा हुँदैनथ्यो । आइरहेको थियो। कति मीठा कुरा भयो र कति मज्जा आयो ! पूरण भएको भए पूरणको फोन आयो फेरि । फोनको रीसिभर उठाइन्, रूपाले। “आज म आउन्न होला। काम गर्न मन लागेको छैन । भोलि त अवश्य आउने छु।" -भन्यो पूरणले। पूरणलाई आज देख्न नपाइने भयो भनी रूपाको मन खिन्न ६६ : लुकेको समाज भयो। उनीले टेलिफोनको रिसिभर राखिदिइन् । अफिसमा केही बेरपछि उही केटोको जसले सधैं फोन गर्दथ्यो, फोन आयो। "दुई-चार दिनपछि फोन गर्नु अनि भेट्ने प्रोग्राम बनाउँला । फोनमा भनिन् । हुन?" -रूपाले "हुन्छ। म त्यसै गर्छ है त ?" त्यो केटोले भन्यो र टेलिफोन राखिदियो। आज रूपा बदलिएको देखेर त्यो केटो छक्क पर्यो। अफिस बन्द भएपछि रूपा सरासर घर गइन् र नोकर्नीलाई चिया ल्याउन भनिन्। बिया आइपुग्यो। चिया पिउँदै उनीले नोकर्नीलाई भनिन्- "आज मेरो आइ राम्रोसँग थिचिदे है? साह्रै दुखेको छ।” “हुन्छ, भरे थिचिदिउँला, चाँडै धन्धा गरेर ' खाना खाएपछि नोकर्नीले छिटो काम खतम गरेर रूपाको कोठामा गई आफ्नो ओछ्यान लगाई। “किन आज, चाँडै सुन लागेकी तैं ?" रूपाले भनिन् । "होइन्, ओछ्यान ठीक पारेको मात्रै।" उसले भनी। "ढोका लगाएर बत्ती निभाइदे।" नोकर्नीले रूपाले भने जस्तै गरी र कपड़ा फेर्न लागी। यत्तिकैमा रूपाले भनी- "आज एउटा काम गर् न ।' “के काम भन्नोस्।" भनेर नोकर्नीले सोधी । "आज नात्रै भएर सुत र मलाई पनि नानो पार।" रूपाले भनी । “किन आज तपाईंलाई यस्तो मन लाग्यो ?" - नोकर्नीले सोधी । "पछि भनुला। मैले भनेको कुरा त गर।” -रूपाले भनी । नोकर्नीले रूपाको सबै कपड़ा फुकालिदिई र आफ्नो पनि त्यसै गरी र भनी- "अब के गर्ने ?” "यहाँ मसँगै सुत्।" नोकर्नीले त्यसै गरी र रूपाको ओछ्यानमा आएर बसी । रूपाले उसको छाती समाई र भनी- “मेरो पनि यसै गर् न ।” त्यसले त्यसै गरी। लुकेको समाज : ६७ पनि मज्जा आयो र उसले पनि त्यसै गरी रूपाले नोकर्नीको छातीका रहरलाग्दा अनारदाना चुस्न थाली। कलाई "अलि बेसरी चुस्न !"नोकर्नीले त्यसै गरी। रूपाको हातले नोकर्नीको छाती सुमसुम्यायो। अनि उसले पनि त्यसै गरी केहीबेरपछि दुवैको मुख गोप्य ठाउँमा पुग्यो र सलबलाउन थाले, मज्जा लिंदै "आज तपाईलाई किन यस्तो गर्न मन लाग्यो ?" -नोकर्नीले सोधी । "आज एउटा किताब पढेकी थिएँ। अनि त्यसै गरेकी।" रूपाले भनिन् । "मज्जा त निकै आउँदो रहेछ । तर यस्तो कुरा केटीडकेटीको नभई केटा र केटीको भए कस्तो होला हैन ?" -नोकर्नीले सोधी । "हो, केटा र केटीको कुरा ! तर यहाँ केटा कहाँ पाउनु र?" रूपाले सोधी । "त्यै त भनेकी। केटा भए झन् कस्तो मजा हुने होला, होइन त ?” "तैले केटोसँग कहिले गरेकी छेस् ?" -रूपाले सोधी । "कहाँ पाउनु! एक चोटि जंगलमा गाई-वस्तु चराउँदा मात्र काम गरेकी थिएँ। त्यो पनि हतपतमा। त्यहाँदेखि कसैसँग यस्तो गरेकी छैन।" " “त्यो बखत तैलाई मज्जा आयो त ?" -रूपाले सोधिन्। "हतपतमा के मज्जा आउनु। -यसो भनेर उसले रूपालाई अँगालो मारी। "त्यस बखतदेखि तैले कुनै लोग्ने मानिससँग मज्जा गरेकी छैनस् त ?" “छैन, सत्ते भन्दछु।" -नोकर्नीले भनी । “खै, आफूले पनि त्यस्तो अझसम्म गरेकी छैन। कस्तो हुन्छ। थाहा पनि छैन।" -रूपाले भनी। "एक चोटि गरेर हेर्नोस्न ? कस्तो हुँदो रहेछ। तपाईंको काम गर्ने ठाउँमा कति राम्रा राम्रा केटा होलान् । तिनीहरूसँग गरेर हेर्नोस र मलाई पनि भन्नोस् है?" "धत, अफिसका केटासँग पनि यस्तो गर्न हुन्छ र ? के भन्लान् ? थाहा पाए भने नोकरी नै खतम हुन्छ।” रूपाले नोकर्नीको गुप्त ठाउँमा आफ्नो हात सलबलाउँदै भनी। ६८ : लुकेको समाज पाइन्छ नि"-नोकर्नीले भनी । पाइन्न ? तैलाई पनि लोग्ने मानिससँग मजा गर्न मन लाग्छ ? लागि नोकजीं। न मसँग। के तेरो कुरा म कसैलाई भन्छु ?' "सभर्नु है ! मलाई एकचोटि गर्न मन लागेको छ. -उसले लजाएर यदि तैलाई त्यस्तो मन छ भने, एउटालाई मिलाइदिऊँ है त ?" तपाईं पनि त्यसै गर्नुभए म पनि गर्छु कसैसँग।" -नोकर्नीले भनी । "हुन्छ त, गरेर हेर र भन् कस्तो हुँदो रहेछ। अनि म पनि विचार गर्नेछु। मिलाइदिउ है त ?” "एकान्त ठाउँमा कसैले नदेख्ने ठाउँमा।" रूपाले भनिन् । “हुन्छ” भनी नोकर्नीले स्वीकृति दिई । १६ क्याप्टेन साहेबकहाँ त्यो केटी साहिलीलाई राखेपछि घर सधैँ सफा रहने भयो। खाना पनि राम्ररी बनाउँथिई। क्याप्टेन साहेबको उमेर अलि ढल्के पनि उनी अंग्रेजजस्ता थिए। अरू दुई नोकर भएकाले त्यो सानो केटो दूध ल्याउने र अर्कोचाहिं पसल जाने काम गर्थ्यो। काम सजिलो थियो। कुनै गाह्रो थिएन। लुकेको समाज : ६९ साहिली राम्री केटी थिई। राता राता स्याउ जस्ता गाला थिए, क्याप्टेन साहेबबाट बराबर बकस पाउँथिई। लुगा पाउँथी। अब उसकी लवाई र खबाइमा धेरै भएको थियो । सुधार बेलुकी दूध कोठामा पुयाउँथिई । बिहान सबेरै उठेर ब्रेक फास्ट तयार गर्दथी, समयमा। क्याप्टेन साहेब खूब खुशी थिए, साहिलीदेखि एक दिन साँझ क्याप्टेन साहेब घर बनाएको ठाउँबाट आएपछि थकाइ लागे छ र ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। "के सन्चो भएन कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले चिया टेबुलमा राखेर सोधी । "ठीकै छ। आज पर बनाउने ठाउँमा धेरै उभिएकोले आङ र तिघ्रा दुखेर थकाइ लागेको छ।" क्याप्टेनले भन्यो ! "एउटा मेच लगेर राख्नुपन्यो त्यही" -साहिलीले भनी । "त्यसै गर्नुपर्ला भोलिदेखि।" क्याप्टेनले भने। साहिंली कोठा बाहिर गई। बेलुकीको खाना खाइसकेपछि दूधको गिलास लिएर साहिली क्याप्टेन साहेबको कोठामा पसी। क्याप्टेन साहेब कपड़ा बदली ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। उसले दूध राखी अनि कोठा बाहिर निस्की । सबै काम खतम गरेर ऊ क्याप्टेन साहेबको कोठातिर लागी। क्याप्टेन साहेब चुरोट तानी पल्टिरहेका थिए। "आज हजूर सुनुभएको छैन अझसम्म ? एघार बज्न थाल्यो। धेरै दुखेको छ कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले सोघो। "अँ, अलि दुखेको छ।" -भनेर क्याप्टेनले भन्यो ! “म अलि मिचिदिउँ त है ? केही सन्चो हुन्छ।" -साहिंलीले भनी। “तिमी किन मेरो यति ख्याल गछ्यौँ ?" - भनी पलङमनि बसेर क्याप्टेन साहेबको आङ र खुट्टा मिच्न थाली। साहिंली हृष्टपुष्ट भए पनि उनीको हाथ नरम रहेछ। "साहिंली त्यो बत्ती निभाइदेऊ र त्यो सानो हरियो बत्ती बाल न।" क्याप्टेनले यति भनेपछि साहिलीले त्यसै गरिन् र क्याप्टेनको टाउको र तिघ्रा मिच्न थालिन् । ७० : लुकेको समाज " -क्याप्टेनले भन्यो । भयो।" पनि "केही हलुका भएजस्तो भयो बल्ल । तिमीलाई निद्रा लाग्यो होला। अबेर सुमसुमाउँदै भनिन् । "केही अबेर भएको छैन । बेलुकी अबरै सुत्छु। हजुरलाई केही काम होला भनेर सोच्दै सुत्छु । अनि समयमा नै उठेर काम गर्दछ।" -साहिंलीले कपाल • क्याप्टेनले साहिलीको नरम हाथ समात्यो। साहिलीले हात मिच्न थालिन् । "तिमी अब सुल जाऊ। अबेर भयो । यस्तै तिमीले सधैं गरिदिए म कति जाँगरिलो र फुर्तिलो हुने थिएँ।” -क्याप्टेनले भन्यो। "म सधैं गर्नेछु नि, हजूरले भन्नु भएअनुसार।" -साहिलीले यति भनी ढोका तानेर आफ्नो सुत्ने ठाउँतिर गइन् र ओछ्यानमा पल्टी क्याप्टेनको विषयमा सोच्न थालिन्- “कति बेस छ यो मालिक ? आज पचास रुपैयाँ बकस पाएँ।" भोलिपल्ट पनि बेलुकीको खाना खाएपछि साहिली धन्या खतम गरी दूध लिई क्याप्टेनको कोठामा गई। क्याप्टेन आज पाइप तानी किताब हेरिरहेका थिए। दूध राखेर साहिलीले क्याप्टेनको पलङमनि बसेर भनिन्- "आज पनि जीउ त्यस्तै दुखेको छ । “हिजोको भन्दा केही कम छ।" क्याप्टेनले भन्यो। “हिजोको जस्तै बत्ती निभाइ दिऊँ ?" भनेर सानो बत्ती बाली। “हुन्छ। आँखामा नै पर्छ।” क्याप्टेनले पाइप ऐश ट्रेमा राख्यो, किताब राख्यो र पल्ट्यो। साहिलोले पहिले कपाल मिची। “तिम्रो बिहे भएको छैन साहिंली ?" -क्याप्टेनले सोध्यो । "भएको थियो। अनि मलाई छोडेर लाहोर गयो आज सात वर्ष भयो अत्तोपत्तो छैन।” साहिंलीले आङ मुसार्दै भनी । "सानै उमेरमा बिहे भएको रहेछ तिम्रो।" "हो, म चौध वर्षकी मात्र थिएँ।" -साहिंलीले भनी। क्याप्टेनले हाई गर्दै हात मुसार्दा उसको हातले साहिंलीको छाती छुन पुग्यो । लुकेको समाज : ७१ लुकेको समाज भाग 1 Lukeko Samaj Part 1 लुकेको समाज भाग 2 Lukeko Samaj Part 2 लुकेको समाज भाग 3 Lukeko Samaj Part 3 लुकेको समाज भाग 4Lukeko Samaj Part 4 लुकेको समाज Lukeko Samaj Full story

लुकेको समाज भाग २ Lukeko Samaj Part 2

क्याप्टेन मीन बहादुरले राम्रो काम गरेका हुनाले सबै त्यहाँका मानिसहरूको पनि उनीसित राम्रो सम्बन्ध थियो। उनीलाई सबैले छोरालाई आर्मीमा हाल्नै पर्छ भन्ने सल्लाह पनि दिए। यी सबै कुरा सोचेर क्याप्टेन मीन बहादुरले छोरालाई सकेम्म चाँडो एक चोटि बेलायत आउनु भन्ने पत्र लेखे। आउने समय ठीक गरी लेखेर पठाउनु अनि म पैसा र टिकटको बन्दोबस्त गरी पठाउनेछु। ढीला नगर्नु ढीला भयो भने सबै कुरा बिग्रिन्छ भन्ने मुख्य प्रसंग थियो चिट्ठीको। राजूले बाबुको चिट्ठी सबै राम्रोसँग पढ्यो र दाजु तोपलाई देखायो। चिट्ठी पढेपछि तोपले भन्यो- “त्यसो भए, छिटै जानुपयो। ढीला गर्नु भएन। बुबाको रिटायर हुने बेला नजीकै आइसक्यो ! सबै साथी भाइ र बुबाका माधिका आफिसरहरूसँग कुरा गर्नुपर्छ होला। जहाँ भए पनि सोर्स र फोर्स नभई काम हुँदैन। तँ जाने दिनको ठेगान गरेर बुवालाई चिट्ठी लेखिहाल।" तोपले भन्यो । "म आजै चिट्ठी लेख्दछु। यहाँ सबै कुरा पनि त मिलाउन पर्ला नि !" राजूले भन्यो । "यहाँको सबै कुरा छोड़िदे। सबै म मिलाउने छु । बेलायतबाट बरू बुवालाई परराष्ट्र मन्त्रालयलाई चिट्ठी लेख्नु भनेर भन्नु । अरूकेही नभन्नु 'भेट्नको निमित्त मात्र लेख्नु भनेर' पत्र लेखिहाल्!" -तोपले भन्यो । “म एक्लै कसरी जाने ? कहिले पनि गएको छैन।" -राजूले भन्यो । "म पनि पहिले कहाँ गएको थिएँ । तँ चिट्ठीमात्र लेख्। म सबै के-के गर्नुपर्छ पछि बताईदिउँला।" -तोपले भन्यो । "हुन्छ त दाइ, म अहिले नै गएर लेख्छु सबै कुरा।" -यति भनी राजू दाइको कोठाबाट आफ्नो कोठातर्फ लाग्यो, बाबुलाई चिट्ठी लेख्न तोपलाई पनि खुशी लाग्यो। बुबाको अब चित्त बुझ्ने भयो भनेर। राजूलाई आर्मीमा जान मन लागेको थियो । बुवालाई पनि एउटा छोरोलाई आफ्नो बिंडो थाम्न मन लागेको हो। सबै कुरा मिल्ने नै भयो । २० : लुकेको समाज तोपलाई भने आफ्नो कुनै कुराको ठेगान नै भएको थिएन । त्यसैले उसको मन ठीक थिएन। पूरणको बाबु फर्किसकेको थियो। पूरणको कोठामा पूरण र तोप कुरा गरिरहेका थिए। पूरणको बाबुले तोपलाई राम्रैसँग चिनेको थियो। केटो बेस थियो। एक दिन पूरणको बाबु उसको अफिसमा कुरा गरिरहेका थिए। पूरणको बाबु पसे। तोपले पूरणको बुवालाई उठेर नमस्कार गयो। “तिमीसित नभेटेको धेरै भयो हगि ? के गर्नु कामको निमित्त बाहिर गई रहनुपर्छ। फुर्सतै छैन।" -पूरणको बाबुले भन्यो। अनि छोरालाई सोध्यो- “खाद्य संस्थानको चिट्ठीको फेरि जवाफ आयो ?" "चार पाँच दिन अघि मलाई टेलिफोनबाट मैनेजरले बोलाएको थियो। म गएँ। सबै कुरा भयो । ठीक होला जस्तो छ । म तपाइँसँग सबै कुरा गरौंला ।" पूरणले भन्यो । “किन पूरणले मलाई नभनेको त ! त्यहाँ मैनेजिन डाइरेक्टर र मैनेजरलाई मैले राम्रैसँग चिनेको छु। सबै लेखेर पूरणलाई देऊ। म राम्रोसँग भनिदिनेछु।" -पूरणको बाबुले भन्यो । "तोप, तिमी के गर्छौ नि आजकल ?" -पूरणको बाबुले सोध्यो। “त्यसै बसिरहेको छु बुबा। होटल म्यानेजमेण्ट पढन जाने भनेको, अझसम्म जवाफ आएको छैन। खै, कहिले आउने हो । केही थाहा छैन । सोल्टी होटलमा ओबिरायको सीट आउँछ रे ? आफूले चिनेको मानिस कोई छैन त्यहाँ।" -तोपले भन्यो । "हवस्, बुवा!" -तोपले भयो। "तर, चाँडै दिनु नि ! म दुई-चार दिनमा नै जापान र बेलायत जानुपरेको छ।" - पूरणको बाबुले भन्यो । "हवस, म भोलि नै मेरो पर्सनल हिस्ट्री ल्याउँछु।" - तोपले भन्यो । "ठीक छ। म सबै कुरा जानुभन्दा अघि उनीहरूसँग राम्रोसँग जाउँला । दुई बजेतिर तिमी मलाई भेट है?" -पूरणको बाबुले पूरणको बाबुले पूरणलाई भन्यो । लुकेको समाज : २१ "हुन्छ, बुवा।पूरणले भनेपछि पूरणको बावु पूरणको कोठाबाट निस्क्यो । पूरणले तोपलाई भन्यो- "बुवाले सबै कुरा भनिदिनुहुनेउ। सधैं काम परिरहन्छ, त्यहाँ। बुवाले भन्नुभयो भने सबै काम ठीक होलाजस्तो मलाई लाग्दछ। तिमी भोलि नै फाइल ल्याउ। म पछि लाग्नेछु बुवाको।” कुरो हो।" "धन्यवाद, पूरण ! एक साथीले अर्को साथीलाई यसो भन्नु पनि गौरवको "तिमी, यो सबै कुरा छोडिदेऊ। साहित्य नमार यहाँ ? पूरणले चुरोट सल्काएर ?" भन्यो ।” हुन्छ, म भोलि नै फाइल ल्याउनेछु । बरु तिम्रो आफिसबाट कहीं जाने छैन। कुन बेला आउँ त ?" -तोपले भन्यो । “यसै समयमा आऊन । केही गरेर मलाई काममा जानुपर्यो भने एक छिन कुर्नु म मेरो सेक्रेटरीलाई भनिदिन्छु।" भनेर घन्टी बजायो । सेक्रेटरी आएपछि पूरणले भन्यो- "रूपा! भोलि उहाँ आउनु हुनेछ। केही गरेर म भइन भने नफर्काउनु। कोठामा लगेर राख्नु है ?" पूरणले घडी हेऱ्य। दुई बज्न थालेको रहेछ। “बुबाले मलाई बोलाउनुभएको छ। म जाउँ ऐले ! भोलि ठीक समयमा आउनु।" -यति भनी पूरणले एउटा फाइल झिकी हातमा लिएर उठ्यो। तोप पनि साथै उठेर कोठाबाट निस्के। तोप घरतिर गयो। पूरण बाबुको कोठामा पस्यो र मेचमा बस्यो । बाबुले सोध्यो। “मैले तिमीलाई सोधेको थिएँ खाद्य संस्थानको के हाल-खबर छ ?" -पूरणको छु।" बाबुलाई चिट्ठी देखायो र भन्यो- “अढाई पर्सेन्ट बढाएर कोटेशन पठाएको ।” “के भन्यो त मैनजरले ?” उसको बाबुले सोध्यो। मैनेजरले भन्यो – “यो डिस्काउन्ट ठीक छ।” “यो डिस्काउकन्ट उनीहरूको भागलाई होला, हैन ?” -पूरणको बाबुले सोध्यो । “तर त्यो त होला। डिस्काउन्ट दिने कुरा नलेख्नु, तपाईंले। यसो गर्यो भने २२ : लुकेको समाज गड़बड़ हुन्छ भनेर मैनेजरले भन्यो ।” “सबै कुरा मैले बुझें । त्यसै गरेर कोटेशन पठाएनौ त ?" “पठाइदिएको छु। फाइलमा नै होला।” -पूरणले भन्यो । पूरणको बाबुले भन्यो- “रहेछ। ठीक छ।” छ “कहिले बोलाएको छ त तिमीलाई, मैनेजरले।" -पूरणको बाबुले सोध्यो। "पर्सि आइतवार। तर, उसको भनाइ चाहि तीन पर्सेन्ट चाहिन्छ भनेर भन्छ।” पूरणले भन्यो। केही विचार गरी पूरणको बाबुले भन्यो "बिजिनेस ठूलो छ। यो उम्काउन हुँदैन । तिमी अढ़ाईमा नै स्टिक गर। यदि मानेन भने तीन दिनै पर्ला।” “मेरो पनि त्यस्तै विचार छ।" -पूरणले भन्यो । "लौ जे मन लाग्छ गर। बिजिनेस भने नउम्काऊ।"त्यति भनेर पूरणको बाबु उठेर गयो। ६ तोप बिहान सबेरै उठ्यो र बाथ रूममा गई मुख धोयो। अनि केही बेर कसरत गर्यो। यतिकैमा चिया आइपुग्यो अनि ऊ चिया पिउन थाल्यो। बिहानदेखि बेलुकीसम्म उसको मनले शान्ति पाउन सक्दैनथ्यो। आफ्नो पढ़ाईको मात्र ख्याल गर्दैथ्यो। होटल म्यानेजमेन्ट कोर्स राम्रो थियो। तोपको एउटा साथी पनि होटल म्यानेजमेन्ट कोर्स पास गरेर सोल्टीमा काम गर्दथ्यो । धेरै किसिमको फ्यासिलिटी थियो त्यहाँ । सबै मानिसहरूसँग उसको चिनापर्ची थियो । ठूला-ठूला हुन त, तोपलै धेरै किसिमको कोर्सहरूमा मौका नपाएको होइन; जस्तै चार्टर्ड एकाउन्टेन्सी, मास्टर अफ बिजिनेस इत्यादिमा। तर उसलाई भने होटल म्यानेजमेन्ट लुकेको समाज : २३ ने पढ्ने ठूलो सोख थियो । तोपको कोठामा गयो। यस्तै विचार गर्दै थियो, तोप। यत्तिकैमा राजू चियाको गिलास लिएर दाजु न?" राजूलाई देख्नासाथ तोपले भन्यो "राजू मलाई पनि एक गिलास चिया मगाइदेऊ त्यहाँबाट राजू फर्केर गयो र नोकरलाई तोपको निमित्त पनि एक गिलास चिया मगाई आफू फेरि दाजुको कोठामा आएर बस्यो। "बुबालाई चिट्ठी लेखिस् त तैंले ?" तोपले सोध्यो । "सब कुरा लेखेर हिजै मैले बुबालाई चिट्ठी पठाइसकें।" राजूले चिया पिउँदै भन्यो। "ठीक भएछ। म पनि चाँडै चिट्ठी पठाउने छु । मेरो पढाईको त कुनै ठेगान भएको छैन । केही ठेगान भएपछि बुबालाई चिट्ठी पठाउँछु भन्दा भन्दै पनि लामो समय भयो। अब त आफ्नो ठेगान नभए पनि चिट्ठी लेख्ने छु।" तोपले भन्यो । "किन यस्तो ढीला भएको होला ? समयमा केही पनि हुँदैन।"राजूले भन्यो। “त्यही त अचम्म लागिरहेछ, मलाई। दिनका दिन टेलिफोनबाट सोड्छु होटलमा। अझ केही खबर आएको छैन। खबर आइपुग्ने बेला त भइसक्यो तर आजसम्म आएको छैन। दुई-चार दिन अझै पर्खु। आएन भने म ट्रंक कल गर्दछु र तपाईलाई खबर गर्नेछु भन्छ त्यहाँ भएको मेरो साथीले।" तोपले भन्यो। "त्यसो भए त अब चाँडै आइपुग्ला।" राजूले भन्यो । नोकरले चिया ल्याएर तोपको साइडमा रहेको सानो टेबुलमा राखेर गयो। तोपले हेऱ्य। साढ़े नौ बजिसकेको रहेछ। “म केहीबेर बाहिरतिर घुम्न जान्छु। राजूले भन्यो। "चाँडै आउनु नि ! समयमा खाना खानुपर्छ। देखिहालिस्। आजकल नोकर पाउन कति गाह्रो छ। जसलाई पायो, उसलाई राख्न हुँदैन। अब त यो समय आइसक्यो कि नोकरले हामीलाई चाकड़ी गर्नुभन्दा हामीले नै उसको चाकड़ी गर्नुपर्ने समय आइसक्यो।"तोपले भन्यो। २४ : लुकेको समाज "म छिटै नै आउँछु। डिल्ली बजारसम्म गएर आउँछु। एउटा साथीलाई नभेटी भएको छैन । त्यो आज दिउँसो बैक जाने भएको छ। केही भिडियोको टेप मगाउनु छ, एक साथीको।" यति भनी राजू त्यहाँबाट निस्क्यो र कपड़ा बदली बाहिर निस्क्यो। 15 केही बेरमा नै राजू साथीलाई भेटेर घर आइपुग्यो। राजू आएपछि तोप र राजू दुवैले साथै खाना खाए। खाना खाइसकेपछि दुवै आ-आफ्नो कोठातर्फ लागे। कोठामा आएर तोपले एउटा सिगरेट सल्कायो र त्यहाँ भएको अखबार पढ्न थाल्यो । केही बेर अखबार पढ़िसकेपछि तोप उठ्यो र दराजमा रहेको आफ्ने सबै सर्टिफिकेट र पर्सनल हिस्ट्रीको फाईल पल्टाउन थाल्यो। सबै हेरेपछि तोपले नागरिकताको प्रमाणपत्र देखेन। नागरिकताको प्रमाणपत्र नभएकोले तोपले आफ्ना पढ्ने देबुलको दराज खोल्यो र हेयो। त्यहीं रहेछ नागरिकताको प्रमाणपत्र । यो पनि उसले फाइलमा राख्यो। अनि घडी हेन्यो। पौने बाह हुन थालेको रहेछ। फाइल ठीक ठाउँमा राखेर तोप उठ्यो र कपड़ा बदल्न थाल्यो। कपड़ा बदलिसकेपछि फाइल झिक्यो र सरासर पूरणको अफिसतिर लाग्यो। पूरणको अफिस पुग्यो तोप, ठीक सवा एक बजे। केही समय बाँकी नै थियो । तैपनि, ऊ सरासर पूरणको अफिसतिर लाग्यो। रूपाले पूरणलाई देखेर भिनन्- "पूरणजी त लन्चको लागि जानुभएको छ। आइपुग्नु होला अब चाँडै आउनोस्, भित्र गएर बस्नोस्, केही बेर” यति भनी पूरणको सेक्रेटरी रूपाले पूरणको कोठाको ढोका खोलिन् र सोफासेट देखाउँदै भनिन् “यहीं बस्नोस्। चिया, कफि या कोल्डड्रिंक केही पिउनु हुन्छ कि ?" रूपाले तोपलाई सोधिन्। "अहँ, अहिले केही पनि चाहिन्न।" - तोपले भन्यो रूपाले सिगरेटको बट्टा खोलिदिइन् र भनिन् “सिगरेट त पिउनु हुन्छ होला।" लुकेको समाज : २५ "सिगरेट त पिउछु" भनेर तोपले सिगरेट केसबाट एउटा सिगरेट झिक्यो टेबुलमा नै भएको सिगरेट लाइटर रूपाले बालिदिइन् र हौसेर भनिन्- "एकैछिन आराम गर्नोस्। पूरणजी आइपुम्नुहुने बेला भयो।" यति भनी मुसुक्क हाँसेर रूपा बाहिर गइन्। तोप सिगरेटको धुवाँ मुखबाट फ्याँक्दै मनमा अनेकौं कुराहरू सोच्न थाल्यो। पूरणको बाबुले भनिदिए झन् राम्रो हुने थियो । सबैभन्दा राम्रो मार्क मेरे छ। इन्टरप्यू लिनेले पक्षपात गरेन भने, मेरो नाम अवश्य पनि निस्कनेछ। यत्तिकैमा पूरण पनि कोठाभित्र पस्यो। तोपलाई देख्नसाथ मेचमा बसेर भन्यो, "तिमी आएको धेरै बेर भयो कि ? बिहान एउटा मानिस अफिसमा आएको थियो र त्यस मानिससँग कुरा गर्दा-गर्दै समय बितेको पत्तै भएन।" -पूरणले भन्यो। "म आएको धेरै बेर भएको छैन। पन्ध्र-बीस मिनेट मात्र भयो।" "सबै फाइल ल्यायौ त !” -पूरणले सोध्यो। "ल्याएको छु।" -यति भनेर तोपले फाइल पूरणको अगाड़ि राखिदियो। पूरणले सबै पढ़ेपछि घन्टी बजायो। घन्टीको आवाज आउनासाथ रूपा भित्र पसिन्। पूरणले भन्यो- “रूपा, दुई राम्रो कफी छिटै बनाएर पठाइदेऊ त। अनि बुबा कोठामा हुन हुन्छ कि, शोभालाई सोध है?" 'हवस्' भनेर रूपा बाहिर गइन्। कफी तुरून्त आइपुग्यो र दुबैले कफी पिउन थाले। “भरखरै पाल्नुभयो रे बुबा !” -रूपालाई पूरणले भन्यो र रूपा बाहिर निस्किन्। पूरणको बाबु कोठामा एक्लै थियो। पूरण भित्र पसेर तोप आएको कुरा भन्यो। “यहाँ बोलाऊ न उसलाई।" -पूरणको बाबुले भन्यो। पूरणले टेलीफोन उठाएर रूपालाई भन्यो- “त्यो भित्र कोठामा बसेका मानिसलाई यहाँ बुबाको कोठामा पठाइदेऊ।" ‘एकै छिनमा तोप पूरणको बाबूको कोठामा पस्यो र नमस्कार गर्यो। ल्याएको २६ : लुकेको समाज फाइल दियो। पूरणको बाबूले फाइलका कागजपत्र हेरेर भन्यो “तिमी त ब्रिलिएण्ट क्यारीएर भएके रहेछौ। तिमीले सीट नपाउने कुने कुरो छैन।" यति भनी उसले घण्टी बजायो। सेक्रेटरी आइन्। सेक्रेटरीलाई हेरेर पूरणको बाबुले भन्यो- “मेरोतर्फबाट सोल्टी होटलमा फोन गरी मिस्टर पिटरलाई छिटो देऊ त ।" 'हवस्' भनेर सेक्रेटरी त्यहाँबाट निस्किन् र एकै छिनमा फोन आयो पीटरको। "म प्रधान बोल्दैछु । कस्तो छ तपाईंलाई ?" -पूरणको बाबुले सोध्यो। "ठीक छ मलाई त । तपाइँलाई नि ?” "मलाई पनि ठीकै छ। होटल म्यानेजमेण्टको कोर्स आउँदैछ रे तपाईंको होटलमा। मेरो छोराको साथी निकै ब्रिलिएण्ट छ। लिइदिनु पन्यो ।” c “तपाईंले भन्नुभएको कुरामा म कोशिश अवश्य गर्नेछु ।" -मि० पिटरले भन्यो । “थ्याङ्ग्यू, म उसलाई तपाईंसँग भेट्नु भनेर भनिदिन्छु। प्लीज फेभर गरिदिनु होला।" -पूरणको बाबुले भन्यो । “अवश्य। धन्दा नमान्नोस्, प्रधानजी!" पीटरले जवाफ दियो। "मैले सबै कुर सोल्टीको मैनेजरलाई भनेको छु तिमी यो फाइलको कापी गरी लिएर चाँड़ै भेट। म पनि दश दिनभित्र आउँछु। अनि के भयो, सबै राम्रोसँग बुझुंला।" "पूरण, यो फाइलको कापी यहीं गराइदिनु र मेरो तर्फबाट मि० पीटरलाई एउटा इन्ट्रोडक्सनको चिट्ठी पनि लेखाउनु।” पूरणको बाबुले भन्यो । 'हवस्' भनेर दुवैजना पूरणको कोठामा गए। पूरणले रूपालाई 'भित्र आउनु' भनेर आफू भित्र पसे दुवैजना । रूपा पनि साथै भित्र गइन्। रूपालाई पूरणले सोध्यो- “हाम्रो फोटो कापी ठीक छ ?" "छ" रूपाले भनिन् । "लौ, यो फाइलको छिटो कापी गर्न लगाऊ। कति समय जति लाग्ला ?” पूरणले सोध्यो। लुकेको समाज : २७ "धेरै रहेछ। एक-डेढ घण्टा जति लाग्ला !" -रूपाले भनिन्। "ठीक छ। अनि बुबाको तर्फबाट तोपजी बारे सोल्टी होटलको मैनेजरलाई एउटा इन्ट्रोडक्शन चिट्ठी पनि राम्रोसँग ड्राफ्ट गरेर बुबाको सिग्नेचर गर्न लगाई राख्नु। यो सबै जरूरी छ, चाँडै गर्न लगाउनु।" -पूरणले भन्यो। " "म चाँड़ै गराउन लाउँछु । -भनेर रूपा बाहिर गइन् । "तोप मलाई एक ठाउँमा अप्वाइन्टमेन्ट छ। तिमी भोलि फर्स्ट अवरमा आऊ। सब म ठीक गरेर राखिदिने छु। सरि, एक छिन पनि राम्रोसँग कुरा गर्न पाइएन। बिजिनेस भनेको यस्तै हो।" "के भयो र, अरू दिन कुरा गरौंला। तिमीलाई डिस्टर्व गर्न चाहन्नँ।" भनेर हात हल्लाउँदै तोप कोठाबाहिर गयो। "म भोलि दश बजेतिर आउँछु। सबै ठीक होला।" तोपले रूपालाई भन्यो। "सबै ठीक हुन्छ । फोटो कापी गर्न पठाइसकें। चिट्ठी पनि तैयार गरेर राख्नेछु।” -रूपाले भनिन्। अनि तोप त्यहाँबाट गयो। ७ तोप सरासर गयो पूरणको अफिसबाट। राजू छ कि भनेर तोप राजूको कोठामा गयो। राजू थिएन। बाहिर गएको रहेछ। तोफ्ले राजूको टेबुलमा एउटा खोलेको चिट्ठी देख्यो। बुबाको हो कि भनेर झिकेर पढ्न थाल्यो। त्यो चिट्ठी बाबुको होइन रहेछ। राजूको गर्ल फ्रेण्डको रहेछ। तोपलाई त्यो चिट्ठी पढ्न मन लाग्यो, किन-किन। चिट्ठीमा लेखिएको थियो-'प्रिय डार्लिङ्ग ! काठमाडौँ पुग्नासाथ पत्र पठाउँछु भनेर प्रोमिस गरेका होइनौ ? खै, आजसम्म तिम्रो एउटा अक्षर पनि पढ्न पाएकी छैन। कति सेल्फिश भएको तिमी त ? यति छिटै बिर्सलाऊ भनेर मैले सपनामा पनि चित्ताएकी थिइन। तर, आज बिपना भइरहेछ। केही हाल-खबर त पठाउनुपर्ने हो तिमीले। यहाँ मलाई २८ : लुकेको समाज समोर लागिरहेछ, तिमीबिना पानीको माछा है छट्पटिनु परेको छ। केही खान मन लाग्दैन, अनि कतै जान मन गर्दैन। यही छ, मेरो हाल यहाँ केवल तिम्रो दुई अक्षर मात्र पढ्न पाए मनमा केही शान्ति पाउँछु जस्तो लाग्दछ । तर तिमीले भने दुई हरसम्म लेखेनौ। किन काठमाडौंमा तिमी साह्रै बिजी छौ ! तर जति बिजी भए पनि दुई हरफ लेने समय त अवश्य पाउने छौ। प्लीज, मेरो लागि लेख। म तिम्रो हरफका लागि इन्तजार गरिरहने छु। अरू पछि तिम्रो मायालु, बीना तोपले चिट्ठी पढ़ेपछि त्यही टेबलमा जस्ताको तस्तै राखिदियो। तोप आफ्नो कोठामा गएर बस्यो र सोच्न थाल्यो मनमा, धेरै कुराहरू । एकाएक टेलीफोनको आवाजले तोप झसङ्ग भयो र उठेर टेलिफोनको रीसीभर उठाएर 'हलो' भन्यो ! "को बोल्नुभएको ? राजू हो ?" राजू त बाहिर गएको छ अहिले घरमा छैन।" -तोपले भन्यो । "भैगो त म पछि फोन गर्नेछु ।" उताबाट जवाफ आयो र फोनको रिसीभर राखिदियो। तोपले बुक-केसबाट एउटा किताब झिक्यो र पलङमा पल्टिएर पढ्न थाल्यो । त्यो पुस्तकको नाम थियो-इन् सर्च अफ पीस याने शान्तिको खोजीमा । केही बेरपछि तोपलाई त्यो किताब पढ्न मन लागेन, मनमा शान्ति नै छैन भने त्यसको खोजी गर्नु बेकार छ। यति मनमा सोची त्यो किताबलाई आफ्नै ठाउँमा राखेर ऊ झ्यालतर्फ गयो र बाहिरतिर हेर्न थाल्यो। भोलिपल्ट ठीक समयमा तोप पूरणको आफिसमा गयो । तर, पूरण थिएन । एक चोटि आएर कामको निमित्त बाहिर गएको कुरा रूपाबाट थाहा भयो। रूपाले फाइल झिकी तोपलाई दिँदै भनिन्- "सबै कुरा ठीक छ।' "धन्यवाद !" तोपले रूपासँग फाइल लिई भन्यो- "पूरणजी कैले आउने हो ? म आएको थिएँ र फाइल लिएर गएँ भनिदिनु होला है!" लुकेको समाज : २९ "हुन्छ भनि हाल्छु नि !" -रूपाले हाँसेर भनिन्। तोप यति भनी फाइल बोकेर त्यहाँबाट निस्क्यो। बाटोमा तोपले आफ्ना साथ पढ़ेको साथी दीपकसित भेटचो। अचम्म मानेर दीपकले भन्यो- "तोप, तिमी कहाँबाट यहाँ ? बेलायत बुबाकहाँ गएका थियौ भन्ने सुनेको थिएँ। कहिले फक्यों ?" "भयो दुई-तीन महीना। तिमी आज काल के गर्दैछौ, दीपक ?" तोपले सोध्यो । "के गर्नु, गोरखा ट्राभेल एजेन्सीमा एकाउन्टेन्टको काम गर्दैछु । येनकेन गुजारा चलेकै छ। तिमी के गर्छौ नि ?" दोपकले सोध्यो। "" "यसै रुमलिरहेको छु । -तोपले भन्यो । "तिमी जस्तो ब्रिलिएन्ट फर्स्ट क्लासको मानिसले पनि अझ काम पाएका छैनो ? गजबको कुरा सुनें, मैले त । नेपालमा एम्० कम० मा टप गरेको मानिसले पनि काम नपाउने !" दीपकले भन्यो । “कहाँ जान लागेको अहिले ?" सोच्यो दीपक ले। "कहाँ जानु ? घर जाँदै छु।" तोपले भन्यो । "हिंड़, आज मसंग। लञ्च साथै खाउँला र अतीतका मीठा-मीठा कुरा गरौंला।" -दीपकले भन्यो। “कुनै अरू दिन खाउँला, हुन्न” -तोपले भन्यो। “आज के भयो र अरू कुनै दिन भनेको ? तिमीले आज मसँग लञ्च खाने पर्छ।” दीपकले जोड़ दिएर भन्यो । तोपले दीपकको कुरा काट्न सकेन र उसका साथ जानै पयो । “पहिले अफिस जाऔं । केही काम अहाउनु छ। केही बेर कुरा गरौं। भरखरै अफिसतिर लागे । बाह्र पनि बजेको छैन। हिंड़, आफिस जाउँ ।” दीपकले भन्यो र दुवैजना दीपकको अफिस पुगेपछि तोपले रिसैप्शनमा सुभद्रालाई भेट्यो, उसलाई उसले देहरादूनमा भेटेर फुपूको छोरीसँग दुई-चार चोटि घुम्न र सिनेमा हेर्न गएको थियो। ३० : लुकेको समाज रिसेप्शनमा पुगेपछि दीपकले सोध्यो- “मैनेजर साहेब आउनु भयो ?" “अझ आइपुग्नु भएको छैन।" -उनीले भनिन्। "ए, मैले त चिनाउनै बिर्से छु। उहाँ! मेरो पुरानो साथी तोप विक्रम।" दुवैले अतीत सम्झे । “तपाईंलाई कहीं देखेजस्तो लाग्छ। शायद देहरादून हो कि ?" -तोपले सोध्यो । "होला, मेरो घर देहरादून नै हो। करीब आठ-दश महिनादेखि यहाँ काम गर्दैछु।" -सुभद्राले भनिन्। चिनेर पनि उनीले नचिनेझैं गरिन्। "हामी लञ्चमा जाँदै छौं। केही समयमा म फर्कन्छु । कसैले सोधे भने लञ्चमा गएको छ भन्नु है!" -यति भनी केही बेरको निमित्त कोठामा गएर लञ्चमा गए, दुवै जना। “तिमीले सुभद्रालाई देहरादूनमा चिनेको ?" “मेरो फुफूकी छोरोसँग म कतिचोटि सिनेमा र घुम्न गएको थिएँ। आज त नचिने जस्तो गरिन्।" -तोपले भन्यो । “त्यसको कुरै नगर। आजकल मैनेजरको खूब मन परेकी छ। मौका पाई भने सबैसँग घुम्न जान्छे। नामुद भइसकेकी छ त्यो केटी।" -दीपकले भन्यो । दुवैले कुरा गर्दै खाना खाए। खाना खाएपछि दीपक घर गयो र तोप सोल्टीतर्फ हिड्यो। ८ पूरण आज किन-किन केही सोचमा परेको देखिन्थ्यो। रूपाले पूरणको हँसिलो मुख मलीन देखेर भनी- "किन आज सन्चो छैन कि ?” "ठीकै छ। केही भएको छैन । कुनै कुरा सीरियससाथ सोच्नुपरेको छ । बु जापान जानुभयो। सल्लाह गर्न पाइएन।" -पूरणले भन्यो । लुकेको समाज : ३१ एक दिन बिदाको दिनमा पूरण र केही साथीहरू पिकनिक गएका थिए। बिहान करीब आठ बजेतिर उनीहरू बूढ़ा नीलकण्ठतिर लागे। साथमा दुई-चार केटीहरू पनि थिए। रूपा पनि साथमा थिइन्। S75 बूढ़ा नीलकण्ठको दर्शन गरेर उनीहरूले सल्लाघारीमा पिकनिक मनाउने विचार गरेका थिए । बूढ़ा नीलकण्ठका दर्शन गरेर ती सबै कार र मिनी बसमा टोखा जाने बाटोतर्फ लागे। सल्लाघारी साह्रै नै राम्रो ठाउँमा थियो। बाटोको अलिभित्र एउटा चौर थियो । पानीको अभाव थिएन त्यहाँ। छेउबाट नै सानो खोला बगेको थियो। त्यहींबाट जताततै राम्रोसँग देखिन्थ्यो । पूर्वमा बूढ़ा नीलकण्ठ स्कूल र दक्षिणमा विष्णुमतीको खोला नागबेली भएको दृश्य त झन् प्राकृतिक सौन्दर्यलाई राम्रो गहना लगाइदिएको जस्तो भान पर्दथ्यो । त्यहाँ पुगेर उनीहरूले चौरको एक ठाउँमा सबै मालसामान उतारे। त्यो दिन त्यहाँ अर्को एउटा पिकनिकको पनि बन्दोबस्त भएको रहेछ। काम गर्ने मानिसहरू पहिले नै त्यहाँ पुगेर सरसामान ठीक गरिरहेका थिए । कोही प्याज काट्दै थिए, कोही आलु सफा गर्दै थिए। पछि तिनीहरूले बुझ्दा त्यो अन्नपूर्णा होटलको स्टाफको पिकनिक रहेछ भन्ने थाहा भयो। पूरण र साथीहरू अब आफ्नो पिकनिकमा सम्मिलित भए। सबैजना खाने कुराको तरखरमा लागे। कोही पानी ओसार्ने, कोही चामल धुने, प्याज-लसुन छोड़ाउने काममा लागे, उनीहरू। स्टिरियो बाजा घन्किरहेको थियो। सबै डान्सका मूडमा थिए। तर काम ज्यादा भएको उनीहरूलाई नाच्ने फुर्सतै थिएन। पूरणले सिगरेट सल्कायो र उनीहरूका साथ दिएर प्याज छोड़ाउन थाल्यो । तर, प्याजको रन्को परेर उसको आँखाबाट आँसु आउन थाल्यो । यस्तो देखेर सबै केटीहरू हाँस्न थाले। रूपाले भनिन्- काम गर्न नजान्नेले ३२ : लुकेको समाज के काम गरेको होला ? जानोस् बरू फोटोहरू खिच्नोस्।" ""ठीकै भन्यौ तिमीले" भनी पूरण क्यामरा लिएर फोटो खिच्ने तरखरमा लाग्न थाल्यो। काम गरिरहेका मानिसहरूको केही फोटो लियो र प्राकृतिक सौन्दर्यको पनि चारैतिरबाट फोटो लियो, पूरणले । यत्तिकैमा एउटा मिनी बस त्यहाँ आइपुग्यो र रोकियो। अन्नपूर्णाको स्टाफहरू सबै बसबाट ओर्लेर आफ्नो ठाउँतिर लागे । कसैको हातमा क्यामेरा थियो, कसैको हातमा स्टिरियो र कसैको मा बाइनाकूलर थियो अन्नपूर्णा का मानिसहरूले जनरल इम्पोर्टका मानिसहरू पिकनिकमा ल्याएका खबर थाहा पाए। पिकनिकको इन्चार्ज आज रूपा थिइन् । आज दुवै पार्टीका केटीहरू पिकमूडमा थिए।   आफ्नो ठाउँमा बसेर कोही ताश खेल्न थाले । कोही कामतिर लागे र कोही मीठो गीत अंग्रेजी र नेपाली टेप बजाई मस्तसँग झुम्न थाले अन्नपूर्णाका मानिसहरू । यता पूरणको पार्टी पनि कम थिएन। आ-आफ्नो धुनमा सबै मस्त थिए। केही बेरमा ब्रेकफास्ट तैयार भयो र सबैले खान थाले। या स अन्नपूर्णाका मानिसहरूले ब्रेकफास्ट बनाएरै ल्याएका हुनाले उनीहरूले केही चीज बनाउनुपरेन र उनीहरू पनि ब्रेक फास्ट खाँदै बियरको मज्जा लुट्न थाले। रूपाले पूरणलाई ब्रेक फास्ट ल्याएर दिइन् र बियर पिउने कि नपिउने ? भनेर सोधिन । पूरणले भने- “अहिले बियरै खाउँ । तर, मलाई बियरले त्यस्तो फाइदा गर्दैन। जे भए पनि दुई क्यान बियर ल्याऊ। त्यो जर्मनको चाहिं बियर ल्याउनु है।" पूरणले अन्नपूर्णाको ग्रूपमा एउटी केटी देख्यो। साह्रै राम्री थिई ती केटी। उनको काममा त्यत्तिको चहल-पहल थिएन। घिउ रंगको पाइन्टमा रातो बुट्टे कमीजमा उनी यति राम्रो देखिन्थिन् कि बयानै गर्न सकिंदैनथ्यो। पूरण पनि राम्रो, लायक, अल्गो र गोरो केटो थियो। जब कहिलेकाहिं पूरणसँग आँखा जुध्थ्यो त उनी टाउको निहुराउँदथिइन् । लुकेको समाज : ३३

पूरणले हरियो बुट्टे बुशसर्ट र सेतो ग्याबर्डिनको पाइन्ट लगाएको थियो। ती दुवै ग्रूपमा पूरण हीरो जस्तो देखिन्थ्यो। ऊ एउटा रुखमनि बसिरहेको थियो एक्लैले अरू सबै बाजाको सुरमा मस्त थिए। तर अन्नपूर्णाको केटी पनि अलि पर एक्ले देखेर लट्ठ भएको थियो। पूरणले मौका पारेर आफ्नो क्यामेरा चारैतिर । बसेर ब्रेकफास्ट र कोकाकोला खाइरहेकी थिइन्, चारैतिर होर। पूरण त्यो केटी त्यो केटीको दुई-तीन फोटो लिइहाल्यो। बियर लिएर रूपा आइन् र बियर पूरणको नजीकै राखेर भनिन्- आज किन • तिमी मूडमा छैनौ नि ? के भयो तिमीलाई ? रमाइलो गर्ने भनेर आएको त तिम्रो मूड अफ पो भयो। बिहानसम्म त खूब हॉस-खेल गर्दै आएका थियौ। अहिले एकाएक के भयो ? कुन चिन्तामा पयौ ?" यत्तिकैमा सुनीता त्यहाँ आइपुगिन् र भनिन्- "सरलाई केही अरू ल्याउँ कि? एउटा ब्वायल फुल ल्याउँ ?" “पर्दैन, सुनीता मैले धेरै खाइसकें। घरमा पनि चिया र फुल खाए आएको।"पूरणले यति भनेपछि सुनीता त्यहाँबाट गइन् । रूपा भने त्यहीं थिइन्। 'रूपा, त्यो एक्लै तिम्रो अगाडि बस्ने केटी को रहिछ ? म त्यसैलाई हेरिहेको थिएँ। हेर न, मुखमा हँसाइ पनि छैन । कुनै पीरमा डुबेर बसेकी जस्तो लाग्छ।' -पूरणले भन्यो । " “तिमीलाई त जुन केटी देख्यो, त्यही राम्रो लाग्छ हैन!” -रूपाले भनिन्। “सत्ते हेर न ! त्यो मूडमा त्यो केटीको रूप झन् झल्केको छ।" -पूरणले भन्यो । “को रहिछ त्यो केटी म बुझ्दछु। त्यो ग्रूपमा मैले एउटी केटीलाई चिनेकी छु। म त्यो केटीसँग बुझ्दछु। पूरण र रूपा सबै कुरा खुल्लमखुल्ला गर्दथे। "प्लीज, पत्ता लगाऊ न है।" -पूरणले बियर पिउँदै भन्यो । “म अहिले नै पत्ता लगाउँछु।” -रूपा यति भनेर त्यहाँबाट गइन्। पूरणलाई बियर ल्याएको, ब्रेक फास्ट दिएको त्यो केटीले सबैको आँखा छलेर ३४ : लुकेको समाज हेरिरहेकी थिइन्। सबैजना कुरामा मस्त थिए। पिकनिकको साँच्चिकै मीठो वातावरण थियो। तर पूरणको भने त्यो केटीको रूप-रंगले छोएको थियो। रूपा पानी लिने निहुँ गरेर त्यतितिरै गइन्। "हलो रूपा! तिमी पनि पिकनिकमा ?" रूपाकी साथीले भनिन्। "त्यो त तिमीले देखेकै छौ नि ! किन सोधेकी ? रमाइले छ पिकनिक हैन ?" "अझ फुल स्विंगमा अझ डान्स शुरू भएको छैन।" -रूपाकी साथीले भनिन् । "त्यो एक्लै बस्ने केटीको हो है? बड़ो सोचमा पो देखिन्छे।" -रूपाले सोधिन्। "हाम्रै अफिसकी हो, मीना उनको बानी नै धेरै नबोल्ने छ। कलकत्ताबाट आएकी ऐग्लो-नेपाली हो। हाम्रो होटलकी असिस्टेन्ट प्रोक्योरमेन्ट अफिसर छिन्। एक-दुई दिनदेखि मीनाको मूड ठीक छैन। किन हो, कुन्नि ?" रूपाकी साथीले भनिन्। "यस्तो मानिस पिकनिकमा किन आएको त ? कसैले कर लगायो कि क्या हो ?" -रूपाले सोधिन्। "सबैको करमा उनी पनि आएकी हुन्।"-रूपाकी साथीले भनी। रूपाले अरू केही नभनी गइन् र भनिन्- "फेरि कहिले भेटुँला नि !" पूरणले यो सबै देखिरहेको थियो एक छिनपछि नाचगान शुरू भयो। सबै आफ्नै मूडमा नाच्न थाले । पूरणले जिन टनिक खायो। सबैले उनीलाई नाच्न कर लगाए। आखिर उनले दुई-चार केटीसँग नाच्यो। त्यो केटीले पूरण राम्रोसँग नाच्ने रहेछ भन्ने थाहा पाइन् र पूरणको नाच खूब हेरिन् । धेरै बेरपछि खाना खाएर पूरणको पार्टी त्यहाँबाट हिंड्न थाल्यो । त्यो केटीलाई पुणले हेन्यो। दुवैको आँखा जुध्यो। अलि हँसिलो अनुहार देखियो केही बेर स्पो केटीको। अनि तुरन्तै उनी आफ्नो पहिलो मूडमा आइन् । केही बेरपछि हिंडे पूरणको पार्टीका मानिसहरू । लुकेको समाज : ३५ ९ घर गएपछि पूरणलाई त्यही केटीको सम्झना मात्र आयो। रातमा पनि ऊ राम्रोसँग निदाउन सकेन। त्यो केटी को रहिछ भनेर सोध्ने रूपासँग भौका नै पाएन त्यो दिन। त्यो केटीको रूप, शरीरको बनौट, कपालको छाँट र गोरो वर्ण मनमोहक थियो। आजसम्म उसले त्यस्तो केटी देखेको थिएन। झन् त्यो मूडमा त त्यो केटी स्वर्गकै अप्सरा जस्तै देखिन्थिन्। भोलिपल्ट पूरण अफिसमा ठीक समयमा गयो र टेबुलमा बाबुको एउटा तार देख्यो। तार पढ्यो, जसमा लेखिएको थियो-अस्तिको कुरामा तीन दिए हुन्छ। म भोलि बेलुकी लण्डन जाँदैछु। करीब डेढ़ हफ्तामा काठमाडौं फर्कने प्रोग्राम छ। म लण्डनबाट आउने दिनको निमित्त तार दिनेछु । अरू केही थिएन केबुलमा। केही बेरपछि रूपा कोठाभित्र पसिन् र भनिन्- “आज ठीक तीन बजे खाद्य संस्थानका मैनेजरले उसको आफिसमा टायम दिएको छ। भरखरै फोन आएको थियो।" "ठीक छ। मलाई साढ़े दुई बजे सम्झाउनु है।" -पूरणले भन्यो । “हुन्छु। म नोट गरेर राख्छु। अँ, बिर्से छु। तिमीले भनेको हिजोकी केटीको नाम मीना रहेछ। अन्नपूर्णा होटेलमा असिसटेन्ट प्रोक्योरमेन्ट अफिसर रहिछ। आज तीन-चार दिन भयो रे, उनको मूड खराब भएको। तिनीहरू कसैलाई थाहा छैन रे। उनी कलकत्ताबाट कामको लागि आएकी हुन् । उनी एक्लो-नेपाली रहिछन्। त्यो भन्दा बढ्ता केही सोध्न पाइन। अरू मानिसहरू आइपुगिहाले।" रूपाले भनिन्। “त्यसो भए अरू बढ्ता केही थाहा पाइनौ ?" -पूरणले सोध्यो। "अहँ । मानिसहरू आइपुगे। म एक दिन मेरी साथीलाई घरमा खाना ख बोलाउँछु र सबै पत्ता लगाउने कोशिश गर्नेछु।"रूपाले भनिन् । ३६ : लुकेको समाज "प्लीज, सबै डिटेलमा पत्ता लगाउनु है ! बरू चाँडै बोलाउने प्रोग्राम गर्नु।" -पूरणले भन्यो । “एक-दुई दिनमा नै बोलाउँछु । आजै फोन गर्छु र दिन तोकिएपछि तिमीलाई भनुला।” यति भनी रूपा पूरणको कोठाबाट निस्किन ठीक साढ़े दुई बजे रूपा आएर खाद्य संस्थानको समय बताइन् । "हो त, बिर्सेछु।” यति भनी सबै फाइल लिएर आफ्नो ब्रिफकेसमा राखी पूरण हिंड्यो। मैनेजरकहाँ खबर पठाउनासाथ पूरणलाई मैनेजरले बोलायो र भन्यो- “बस्नोस्, पूरणजी!” पूरण बस्यो, मेचमा। “के भयो त ? मैले भनेको कुरा ?" -मैनेजरले सोध्यो । "अरू त सबै ठीक छ। त्यो प्रतिशतमा हामीलाई टुट्टा पर्दछ, मैनेजर साहेब !" -पूरणले भन्यो । “तपाईंसँग कति काम गर्नुछ। यति पनि तपाईं मिलाई दिनु हुन्न । लौ, त्यसो भए पौने तीन गरुँ, हुन्छ ?” मैनेजरले भयो। “तपाईं जे भन्नु हुन्छ। टुट्टा त हामीलाई पर्छ । तर पछि अरू काम पनि परकोले 'हुन्छ' भन्नु नै पन्यो।" -पूरणले भन्यो। “हिजो बोर्डको मिटिङ्ग भएको थियो। यस बारेमा खूब छलफल भयो । सबै मेम्बरहरूले आफूलाई मात्र फाइदा हुने कुरा गरे । कसैको मोल सस्तो थियो।" "मोल सस्तो भएर के गर्ने। चीज राम्रो चाहिन्छ। कम्तीमा लिएपछि धोखा पाइन्छ । अनि यो कम्पनीको मोटर ट्रकहरू ज्यादै चल्तीमा छ। सर्भीस राम्रो छ। पार्ट-पुर्जा भनेको समयमा पाइन्छ । “धेरै छलफल भएपछि तपाईंकै लिने फैसला भयो।" -मैनेजरले भने। "एल० सी० कहिले खोलिदिनु हुन्छ त ?" - पूरणले सोध्यो । "आज-भोलि नै। एल०सी० खुल्नासाथ आधा पाउनुपर्छ नि।" -मैनेजरले भन्यो । लुकेको समाज : ३७ "ठीक छ, मैनेजर साहब। एल० सी० छिटै नै नेपाल बैंकमा खोलिदिनु होला। सके पर्सी नै। अबेर भयो भने कम्पनीले मोल बढ़ाउँछ। मोल बढ़ाउने कुरा सुन्दछु ।" -बिजिनेसको ट्याक्टिसले पूरणले भन्यो। "त्यसो भए ढीला किन गर्नु । फेरि गड़बड़ हुन्छ। भोलि नै एल० सी० खोल्न लगाइदिन्छु, हुन्न ?" "झन् बेस! जति सक्यो चाँड़े गयो भने उति चाँडै सामान आइपुग्छ र मोल बढ्ने चान्स पनि कम हुन्छ। म भोलि नै सबै टाइप गरेर ल्याउँछु। भोलि नै सबै तपाईंले सही गरी अर्डर दिनुभए हुन्छ ।" "तर यो कुरा बिल्कुल सेक्रेट रहोस् ! कसैले थाहा नपाऊन्।" -मैनेजरले भन्यो। "यस्तो कुरा भन्न लाग्यो भने बिजिनेस नै हुँदैन। भोलि खोलिदिहाल्नोस् । बेलुकी म पैसा लिएर आउँछु ।” पूरणले भन्यो । "ठीक छ। म अहिले नै टिप्पणी उठाउन लाउँछु र आजै म सदर गर्नेछु ।" -मैनेजरले भन्यो । “म भोलि एक बजेतिर आउँ त ?” पूरणले सोध्यो । “त्यसै समयमा म सबै काम ठीक पारिसकेको हुन्छु।" -मैनेजरले भन्यो । "ठीक एक बजे आइपुग्छु त्यसो भए।" -यति भनी पूरणले नमस्कार गरी त्यहाँबाट हिंड्यो। बाटोभरि पूरणले सोच्यो- आजको काम फत्ते भयो भनेर । ऊ सीधै अफिसमा गयो र कोठामा पस्यो। एक-दुई मामूली फाइलहरू टेबुलमा रहेछन्। चिट्ठी पनि टाइप भई ठीक भएको हुनाले सबै सही गरी आउट भन्ने बाकसग्ण राख्यो। घण्टी बजायो, पूरणले। रूपा आइपुगिन् र पूरणको सामुन्ने खड़ा भइन्। पूरण एउटा चिट्ठी पढ्दै थियो। रूपालाई देखेर पूरणले खाद्य संस्थानको एल० सी० तुरन्त तैयार गर्न भन्यो रूपालाई। यस्तो काम रूपाले सधैँजस्तो गर्नुपर्दथ्यो। 'कन्फिडेन्सियल र अर्जेण्ट भित्र र बाहिर खाममा टाइप गराउन लगाउनु है भनेर रूपालाई अहायो। “यो काम एक-डेढ़ घण्टामा हुनुपर्छ, जरूरी छ।" -पूरणले भन्यो । ३८ : लुकेको समाज र कामशु गरहालन।् "मसबैभदा अघ यही काम गनछु।" -यत भनी पा बाहर नकन् ऊ खूब खुशी थयो । अब ऊ पूरा बजनेसयान भइसकेको थयो। पूरणलेएउटा सगरेट सकाएर पउन थायो। आजको कामफेभएकोमा कटमरमा ऊ नामुद भइसकेको थयो र बजनेस गनऊ सपालुभैसकेकोले उसको बाबुखुशी भएको थयो। पैसा उड़ाउन पन ऊ कजूस थएन। एउटै कुरामा ऊ अमली थयो। यो कुरा, केटहलाई फैसाउनुथयो। उसको येय नैथयो- पैसा कमाऊ र यसको केही भाग उड़ाऊ। पूरणको बुबालाई यी सबैकुरा थाहा भएर पन उसलेपूरणलाई कहलेकेही भदैनयो। ऊ पन जवानीमा पूरणभदा कम थएन। आना अतीतका कुराह सझेर उसलेपूरणलेगरेको कुरामा कुनैबाधा पादनयो । खा संथानको बारेमा शत पैसा नाफा यो । यसमाथ पन बजनेस ाटस लगाएर कमसन घटाउन सकेकोलेउसलेआफूलेसफलता पाएको ठ ायो। केही बेरपछ पूरणलेसबैपो र खुशी ँदैपालाई भयो, “पा, आजदेख तो तलब महीनाको सयपैयाँबो। तो काम र तो ेशनेशसत म यादैभावत भएको छु।” पूरणलेहाँसेर भयो । "धयवाद पूरणजी!”-पालेखुशी भएर भनन।् “तमी राोसँग काम गदजाऊ, यसको इजत गनकाम मेरो हो।” पूरणलेभयो। “यो केटलाई मैलेभोल खान घरमा बोलाएको छु। लो-नेपाली केटको बारेमा सबैथोक पा लगाउन कोशश गनछु।" -पालेभनन।् "भेरी गडु। तमी सधमसँग ैक भएकोलेतमीसत नैसबैकुरा गनगदछु। मेरो भोल ठूलो काम छ। शायद सफल नेछ । तमीलाई याद छ, एक दन हामी धेरैबेर बसेर कुरा गरला भनेको।" -पूरणलेहाँसेर भयो । "तो जतो बसनेमेरो बानी छैन।" -पालेहाँसेर भनन।् “अक हता मलाउलँा है?" -पूरणलेभयो । “छ। जहलेभछौ, तमीले। म अब जाऊँ?” पूरणले'छ' भयो र पा यहाँबाट नकन।्  लुकेको समाज : ३९ सफलतामा तोप अत्यन्तै हर्षित भयो। मनको धोको उसको पुग्यो। तोपको कन्फर्मेशन आयो । उनको नाम सबैभन्दा माथि थियो । आफ्नो तोप सरासर करीब एक बजेतिर पूरणको आफिसमा पुग्यो। तोपलाई देख्नासाथ रूपाले हाँसेर भनिन्- “उहाँ भरखरै काममा बाहिर केही जरूरी काम छ कि ?" "जरूरी त होइन तर भेट्ने काम थियो । कुन बेला फर्कनुहुन्छ पूरणजी? यहां केही थाहा छ कि ?" -तोपले सोध्यो । “त्यो त केही भन्नुभएको छैन। शायद फर्कनु पनि हुनेछ। केही भनेर जानुभएक छैन।" -रूपाले भनिन् । "उहाँको घरको नम्बर कति हो ?" तोपले सोध्यो। टेबुलबाट पूरणको कार्ड झिकेर दिँदै रूपाले भनिन्- "यो कार्ड लिनुहोस् यसमा घर र अफिस दुवै ठाउँको ठेगाना छ।” तोपले 'थ्याक्यू' भनेर कार्ड लिएर हेयो र बगलीमा हाल्यो। “चिया, काफी, शर्बत केही पिउनु हुन्छ कि ?" - हाँसेर रूपाले तोपलाई सोधिन् । “भरखरै चिया पिएर आएको। केही पनि चाहिँदैन। तपाईको अफरलाई म धेरै-धेरै धन्यवाद छ। यदि पूरणजी आउनु भयो भने म आएको थिएँ भनिदिन कष्ट गर्नु होला है?" -तोपले भन्यो । “केको कष्ट र ? म अवश्य भन्ने छु।” -रूपाले भनिन् । यति भनी तोप त्यहाँबाट निस्क्यो। बाटोमा उसले मनमनै सोच्यो-पूरणको बाबुके चिट्ठीले धेरै काम दियो। पूरण फर्केपछि रूपाले तोप आएको कुरा भनिदिइन्। ४० : लुकेको समाज "ठीक छ, ठाक छ, कहिले आउँछ भनेर गयो त ।" • बिहानसम्म फोन गर्छु भनेर गए। -रूपाले भनिन्। "सकेसम्म भोलि भेट्न आउछु, घरमा बेलुकी फोन गर्छ, भेटिन भने भोलि पूरण केही नभनी चुप लाग्यो । मैनेजरको घरमा गएर पैसा दियो। खाद्य संस्थानको काम सबै खतम भएकोले पूरणले अघिल्लो दिन बेलुकी मैनेजरले भन्यो । "पूरणजी, अफिसको अरू पनि धेरै काम छ। म बिर्सनेछैन तपाईंलाई।" यही बिजिनेसले बचाएर राखेको छ।" -पूरणले कुरा बनाएर भन्यो । "राम्रोसँग विचार गरिदिनुभएन भने हामी त खानै नपाई मर्नेछौं। जे भए पनि "म तपाईंलाई काम पर्नानाथ खबर गरिहाल्छु।" -मैनेजरले भन्यो। "जो कृपा। म विदा पनि हुँ कि ?" पूरणले भन्यो । “हुन्छ। तपाईंको धेरै काम होला।” -मैनेजरले भन्यो। यति भनेर पूरणले नमस्कार गर्यो र त्यहाँबाट निस्केर गयो, घरतर्फ। मैनेजरले पैसा गन्यो र ठीक पाई आफ्नो श्रीमतीलाई बोलाएर भन्यो- “यो खामको सामान कुनै सन्दुसमा लगेर राख। अहिले सेफमा नराख्नु । मैनेजरको श्रीमतीले श्रीमान्ले भनेझैं गरेर एउटा सन्दुसको घर्राभित्र त्यो खाम राखिन् । मैनेजरले ठूलो रकम एकैचोटि पाउँदा खुशी भयो र साथ-साथै उसलाई डर पनि लाग्यो, कसैले थाहा पाउला भनेर। मनमा अनेक प्लानहरू बन्न थाले मैनेजरको, आधा रातसम्म। उसलाई सपनाजस्तो लाग्यो र श्रीमतीलाई बोलाएर सोध्यो- "तिमीले हिजो दिएको खाम कहाँ राख्यौ ?" "एउटा सन्दुसमा घरभित्र लुकाएर "राखेकी छु । किन र ?” श्रीमतीले सोधिन्। “त्यसै सोधेको।" -मैनेजरले सपना देखेको रहेनछ। सत्य नै रहेछ भनिठान्यो। के छ त्यसमा ? पैसा जस्तो छ नि ?" -मैनेजरको श्रीमतीले सोधिन्। लुकेको समाज : ४१ "जाऊ काम गर्न आफूलाई वास्ता नै नभएको कुरा कहिले नसोच्नु।" भने। श्रीमती केही नभनीकन भान्छातिर काम गर्न लागिन् । • मैनेजरको प्लान फेरि बन्न थाल्यो। घर बनाउने हो कि, जम्मा किन्ने हो। यो दुवै अहिले नै गर्नु ठीक छैन। सबैको आँखा पर्छ। बरु सुन किनेर र बेस हुनेछ। मैनेजरले सुन किनेर राख्ने निर्णय गर्यो । थियो। एकचोटि बसेको बानी हट्न साह्रै गाह्रो हुँदो रहेछ। • मैनेजरले पहिले अरू ठाउँमा मैनेजर हुँदा दुई लाख रुपियाँ जति कमाइसकेको त्यो पहिले कमाएको पैसाले आफ्नी श्रीमतीको नाममा जग्गा किनेको थियो। एक छोरी र दुई छोरा सान-सानै भएकोले नाबालकको नाममा केही गर्न सक्तैनथे। मैनेजर साहेबले सुन किनेर राख्ने विचार पनि बदले। केही पैसाको श्रीमतीलाई गहना बनाइदिने विचार गरे, अरू पैसा भारतको बैंकमा लगेर राख्ने विचार गरे। त्यसो गरेमा बैंकमा राखेको पैसाको पनि ब्याज आउने र कसैले पनि गुह्य कुरा थाहा नपाउने कुरा सोचे। यही सबै कुरा ठीक भएपछि केही दिनमा उनीले केही दिनको निमित्त बिदा लिए। आफू र श्रीमती भई उनी बनारसतर्फ हिंड़े। बनारस पुगेर मैनेजर साहेबले बैंकमा पैसा जम्मा गरेर केही दिन घुमघाम गरे। समय-समयमा उनीले प्रशस्त रुपियाँ कमाए। अब यस्तो काम गर्न ठीक छैन। कतैबाट कुरा खोलियो भने जीवन बरबाद हुन्छ भनेर स्वास्थ्यको कारण जनाई मैनेजरले राजीनामा दिए। पैसा प्रशस्त कमाएको र कुनै अभियोग नलागेकोले छोरा-छोरीलाई राम्रोसँग पढाएर मनमा डर नलिई चितौनमा लिएको जग्गामा एउटा सानो घर बनाई उनीले खेती गर्न थाले। बस, यही चलन थियो र आज पनि यही चलन झन् राम्रोसँग चल्न थालेको कोही भोकै छन् भने कसैको खाने कुरा कुकुरले पनि खाएर मिल्काउंथ्यो । कति मानिसहरू खान नपाई बाँच्नुपरेको छ। ४२ : लुकेको समाज ११ भोलिपल्ट बिहान पूरणलाई घरमा फोन गयो। पूरणले फोन उठाएर भन्यो- “कसलाई खोज्नुभएको ?” “को ? पूरण बोलेको हो ?" -तोपले टेलिफोनमा सोध्यो । "हो! म पूरण बोल्दैछु ।" "म तोप बोलेको पूरण!" - तोपले भन्यो । “के भयो तोप ? तिमी हिजो अफिसमा आएका थियो रे। के काम पयो त्यस्तो ?" पूरणले सोध्यो । “अरु त केही होइन। म होटल म्यानेजमेन्टको निमित्त छानिए छु। नाम पहिलो नम्बरमा छ।" -तोपले भन्यो । "बधाई तोप। मलाई पूरा आशा थियो कि तिमी पास हुन्छौ भनेर। कहिले जाने र कहाँ जाने ?” “दुई महीना जति त लाग्ला जानलाई। दिल्लीमा कोर्स गर्न जानुपर्ने रहेछ।" -तोपले भन्यो । “अब भोज कहिले त ?” हाँसेर पूरणले टेलिफोनमा सोध्यो। "जहिले तिमी भन्छौ, तहिले!" -तोपले भन्यो। “लौ त, एक दिन मज्जाको भोज हुनुपर्छ है!" पूरणले भन्यो । “अवश्य, पूरण ! बुबा पाल्नुभयो ? उहाँले यस विषयमा मलाई धेरै गुन लगाउनु भएको छ।" “अझसम्म आउनु भएको छैन अब दुई-चार दिनमा आउनु हुनेछ भन्ने आशा गरेको छु ! आउनु भएपछि म तिमीलाई खबर दिने नै छु।" -पूरणले भन्यो। लुकेको समाज : ४३ "नबिर्सीकन भन है। म आउँला नि एक दिन तिमीकहाँ।" -तोपले भन्यो र फोनको रीसिभर राखिदियो। अब तोपको मनले शान्ति पायो । आफ्नो सुमधुर सपना पुग्न लागेकोले उसको अनुहार हँसिलो हुँदै गयो। भाइ राजूलाई पनि दाइ छानिनु भएकोमा बड़ो खुशी लाग्यो । लण्डनबाट बाबुको चिट्ठी आएको थिएन। राजू पनि त्यसै चिट्ठीलाई पर्खिरहेको थियो । दुई-तीन दिनभित्रै राजुको बाबुले ओपेन टिकट चाहिने जति पैसा राजूको निमित्त पठाइदियो। परराष्ट्र मन्त्रालयको नाउँमा पनि चिट्ठी लेखेर त्यसको कापी टिकटसँगै पठाइदिएको थियो, क्याप्टेन साहेबले। राजूले दाजु तोपलाई सबै थोक देखायो । "अब ढिलो नगर छिटो जाऊ। म भोलि तिमीलाई लिएर पहिले पासपोर्ट बनाउनुपयो । मलाई लाग्दछ, दुई-तीन दिनभित्र सबै काम खतम हुनेछ।" -तोपले भन्यो । राजूले 'हुन्छ' भनेर बाहिर गयो। आफू पास भएको कुरा तोपले चिट्ठी पाउनासाथ बाबुलाई पठाइसकेको थियो । भोलिपल्ट परराष्ट्र मन्त्रालय गएर तोपले पासपोर्ट बनाउन लगाइदियो, राजूलाई। अनि त्यहाँबाट ब्रिटिस राजदूतावास गएर भिसाको निमित्त फार्म भर्न लगायो । राजदूतावासले भोलिपल्ट बाह्र बजे ठीक हुन्छ आउनु भनेर भन्यो । अब बाँकी रह्यो बैंकको काम। तोपले राजूलाई लिएर बैंक गयो र केही बेरमा नै बैंकको सबै काम खतम गर्यो । भोलिपल्ट राजू राजदूतावास गयो। भिसा ठीक भइसकेको रहेछ। भिसा लिएर ऊ घर गयो। आज सात तारीख थियो। एघार तारीखमा लण्डन आइपुग्ने तार दियो, बाबुलाई। तोपले बाटोमा के गनुपर्छ, एयरपोर्टमा के गर्नुपर्छ, सबै राजूलाई राम्ररी बताइदियो । राजूले सबै कुरा राम्ररी बुझ्यो, तोपबाट। ४४ : लुकेको समाज तोपले पनि अर्को एउटा चिट्ठी लेख्यो र बाबुलाई दिन भन्यो । दश तारीखको दिन राजू काठमाडौंबाट लण्डनको निमित्त रवाना भयो। तोप एयरपोर्टसम्म पुऱ्याउन गयो। उसको एउटा चिने-जानेको मानिस पनि लण्डन त्यही प्लेनबाट जान लागेकोले राजूलाई मद्दत गन अनुरोध गयो। अब सबै ठीक भयो। समयमा प्लेन दिल्लीतर्फ उड्यो। प्लेन उडेपछि तोप घर फर्यो। ठीक समयमा पूरण अफिसमा आइपुग्यो। रूपाबाट त्यो केटीको विषयमा बुझ्ने ठूलो कौतूहल भएको थियो, उसको मनमा । पूरणले पहिले आफ्नो टेबुलमा भएको सबै चिट्ठी-पत्र र फाइल हेन्यो। कसैलाई सही गरी 'आउटमा' राख्यो र कुनैलाई 'मसँग कुरा गर्ने भन्ने तोक लगाइदियो र आउटको बाकसमा राखिदियो। कुनै फाइलको सम्बन्धमा केही कुरा बुझ्नु परकोले 'इन्' खण्डमा राख्यो । केही बेरपछि पूरणले घन्टी बजायो। घन्टीको आवाज सुनेर रूपा पूरणको कोठामा पसिन् । रूपालाई देखेर पूरणले भन्यो- “बुबाको केही खबर आएको छैन ? उता बुबाकहाँ खबर आएको छ कि ?" "आएको छैन । मैले सोधिराखेको छु। आएको छैन रे। आयो भने खबर गर्छु भनेर सेक्रेटरीले भनेकी छन्।" -रूपाले भनिन् । -पूरणले सिगरेट आएर “आइन् । सबै कुरा सोधें । त्यो केटीको एउटा केटो रहेछ, कलकत्तामा। कुन्नि के कुरामा झगड़ा भएछ। केही रीसको झोकमा बाबुसँग काठमाडौँ आइछन्, मीना। "काठमाडौं मीनाले थाहा पाइछन् कि त्यो केटोले अर्कै बंगाली केटीसँग बिहे गरेछ। त्यसपछि मीनाको दिमाग खतम भए जस्तो छ। त्यो खबर सुनेपछि मीना अन्नपूर्णा होटलमा काम गर्न थालिछन्। काम त राम्रो गर्छ रे। तर धेरै कुरा कसैसँग गर्दिन रे। पहिले त बड़ो रसिली थिई रे । तर, आजकल मीना कसैसित कुनै कुरा धेर गर्दिन रे।" -रूपाले भनिन् । “अँ रूपा ! हिजो त्यो तिम्रो साथी तिमीकहाँ खान आइन् सल्काएर सोध्यो । लुकेको समाज : ४५ "उसकी बाबु कहाँ छ र के गर्छ त ?" पूरणले सोध्यो ! "पहिले त रिजर्भ बैंकमा काम गर्दथ्यो रे। आजकल रिटायर भएपछि केही बिजिनेस गर्न थालेको छ भनेर भन्थिन्, मेरी साथीले।" "के बिजिनेस गर्छ रे, मीनाको बाबुले ?"-पूरणले सोध्यो। “त्यो त मैले केही पनि सोधिन के बिजिनेस गर्छ भनेर।" रूपाले भनिन्। देखियो। पूरण केही पनि बोलेन। एक छिन सिगरेट सल्काई केही सोच्न लागेजस्तो "म जाऊँ। केही काम छ कि ?" रूपाले भनिन्। "हुन्छ अहिले जाउ। केही काम पन्यो भने म तिमीलाई बोलाउने छु।" पूरणले भन्यो । रूपा पूरणको कोठाबाट निस्को। पूरण मीनाको बारेमा धेरै कुरा सोच्न थाल्यो ! उसले विचार गन्यो- मीनाको बाबु के बिजिनेस गर्दा रहेछन् । सबैभन्दा पहिले त त्यही कुरा पत्ता लगाउनु पन्यो। अनि त्यसपछि के गर्ने भन्ने। कुरा सोच्नपर्ला। अब कसरी भेट्ने उसको बाबुलाई? झट्ट पूरणको मनमा एउटा उपाय सुझ्यो। उसलाई केही कामको निमित्त कलकत्ता जानुपर्ने भयो। त्यही बेला भेट्नुपर्ला। तर, नाम र ठेगाना कहाँबाट पाउने ?-पूरणले सोच्यो । यो काम त केवल रूपाबाट नै हुन सक्छ। रूपालाई नै अहाउनुपर्ला पूरणले मनमनै सोच्यो। कोशिश गरे सबै कुरा हुन सक्छ । पूरणले घण्टी बजायो। रूपा भित्र आइन्। मीनाको बाबुको बारेमा रूपासित कुरा गर्ने गरेको थियो ! तर, पूरणले आफ्नो विचार बदल्यो। "रूपा ! तिमीलाई मैने भनेको कुरा सम्झेकी छचौ ?" -पूरणले सोध्यो । "कुन कुरा ? उही कुरा ?" -रूपाले सोधिन्। "हो, उही। पर्सि शनिवारलाई मिलाऊँ न हुन्न ?" पूरणले सोध्यो । "हुन्छ। किन नहुनु ? बरु लन्च मकहाँ नै खाउँ न, हुन्न ?" म तैयार गर्छु।" ४६ : लुकेको समाज रूपाले भनिन् । "त्यो दिन अन्त कतै लन्च त छैन ?" "छैन जस्तो लाग्छ। तैपनि म हेरेर आउँछु।" -यति भनी रूपा बाहिर गइन् लन्छ छ।" रूपाले भनिन् । र तुरुन्तै भित्र आएर भनिन्- “कुनै पनि छैन । सोमवार याक एण्ड यतीमा मरकाइटरको " त म ठीक एघार बजे आउँछु। -पूरणले भन्यो । "ओ० के०, म तिमीलाई पर्खिरहन्छु-, ढीला नगर है ?" "तर, मैले भनेको सबै कुरा सम्झनु । नबिर्सनु। अनि कुरा पनि नढाँट्नु ।"पूरणले भन्यो । "सबै नोट छ।” यति भनेर रूपा हाँसेर बाहिर गइन् । १२ हिजो राति अलि अबेर भएकोले र आज शनिवार भएकोले पूरणलाई उठ्न अलि अबेर भयो। उसले घड़ी हेऱ्य-नौ बजिसके छ। पूरण उठ्यो र बाथ रूममा गएर मुख धोई रूमालले पुछ्दै नोकरलाई बोलाएर काफी छिटो ल्याउनु भनेर भन्यो । आज उसलाई एघार बजे रूपाकहाँ पुग्नु थियो। काफी खाइसकेपछि पूरणले बाथरूमभा गई शेभ गर्यो । शेभ गरिसकेपछि पूरणले टेबुलमा रहेको अंग्रेजी र नेपाली पत्र-पत्रिका हेयो। अनि घड़ी हेयो। बिहानको साढ़ेदश हुन लागेको रहेछ। नोकरलाई बोलाएर 'मेरो लागि आज खाना बनाउनुपर्दैन, मलाई अर्कै ठाउँमा खान जानुछ' भनेर भन्यो। 'हवस' भनेर नोकर त्यहाँबाट निस्क्यो। लुकेको समाज : ४७ लुकेको समाज भाग 1 Lukeko Samaj Part 1 लुकेको समाज भाग 2 Lukeko Samaj Part 2 लुकेको समाज भाग 3 Lukeko Samaj Part 3 लुकेको समाज भाग 4Lukeko Samaj Part 4 लुकेको समाज Lukeko Samaj Full story