नोकर गएपछि पूरणले कपड़ा बदल्न थाल्यो । सेतो पाइन्टमा गाढा पहेंलो बुशशर्ट लगायो र छालाको रातो हल्का चप्पल लगाई घरबाट कारमा निस्क्यो। पूरण सरासर अफिसमा गयो। शनिवार भए पनि दुई-चारवटा जरूरी काम गर्नु थियो । पूरणले आफ्नो कारको ढोका बजेको आवाज आउने गरेकोले आफ्नो कार त्यहीं बनाउने एउटा मिस्त्रीलाई अहाएर एउटा कार लिएर ड्राइभरलाई लिएर हिंड्यो । पूरणले भनेको ठाउँमा कार रोकियो र पूरण कारबाट ओर्लेर ड्राइभरलाई कार फिर्ता गर्न भनेर आफ्नो कार ठीक पार्न भन्यो। ड्राइभर कार लिएर फर्यो। पूरणले साथमा एउटा हिस्की लिएर गएको थियो। रूपाको डेरामा पुगेर ढोकाको घण्टी बजाउनासाथ रूपाले आएर ढोका खोलिन् र हाँस्दै भनिन्- "म तिमीलाई कुरेर बसेकी थिएँ।" "ठीक एघार बज्यो नि। आउन अबेर गरेको छैन।" भनेर दुवैजना कोठाभित्र गए। पूरणले बस्दै कोठाको निरीक्षण गर्यो र भन्यो- "आज त कोठा खूब सफा छ नि !" "त्यस्तै हो। आज त्यो काम गर्ने केटी मामा घर जान्छु, भरे फर्कन्छु भनेर गएकी छ। त्यसैले सबै सर-सफाइ आफैले गर्नुपयो। आज पूरा पिकनिक मूडमा छौ नि !" रूपाले भनिन् । "आज बिदाको दिन हलुका भएर आएको। आजको दिन हलुका पिकनिक भने हुन्छ।” रूपाले सबै कुरा बुझिन् र- "कुन बेला लन्च खाने हो ?" भनेर सोधिन्। "एक, साढे एकतिर खाए हुन्न ? तिमीलाई भोक लागिसक्यो कि क्या हो ?" पूरणले सोध्यो। "छैन। मैले पनि आज ढीला नै ब्रेकफास्ट गरेकी। -रूपाले भनिन्। पूरणले आफ्नो खल्तीमा यता-उती छाम्यो। रूपाले सोधिन्- "के हरायो र बगली छामेको ?" "हेर न, आज सिगरेट ल्याउन बिर्सेछु।"-पूरणले भन्यो । ४८ : लुकेको समाज "सिगरेट मसँग छ। तिमीलाई मन पर्छ भनेर अस्ति नै एयर होस्टेससंग भगाएर राखेकी छु।" यति भनी दराज खोलेर एक प्याकेट सिगरेट र सलाई झिकेर उनीले पूरणलाई दिइन्। 'थ्याड्र्यू' भनेर पूरणले सिगरेटको बट्टा खोली एउटा सिगरेट झिकेर सल्कायो। रूपालाई पूरणलाई कुन बेला के-के चाहिन्छ भन्ने कुरा सबै थाहा थियो र किचनमा गएर गिलास र पानी पनि ल्याइदिइन् । "तिमीलाई सबै थाहा छ, हैन ? बरफ त छैन होला। आज बड़ो गरम छ।" -पूरणले भन्यो । "बरफ त छैन, तर चिसो पानी छ। माटोको गाग्रीमा पानी राखेपछि चिसो हुँदो रहेछ। ल्याऊँ है ?" भनेर रूपाले चिसो पानी ल्याइन् । “पानी साँचिकै चिसो रहेछ। गुड़ आइडीया !"भनेर शीशी खोल्न थाल्यो पूरणले । “नखोल, अहिले ! अस्तिको बाँकी नै छ नि !" यति भनेर रूपाले शीशी झिकेर ल्याइन् । “मैले त बाँकी छ भनेर भुसुक्कै बिर्सेको।" यति भनी दुइ गिलासमा स्कच राखेर पानी हाल्यो पूरणले र भन्यो- “आज त कपाल दुखेको छैन होला ?" "छैन !" -रूपाले हाँसेर भनिन् । "आज कार अफिसमै छोडेर अर्कै कारमा आएर ड्राइभरलाई फिर्ता पठाएँ। सधैं कारमा आउँदा वरिपरिका मान्छेले के भन्लान् भनेर त्यसो गरेको। पछाडिबाट बाहिर जाने ढोका छैन?" पूरणले सोध्यो ! "छ। किन ?" रूपाले भनिन् । “त्यसो भए अगाड़िकै बन्द गर र पछाडिको ढोका बन्द गरेर आऊ।" -पूरणले भन्यो । रूपाले 'ठीक हो' भन्ने ठानेर उठेर गई। त्यसै गरिन् र आएर पूरणको साथ बसिन् । दुवैले ह्विस्की पिउन थाले स्वतन्त्र भएर। हिस्की पिउँदै पूरणले भन्यो- "आज लुकेको समाज : ४९ यहाँ कोही पनि छैन। तिम्रो नोकर भरे आउँछ। आज स्वतन्त्र भएर बसौं र स्वतन्त्र भएर कुरा गरौं हुन ?" "त्यसैले त सबै कुरा मिलाएको, मैले। सानी नोकर्नीलाई पनि मामा घर पठाएकी छु !" -रूपाले ह्विस्की अलिकति पिउँदै भनिन्। "त्यसो भए आज तिमी सबै कपड़ा फुकाल र म पनि सबै फुकाल्छु।" -पुरणले सिगरेट पिउँदै भन्यो । "किन, यसो गर्यो भने के हुन्छ ?" -रूपाले नखरा गर्दै सोधिन्। "बड़ा मज्जा आउँछ। मन स्वतन्त्र हुन्छ अनि मनमा रहेको कुरा पनि लुक्दैन।" -पूरणले भन्यो। “हो ? साँचै भनेको तिमीले ? मैले अझसम्म यसो गरेको सुनेको छैन।" -रूपाले भनिन् । “मैले भनेको मानमात्र, अनि तिमीलाई थाहा हुन्छ।" -पूरणले भन्यो । हिस्कीको जोशमा रूपाले भनिन्- “लौ त, तिमीले भने जस्तै म बाथरूममा गएर आउँछु। तिमी पनि आफूले भनेजस्तै गर।" -यति भनी रूपा केही बेरमा नै सर्वाङ्ग नाम्रो भएर आइन् र भनिन्- "मलाई मात्र भनेको ? आफू भने त्यसै बस्ने ?" पूरणले ह्विस्कीको एक सिप लामो लगायो र सबै कपड़ा फुकाल्यो अनि रूपालाई अंगालो मारेर किस गरेर भन्यो- “अब त चित्त बुझ्यो तिम्रो ?" साथै टाँसिएर बसेका थिए दुवैजना। "अब किन चूप लाग्ने त ? आफ्नो इतिहास सुनाउने दिन होइन।" -पूरणले भन्यो। ह्विस्की पिएर रूपाले भनिन्- “तिमी पहिले भन न ।" "लेडी फर्स्ट होइन ? पहिले तिमी शुरू गर न।" -पूरणले भन्यो । “अहँ, तिमी भन पहिले।" -रूपाले भनिन्। "होइन, तिमीले नै पहिले, अनि म।" -पूरणले भन्यो । “तर, कसैले थाहा नपावोस् नि, यो सबै कुरा । आजसम्म मैले कसैलाई भनेको ५० : लुकेको समाज छैन।" रूपाले भनिन् । "विश्वास छैन तिमीलाई मेरो ? म सबैलाई भनिदिन्छु।" -पूरणले अलि सीरियस भन्यो । भएर 1 "किन, तिमी रिसायो ? मैले तिमीलाई विश्वास गरेर नै तिमीलाई भन्छु भनेको ।” -पूरणलाई किस गरेर रूपाले भनिन् । "सुन पूरण, म सबै भन्छु तिमीलाई रत्तिभर नढाँटेर म सानै थिएँ। शायद बाह्र-तेह्र वर्षकी। दाजुको एउटा साथी दाजुलाई भेट्न भनेर समय-समयमा आउँथ्यो । घरमा आउँदा कहिले मलाई चकलेट रे कहिले बिस्कुट ल्याइदिन्थ्यो। ऊ मलाई दाजु जस्तै लाग्दथ्यो र उसले बहिनी ठाने जस्तो लाग्थ्यो । "बुबा र मुमा पार्टीमा जानुभएको थियो। दाजु पनि सिनेमा हेर्न साथीले बुलाएको छ भनेर जानु भयो । “घरमा नोकर सिवाय अरू कोही थिएन। साढ़े सात भए छ। दाजुलाई एक छिन कुर्नुपयो भनेर बस्यो । "केही बेरमा नै यताउती हेरी त्यसले मेरो कपाल मुसायो। मेरो छातीका दाना भरखर नै उठ्न थालेका थिए। उसले के भन्ठान्यो कुन्नि, उसको हात मेरो कलिलो छातीमा सलबलाउन थाल्यो । मैले त्यसलाई पन्छाउन खोजें। ऊ मभन्दा बलियो थियो । फेरि त्यहाँ कराउने कुरै थिएन। वरि-परि घरहरू थिए। उसले मेरो छाती झन् अँठ्याउन थाल्यो र गालामा किस गरेर मुखमा पनि किस गर्न खोज्यो। उसको जिब्रो रन्थनियो होला। यसपछि उसले मलाई ओछ्यानमा पल्टायो र आफ्नो पाइन्टको टाँक खोली मेरो भित्री भागमा पसाल्न थाल्यो । तर, उसलाई धेरै गाहो पन्यो। अलिकति मात्र के पसेको थियो, मलाई साह्रै पीड़ा हुन थाल्यो र म सुँक-सुँक गरेर रुन थालें। कुन्नि, उसलाई के भए छ, ऊ उठेर पाइन्ट मिलाउँदै भन्यो- 'अरू कुनै दिन है !' भनेर गयो त्यहाँबाट। मलाई सेक्स भनेको राम्रो ज्ञान थिएन। कस्तो कस्तो लाग्यो र रातभरि पीड़ा भयो । राम्रोसँग सुन पनि सकिन। त्यस दिनदेखि त्यो आयो कि म छिमेकीको घरमा जान्थें। त्यसको मुख पनि हेर्न मन लागेन।" डिस्की पिएर पूरणले भन्यो- “अनि त्यहाँपछि ?" लुकेको समाज : ५१ "त्यसपछि म जवान हुँदै गएँ। सेक्सको विषयमा उपन्यास र कथाहरू पढ्न थालें । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्न थाल्यो । मेरो घरमा एउटा जवान केटो अठार-उन्नाइस वर्षको थियो । त्यो नोकर अक्सर कट्टु लगाएर हिड्थ्यो। बिहान मेरो कोठामा चिया ल्याइदिन्थ्यो र राति सुत्ने बेलामा दूध। त्यसको त्यो मोटो तिघ्रा देखेर मेरो मनमा कस्तो कस्तो कुरा उत्पन्न हुन थाल्यो। म अक्सर त्यसलाई फुर्सतमा थियो। दाजु पढ्न बम्बई बोलाएर काम अहाउँथे। एक दिन बुबा-मुमा बाहिर कुनै साथीकहाँ खान जानुभएको जानु भइसकेको थियो। “त्यो नोकरले दूध ल्यायो र टेबुलमा राखी जानमात्र लागेको थियो; मैले भनें-'माहिला, आज एउटा काम गर न । मलाई साह्रै कपाल दुखेको छ। केही बेर मिचिदे न ।' 'हुन्छ मैयाँ साहेब ! रात परिसक्यो, कोही छैन। म बाहिरको ढोका लगाएर आउँछु। कोही भित्र पसेर सबै माल उठाएर लग्यो भने आपत पर्दछ।' यति भनी माहिला बाहिर गयो र एकै छिनमा आयो । उसले मेरो कपाल मिच्न थाल्यो। ऊ बलियो भएकोले मेरो कपाल नदुखे पनि हलुका भएजस्तो लाग्यो । "म कोल्टे परेर ओछ्यानमा पल्टिरहेकी थिएँ। अनि घोप्टो परेर पल्टेर भनें 'मेरो आङ पनि अलि मिचिदे न।' उसले त्यसै गर्यो । मलाई कुतकुती लागेजस्तो भान पन्यो। मिच्दा-मिच्दै उसको हातले मेरो उठेको छातीको कुनामा छोयो। मलाई झन् मज्जा लाग्न थाल्यो। "बाबु-आमा आउने बेला भयो भनेर ऊ तल जान खोज्यो। 'मलाई आज धेरै आङ दुःखेको छ। भरे मुमा-बुबा सुतेपछि आएर मिचिदे न है।” भनेर मैले धेरै गाह्रो परेन। भनें। 'हुन्छ' भनेर माहिला गयो। माहिला जवान थियो। मैयाँको कुरा बुझ्न उसलाई "बुबा-मुमा आउनु भयो र केही बेर गफ गरेर सुलुभयो। म भने ढोका खुला राखेर माहिलाको इन्तजारमा थिएँ। बुबा-मुमा माथिल्लो लङमा सुत्नु हुन्थ्यो । म तलको लङमा, माहिला छिंड्रीमा सुत्दथ्यो। माहिलाले सबै धन्दा खतम गरेर सब ढोका लगायो र करीब साढ़े बाह्र बजे मेरो कोठामा सुस्तरी आयो र मेरो आङ थिच्न थाल्यो। मलाई खूब मज्जा आयो। माहिलाले बिस्तारै मेरो छातीमा ५२ : लुकेको समाज द्वारा पुन्यायो, मैले उसको हात विचे माहिलाले हात झिकेर मेरो लिया मिन थाल्यो। मेरो हातले महिलाको मोटो तिघ्रामा सुमसुमाउन थाल्यो। कता कताबाट उसको लट्ठीजस्तो ठाउँमा मेरो हात पन्यो। "माहिलाको जोश बढ्यो । साथै डर पनि लाग्यो । मैले उसको हात मेरो छातीमा राखें। अनि केही बेरपछि मैले मेरो पेटीकोट पल्टाएँ र महिलाको तिम्राको लट्ठी बेसरी समातें। अब के थियो ! माहिलाले जोशमा जे गर्नुपरेको थियो, त्यो सबै गन्यो। त्यही दिन मैले सेक्सको अनुभव गरे।" रूपाले भनिन्। "अनि माहिलालाई कैले-कैले आउनु भनें । मेरो ढोका खुलै हुनेछ, होश गरी आउनु है भनेपछि माहिला बिस्तारै आउँथ्यो अनि काम समाप्त गरी कोठाबाट बिस्तार निस्केर जाने गर्दथ्यो। "यसै गरी माहिलासँग आठ-दश चोटि समागम भयो । "अनि ?" त्यहाँपछि पूरणले डिस्की पिएर भन्यो- लगिन् "एक चोटि म एस्० एल० सी० को जाँच खतम भएपछि मेरो एउटी केटी साथीले घुम्न हिंड़ भनिन् र केही बेर घुमेपछि आज मेरो साथीको दाजुले घर बनाउन थालेको छ, त्यहीं गएर घर पनि हेरौँ, चिया पनि पिउ भनेर घर त बन्न लागेको रहेछ। तर त्यो साथीको साथी त्यही थिइनन्। केही बेर जाँचको कुरा भयो ! 'म सबै ठीक गरिदिन्छु। पास हुने छौ, धन्दा नमान' भनेर मैले भनें 'राधा, तिमीले भोलि सबै नम्बर लिएर आऊ है?' अनि त्यहाँबाट तिनीहरू "बाटोमा मेरी साथीले भनिन्-'म त्यही गएर बस्छु, तिमी आऊ है, सबै थोक लिएर। त्यो मानिस बड़ो पावरफुल छ।' 'हुन्छ, तिमी गई राख म बाह बजेतिर आउँछु' भनेर छुट्टिएँ। "त्यहाँपछि म त्यो केटीकहाँ पुगेँ। मेरी साथी आइपुगेकी रहिनछिन्। 'आउँदै होलिन् बस न एक छिन। एउटा कोठा ठीक थियो, काम हेर्नको लागि ऊ धेरै बेरसम्म नआउँदा 'अब म जान्छु' भनेर भनें। 'अहिले नै कहाँ जाने ?' भनेर युवक केटोले मलाई हातमा समातेर ओछ्यानमा राख्यो। केही बेरपछि उसले त्यो मेरो हात समात्यो र भन्यो- 'तिमी कति राम्री छचौ' भनेर हातमा म्वाई खायो लुकेको समाज : ५३ अनि किस गर्यो र केही बेरमा नै त्यो केटोले आफ्नो मतलब पूरा गर्यो। "धेरै पटक त्यो केटोसँग मेरी सम्भोग भयो। त्योपछि म दिदीले बोला बम्बई गएँ। केही महीना म त्यहाँ बसें। दिदीको देवर राम्रो थियो। मेरो विचार उसैसँग गरिदिने विचार रहेछ दिदी र भिनाजुको । त्यो केटोसँग मेरो राम्रो जान-पहिचान भयो। उसले मसित बिहे गर्ने विश्वास दियो। अनि म उसैसँग फँसें, दिनका दिन।" “अनि काठमाडौंमा के भयो त ?" -पूरणले सोध्यो । "यहाँ एउटा पाइलटसँग मलाई फैस्न कर लाग्यो। दुई-तीनचोटि त्यसले पि मज्जा लुट्यो मसँग । याम "घरमा कहिलेकाहि माहिलासँग काम हुन्थ्यो। त्यो पनि गयो । अनि ह एउटी तरुनी केटी आएर काम गर्न थाली। बेलुकी त्यो कोठामा सुत्दथिई । "अब कसैको पनि डर भएन। कान्छीलाई यस्तो कुरा मन पर्दथ्यो। सबै उसले मलाई भन्यो । धेरैजसो राति बत्ती निभाएर मसंगै ओछ्यानमा ऊ : धेरै बेरसम्म यस्तै कुरा हुन्थ्यो । अलि मोटी डम्म परेकी केटी अझै छ। कुरा सुत्थी "हामी अब राति नात्रै भएर सुत्दथ्यौं-लोग्ने स्वास्नी जस्तो गरेर। खूब पारी फ्याँक्ने गर्दथिई। त्यो अनुभव पनि गरे मैले । त्यो पनि मज्जा नै हुँदो रहेछ। बलिए छ, त्यो। अनि खूब मज्जा दिलाउँछे।” त्यस बेलासम्म पूरणको चीज लट्ठी जस्तो भइसकेको थियो। "एउटा काम गर न । त्यो भोटिनी कतिकी बलिइ रहिछ, म पनि हेरून उसलाई केही कामको निमित्त यहाँ बोलाइपठाऊ । कस्ति छ ? मान्ली जस्ति छ। के ?" -पूरणले सोध्यो । “तिमीले मनाउन नसक्ने को होला, चाहिरहेछौ भने म मिलाउँछु । मैले एकचोटि कुरै-कुरामा लोग्नेमानिससँग मज्जा गर्दा कस्तो होला त भनेर सोधें । उसले भनी खूब मज्जा आउँछ। कहिले हजूरले यस्तो अनुभव गर्नुभएको छैन ? एक चोटि हेर्नोस्, कति मज्जा हुँदो रहेछ अनि थाहा होला भनेर उसले भनेकी थिई।" "बस्, त्यत्ति हो तिम्रो कथा।" -पूरणले सोध्यो। “एउटा कुरा बिर्सेछु। त्यो तिमीसँग भएको कुरा।' -रूपाले हाँसेर भनिन्। ५४ : लुकेको समाज रूपाको त्यस ठाउँबाट पानी निस्किरहेको थियो। "यो जस्तै पानी त्यो भोटिनीको पनि ?" "यो त के, यो भन्दा पनि बढ़ता ?" "साह्रै बढ्ता !" -रूपाले भनिन् ।“एक चोटि चाख न अनि सबै थाहा होला ।" -फेरि हाँस्दै भनिन् रूपाले। “कहिले मिलाइदिन्छ्यौ त ?" -पूरणले सोध्यो । "एक-दुई दिनभित्रै !” -रूपाले भनिन्। "पक्का ?" "हुन्छ।" रूपाले भनिन्। “तिमी कति फ्रेंड छौ, रूपा !"यति भनी ती दुवै एकै साथ जकड़िए, स्वर्गीय आनन्द लिएर, स्वतन्त्र भएर, धेरै बेरसम्म। "अब तिम्रो पाली।" रूपाले भनिन् । "खाना खाऊँ पहिले, अनि मेरो अध्याय शुरू हुन्छ।" यति भनेर खान थाले ती दुवैले गफ गर्दै। १३ खाना खाएर दुवैजना कोठामा आएर बसे। "अब तिम्रो पालो होइन ?” -रूपाले भनिन् । "हो, रूपा मेरो पालो हो। सिगरेट सल्काउन त देउ।" -पूरणले भन्यो। सिगरेट सल्काएपछि पूरणले आफ्नो कथा भन्न थाल्यो- “पहिले त तिम्रो केस जस्तो मेरो भएन। तर, तिम्रोजस्तै केस घरमा पन्यो। घरमा धेरै नोकर-चाकर थिए। तर, त्यसमध्ये एउटी विधवा बाहुनी थिई। सानै उमेरमा विवाह भएकोले लुकेको समाज : ५५ • उनी जवानीको पाइलामा चढ्न लागेकी थिइन्। म भन्दा एक-दुई वर्ष जेठी होलिन। त्यो बेला म सोह्र वर्ष पुगी भरखर सत्रमा पुगेको थिएँ होला। बाहुनी राम्रो पट्ट फुटेकी थिइन् । सँधैभरि मेरो आँखा यिनैमा पर्दथ्यो । राम्री थिई। उठेका छातीको त के बयान गरु ? “अलि-अलि गरेर मैले त्यो बाहुनीलाई जिस्क्याउन थालें । मेरो जिस्काइमा ऊ पनि मुसुक्क हाँस्थी। म जवान भएकोले उनी जवान केटाकै खोजीमा हिँडेजस्तो लाग्दथ्यो । मेरो कोठामा बराबर कुनै निहुँ गरी कहिले पानी र कहिले खानेकुरा ल्याउने गर्दथिइन्। अनि मुसुक्क हाँसेर जाने गर्दथिइन्। उनको मुस्कानमा जादू थियो । "जवानीमा सबैलाई यस्तै हुँदो रहेछ। तिमीले पनि लागेको कुरा भन्यौ । त्यो बाहुनीसँग ठट्टा गर्ने मेरो हिम्मत बढ्दै गयो । एक दिन मैले ठूलो साहस गरेर भनें- 'तिमी कति राम्रो छ्यौ। भरखरै जवानी आएको छ। विधाताको निर्दयताले गर्दा तिमीले केही अनुभव गर्न पाइनौ, संसारको सबैभन्दा आनन्द दिने काम नै गर्न पाइनौ। कि मज्जा गरेकी छ्यौ ?' “उनीले अलि रिसाएझैं गरेर भनिन् 'यस्तो नचाहिंदो कुरा के भनेको ?” "ठीक छ। तिमीले केही मज्जा लुट्न सकेकी रहिनछौ। कहिले-कहिले लाग्छ कि लाग्दैन ?” मैले हाँसेर फेरि सोधें । 'कुन्नि, मलाई थाहा छैन।' भनेर हाँसेर ऊ बाहिर मई। त्यो बाहुनीको मुस्कानमा मैले कति मिठास देखें। कसैसंग यस्ता अनुभव गर्न मैले कहिले पनि पाएको थिइन। हो, किताब पढ्दर्थे, पिक्चर हेर्दथें। त्यो बाहुनीलाई शायद मेरो ठट्टाले कुतकुत्याएछ, जस्तो मलाई लाग्यो। "एक दिन म बाथ रूममा गएको थिएँ । त्यो बाहुनीले कपमा चिया लिएर ढोकाभित्र पस्ने र म बाथ रूमबाट निस्कने एउटै समय पर्न गएछ। मसंग टकराइन् उनी। कपको चिया पोखियो । हात कसो गरी हो कुन्नि, उनको छातीमा हुन पुष्यो। उनको अनारदाना ढुँगाजस्ता साहो थियो । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्यो। 'कसरी हुत्तिएर आउनु भएको यसरी ! म झण्डै लड़ेकी !'बाहुनीले भनिन् । 'लड़ेकी भए म उठाइदिने थिएँ नि ।' 'भो परेन, म अर्को चिया लिएर आउँछु' ५६ : लुकेको समाज भनेर बाहुनी निम्किन् र एकै छिनमा अर्को चिया बनाएर लिएर आइन्। 'कान्छी बज्यै, म एउटा कुरा भनुं है ?' भनेर मैले भनें। 'के कुरा, भन्नोस् त।' भनेर उनीले भनिन् । 'भो भन्दिनँ, तिमी रिसाउँछ्यौ।' भनेर मैले भनें। 'भन्नोस् न, म रिसाउन्न' भनेर उनीले भनिन् । 'सत्ते भन न ।' भनेर मैले उनीले। 'रिसाउन्न।' भनेर भनिन् उनीले। 'आजकल मलाई के भएको छ, मलाई आफै थाहा छैन।' मैले भनें। 'भूत लाग्यो कि, झाँक्री बोलाउनुपयो कि ?'-उनीले भनिन् । 'तिमी नै झाँक्री भएमात्र मलाई ठीक हुन्छ।' "उनीले कुरा बुझेर भनिन्-'हुन्छ, म आजै औषधी गर्छु। कुन बेला तपाईंलाई यस्तो । हुन्छ ?' भनेर सोधिन्। 'कहिले त रातभरि कपाल र सारा जिउ दुख्छ। तर, राति बाह्र बजे शुरू हुन्छ।' मैले भनें । हुन्छ त्यसो भए म अक्षता र फूल ल्याएर एक दिन भूत झारिदिन्छु।'- उनीले भनिन् । 'कहिले आफूलाई मरणान्त हुन्छ'। मैले भनें । 'बुबा पनि। अब सात-आठ दिनमा फर्कनु हुन्छ होला । उहाँ आएपछि डाक्टरद्वारा सबै गनुपर्छ।' 'कान्छी मुमा पनि साथैमा जानुभएको छ।' उनीले भनिन् । 'कहिले तिमीले मेरो औषधी गर्ने त । आजै भयो भने चाँड़े ठीक हुन्छ कि ?' मैले भनें। 'हुन्छ, आजै गरिदिन्छु । ढोका बन्द नगर्नु होला। म मध्य रातमा सबै चाहिने सामान लिएर आउँछु' भनेर गइन् । "आज मैले मौका गुमाउन हुँदैन भनेर मैले सोचें। ठीक साढ़े एक बजे कान्छी बज्यै बिस्तारै ढोका खोलेर मेरो कोठामा आइन्। म सुतेको थिइन । तर सुतेको लुकेको समाज : ५७ जस्तो निहु गरें। कान्छी बज्यै बिस्तारै आएर मेरो पलनमा बसिन् र कपाल सुम्सुम्याउन थालिन्। म उठे जस्तो गरेर कान्छी बज्यैलाई आफ्नो हातले उनको हात समातें। बज्यैले केही भनिनन् । मैले बिस्तारै उनको छाती मुसारें। अनारदाना ढुंगा जस्तो साहो थियो। बज्यैले मेरो हात समातिन् र सुमसुमाउन थालिन् । मैले बजैको गाला मुसारें र उनीको ओठमा मेरो ओंठ जोडियो। खूब म्वाई खायौं हामी दुईले। 'अब निको भयो होला।' भनेर बज्यैले भनिन्। 'धेरै कम भयो।' मैले भनें । 'बज्यैलाई मेरो ओछ्यानमा तानेर फेरि उनको साहो छाती मल्न थालें । बज्ये स्वाँ स्वाँ गर्न थालिन्। उनीमा जोस बढ्यो र उनीले मेरो गाला टोकिन् बिस्तारै अनि मैले पनि । मैले उनीलाई आफूसँगै टाँसे र छाती थिचें। उनीलाई असाध्य भएछ र मेरो टाउको मुसार्न थालिन्, बेस्करी । केही बेरमा नै म उठेर उनीलाई उत्तानो पारें र काम शुरू गरें। बड़ो मुश्किल पन्यो भित्र पस्नलाई। पानी खूब आइरहेको हुनाले बिस्तारै-बिस्तारै गयो। शायद पहिलो पल्ट भएकोले दुख्यो भन्न थालिन् । म आफ्नो काम गर्दै गरें। मज्जा आयो खूब। ओछ्यान पानी-पानी भयो। दुई पटक गरेर मैले भनें 'भोलि पनि औषधी गर्न आऊ है ?" “उनीले भनिन्-'आउन्न ।' मैले कुतकुताएर भनें- 'आउन्नौ' ? “आउँछु बाबा !' भनेर मेरो गाला टोकेर उनी बिस्तारै गइन् । ठीक साढे बारह बजेपछि बज्यै औषधि गर्न सधैझैं आइन् र मेरो ओछ्यानमा पल्टेर बसिन्। मैले पनि सधैं झैं उनको स्याहार गरें। सबै काम भयो सधैं झैं । 'आमा भोलि आउनु हुन्छ । शायद म आउन पाउन्न कि ?' बज्यैले भनिन् । 'किन नआउने ? खाने मुखलाई जुँगाले छेक्छ ? आउनु तिमी!' भनेर मैले भनें। 'आज फेरि एक चोटि मज्जा गरुँ न।' भनेर बजैले आफै भनिन् । “म किन पछि हट्दथें। तैयार भएँ र धेरै बेरसम्म मज्जा लिएँ दुवैले। बज्यैले जाने बेलामा मेरो गाला टोकिन् र भनिन्-'म पागल हुन लागेको छु तपाईंसँग।' यति ५८ : लुकेको समाज भनी उनी बिस्तारै गइन्। "दुई-चार दिन खूब मज्जा लुटें बज्यैसँग । उनी पनि दिनका दिन त्यही समयमा आउँथिन् र हाम्रो सधैंझैं कार्यक्रम चल्दथ्यो । त्यो थियो मेरो पहिलो अनुभव।" पूरणले भन्यो । "तिमी सबै कुरा मलाई भन्छौ, हगी।" रूपाले पूरणलाई अंगालो मारिन् र भनिन् । र रूपाले भनिन्- "अनि त्यसपछि ?" पूरणले रूपालाई तान्यो र फेरि आफ्नो काम शुरू गर्यो अतीतका कुरा सम्झेर। त्यसपछिको कुरा अलि सीरियस छ। तैपनि म भन्छु तिमीलाई। एक दिनको कुरा हो। मलाई मेरो साथीले उसको साथीकहाँ खान लग्यो। त्यो केटोको स्वास्नी राम्री थिई। बीच-बीचमा मलाई खूब हेर्दथिई र छेड़खान गर्दथिई। मलाई बाथरूम जान मन लाग्यो र साथीलाई भनें। 'हामी दुवै कोठाबाट निस्क्यौ। सम्झनाले बाथरूम देखाइन् र भनिन्- 'तपाईंसँग मेरा एउटा काम छ। हुन त पहिलो दिन भेटेको, दुःख नमान्नु होला । आइतवार श्रीमान् जाँदै हुनु हुन्छ । त्यो दिन दिउँसो दुई बजे आउनुहोस् है।" -सम्झनाले यतिमात्र भनी पानी लिन गइन्, मेरो जवाफ नपाउँदै। “म बाथ रूमबाट निस्केर कोठामा गएँ। त्यो बेलामा भरखरै अलि-अलि ड्रिङ्क गर्न लागेको थिएँ। उनीहरू पिउनमा मस्त थिए। सम्झनाले पानी ल्याइन् र राखेर बसिन् । बराबर मेरो अनुहार हेरेर मुस्कुराउँदथिइन्। "केही बेरपछि म र उसको साथी गएँ। म घरमा गएँ सरासर र केही बेर पछि ढोका खुलै राखेर कोठामा गएर पल्टें र मैले सोचें किन मलाई आइतबार बोलाएकी होली त्यो साथीको स्वास्नीले। मैले धेरै सोचें, तर मगजमा केही फुरेन । उनी राम्री थिइन्, उनको श्रीमान् पनि राम्रै थियो । "म ठीक दुई बजे साथीको घर गएँ। अरू कोही रहेनछ। सम्झनाले मलाई कोठामा लगिन् र बसिन् साथैमा । "मैले किन बोलाएको भनेर सोधें। उनका आँखाबाट आँसु झयो र भनिन्- लुकेको समाज : ५९ | 'म ज्यादै अभागिनी रहिछु । मैले तपाईंलाई सपनामा देखेकी थिएँ। अस्ति भर भयो । 'के भयो तपाईंलाई ? तपाईंको श्रीमान् राम्रै हुनु हुन्छ ।' "राम्रो भएर मात्र के गर्ने ? खै, केही भन्न सकिन्न । उसको र मेरो जिन्दगी फरक छ। म तपाईलाई कत्ति नढाँटेर भन्छु । ऊ नपुंसक रहेछ। के मलाई मेरो आफ्नो जीवनमा मज्जा गर्न मन लाग्दैन होला ?' उनीले यति भनी मेरो हात समातेर किस गरिन् । यो कुरा म कसैलाई पनि भन्न सक्तिन् मेरो पोई यस्ता छ भनेर ।' मैले सबै कुरा बुझें। 'त्यसो भए मैले के गर्नुपर्छ ?' -मैले भनें । "बस, मेरो मनको इच्छा पुयाइदिनुपयो।' उनीले भनिन् । "मैले नाई नास्ति गरिन। त्यसै दिन सम्झनाका साथ मेरो सम्भोग भयो, धेरै पटक। "समय पाउनासाथ मलाई उनी फोनमा बोलाउँथिइन् र सधै झैं हाम्रो कार्यक्रम चल्दथ्यो । "आजकल सम्झनालाई देख्दिन। कता गइन् कता ! "पूरणले त्यो कथा पनि भन्यो रूपालाई। “त्यहाँपछि म पढ़ाई खतम गरेर मास्टर आफ बिजिनेस पढ्न बम्बईतर्फ गएँ। त्यहाँ पनि मेरा धेरै केटीहरू साथी बने। कतिसँग मेरो सहवास भयो मलाई सम्झना नै छैन । तर, एउटा सम्झना भने मलाई आउँछ। मलाई ब्याडमिन्टन खेल्ने रहर थियो। खेल्न पनि राम्रै खेल्दथें । धेरै क्लबहरूमा मैले ब्याडमिन्टन खेलें। “एक दिन मेरो होस्टलको नजिकै 'भगिनी समाज' थियो। पाहुनाको रूपमा केटा-केटीहरूको गेस्ट भएर म त्यहाँ पुगेँ। मेरो चिना-पर्नी दुई दिदी बहिनीसँग भयो। ती महाराष्ट्रियन केटीहरू थिइन् । दुवै भरखरकी युवतीहरू थिए। हुँदा-हुँदा उनीसँगहरू मेरो राम्रो चिनापर्ची भयो। दिदीभन्दा बहिनी साह्रै राम्रो थिइन् । तर अभाग्यवश उनी लाटी थिइन्। बोल्न सक्तैन थिइन्। ती दुवै मलाई खूब रुचाउँदथे। उनीहरूको बाबु थिएनन् । उनमा एउटा चाहिँ अंग्रेजी स्कूलकी हेडमास्टरनी थिइन् । ६० : लुकेको समाज "दिदी र बहिनीलाई लिएर म बराबर सिनेमा हेर्न जान्थे। लाटी भए पनि बहिनी खूब राम्री थिई। म मनमनै सोच्दथें ईश्वरले यस्तो रूपकी केटीलाई किन लाटी बनाइदिएको होला। "म उनीहरूको घरमा पनि जानेगर्दथे। एक दिन दिउँसो म त्यहाँ पुगे। घरमा त्यो राम्रो लाटी केटीसिवाय अरू कोही थिएनन्। मलाई देख्ना साथ त्यो केटी हाँसिन् र मेरो छेउमा आएर बसिन्। कुरा सबै बुझ्दथिइन्। तर बोल्न भनेर सक्दैन थिइन्। मैले त्यो केटीलाई हात समातें र आफू भएको सोफासेटमा राखें। उनको पिठ्यूँ मुसारें र बेसरी किस गरे । उनी ने कुनै आपत्ति जनाइनन् । अनि मैले उनको छाती मुसारें। ती जवान केटीले मलाई किस गरिन्, बेस्करी। कति राम्रो जिउ थियो, उनीको। चाहन्थें- लाटी भए पनि त्यसै केटीसँग विवाह गरेर यो अन्यो समाजलाई बाटो देखाउँ। मैले त्यो केटीसँग दुईचार चोटि सम्भोग गरे। उसकी दीदी पनि मलाई चाहन्थी। बहिनीसँग लागेको देखेर उसकी दिदी अलि टाढा-टाढा हुँदै गइन्। तर म उनीलाई नै बढी मनपराउँथें । मैले पनि दिदी चाहिँको वास्ता गर्न छोड़ें। मेरो पढ़ाई खतम भयो र म काठमाडौं फर्के, लाटी केटीको सम्झना गर्दै। अझै पनि मलाई उनका साथ बितेका अतीतका कुरा मेरो मनमा उब्जन्छ। “काठमाडौं आएपछि मेरो संगत एउटा राणा फेमिलीसँग भयो। उनको घरमा हरेक हप्ता जस्तो पार्टी हुन्थ्यो। किसिम-किसिमको केटीसँग भेट भयो। कति केटी मलाई खूब मन पराउँदथे । धेरै केटीसँग मैले मज्जा लुटे। म व्यापारमा लागिसकेकोले मलाई फुर्सत कम हुन्थ्यो । अनि एक ठूलो राणाजीको केटीसँग मेरो हेलमेल भयो। त्ये केटीको अहिले विवाह भैसक्यो, एउटा ठूलो मानिससँग कहिले कहिले पार्टीमा भेट हुन्छ। मुसुक्क हाँसेर भन्छिन्- 'कस्तो निठुरी, हामीसँग कहिल्यै भेट गर्नु हुँदैन ?' "किन नहुनु ? आजकल फुर्सतै छैन। आजकल म त्यो केटीदेखि टाढा रहन चाहन्छु। ठूलो मानिस । केही गरी उनको श्रीमान्ले थाहा पाए भने हाम्रो सबै बिजिनेस खतम हुन्छ। मैले आजसम्म सम्झेको कुरा यही हो रूपा!" -पूरणले भन्यो । “तिमी कति फ्रैंक छौ पूरण ?" लुकेको समाज : ६१ "तिमी पनि त फ्रैंक छौ। म यसैले मन पराउँछु !" -पूरणले भन्यो । "यदि मैले अरू कसैसँग यस्तो काम गरें निमी रिसाउँछचौ ? रूपाले भनिन "कदापि रिसाउन्न । तर म रिसाउँछु यदि तिमीले सबै -पूरणले भन्यो । कुरा भनिनौ. भने।" "किन भन्दिन्थें ! विश्वास गर तिमी, मलाई एउटा केटो मलाई चाहन्छ। करीब दिनका दिन फोन गर्छ भेटूं भनेर। म कुनै निहुँ झिकेर कुरा टारिदिन्छु। "रूपाले भनी। “त्यसो भए त्यो केटोसँग भेट न। के गर्दो रहेछ!" "प्रोमिस, भेटूं ?" "हुन्छ, भेट अनि सबै कुरा मलाई भन !" "हुन्छ, त्यसै गर्छु।" -रूपाले भनिन्। "त्यो मौनाको काम र त्यो भोटिनीको काम भने तिमीले मेरो लागि गर्नु पर्छ।" "अवश्य गर्छु, केवल तिम्रो लागि। भोटिनी त मकहाँ नै छ। त्यसको समस्या भएन। जहिले भन्छौ म मिलाउँछु। मीनाको लागि अलि समय लाग्ला। त्यो स्वर्गीय आनन्द लिए। पूरण घर फक्र्यो । पनि चाँडै कोशिश गर्नेछु ।" -रूपाले भनिन् । फेरि दुवै जनाले अंकमाल मारेर १४ राजू लण्डन पुग्यो। केही दिन यता-उति पुमेपछि राजूको आर्मीमा जाँच लिइयो। राम्रो र बलियो शरीर, अंग्रेजी राम्रो भएकोले राजूलाई आर्मीमा ट्रेनिश्मा तुरुन्तै छानियो। मीन बहादुरको बहादुरी र ईमानदारीले राजूले मौका पायो। क्याप्टेन साहेबले आफू बसेको घर राजूको निमित्त ठूलो भएकोले र त्यो घर आफ्नै भएकोले त्यो घर भाडामा दिएर राजूको निमित्त एउटा सानो चिटिक्क ६२ : लुकेको समाज परेको घर भाडामा लिइदिए। क्याप्टेन साहेब रिटायर भइसकेका थिए। उनीले यही गर्नुपर्ने सबै काम सिध्याइसकेकाले काठमाडौं फर्कने बाटो हेरिरहेका थिए। काठमाडौं फर्कने दिने पनि आयो। धेरै ठाउँमा उनीलाई पार्टीमा बोलाइयो। " जाने बखतमा क्याप्टेन साहेब आफ्नो बाँसकहाँ भेट्न गए। क्याप्टेन जान लागेकोले उनको बाँसलाई नराम्रो लाग्यो । क्याप्टेनले भने "सर म त जाँदैछु। तर, मेरो सट्टा मेरो छोरा आर्मीमा छोड़ेर जाँदैछु। अलि हेरचाह रिदिनु होला, छोरालाई।" "त्यसमा तपाईंले कुनै फिक्री लिनुपर्दैन । तपाईंको छोरा मेरै छोरा सरह हो।" यति भनी क्याप्टेन साहेब बिदा भए। एयरपोर्टमा उनको ठूलो बिदाई भयो । क्याप्टेन घर पुगेपछि उनीले तोपसित सबै कुरा गरे। तोपको पढ्न जाने समय आइसकेको थियो। अब दश बाह दिन मात्र बाँकी थियो। तोपको जाने दिन आयो। क्याप्टेन साहेबले तोपलाई एयरपोर्टमा बिदाई गरे। अब क्याप्टेन साहेब घरमा एक्लै परे। बेलायतमा कति रमाइलो थियो। तर उनीलाई यहाँ दिन काट्न मुश्किल पन्यो। जे भए पनि यो आफ्ने देश हो । प्राकृतिक सौन्दर्यले भरिएको देशमा मन बहलाउन रमाइलो लाग्यो। एकान्त ठाउँमा बस्ने बानी लाग्न थाल्यो, क्याप्टेन साहेबलाई। क्याप्टेन साहेबको त्यहाँ छ सात रोपनी जमीन थियो। ठाउँमा परेको हुनाले त्यहाँको बस्ती राम्रो थियो । छोरालाई भिन्दा भिन्दै घर बनाइदिने विचार उनीले बेलायतमा नै सोचेकाले आफ्नो एउटा साथी आर्किटेक्चरबाट राम्रो डिजाइनको दुई नक्शा बनाएर उनीले साथमा लिएर आएका थिए। "राम्रो काम गनुपर्छ, ढीला हुनु हुँदैन” भन्ने उनको सोचाइ थियो यथा, उनीले लुकेको समाज : ६३ घर बनाउनाका निमित्त सर-सामान जोर्न थाले। किसिम-किसिमका फर्निचरहरू बेलायतबाट उनीकहाँ आउँदै थिए। अ सर-सामान मात्र उनीले जोर्नुपरेको थियो। दुई घरको लागि सर-सामान जोरिदै थियो । आधुनिक घरहरू बनाउनु थियो दुई छोराको निमित्त । पैसाको कुनै फिक्री थिएन, उनीलाई। घरका सबै सामानहरू उनको ठूलो इच्छा थियो। किमती हुन्थे। आधुनिक बाथरूम, आधुनिक बैठक र राम्रा राम्रा कोठाहरू बनाउने काठमाडौंको एउटा सिपालु इञ्जीनियरलाई बोलाएर घर बनाउने सबै सामान सुम्पिएका थिए, उनीले। बीचमा क्याप्टेन साहेबलाई आफूलाई चित्त नबुझेको कुरा इञ्जीनियरलाई भन्दथे। त्यसै मुताबिक काम हुन्थ्यो । घरहरूका सबै सामानहरू बिस्तारै बिस्तारै जम्मा हुन थाले। सबै सामान जुटेपछि मात्र घर बनाउनु शुरू गर्ने आफ्नो विचार इज्जीनियरलाई भनेका थिए, क्याप्टेनले। इञ्जीनियरको पनि यसमा ठूलो सहमति थियो। क्याप्टेन साहेबले पुरानो घर पनि आधुनिक रूपमा बदले। पहिलेको पुरानो घर अब निकै राम्रो देखियो । घर बनेपछि आफू पुरानै घरमा बस्ने निधो गरे र नयाँ बन्ने घरहरू छोराहरूको निमित्त बन्ने भएका थिए। बिस्तारै-बिस्तारै क्याप्टेन साहेबको छिमेकीहरूसँग चिना-पर्ची हुन थाल्यो। उनको घरनगीचै एकजना एक्स आर्मी बस्तथे । उनको उमेर पनि क्याप्टेन साहेबको बराबरी थियो। तर, उनको अगाड़ि क्याप्टेन साहेब बड़ो फुर्तिलो देखिन्थे। अब उनीहरूको भेट समय-समयमा हुन थाल्यो । उनीहरू दुवैको कुरा मिल्दथ्यो । अनि धेरै बेरसम्म कुराकानी गर्दथे। दुवैको घरमा आवत-जावत हुन थाल्यो । अब घरको सबै सामान करीब-करीब जुटिसकेको थियो। घरमा एउटा सानो नोकरमात्र भएकोले क्याप्टेन साहेबको घर त्यत्तिको सफा रहन सकेन । नोकरको खोजीमा थिए उनी। कुरा हुँदा-हुँदै उनका साथी रणबहादुरसँग नोकरबारे कुरा भयो । ६४ : लुकेको समाज रणबहादुरले धेरै सोचेपछि भने- “एउटा मेरे गाउँकी केटी छ। उसको उमेर पनि राम्रो दोहरो जीउ भएको छ। पहिल कुनै देशीकहाँ बस्तथिई। सर, त्यो देशीको • बाईस-तेईसको होला । सबै काम गर्छ । खाना पकाउन साह्रै सिपालु छे। केटी काम खतम भएकोले ऊ घर फक्र्यो । त्यै केटी त्यसै छे। भन्नु हुन्छ भने म बोलाइदिन्छु । । त्यसलाई नै राख्नु बेस होला।" रणबहादुरले भन्यो । "तरूनी केटी भयो भने के गर्ने ?" -क्याप्टेन साहेबले भने । “त्यो त्यस्ती केटी होली जस्तो त मलाई लाग्दैन । यदि तपाईंको विचार त्यस्तै छ भने, आजकल अनेक औषधि छन् । प्रयोग गरे भइहाल्छ नि । त्यसमा तपाईले पीर मान्नुपर्दैन । तपाई एक्लै हुनुहुन्छ। छोराहरूको पढ़ाईलाई दुई-चार वर्ष • लागिहाल्छ। त्यसैले तपाईंको राम्रो स्याहार गरिदिन्छे। एक्लै हुँदाको जस्तो तपाईलाई • त्यत्तिको बोर लाग्नेछैन। मेरो विचारमा त त्यही ठीक होला।" रणबहादुरले हाँसेर भन्यो । “त्यसो भए त्यो केटी कहाँ छे? ल्याइदिनुभयो भने काम गर्न र घर सफा सुघर तुल्याउन बेस हुन्थ्यो कि ?" -क्याप्टेन साहेबले भने। “त्यो केटी यहीं छे। म आजै गएर मेरो जहानलाई भन्छु र बोलाउन पठाउँछु ।” - यति भनेर रणबहादुर गए घरतर्फ । रणबहादुर गएपछि क्याप्टेन साहेबले भनेको सबै कुरा सम्झे। क्याप्टेन साहेबलाई पनि राम्रै लाग्यो । रणबहादुरले भोलिपल्टै त्यो केटी र आफ्नी जहानलाई लिएर क्याप्टेन साहेबको घर आए। केटी राम्री थिई हेलेम्बुतिरकी रहिछ। रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् “केटी काम राम्ररी गर्छे। खाना पकाउन चलाख छे। सफाइ-सुग्घरको काममा त यसलाई केही भन्नु नै पर्दैन।” “उहाँ एक्लै हुनु हुन्छ। अरू कोही छैन। काम गाह्रो छैन। छोराहरू पढन गएका छन्। त्यहाँ बस्छेस्, साहिंली ? तलबका हकमा केही फिक्री गर्नुपर्दैन। तँले जति राम्रो काम देखाइस, उति राम्रो तलब हुन्छ।” -रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् । लुकेको समाज : ६५ बस्छु' भनेर साहिंलीले भनी र त्यही दिनदेखि साहिलीले क्याप्टेन साहेब कहाँ काम गर्न शुरू गरी भोलिपल्ट पूरणले रूपालाई फोन गरेर भन्यो- "रूपा, म आज अलि ब आउँछु है।" "साह्रै थकाइ लाग्यो कि क्या हो ?" -रूपाले सोधिन्। छ?" “अँ थकाई लागेको छ। म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। बुबाको केही खबर -पूरणले सोध्यो । "एउटा टेलिग्राम आएको छ। अझै काम खतम नभएकोले अर्को हप्तासम्म आइपुगुँला भनेर। केही जरूरी पन्यो भने टेलिग्राम पठाउनु भनेर लेख्नुभएको छ।" -रूपाले फोनमा भनिन् । "ठीक छ त ! म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। म घरमै छु। केही जरूरी पो भने फोन गर है ?" भनेर टेलिफोन राखिदियो, पूरणले । हुन त, रूपालाई पनि थकाइ लागेको थियो। सानो नोकर्नीले खाना खाइसकेपछि काम-धन्धा खतम गरी सबै थन्क्याई ढोका लगाई माथि रूपाको कोठामा गई। बत्ती निभी सकेको थियो। रूपा सुतेकी थिइन। त्यो नोकरानी पनि सुती। “निद्रा लागेको छैन।” -रूपाले भनिन् । उनीलाई हिजो दिनभरिको सम्झना रात बितेको पनि थाहा हुँदैनथ्यो । आइरहेको थियो। कति मीठा कुरा भयो र कति मज्जा आयो ! पूरण भएको भए पूरणको फोन आयो फेरि । फोनको रीसिभर उठाइन्, रूपाले। “आज म आउन्न होला। काम गर्न मन लागेको छैन । भोलि त अवश्य आउने छु।" -भन्यो पूरणले। पूरणलाई आज देख्न नपाइने भयो भनी रूपाको मन खिन्न ६६ : लुकेको समाज भयो। उनीले टेलिफोनको रिसिभर राखिदिइन् । अफिसमा केही बेरपछि उही केटोको जसले सधैं फोन गर्दथ्यो, फोन आयो। "दुई-चार दिनपछि फोन गर्नु अनि भेट्ने प्रोग्राम बनाउँला । फोनमा भनिन् । हुन?" -रूपाले "हुन्छ। म त्यसै गर्छ है त ?" त्यो केटोले भन्यो र टेलिफोन राखिदियो। आज रूपा बदलिएको देखेर त्यो केटो छक्क पर्यो। अफिस बन्द भएपछि रूपा सरासर घर गइन् र नोकर्नीलाई चिया ल्याउन भनिन्। बिया आइपुग्यो। चिया पिउँदै उनीले नोकर्नीलाई भनिन्- "आज मेरो आइ राम्रोसँग थिचिदे है? साह्रै दुखेको छ।” “हुन्छ, भरे थिचिदिउँला, चाँडै धन्धा गरेर ' खाना खाएपछि नोकर्नीले छिटो काम खतम गरेर रूपाको कोठामा गई आफ्नो ओछ्यान लगाई। “किन आज, चाँडै सुन लागेकी तैं ?" रूपाले भनिन् । "होइन्, ओछ्यान ठीक पारेको मात्रै।" उसले भनी। "ढोका लगाएर बत्ती निभाइदे।" नोकर्नीले रूपाले भने जस्तै गरी र कपड़ा फेर्न लागी। यत्तिकैमा रूपाले भनी- "आज एउटा काम गर् न ।' “के काम भन्नोस्।" भनेर नोकर्नीले सोधी । "आज नात्रै भएर सुत र मलाई पनि नानो पार।" रूपाले भनी । “किन आज तपाईंलाई यस्तो मन लाग्यो ?" - नोकर्नीले सोधी । "पछि भनुला। मैले भनेको कुरा त गर।” -रूपाले भनी । नोकर्नीले रूपाको सबै कपड़ा फुकालिदिई र आफ्नो पनि त्यसै गरी र भनी- "अब के गर्ने ?” "यहाँ मसँगै सुत्।" नोकर्नीले त्यसै गरी र रूपाको ओछ्यानमा आएर बसी । रूपाले उसको छाती समाई र भनी- “मेरो पनि यसै गर् न ।” त्यसले त्यसै गरी। लुकेको समाज : ६७ पनि मज्जा आयो र उसले पनि त्यसै गरी रूपाले नोकर्नीको छातीका रहरलाग्दा अनारदाना चुस्न थाली। कलाई "अलि बेसरी चुस्न !"नोकर्नीले त्यसै गरी। रूपाको हातले नोकर्नीको छाती सुमसुम्यायो। अनि उसले पनि त्यसै गरी केहीबेरपछि दुवैको मुख गोप्य ठाउँमा पुग्यो र सलबलाउन थाले, मज्जा लिंदै "आज तपाईलाई किन यस्तो गर्न मन लाग्यो ?" -नोकर्नीले सोधी । "आज एउटा किताब पढेकी थिएँ। अनि त्यसै गरेकी।" रूपाले भनिन् । "मज्जा त निकै आउँदो रहेछ । तर यस्तो कुरा केटीडकेटीको नभई केटा र केटीको भए कस्तो होला हैन ?" -नोकर्नीले सोधी । "हो, केटा र केटीको कुरा ! तर यहाँ केटा कहाँ पाउनु र?" रूपाले सोधी । "त्यै त भनेकी। केटा भए झन् कस्तो मजा हुने होला, होइन त ?” "तैले केटोसँग कहिले गरेकी छेस् ?" -रूपाले सोधी । "कहाँ पाउनु! एक चोटि जंगलमा गाई-वस्तु चराउँदा मात्र काम गरेकी थिएँ। त्यो पनि हतपतमा। त्यहाँदेखि कसैसँग यस्तो गरेकी छैन।" " “त्यो बखत तैलाई मज्जा आयो त ?" -रूपाले सोधिन्। "हतपतमा के मज्जा आउनु। -यसो भनेर उसले रूपालाई अँगालो मारी। "त्यस बखतदेखि तैले कुनै लोग्ने मानिससँग मज्जा गरेकी छैनस् त ?" “छैन, सत्ते भन्दछु।" -नोकर्नीले भनी । “खै, आफूले पनि त्यस्तो अझसम्म गरेकी छैन। कस्तो हुन्छ। थाहा पनि छैन।" -रूपाले भनी। "एक चोटि गरेर हेर्नोस्न ? कस्तो हुँदो रहेछ। तपाईंको काम गर्ने ठाउँमा कति राम्रा राम्रा केटा होलान् । तिनीहरूसँग गरेर हेर्नोस र मलाई पनि भन्नोस् है?" "धत, अफिसका केटासँग पनि यस्तो गर्न हुन्छ र ? के भन्लान् ? थाहा पाए भने नोकरी नै खतम हुन्छ।” रूपाले नोकर्नीको गुप्त ठाउँमा आफ्नो हात सलबलाउँदै भनी। ६८ : लुकेको समाज पाइन्छ नि"-नोकर्नीले भनी । पाइन्न ? तैलाई पनि लोग्ने मानिससँग मजा गर्न मन लाग्छ ? लागि नोकजीं। न मसँग। के तेरो कुरा म कसैलाई भन्छु ?' "सभर्नु है ! मलाई एकचोटि गर्न मन लागेको छ. -उसले लजाएर यदि तैलाई त्यस्तो मन छ भने, एउटालाई मिलाइदिऊँ है त ?" तपाईं पनि त्यसै गर्नुभए म पनि गर्छु कसैसँग।" -नोकर्नीले भनी । "हुन्छ त, गरेर हेर र भन् कस्तो हुँदो रहेछ। अनि म पनि विचार गर्नेछु। मिलाइदिउ है त ?” "एकान्त ठाउँमा कसैले नदेख्ने ठाउँमा।" रूपाले भनिन् । “हुन्छ” भनी नोकर्नीले स्वीकृति दिई । १६ क्याप्टेन साहेबकहाँ त्यो केटी साहिलीलाई राखेपछि घर सधैँ सफा रहने भयो। खाना पनि राम्ररी बनाउँथिई। क्याप्टेन साहेबको उमेर अलि ढल्के पनि उनी अंग्रेजजस्ता थिए। अरू दुई नोकर भएकाले त्यो सानो केटो दूध ल्याउने र अर्कोचाहिं पसल जाने काम गर्थ्यो। काम सजिलो थियो। कुनै गाह्रो थिएन। लुकेको समाज : ६९ साहिली राम्री केटी थिई। राता राता स्याउ जस्ता गाला थिए, क्याप्टेन साहेबबाट बराबर बकस पाउँथिई। लुगा पाउँथी। अब उसकी लवाई र खबाइमा धेरै भएको थियो । सुधार बेलुकी दूध कोठामा पुयाउँथिई । बिहान सबेरै उठेर ब्रेक फास्ट तयार गर्दथी, समयमा। क्याप्टेन साहेब खूब खुशी थिए, साहिलीदेखि एक दिन साँझ क्याप्टेन साहेब घर बनाएको ठाउँबाट आएपछि थकाइ लागे छ र ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। "के सन्चो भएन कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले चिया टेबुलमा राखेर सोधी । "ठीकै छ। आज पर बनाउने ठाउँमा धेरै उभिएकोले आङ र तिघ्रा दुखेर थकाइ लागेको छ।" क्याप्टेनले भन्यो ! "एउटा मेच लगेर राख्नुपन्यो त्यही" -साहिलीले भनी । "त्यसै गर्नुपर्ला भोलिदेखि।" क्याप्टेनले भने। साहिंली कोठा बाहिर गई। बेलुकीको खाना खाइसकेपछि दूधको गिलास लिएर साहिली क्याप्टेन साहेबको कोठामा पसी। क्याप्टेन साहेब कपड़ा बदली ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। उसले दूध राखी अनि कोठा बाहिर निस्की । सबै काम खतम गरेर ऊ क्याप्टेन साहेबको कोठातिर लागी। क्याप्टेन साहेब चुरोट तानी पल्टिरहेका थिए। "आज हजूर सुनुभएको छैन अझसम्म ? एघार बज्न थाल्यो। धेरै दुखेको छ कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले सोघो। "अँ, अलि दुखेको छ।" -भनेर क्याप्टेनले भन्यो ! “म अलि मिचिदिउँ त है ? केही सन्चो हुन्छ।" -साहिंलीले भनी। “तिमी किन मेरो यति ख्याल गछ्यौँ ?" - भनी पलङमनि बसेर क्याप्टेन साहेबको आङ र खुट्टा मिच्न थाली। साहिंली हृष्टपुष्ट भए पनि उनीको हाथ नरम रहेछ। "साहिंली त्यो बत्ती निभाइदेऊ र त्यो सानो हरियो बत्ती बाल न।" क्याप्टेनले यति भनेपछि साहिलीले त्यसै गरिन् र क्याप्टेनको टाउको र तिघ्रा मिच्न थालिन् । ७० : लुकेको समाज " -क्याप्टेनले भन्यो । भयो।" पनि "केही हलुका भएजस्तो भयो बल्ल । तिमीलाई निद्रा लाग्यो होला। अबेर सुमसुमाउँदै भनिन् । "केही अबेर भएको छैन । बेलुकी अबरै सुत्छु। हजुरलाई केही काम होला भनेर सोच्दै सुत्छु । अनि समयमा नै उठेर काम गर्दछ।" -साहिंलीले कपाल • क्याप्टेनले साहिलीको नरम हाथ समात्यो। साहिलीले हात मिच्न थालिन् । "तिमी अब सुल जाऊ। अबेर भयो । यस्तै तिमीले सधैं गरिदिए म कति जाँगरिलो र फुर्तिलो हुने थिएँ।” -क्याप्टेनले भन्यो। "म सधैं गर्नेछु नि, हजूरले भन्नु भएअनुसार।" -साहिलीले यति भनी ढोका तानेर आफ्नो सुत्ने ठाउँतिर गइन् र ओछ्यानमा पल्टी क्याप्टेनको विषयमा सोच्न थालिन्- “कति बेस छ यो मालिक ? आज पचास रुपैयाँ बकस पाएँ।" भोलिपल्ट पनि बेलुकीको खाना खाएपछि साहिली धन्या खतम गरी दूध लिई क्याप्टेनको कोठामा गई। क्याप्टेन आज पाइप तानी किताब हेरिरहेका थिए। दूध राखेर साहिलीले क्याप्टेनको पलङमनि बसेर भनिन्- "आज पनि जीउ त्यस्तै दुखेको छ । “हिजोको भन्दा केही कम छ।" क्याप्टेनले भन्यो। “हिजोको जस्तै बत्ती निभाइ दिऊँ ?" भनेर सानो बत्ती बाली। “हुन्छ। आँखामा नै पर्छ।” क्याप्टेनले पाइप ऐश ट्रेमा राख्यो, किताब राख्यो र पल्ट्यो। साहिलोले पहिले कपाल मिची। “तिम्रो बिहे भएको छैन साहिंली ?" -क्याप्टेनले सोध्यो । "भएको थियो। अनि मलाई छोडेर लाहोर गयो आज सात वर्ष भयो अत्तोपत्तो छैन।” साहिंलीले आङ मुसार्दै भनी । "सानै उमेरमा बिहे भएको रहेछ तिम्रो।" "हो, म चौध वर्षकी मात्र थिएँ।" -साहिंलीले भनी। क्याप्टेनले हाई गर्दै हात मुसार्दा उसको हातले साहिंलीको छाती छुन पुग्यो । लुकेको समाज : ७१ |