नोकर गएपछि पूरणले कपड़ा बदल्न थाल्यो । सेतो पाइन्टमा गाढा पहेंलो बुशशर्ट लगायो र छालाको रातो हल्का चप्पल लगाई घरबाट कारमा निस्क्यो। पूरण सरासर अफिसमा गयो। शनिवार भए पनि दुई-चारवटा जरूरी काम गर्नु थियो । पूरणले आफ्नो कारको ढोका बजेको आवाज आउने गरेकोले आफ्नो कार त्यहीं बनाउने एउटा मिस्त्रीलाई अहाएर एउटा कार लिएर ड्राइभरलाई लिएर हिंड्यो । पूरणले भनेको ठाउँमा कार रोकियो र पूरण कारबाट ओर्लेर ड्राइभरलाई कार फिर्ता गर्न भनेर आफ्नो कार ठीक पार्न भन्यो। ड्राइभर कार लिएर फर्यो। पूरणले साथमा एउटा हिस्की लिएर गएको थियो। रूपाको डेरामा पुगेर ढोकाको घण्टी बजाउनासाथ रूपाले आएर ढोका खोलिन् र हाँस्दै भनिन्- "म तिमीलाई कुरेर बसेकी थिएँ।" "ठीक एघार बज्यो नि। आउन अबेर गरेको छैन।" भनेर दुवैजना कोठाभित्र गए। पूरणले बस्दै कोठाको निरीक्षण गर्यो र भन्यो- "आज त कोठा खूब सफा छ नि !" "त्यस्तै हो। आज त्यो काम गर्ने केटी मामा घर जान्छु, भरे फर्कन्छु भनेर गएकी छ। त्यसैले सबै सर-सफाइ आफैले गर्नुपयो। आज पूरा पिकनिक मूडमा छौ नि !" रूपाले भनिन् । "आज बिदाको दिन हलुका भएर आएको। आजको दिन हलुका पिकनिक भने हुन्छ।” रूपाले सबै कुरा बुझिन् र- "कुन बेला लन्च खाने हो ?" भनेर सोधिन्। "एक, साढे एकतिर खाए हुन्न ? तिमीलाई भोक लागिसक्यो कि क्या हो ?" पूरणले सोध्यो। "छैन। मैले पनि आज ढीला नै ब्रेकफास्ट गरेकी। -रूपाले भनिन्। पूरणले आफ्नो खल्तीमा यता-उती छाम्यो। रूपाले सोधिन्- "के हरायो र बगली छामेको ?" "हेर न, आज सिगरेट ल्याउन बिर्सेछु।"-पूरणले भन्यो । ४८ : लुकेको समाज "सिगरेट मसँग छ। तिमीलाई मन पर्छ भनेर अस्ति नै एयर होस्टेससंग भगाएर राखेकी छु।" यति भनी दराज खोलेर एक प्याकेट सिगरेट र सलाई झिकेर उनीले पूरणलाई दिइन्। 'थ्याड्र्यू' भनेर पूरणले सिगरेटको बट्टा खोली एउटा सिगरेट झिकेर सल्कायो। रूपालाई पूरणलाई कुन बेला के-के चाहिन्छ भन्ने कुरा सबै थाहा थियो र किचनमा गएर गिलास र पानी पनि ल्याइदिइन् । "तिमीलाई सबै थाहा छ, हैन ? बरफ त छैन होला। आज बड़ो गरम छ।" -पूरणले भन्यो । "बरफ त छैन, तर चिसो पानी छ। माटोको गाग्रीमा पानी राखेपछि चिसो हुँदो रहेछ। ल्याऊँ है ?" भनेर रूपाले चिसो पानी ल्याइन् । “पानी साँचिकै चिसो रहेछ। गुड़ आइडीया !"भनेर शीशी खोल्न थाल्यो पूरणले । “नखोल, अहिले ! अस्तिको बाँकी नै छ नि !" यति भनेर रूपाले शीशी झिकेर ल्याइन् । “मैले त बाँकी छ भनेर भुसुक्कै बिर्सेको।" यति भनी दुइ गिलासमा स्कच राखेर पानी हाल्यो पूरणले र भन्यो- “आज त कपाल दुखेको छैन होला ?" "छैन !" -रूपाले हाँसेर भनिन् । "आज कार अफिसमै छोडेर अर्कै कारमा आएर ड्राइभरलाई फिर्ता पठाएँ। सधैं कारमा आउँदा वरिपरिका मान्छेले के भन्लान् भनेर त्यसो गरेको। पछाडिबाट बाहिर जाने ढोका छैन?" पूरणले सोध्यो ! "छ। किन ?" रूपाले भनिन् । “त्यसो भए अगाड़िकै बन्द गर र पछाडिको ढोका बन्द गरेर आऊ।" -पूरणले भन्यो । रूपाले 'ठीक हो' भन्ने ठानेर उठेर गई। त्यसै गरिन् र आएर पूरणको साथ बसिन् । दुवैले ह्विस्की पिउन थाले स्वतन्त्र भएर। हिस्की पिउँदै पूरणले भन्यो- "आज लुकेको समाज : ४९ यहाँ कोही पनि छैन। तिम्रो नोकर भरे आउँछ। आज स्वतन्त्र भएर बसौं र स्वतन्त्र भएर कुरा गरौं हुन ?" "त्यसैले त सबै कुरा मिलाएको, मैले। सानी नोकर्नीलाई पनि मामा घर पठाएकी छु !" -रूपाले ह्विस्की अलिकति पिउँदै भनिन्। "त्यसो भए आज तिमी सबै कपड़ा फुकाल र म पनि सबै फुकाल्छु।" -पुरणले सिगरेट पिउँदै भन्यो । "किन, यसो गर्यो भने के हुन्छ ?" -रूपाले नखरा गर्दै सोधिन्। "बड़ा मज्जा आउँछ। मन स्वतन्त्र हुन्छ अनि मनमा रहेको कुरा पनि लुक्दैन।" -पूरणले भन्यो। “हो ? साँचै भनेको तिमीले ? मैले अझसम्म यसो गरेको सुनेको छैन।" -रूपाले भनिन् । “मैले भनेको मानमात्र, अनि तिमीलाई थाहा हुन्छ।" -पूरणले भन्यो । हिस्कीको जोशमा रूपाले भनिन्- “लौ त, तिमीले भने जस्तै म बाथरूममा गएर आउँछु। तिमी पनि आफूले भनेजस्तै गर।" -यति भनी रूपा केही बेरमा नै सर्वाङ्ग नाम्रो भएर आइन् र भनिन्- "मलाई मात्र भनेको ? आफू भने त्यसै बस्ने ?" पूरणले ह्विस्कीको एक सिप लामो लगायो र सबै कपड़ा फुकाल्यो अनि रूपालाई अंगालो मारेर किस गरेर भन्यो- “अब त चित्त बुझ्यो तिम्रो ?" साथै टाँसिएर बसेका थिए दुवैजना। "अब किन चूप लाग्ने त ? आफ्नो इतिहास सुनाउने दिन होइन।" -पूरणले भन्यो। ह्विस्की पिएर रूपाले भनिन्- “तिमी पहिले भन न ।" "लेडी फर्स्ट होइन ? पहिले तिमी शुरू गर न।" -पूरणले भन्यो । “अहँ, तिमी भन पहिले।" -रूपाले भनिन्। "होइन, तिमीले नै पहिले, अनि म।" -पूरणले भन्यो । “तर, कसैले थाहा नपावोस् नि, यो सबै कुरा । आजसम्म मैले कसैलाई भनेको ५० : लुकेको समाज छैन।" रूपाले भनिन् । "विश्वास छैन तिमीलाई मेरो ? म सबैलाई भनिदिन्छु।" -पूरणले अलि सीरियस भन्यो । भएर 1 "किन, तिमी रिसायो ? मैले तिमीलाई विश्वास गरेर नै तिमीलाई भन्छु भनेको ।” -पूरणलाई किस गरेर रूपाले भनिन् । "सुन पूरण, म सबै भन्छु तिमीलाई रत्तिभर नढाँटेर म सानै थिएँ। शायद बाह्र-तेह्र वर्षकी। दाजुको एउटा साथी दाजुलाई भेट्न भनेर समय-समयमा आउँथ्यो । घरमा आउँदा कहिले मलाई चकलेट रे कहिले बिस्कुट ल्याइदिन्थ्यो। ऊ मलाई दाजु जस्तै लाग्दथ्यो र उसले बहिनी ठाने जस्तो लाग्थ्यो । "बुबा र मुमा पार्टीमा जानुभएको थियो। दाजु पनि सिनेमा हेर्न साथीले बुलाएको छ भनेर जानु भयो । “घरमा नोकर सिवाय अरू कोही थिएन। साढ़े सात भए छ। दाजुलाई एक छिन कुर्नुपयो भनेर बस्यो । "केही बेरमा नै यताउती हेरी त्यसले मेरो कपाल मुसायो। मेरो छातीका दाना भरखर नै उठ्न थालेका थिए। उसले के भन्ठान्यो कुन्नि, उसको हात मेरो कलिलो छातीमा सलबलाउन थाल्यो । मैले त्यसलाई पन्छाउन खोजें। ऊ मभन्दा बलियो थियो । फेरि त्यहाँ कराउने कुरै थिएन। वरि-परि घरहरू थिए। उसले मेरो छाती झन् अँठ्याउन थाल्यो र गालामा किस गरेर मुखमा पनि किस गर्न खोज्यो। उसको जिब्रो रन्थनियो होला। यसपछि उसले मलाई ओछ्यानमा पल्टायो र आफ्नो पाइन्टको टाँक खोली मेरो भित्री भागमा पसाल्न थाल्यो । तर, उसलाई धेरै गाहो पन्यो। अलिकति मात्र के पसेको थियो, मलाई साह्रै पीड़ा हुन थाल्यो र म सुँक-सुँक गरेर रुन थालें। कुन्नि, उसलाई के भए छ, ऊ उठेर पाइन्ट मिलाउँदै भन्यो- 'अरू कुनै दिन है !' भनेर गयो त्यहाँबाट। मलाई सेक्स भनेको राम्रो ज्ञान थिएन। कस्तो कस्तो लाग्यो र रातभरि पीड़ा भयो । राम्रोसँग सुन पनि सकिन। त्यस दिनदेखि त्यो आयो कि म छिमेकीको घरमा जान्थें। त्यसको मुख पनि हेर्न मन लागेन।" डिस्की पिएर पूरणले भन्यो- “अनि त्यहाँपछि ?" लुकेको समाज : ५१ "त्यसपछि म जवान हुँदै गएँ। सेक्सको विषयमा उपन्यास र कथाहरू पढ्न थालें । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्न थाल्यो । मेरो घरमा एउटा जवान केटो अठार-उन्नाइस वर्षको थियो । त्यो नोकर अक्सर कट्टु लगाएर हिड्थ्यो। बिहान मेरो कोठामा चिया ल्याइदिन्थ्यो र राति सुत्ने बेलामा दूध। त्यसको त्यो मोटो तिघ्रा देखेर मेरो मनमा कस्तो कस्तो कुरा उत्पन्न हुन थाल्यो। म अक्सर त्यसलाई फुर्सतमा थियो। दाजु पढ्न बम्बई बोलाएर काम अहाउँथे। एक दिन बुबा-मुमा बाहिर कुनै साथीकहाँ खान जानुभएको जानु भइसकेको थियो। “त्यो नोकरले दूध ल्यायो र टेबुलमा राखी जानमात्र लागेको थियो; मैले भनें-'माहिला, आज एउटा काम गर न । मलाई साह्रै कपाल दुखेको छ। केही बेर मिचिदे न ।' 'हुन्छ मैयाँ साहेब ! रात परिसक्यो, कोही छैन। म बाहिरको ढोका लगाएर आउँछु। कोही भित्र पसेर सबै माल उठाएर लग्यो भने आपत पर्दछ।' यति भनी माहिला बाहिर गयो र एकै छिनमा आयो । उसले मेरो कपाल मिच्न थाल्यो। ऊ बलियो भएकोले मेरो कपाल नदुखे पनि हलुका भएजस्तो लाग्यो । "म कोल्टे परेर ओछ्यानमा पल्टिरहेकी थिएँ। अनि घोप्टो परेर पल्टेर भनें 'मेरो आङ पनि अलि मिचिदे न।' उसले त्यसै गर्यो । मलाई कुतकुती लागेजस्तो भान पन्यो। मिच्दा-मिच्दै उसको हातले मेरो उठेको छातीको कुनामा छोयो। मलाई झन् मज्जा लाग्न थाल्यो। "बाबु-आमा आउने बेला भयो भनेर ऊ तल जान खोज्यो। 'मलाई आज धेरै आङ दुःखेको छ। भरे मुमा-बुबा सुतेपछि आएर मिचिदे न है।” भनेर मैले धेरै गाह्रो परेन। भनें। 'हुन्छ' भनेर माहिला गयो। माहिला जवान थियो। मैयाँको कुरा बुझ्न उसलाई "बुबा-मुमा आउनु भयो र केही बेर गफ गरेर सुलुभयो। म भने ढोका खुला राखेर माहिलाको इन्तजारमा थिएँ। बुबा-मुमा माथिल्लो लङमा सुत्नु हुन्थ्यो । म तलको लङमा, माहिला छिंड्रीमा सुत्दथ्यो। माहिलाले सबै धन्दा खतम गरेर सब ढोका लगायो र करीब साढ़े बाह्र बजे मेरो कोठामा सुस्तरी आयो र मेरो आङ थिच्न थाल्यो। मलाई खूब मज्जा आयो। माहिलाले बिस्तारै मेरो छातीमा ५२ : लुकेको समाज द्वारा पुन्यायो, मैले उसको हात विचे माहिलाले हात झिकेर मेरो लिया मिन थाल्यो। मेरो हातले महिलाको मोटो तिघ्रामा सुमसुमाउन थाल्यो। कता कताबाट उसको लट्ठीजस्तो ठाउँमा मेरो हात पन्यो। "माहिलाको जोश बढ्यो । साथै डर पनि लाग्यो । मैले उसको हात मेरो छातीमा राखें। अनि केही बेरपछि मैले मेरो पेटीकोट पल्टाएँ र महिलाको तिम्राको लट्ठी बेसरी समातें। अब के थियो ! माहिलाले जोशमा जे गर्नुपरेको थियो, त्यो सबै गन्यो। त्यही दिन मैले सेक्सको अनुभव गरे।" रूपाले भनिन्। "अनि माहिलालाई कैले-कैले आउनु भनें । मेरो ढोका खुलै हुनेछ, होश गरी आउनु है भनेपछि माहिला बिस्तारै आउँथ्यो अनि काम समाप्त गरी कोठाबाट बिस्तार निस्केर जाने गर्दथ्यो। "यसै गरी माहिलासँग आठ-दश चोटि समागम भयो । "अनि ?" त्यहाँपछि पूरणले डिस्की पिएर भन्यो- लगिन् "एक चोटि म एस्० एल० सी० को जाँच खतम भएपछि मेरो एउटी केटी साथीले घुम्न हिंड़ भनिन् र केही बेर घुमेपछि आज मेरो साथीको दाजुले घर बनाउन थालेको छ, त्यहीं गएर घर पनि हेरौँ, चिया पनि पिउ भनेर घर त बन्न लागेको रहेछ। तर त्यो साथीको साथी त्यही थिइनन्। केही बेर जाँचको कुरा भयो ! 'म सबै ठीक गरिदिन्छु। पास हुने छौ, धन्दा नमान' भनेर मैले भनें 'राधा, तिमीले भोलि सबै नम्बर लिएर आऊ है?' अनि त्यहाँबाट तिनीहरू "बाटोमा मेरी साथीले भनिन्-'म त्यही गएर बस्छु, तिमी आऊ है, सबै थोक लिएर। त्यो मानिस बड़ो पावरफुल छ।' 'हुन्छ, तिमी गई राख म बाह बजेतिर आउँछु' भनेर छुट्टिएँ। "त्यहाँपछि म त्यो केटीकहाँ पुगेँ। मेरी साथी आइपुगेकी रहिनछिन्। 'आउँदै होलिन् बस न एक छिन। एउटा कोठा ठीक थियो, काम हेर्नको लागि ऊ धेरै बेरसम्म नआउँदा 'अब म जान्छु' भनेर भनें। 'अहिले नै कहाँ जाने ?' भनेर युवक केटोले मलाई हातमा समातेर ओछ्यानमा राख्यो। केही बेरपछि उसले त्यो मेरो हात समात्यो र भन्यो- 'तिमी कति राम्री छचौ' भनेर हातमा म्वाई खायो लुकेको समाज : ५३ अनि किस गर्यो र केही बेरमा नै त्यो केटोले आफ्नो मतलब पूरा गर्यो। "धेरै पटक त्यो केटोसँग मेरी सम्भोग भयो। त्योपछि म दिदीले बोला बम्बई गएँ। केही महीना म त्यहाँ बसें। दिदीको देवर राम्रो थियो। मेरो विचार उसैसँग गरिदिने विचार रहेछ दिदी र भिनाजुको । त्यो केटोसँग मेरो राम्रो जान-पहिचान भयो। उसले मसित बिहे गर्ने विश्वास दियो। अनि म उसैसँग फँसें, दिनका दिन।" “अनि काठमाडौंमा के भयो त ?" -पूरणले सोध्यो । "यहाँ एउटा पाइलटसँग मलाई फैस्न कर लाग्यो। दुई-तीनचोटि त्यसले पि मज्जा लुट्यो मसँग । याम "घरमा कहिलेकाहि माहिलासँग काम हुन्थ्यो। त्यो पनि गयो । अनि ह एउटी तरुनी केटी आएर काम गर्न थाली। बेलुकी त्यो कोठामा सुत्दथिई । "अब कसैको पनि डर भएन। कान्छीलाई यस्तो कुरा मन पर्दथ्यो। सबै उसले मलाई भन्यो । धेरैजसो राति बत्ती निभाएर मसंगै ओछ्यानमा ऊ : धेरै बेरसम्म यस्तै कुरा हुन्थ्यो । अलि मोटी डम्म परेकी केटी अझै छ। कुरा सुत्थी "हामी अब राति नात्रै भएर सुत्दथ्यौं-लोग्ने स्वास्नी जस्तो गरेर। खूब पारी फ्याँक्ने गर्दथिई। त्यो अनुभव पनि गरे मैले । त्यो पनि मज्जा नै हुँदो रहेछ। बलिए छ, त्यो। अनि खूब मज्जा दिलाउँछे।” त्यस बेलासम्म पूरणको चीज लट्ठी जस्तो भइसकेको थियो। "एउटा काम गर न । त्यो भोटिनी कतिकी बलिइ रहिछ, म पनि हेरून उसलाई केही कामको निमित्त यहाँ बोलाइपठाऊ । कस्ति छ ? मान्ली जस्ति छ। के ?" -पूरणले सोध्यो । “तिमीले मनाउन नसक्ने को होला, चाहिरहेछौ भने म मिलाउँछु । मैले एकचोटि कुरै-कुरामा लोग्नेमानिससँग मज्जा गर्दा कस्तो होला त भनेर सोधें । उसले भनी खूब मज्जा आउँछ। कहिले हजूरले यस्तो अनुभव गर्नुभएको छैन ? एक चोटि हेर्नोस्, कति मज्जा हुँदो रहेछ अनि थाहा होला भनेर उसले भनेकी थिई।" "बस्, त्यत्ति हो तिम्रो कथा।" -पूरणले सोध्यो। “एउटा कुरा बिर्सेछु। त्यो तिमीसँग भएको कुरा।' -रूपाले हाँसेर भनिन्। ५४ : लुकेको समाज रूपाको त्यस ठाउँबाट पानी निस्किरहेको थियो। "यो जस्तै पानी त्यो भोटिनीको पनि ?" "यो त के, यो भन्दा पनि बढ़ता ?" "साह्रै बढ्ता !" -रूपाले भनिन् ।“एक चोटि चाख न अनि सबै थाहा होला ।" -फेरि हाँस्दै भनिन् रूपाले। “कहिले मिलाइदिन्छ्यौ त ?" -पूरणले सोध्यो । "एक-दुई दिनभित्रै !” -रूपाले भनिन्। "पक्का ?" "हुन्छ।" रूपाले भनिन्। “तिमी कति फ्रेंड छौ, रूपा !"यति भनी ती दुवै एकै साथ जकड़िए, स्वर्गीय आनन्द लिएर, स्वतन्त्र भएर, धेरै बेरसम्म। "अब तिम्रो पाली।" रूपाले भनिन् । "खाना खाऊँ पहिले, अनि मेरो अध्याय शुरू हुन्छ।" यति भनेर खान थाले ती दुवैले गफ गर्दै। १३ खाना खाएर दुवैजना कोठामा आएर बसे। "अब तिम्रो पालो होइन ?” -रूपाले भनिन् । "हो, रूपा मेरो पालो हो। सिगरेट सल्काउन त देउ।" -पूरणले भन्यो। सिगरेट सल्काएपछि पूरणले आफ्नो कथा भन्न थाल्यो- “पहिले त तिम्रो केस जस्तो मेरो भएन। तर, तिम्रोजस्तै केस घरमा पन्यो। घरमा धेरै नोकर-चाकर थिए। तर, त्यसमध्ये एउटी विधवा बाहुनी थिई। सानै उमेरमा विवाह भएकोले लुकेको समाज : ५५ • उनी जवानीको पाइलामा चढ्न लागेकी थिइन्। म भन्दा एक-दुई वर्ष जेठी होलिन। त्यो बेला म सोह्र वर्ष पुगी भरखर सत्रमा पुगेको थिएँ होला। बाहुनी राम्रो पट्ट फुटेकी थिइन् । सँधैभरि मेरो आँखा यिनैमा पर्दथ्यो । राम्री थिई। उठेका छातीको त के बयान गरु ? “अलि-अलि गरेर मैले त्यो बाहुनीलाई जिस्क्याउन थालें । मेरो जिस्काइमा ऊ पनि मुसुक्क हाँस्थी। म जवान भएकोले उनी जवान केटाकै खोजीमा हिँडेजस्तो लाग्दथ्यो । मेरो कोठामा बराबर कुनै निहुँ गरी कहिले पानी र कहिले खानेकुरा ल्याउने गर्दथिइन्। अनि मुसुक्क हाँसेर जाने गर्दथिइन्। उनको मुस्कानमा जादू थियो । "जवानीमा सबैलाई यस्तै हुँदो रहेछ। तिमीले पनि लागेको कुरा भन्यौ । त्यो बाहुनीसँग ठट्टा गर्ने मेरो हिम्मत बढ्दै गयो । एक दिन मैले ठूलो साहस गरेर भनें- 'तिमी कति राम्रो छ्यौ। भरखरै जवानी आएको छ। विधाताको निर्दयताले गर्दा तिमीले केही अनुभव गर्न पाइनौ, संसारको सबैभन्दा आनन्द दिने काम नै गर्न पाइनौ। कि मज्जा गरेकी छ्यौ ?' “उनीले अलि रिसाएझैं गरेर भनिन् 'यस्तो नचाहिंदो कुरा के भनेको ?” "ठीक छ। तिमीले केही मज्जा लुट्न सकेकी रहिनछौ। कहिले-कहिले लाग्छ कि लाग्दैन ?” मैले हाँसेर फेरि सोधें । 'कुन्नि, मलाई थाहा छैन।' भनेर हाँसेर ऊ बाहिर मई। त्यो बाहुनीको मुस्कानमा मैले कति मिठास देखें। कसैसंग यस्ता अनुभव गर्न मैले कहिले पनि पाएको थिइन। हो, किताब पढ्दर्थे, पिक्चर हेर्दथें। त्यो बाहुनीलाई शायद मेरो ठट्टाले कुतकुत्याएछ, जस्तो मलाई लाग्यो। "एक दिन म बाथ रूममा गएको थिएँ । त्यो बाहुनीले कपमा चिया लिएर ढोकाभित्र पस्ने र म बाथ रूमबाट निस्कने एउटै समय पर्न गएछ। मसंग टकराइन् उनी। कपको चिया पोखियो । हात कसो गरी हो कुन्नि, उनको छातीमा हुन पुष्यो। उनको अनारदाना ढुँगाजस्ता साहो थियो । मेरो मनमा ढुक्ढुकी बढ्यो। 'कसरी हुत्तिएर आउनु भएको यसरी ! म झण्डै लड़ेकी !'बाहुनीले भनिन् । 'लड़ेकी भए म उठाइदिने थिएँ नि ।' 'भो परेन, म अर्को चिया लिएर आउँछु' ५६ : लुकेको समाज भनेर बाहुनी निम्किन् र एकै छिनमा अर्को चिया बनाएर लिएर आइन्। 'कान्छी बज्यै, म एउटा कुरा भनुं है ?' भनेर मैले भनें। 'के कुरा, भन्नोस् त।' भनेर उनीले भनिन् । 'भो भन्दिनँ, तिमी रिसाउँछ्यौ।' भनेर मैले भनें। 'भन्नोस् न, म रिसाउन्न' भनेर उनीले भनिन् । 'सत्ते भन न ।' भनेर मैले उनीले। 'रिसाउन्न।' भनेर भनिन् उनीले। 'आजकल मलाई के भएको छ, मलाई आफै थाहा छैन।' मैले भनें। 'भूत लाग्यो कि, झाँक्री बोलाउनुपयो कि ?'-उनीले भनिन् । 'तिमी नै झाँक्री भएमात्र मलाई ठीक हुन्छ।' "उनीले कुरा बुझेर भनिन्-'हुन्छ, म आजै औषधी गर्छु। कुन बेला तपाईंलाई यस्तो । हुन्छ ?' भनेर सोधिन्। 'कहिले त रातभरि कपाल र सारा जिउ दुख्छ। तर, राति बाह्र बजे शुरू हुन्छ।' मैले भनें । हुन्छ त्यसो भए म अक्षता र फूल ल्याएर एक दिन भूत झारिदिन्छु।'- उनीले भनिन् । 'कहिले आफूलाई मरणान्त हुन्छ'। मैले भनें । 'बुबा पनि। अब सात-आठ दिनमा फर्कनु हुन्छ होला । उहाँ आएपछि डाक्टरद्वारा सबै गनुपर्छ।' 'कान्छी मुमा पनि साथैमा जानुभएको छ।' उनीले भनिन् । 'कहिले तिमीले मेरो औषधी गर्ने त । आजै भयो भने चाँड़े ठीक हुन्छ कि ?' मैले भनें। 'हुन्छ, आजै गरिदिन्छु । ढोका बन्द नगर्नु होला। म मध्य रातमा सबै चाहिने सामान लिएर आउँछु' भनेर गइन् । "आज मैले मौका गुमाउन हुँदैन भनेर मैले सोचें। ठीक साढ़े एक बजे कान्छी बज्यै बिस्तारै ढोका खोलेर मेरो कोठामा आइन्। म सुतेको थिइन । तर सुतेको लुकेको समाज : ५७ जस्तो निहु गरें। कान्छी बज्यै बिस्तारै आएर मेरो पलनमा बसिन् र कपाल सुम्सुम्याउन थालिन्। म उठे जस्तो गरेर कान्छी बज्यैलाई आफ्नो हातले उनको हात समातें। बज्यैले केही भनिनन् । मैले बिस्तारै उनको छाती मुसारें। अनारदाना ढुंगा जस्तो साहो थियो। बज्यैले मेरो हात समातिन् र सुमसुमाउन थालिन् । मैले बजैको गाला मुसारें र उनीको ओठमा मेरो ओंठ जोडियो। खूब म्वाई खायौं हामी दुईले। 'अब निको भयो होला।' भनेर बज्यैले भनिन्। 'धेरै कम भयो।' मैले भनें । 'बज्यैलाई मेरो ओछ्यानमा तानेर फेरि उनको साहो छाती मल्न थालें । बज्ये स्वाँ स्वाँ गर्न थालिन्। उनीमा जोस बढ्यो र उनीले मेरो गाला टोकिन् बिस्तारै अनि मैले पनि । मैले उनीलाई आफूसँगै टाँसे र छाती थिचें। उनीलाई असाध्य भएछ र मेरो टाउको मुसार्न थालिन्, बेस्करी । केही बेरमा नै म उठेर उनीलाई उत्तानो पारें र काम शुरू गरें। बड़ो मुश्किल पन्यो भित्र पस्नलाई। पानी खूब आइरहेको हुनाले बिस्तारै-बिस्तारै गयो। शायद पहिलो पल्ट भएकोले दुख्यो भन्न थालिन् । म आफ्नो काम गर्दै गरें। मज्जा आयो खूब। ओछ्यान पानी-पानी भयो। दुई पटक गरेर मैले भनें 'भोलि पनि औषधी गर्न आऊ है ?" “उनीले भनिन्-'आउन्न ।' मैले कुतकुताएर भनें- 'आउन्नौ' ? “आउँछु बाबा !' भनेर मेरो गाला टोकेर उनी बिस्तारै गइन् । ठीक साढे बारह बजेपछि बज्यै औषधि गर्न सधैझैं आइन् र मेरो ओछ्यानमा पल्टेर बसिन्। मैले पनि सधैं झैं उनको स्याहार गरें। सबै काम भयो सधैं झैं । 'आमा भोलि आउनु हुन्छ । शायद म आउन पाउन्न कि ?' बज्यैले भनिन् । 'किन नआउने ? खाने मुखलाई जुँगाले छेक्छ ? आउनु तिमी!' भनेर मैले भनें। 'आज फेरि एक चोटि मज्जा गरुँ न।' भनेर बजैले आफै भनिन् । “म किन पछि हट्दथें। तैयार भएँ र धेरै बेरसम्म मज्जा लिएँ दुवैले। बज्यैले जाने बेलामा मेरो गाला टोकिन् र भनिन्-'म पागल हुन लागेको छु तपाईंसँग।' यति ५८ : लुकेको समाज भनी उनी बिस्तारै गइन्। "दुई-चार दिन खूब मज्जा लुटें बज्यैसँग । उनी पनि दिनका दिन त्यही समयमा आउँथिन् र हाम्रो सधैंझैं कार्यक्रम चल्दथ्यो । त्यो थियो मेरो पहिलो अनुभव।" पूरणले भन्यो । "तिमी सबै कुरा मलाई भन्छौ, हगी।" रूपाले पूरणलाई अंगालो मारिन् र भनिन् । र रूपाले भनिन्- "अनि त्यसपछि ?" पूरणले रूपालाई तान्यो र फेरि आफ्नो काम शुरू गर्यो अतीतका कुरा सम्झेर। त्यसपछिको कुरा अलि सीरियस छ। तैपनि म भन्छु तिमीलाई। एक दिनको कुरा हो। मलाई मेरो साथीले उसको साथीकहाँ खान लग्यो। त्यो केटोको स्वास्नी राम्री थिई। बीच-बीचमा मलाई खूब हेर्दथिई र छेड़खान गर्दथिई। मलाई बाथरूम जान मन लाग्यो र साथीलाई भनें। 'हामी दुवै कोठाबाट निस्क्यौ। सम्झनाले बाथरूम देखाइन् र भनिन्- 'तपाईंसँग मेरा एउटा काम छ। हुन त पहिलो दिन भेटेको, दुःख नमान्नु होला । आइतवार श्रीमान् जाँदै हुनु हुन्छ । त्यो दिन दिउँसो दुई बजे आउनुहोस् है।" -सम्झनाले यतिमात्र भनी पानी लिन गइन्, मेरो जवाफ नपाउँदै। “म बाथ रूमबाट निस्केर कोठामा गएँ। त्यो बेलामा भरखरै अलि-अलि ड्रिङ्क गर्न लागेको थिएँ। उनीहरू पिउनमा मस्त थिए। सम्झनाले पानी ल्याइन् र राखेर बसिन् । बराबर मेरो अनुहार हेरेर मुस्कुराउँदथिइन्। "केही बेरपछि म र उसको साथी गएँ। म घरमा गएँ सरासर र केही बेर पछि ढोका खुलै राखेर कोठामा गएर पल्टें र मैले सोचें किन मलाई आइतबार बोलाएकी होली त्यो साथीको स्वास्नीले। मैले धेरै सोचें, तर मगजमा केही फुरेन । उनी राम्री थिइन्, उनको श्रीमान् पनि राम्रै थियो । "म ठीक दुई बजे साथीको घर गएँ। अरू कोही रहेनछ। सम्झनाले मलाई कोठामा लगिन् र बसिन् साथैमा । "मैले किन बोलाएको भनेर सोधें। उनका आँखाबाट आँसु झयो र भनिन्- लुकेको समाज : ५९ | 'म ज्यादै अभागिनी रहिछु । मैले तपाईंलाई सपनामा देखेकी थिएँ। अस्ति भर भयो । 'के भयो तपाईंलाई ? तपाईंको श्रीमान् राम्रै हुनु हुन्छ ।' "राम्रो भएर मात्र के गर्ने ? खै, केही भन्न सकिन्न । उसको र मेरो जिन्दगी फरक छ। म तपाईलाई कत्ति नढाँटेर भन्छु । ऊ नपुंसक रहेछ। के मलाई मेरो आफ्नो जीवनमा मज्जा गर्न मन लाग्दैन होला ?' उनीले यति भनी मेरो हात समातेर किस गरिन् । यो कुरा म कसैलाई पनि भन्न सक्तिन् मेरो पोई यस्ता छ भनेर ।' मैले सबै कुरा बुझें। 'त्यसो भए मैले के गर्नुपर्छ ?' -मैले भनें । "बस, मेरो मनको इच्छा पुयाइदिनुपयो।' उनीले भनिन् । "मैले नाई नास्ति गरिन। त्यसै दिन सम्झनाका साथ मेरो सम्भोग भयो, धेरै पटक। "समय पाउनासाथ मलाई उनी फोनमा बोलाउँथिइन् र सधै झैं हाम्रो कार्यक्रम चल्दथ्यो । "आजकल सम्झनालाई देख्दिन। कता गइन् कता ! "पूरणले त्यो कथा पनि भन्यो रूपालाई। “त्यहाँपछि म पढ़ाई खतम गरेर मास्टर आफ बिजिनेस पढ्न बम्बईतर्फ गएँ। त्यहाँ पनि मेरा धेरै केटीहरू साथी बने। कतिसँग मेरो सहवास भयो मलाई सम्झना नै छैन । तर, एउटा सम्झना भने मलाई आउँछ। मलाई ब्याडमिन्टन खेल्ने रहर थियो। खेल्न पनि राम्रै खेल्दथें । धेरै क्लबहरूमा मैले ब्याडमिन्टन खेलें। “एक दिन मेरो होस्टलको नजिकै 'भगिनी समाज' थियो। पाहुनाको रूपमा केटा-केटीहरूको गेस्ट भएर म त्यहाँ पुगेँ। मेरो चिना-पर्नी दुई दिदी बहिनीसँग भयो। ती महाराष्ट्रियन केटीहरू थिइन् । दुवै भरखरकी युवतीहरू थिए। हुँदा-हुँदा उनीसँगहरू मेरो राम्रो चिनापर्ची भयो। दिदीभन्दा बहिनी साह्रै राम्रो थिइन् । तर अभाग्यवश उनी लाटी थिइन्। बोल्न सक्तैन थिइन्। ती दुवै मलाई खूब रुचाउँदथे। उनीहरूको बाबु थिएनन् । उनमा एउटा चाहिँ अंग्रेजी स्कूलकी हेडमास्टरनी थिइन् । ६० : लुकेको समाज "दिदी र बहिनीलाई लिएर म बराबर सिनेमा हेर्न जान्थे। लाटी भए पनि बहिनी खूब राम्री थिई। म मनमनै सोच्दथें ईश्वरले यस्तो रूपकी केटीलाई किन लाटी बनाइदिएको होला। "म उनीहरूको घरमा पनि जानेगर्दथे। एक दिन दिउँसो म त्यहाँ पुगे। घरमा त्यो राम्रो लाटी केटीसिवाय अरू कोही थिएनन्। मलाई देख्ना साथ त्यो केटी हाँसिन् र मेरो छेउमा आएर बसिन्। कुरा सबै बुझ्दथिइन्। तर बोल्न भनेर सक्दैन थिइन्। मैले त्यो केटीलाई हात समातें र आफू भएको सोफासेटमा राखें। उनको पिठ्यूँ मुसारें र बेसरी किस गरे । उनी ने कुनै आपत्ति जनाइनन् । अनि मैले उनको छाती मुसारें। ती जवान केटीले मलाई किस गरिन्, बेस्करी। कति राम्रो जिउ थियो, उनीको। चाहन्थें- लाटी भए पनि त्यसै केटीसँग विवाह गरेर यो अन्यो समाजलाई बाटो देखाउँ। मैले त्यो केटीसँग दुईचार चोटि सम्भोग गरे। उसकी दीदी पनि मलाई चाहन्थी। बहिनीसँग लागेको देखेर उसकी दिदी अलि टाढा-टाढा हुँदै गइन्। तर म उनीलाई नै बढी मनपराउँथें । मैले पनि दिदी चाहिँको वास्ता गर्न छोड़ें। मेरो पढ़ाई खतम भयो र म काठमाडौं फर्के, लाटी केटीको सम्झना गर्दै। अझै पनि मलाई उनका साथ बितेका अतीतका कुरा मेरो मनमा उब्जन्छ। “काठमाडौं आएपछि मेरो संगत एउटा राणा फेमिलीसँग भयो। उनको घरमा हरेक हप्ता जस्तो पार्टी हुन्थ्यो। किसिम-किसिमको केटीसँग भेट भयो। कति केटी मलाई खूब मन पराउँदथे । धेरै केटीसँग मैले मज्जा लुटे। म व्यापारमा लागिसकेकोले मलाई फुर्सत कम हुन्थ्यो । अनि एक ठूलो राणाजीको केटीसँग मेरो हेलमेल भयो। त्ये केटीको अहिले विवाह भैसक्यो, एउटा ठूलो मानिससँग कहिले कहिले पार्टीमा भेट हुन्छ। मुसुक्क हाँसेर भन्छिन्- 'कस्तो निठुरी, हामीसँग कहिल्यै भेट गर्नु हुँदैन ?' "किन नहुनु ? आजकल फुर्सतै छैन। आजकल म त्यो केटीदेखि टाढा रहन चाहन्छु। ठूलो मानिस । केही गरी उनको श्रीमान्ले थाहा पाए भने हाम्रो सबै बिजिनेस खतम हुन्छ। मैले आजसम्म सम्झेको कुरा यही हो रूपा!" -पूरणले भन्यो । “तिमी कति फ्रैंक छौ पूरण ?" लुकेको समाज : ६१ "तिमी पनि त फ्रैंक छौ। म यसैले मन पराउँछु !" -पूरणले भन्यो । "यदि मैले अरू कसैसँग यस्तो काम गरें निमी रिसाउँछचौ ? रूपाले भनिन "कदापि रिसाउन्न । तर म रिसाउँछु यदि तिमीले सबै -पूरणले भन्यो । कुरा भनिनौ. भने।" "किन भन्दिन्थें ! विश्वास गर तिमी, मलाई एउटा केटो मलाई चाहन्छ। करीब दिनका दिन फोन गर्छ भेटूं भनेर। म कुनै निहुँ झिकेर कुरा टारिदिन्छु। "रूपाले भनी। “त्यसो भए त्यो केटोसँग भेट न। के गर्दो रहेछ!" "प्रोमिस, भेटूं ?" "हुन्छ, भेट अनि सबै कुरा मलाई भन !" "हुन्छ, त्यसै गर्छु।" -रूपाले भनिन्। "त्यो मौनाको काम र त्यो भोटिनीको काम भने तिमीले मेरो लागि गर्नु पर्छ।" "अवश्य गर्छु, केवल तिम्रो लागि। भोटिनी त मकहाँ नै छ। त्यसको समस्या भएन। जहिले भन्छौ म मिलाउँछु। मीनाको लागि अलि समय लाग्ला। त्यो स्वर्गीय आनन्द लिए। पूरण घर फक्र्यो । पनि चाँडै कोशिश गर्नेछु ।" -रूपाले भनिन् । फेरि दुवै जनाले अंकमाल मारेर १४ राजू लण्डन पुग्यो। केही दिन यता-उति पुमेपछि राजूको आर्मीमा जाँच लिइयो। राम्रो र बलियो शरीर, अंग्रेजी राम्रो भएकोले राजूलाई आर्मीमा ट्रेनिश्मा तुरुन्तै छानियो। मीन बहादुरको बहादुरी र ईमानदारीले राजूले मौका पायो। क्याप्टेन साहेबले आफू बसेको घर राजूको निमित्त ठूलो भएकोले र त्यो घर आफ्नै भएकोले त्यो घर भाडामा दिएर राजूको निमित्त एउटा सानो चिटिक्क ६२ : लुकेको समाज परेको घर भाडामा लिइदिए। क्याप्टेन साहेब रिटायर भइसकेका थिए। उनीले यही गर्नुपर्ने सबै काम सिध्याइसकेकाले काठमाडौं फर्कने बाटो हेरिरहेका थिए। काठमाडौं फर्कने दिने पनि आयो। धेरै ठाउँमा उनीलाई पार्टीमा बोलाइयो। " जाने बखतमा क्याप्टेन साहेब आफ्नो बाँसकहाँ भेट्न गए। क्याप्टेन जान लागेकोले उनको बाँसलाई नराम्रो लाग्यो । क्याप्टेनले भने "सर म त जाँदैछु। तर, मेरो सट्टा मेरो छोरा आर्मीमा छोड़ेर जाँदैछु। अलि हेरचाह रिदिनु होला, छोरालाई।" "त्यसमा तपाईंले कुनै फिक्री लिनुपर्दैन । तपाईंको छोरा मेरै छोरा सरह हो।" यति भनी क्याप्टेन साहेब बिदा भए। एयरपोर्टमा उनको ठूलो बिदाई भयो । क्याप्टेन घर पुगेपछि उनीले तोपसित सबै कुरा गरे। तोपको पढ्न जाने समय आइसकेको थियो। अब दश बाह दिन मात्र बाँकी थियो। तोपको जाने दिन आयो। क्याप्टेन साहेबले तोपलाई एयरपोर्टमा बिदाई गरे। अब क्याप्टेन साहेब घरमा एक्लै परे। बेलायतमा कति रमाइलो थियो। तर उनीलाई यहाँ दिन काट्न मुश्किल पन्यो। जे भए पनि यो आफ्ने देश हो । प्राकृतिक सौन्दर्यले भरिएको देशमा मन बहलाउन रमाइलो लाग्यो। एकान्त ठाउँमा बस्ने बानी लाग्न थाल्यो, क्याप्टेन साहेबलाई। क्याप्टेन साहेबको त्यहाँ छ सात रोपनी जमीन थियो। ठाउँमा परेको हुनाले त्यहाँको बस्ती राम्रो थियो । छोरालाई भिन्दा भिन्दै घर बनाइदिने विचार उनीले बेलायतमा नै सोचेकाले आफ्नो एउटा साथी आर्किटेक्चरबाट राम्रो डिजाइनको दुई नक्शा बनाएर उनीले साथमा लिएर आएका थिए। "राम्रो काम गनुपर्छ, ढीला हुनु हुँदैन” भन्ने उनको सोचाइ थियो यथा, उनीले लुकेको समाज : ६३ घर बनाउनाका निमित्त सर-सामान जोर्न थाले। किसिम-किसिमका फर्निचरहरू बेलायतबाट उनीकहाँ आउँदै थिए। अ सर-सामान मात्र उनीले जोर्नुपरेको थियो। दुई घरको लागि सर-सामान जोरिदै थियो । आधुनिक घरहरू बनाउनु थियो दुई छोराको निमित्त । पैसाको कुनै फिक्री थिएन, उनीलाई। घरका सबै सामानहरू उनको ठूलो इच्छा थियो। किमती हुन्थे। आधुनिक बाथरूम, आधुनिक बैठक र राम्रा राम्रा कोठाहरू बनाउने काठमाडौंको एउटा सिपालु इञ्जीनियरलाई बोलाएर घर बनाउने सबै सामान सुम्पिएका थिए, उनीले। बीचमा क्याप्टेन साहेबलाई आफूलाई चित्त नबुझेको कुरा इञ्जीनियरलाई भन्दथे। त्यसै मुताबिक काम हुन्थ्यो । घरहरूका सबै सामानहरू बिस्तारै बिस्तारै जम्मा हुन थाले। सबै सामान जुटेपछि मात्र घर बनाउनु शुरू गर्ने आफ्नो विचार इज्जीनियरलाई भनेका थिए, क्याप्टेनले। इञ्जीनियरको पनि यसमा ठूलो सहमति थियो। क्याप्टेन साहेबले पुरानो घर पनि आधुनिक रूपमा बदले। पहिलेको पुरानो घर अब निकै राम्रो देखियो । घर बनेपछि आफू पुरानै घरमा बस्ने निधो गरे र नयाँ बन्ने घरहरू छोराहरूको निमित्त बन्ने भएका थिए। बिस्तारै-बिस्तारै क्याप्टेन साहेबको छिमेकीहरूसँग चिना-पर्ची हुन थाल्यो। उनको घरनगीचै एकजना एक्स आर्मी बस्तथे । उनको उमेर पनि क्याप्टेन साहेबको बराबरी थियो। तर, उनको अगाड़ि क्याप्टेन साहेब बड़ो फुर्तिलो देखिन्थे। अब उनीहरूको भेट समय-समयमा हुन थाल्यो । उनीहरू दुवैको कुरा मिल्दथ्यो । अनि धेरै बेरसम्म कुराकानी गर्दथे। दुवैको घरमा आवत-जावत हुन थाल्यो । अब घरको सबै सामान करीब-करीब जुटिसकेको थियो। घरमा एउटा सानो नोकरमात्र भएकोले क्याप्टेन साहेबको घर त्यत्तिको सफा रहन सकेन । नोकरको खोजीमा थिए उनी। कुरा हुँदा-हुँदै उनका साथी रणबहादुरसँग नोकरबारे कुरा भयो । ६४ : लुकेको समाज रणबहादुरले धेरै सोचेपछि भने- “एउटा मेरे गाउँकी केटी छ। उसको उमेर पनि राम्रो दोहरो जीउ भएको छ। पहिल कुनै देशीकहाँ बस्तथिई। सर, त्यो देशीको • बाईस-तेईसको होला । सबै काम गर्छ । खाना पकाउन साह्रै सिपालु छे। केटी काम खतम भएकोले ऊ घर फक्र्यो । त्यै केटी त्यसै छे। भन्नु हुन्छ भने म बोलाइदिन्छु । । त्यसलाई नै राख्नु बेस होला।" रणबहादुरले भन्यो । "तरूनी केटी भयो भने के गर्ने ?" -क्याप्टेन साहेबले भने । “त्यो त्यस्ती केटी होली जस्तो त मलाई लाग्दैन । यदि तपाईंको विचार त्यस्तै छ भने, आजकल अनेक औषधि छन् । प्रयोग गरे भइहाल्छ नि । त्यसमा तपाईले पीर मान्नुपर्दैन । तपाई एक्लै हुनुहुन्छ। छोराहरूको पढ़ाईलाई दुई-चार वर्ष • लागिहाल्छ। त्यसैले तपाईंको राम्रो स्याहार गरिदिन्छे। एक्लै हुँदाको जस्तो तपाईलाई • त्यत्तिको बोर लाग्नेछैन। मेरो विचारमा त त्यही ठीक होला।" रणबहादुरले हाँसेर भन्यो । “त्यसो भए त्यो केटी कहाँ छे? ल्याइदिनुभयो भने काम गर्न र घर सफा सुघर तुल्याउन बेस हुन्थ्यो कि ?" -क्याप्टेन साहेबले भने। “त्यो केटी यहीं छे। म आजै गएर मेरो जहानलाई भन्छु र बोलाउन पठाउँछु ।” - यति भनेर रणबहादुर गए घरतर्फ । रणबहादुर गएपछि क्याप्टेन साहेबले भनेको सबै कुरा सम्झे। क्याप्टेन साहेबलाई पनि राम्रै लाग्यो । रणबहादुरले भोलिपल्टै त्यो केटी र आफ्नी जहानलाई लिएर क्याप्टेन साहेबको घर आए। केटी राम्री थिई हेलेम्बुतिरकी रहिछ। रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् “केटी काम राम्ररी गर्छे। खाना पकाउन चलाख छे। सफाइ-सुग्घरको काममा त यसलाई केही भन्नु नै पर्दैन।” “उहाँ एक्लै हुनु हुन्छ। अरू कोही छैन। काम गाह्रो छैन। छोराहरू पढन गएका छन्। त्यहाँ बस्छेस्, साहिंली ? तलबका हकमा केही फिक्री गर्नुपर्दैन। तँले जति राम्रो काम देखाइस, उति राम्रो तलब हुन्छ।” -रणबहादुरकी श्रीमतीले भनिन् । लुकेको समाज : ६५ बस्छु' भनेर साहिंलीले भनी र त्यही दिनदेखि साहिलीले क्याप्टेन साहेब कहाँ काम गर्न शुरू गरी भोलिपल्ट पूरणले रूपालाई फोन गरेर भन्यो- "रूपा, म आज अलि ब आउँछु है।" "साह्रै थकाइ लाग्यो कि क्या हो ?" -रूपाले सोधिन्। छ?" “अँ थकाई लागेको छ। म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। बुबाको केही खबर -पूरणले सोध्यो । "एउटा टेलिग्राम आएको छ। अझै काम खतम नभएकोले अर्को हप्तासम्म आइपुगुँला भनेर। केही जरूरी पन्यो भने टेलिग्राम पठाउनु भनेर लेख्नुभएको छ।" -रूपाले फोनमा भनिन् । "ठीक छ त ! म साढ़े एघारसम्ममा आउँछु। म घरमै छु। केही जरूरी पो भने फोन गर है ?" भनेर टेलिफोन राखिदियो, पूरणले । हुन त, रूपालाई पनि थकाइ लागेको थियो। सानो नोकर्नीले खाना खाइसकेपछि काम-धन्धा खतम गरी सबै थन्क्याई ढोका लगाई माथि रूपाको कोठामा गई। बत्ती निभी सकेको थियो। रूपा सुतेकी थिइन। त्यो नोकरानी पनि सुती। “निद्रा लागेको छैन।” -रूपाले भनिन् । उनीलाई हिजो दिनभरिको सम्झना रात बितेको पनि थाहा हुँदैनथ्यो । आइरहेको थियो। कति मीठा कुरा भयो र कति मज्जा आयो ! पूरण भएको भए पूरणको फोन आयो फेरि । फोनको रीसिभर उठाइन्, रूपाले। “आज म आउन्न होला। काम गर्न मन लागेको छैन । भोलि त अवश्य आउने छु।" -भन्यो पूरणले। पूरणलाई आज देख्न नपाइने भयो भनी रूपाको मन खिन्न ६६ : लुकेको समाज भयो। उनीले टेलिफोनको रिसिभर राखिदिइन् । अफिसमा केही बेरपछि उही केटोको जसले सधैं फोन गर्दथ्यो, फोन आयो। "दुई-चार दिनपछि फोन गर्नु अनि भेट्ने प्रोग्राम बनाउँला । फोनमा भनिन् । हुन?" -रूपाले "हुन्छ। म त्यसै गर्छ है त ?" त्यो केटोले भन्यो र टेलिफोन राखिदियो। आज रूपा बदलिएको देखेर त्यो केटो छक्क पर्यो। अफिस बन्द भएपछि रूपा सरासर घर गइन् र नोकर्नीलाई चिया ल्याउन भनिन्। बिया आइपुग्यो। चिया पिउँदै उनीले नोकर्नीलाई भनिन्- "आज मेरो आइ राम्रोसँग थिचिदे है? साह्रै दुखेको छ।” “हुन्छ, भरे थिचिदिउँला, चाँडै धन्धा गरेर ' खाना खाएपछि नोकर्नीले छिटो काम खतम गरेर रूपाको कोठामा गई आफ्नो ओछ्यान लगाई। “किन आज, चाँडै सुन लागेकी तैं ?" रूपाले भनिन् । "होइन्, ओछ्यान ठीक पारेको मात्रै।" उसले भनी। "ढोका लगाएर बत्ती निभाइदे।" नोकर्नीले रूपाले भने जस्तै गरी र कपड़ा फेर्न लागी। यत्तिकैमा रूपाले भनी- "आज एउटा काम गर् न ।' “के काम भन्नोस्।" भनेर नोकर्नीले सोधी । "आज नात्रै भएर सुत र मलाई पनि नानो पार।" रूपाले भनी । “किन आज तपाईंलाई यस्तो मन लाग्यो ?" - नोकर्नीले सोधी । "पछि भनुला। मैले भनेको कुरा त गर।” -रूपाले भनी । नोकर्नीले रूपाको सबै कपड़ा फुकालिदिई र आफ्नो पनि त्यसै गरी र भनी- "अब के गर्ने ?” "यहाँ मसँगै सुत्।" नोकर्नीले त्यसै गरी र रूपाको ओछ्यानमा आएर बसी । रूपाले उसको छाती समाई र भनी- “मेरो पनि यसै गर् न ।” त्यसले त्यसै गरी। लुकेको समाज : ६७ पनि मज्जा आयो र उसले पनि त्यसै गरी रूपाले नोकर्नीको छातीका रहरलाग्दा अनारदाना चुस्न थाली। कलाई "अलि बेसरी चुस्न !"नोकर्नीले त्यसै गरी। रूपाको हातले नोकर्नीको छाती सुमसुम्यायो। अनि उसले पनि त्यसै गरी केहीबेरपछि दुवैको मुख गोप्य ठाउँमा पुग्यो र सलबलाउन थाले, मज्जा लिंदै "आज तपाईलाई किन यस्तो गर्न मन लाग्यो ?" -नोकर्नीले सोधी । "आज एउटा किताब पढेकी थिएँ। अनि त्यसै गरेकी।" रूपाले भनिन् । "मज्जा त निकै आउँदो रहेछ । तर यस्तो कुरा केटीडकेटीको नभई केटा र केटीको भए कस्तो होला हैन ?" -नोकर्नीले सोधी । "हो, केटा र केटीको कुरा ! तर यहाँ केटा कहाँ पाउनु र?" रूपाले सोधी । "त्यै त भनेकी। केटा भए झन् कस्तो मजा हुने होला, होइन त ?” "तैले केटोसँग कहिले गरेकी छेस् ?" -रूपाले सोधी । "कहाँ पाउनु! एक चोटि जंगलमा गाई-वस्तु चराउँदा मात्र काम गरेकी थिएँ। त्यो पनि हतपतमा। त्यहाँदेखि कसैसँग यस्तो गरेकी छैन।" " “त्यो बखत तैलाई मज्जा आयो त ?" -रूपाले सोधिन्। "हतपतमा के मज्जा आउनु। -यसो भनेर उसले रूपालाई अँगालो मारी। "त्यस बखतदेखि तैले कुनै लोग्ने मानिससँग मज्जा गरेकी छैनस् त ?" “छैन, सत्ते भन्दछु।" -नोकर्नीले भनी । “खै, आफूले पनि त्यस्तो अझसम्म गरेकी छैन। कस्तो हुन्छ। थाहा पनि छैन।" -रूपाले भनी। "एक चोटि गरेर हेर्नोस्न ? कस्तो हुँदो रहेछ। तपाईंको काम गर्ने ठाउँमा कति राम्रा राम्रा केटा होलान् । तिनीहरूसँग गरेर हेर्नोस र मलाई पनि भन्नोस् है?" "धत, अफिसका केटासँग पनि यस्तो गर्न हुन्छ र ? के भन्लान् ? थाहा पाए भने नोकरी नै खतम हुन्छ।” रूपाले नोकर्नीको गुप्त ठाउँमा आफ्नो हात सलबलाउँदै भनी। ६८ : लुकेको समाज पाइन्छ नि"-नोकर्नीले भनी । पाइन्न ? तैलाई पनि लोग्ने मानिससँग मजा गर्न मन लाग्छ ? लागि नोकजीं। न मसँग। के तेरो कुरा म कसैलाई भन्छु ?' "सभर्नु है ! मलाई एकचोटि गर्न मन लागेको छ. -उसले लजाएर यदि तैलाई त्यस्तो मन छ भने, एउटालाई मिलाइदिऊँ है त ?" तपाईं पनि त्यसै गर्नुभए म पनि गर्छु कसैसँग।" -नोकर्नीले भनी । "हुन्छ त, गरेर हेर र भन् कस्तो हुँदो रहेछ। अनि म पनि विचार गर्नेछु। मिलाइदिउ है त ?” "एकान्त ठाउँमा कसैले नदेख्ने ठाउँमा।" रूपाले भनिन् । “हुन्छ” भनी नोकर्नीले स्वीकृति दिई । १६ क्याप्टेन साहेबकहाँ त्यो केटी साहिलीलाई राखेपछि घर सधैँ सफा रहने भयो। खाना पनि राम्ररी बनाउँथिई। क्याप्टेन साहेबको उमेर अलि ढल्के पनि उनी अंग्रेजजस्ता थिए। अरू दुई नोकर भएकाले त्यो सानो केटो दूध ल्याउने र अर्कोचाहिं पसल जाने काम गर्थ्यो। काम सजिलो थियो। कुनै गाह्रो थिएन। लुकेको समाज : ६९ साहिली राम्री केटी थिई। राता राता स्याउ जस्ता गाला थिए, क्याप्टेन साहेबबाट बराबर बकस पाउँथिई। लुगा पाउँथी। अब उसकी लवाई र खबाइमा धेरै भएको थियो । सुधार बेलुकी दूध कोठामा पुयाउँथिई । बिहान सबेरै उठेर ब्रेक फास्ट तयार गर्दथी, समयमा। क्याप्टेन साहेब खूब खुशी थिए, साहिलीदेखि एक दिन साँझ क्याप्टेन साहेब घर बनाएको ठाउँबाट आएपछि थकाइ लागे छ र ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। "के सन्चो भएन कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले चिया टेबुलमा राखेर सोधी । "ठीकै छ। आज पर बनाउने ठाउँमा धेरै उभिएकोले आङ र तिघ्रा दुखेर थकाइ लागेको छ।" क्याप्टेनले भन्यो ! "एउटा मेच लगेर राख्नुपन्यो त्यही" -साहिलीले भनी । "त्यसै गर्नुपर्ला भोलिदेखि।" क्याप्टेनले भने। साहिंली कोठा बाहिर गई। बेलुकीको खाना खाइसकेपछि दूधको गिलास लिएर साहिली क्याप्टेन साहेबको कोठामा पसी। क्याप्टेन साहेब कपड़ा बदली ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए। उसले दूध राखी अनि कोठा बाहिर निस्की । सबै काम खतम गरेर ऊ क्याप्टेन साहेबको कोठातिर लागी। क्याप्टेन साहेब चुरोट तानी पल्टिरहेका थिए। "आज हजूर सुनुभएको छैन अझसम्म ? एघार बज्न थाल्यो। धेरै दुखेको छ कि हजुरलाई ?" -साहिंलीले सोघो। "अँ, अलि दुखेको छ।" -भनेर क्याप्टेनले भन्यो ! “म अलि मिचिदिउँ त है ? केही सन्चो हुन्छ।" -साहिंलीले भनी। “तिमी किन मेरो यति ख्याल गछ्यौँ ?" - भनी पलङमनि बसेर क्याप्टेन साहेबको आङ र खुट्टा मिच्न थाली। साहिंली हृष्टपुष्ट भए पनि उनीको हाथ नरम रहेछ। "साहिंली त्यो बत्ती निभाइदेऊ र त्यो सानो हरियो बत्ती बाल न।" क्याप्टेनले यति भनेपछि साहिलीले त्यसै गरिन् र क्याप्टेनको टाउको र तिघ्रा मिच्न थालिन् । ७० : लुकेको समाज " -क्याप्टेनले भन्यो । भयो।" पनि "केही हलुका भएजस्तो भयो बल्ल । तिमीलाई निद्रा लाग्यो होला। अबेर सुमसुमाउँदै भनिन् । "केही अबेर भएको छैन । बेलुकी अबरै सुत्छु। हजुरलाई केही काम होला भनेर सोच्दै सुत्छु । अनि समयमा नै उठेर काम गर्दछ।" -साहिंलीले कपाल • क्याप्टेनले साहिलीको नरम हाथ समात्यो। साहिलीले हात मिच्न थालिन् । "तिमी अब सुल जाऊ। अबेर भयो । यस्तै तिमीले सधैं गरिदिए म कति जाँगरिलो र फुर्तिलो हुने थिएँ।” -क्याप्टेनले भन्यो। "म सधैं गर्नेछु नि, हजूरले भन्नु भएअनुसार।" -साहिलीले यति भनी ढोका तानेर आफ्नो सुत्ने ठाउँतिर गइन् र ओछ्यानमा पल्टी क्याप्टेनको विषयमा सोच्न थालिन्- “कति बेस छ यो मालिक ? आज पचास रुपैयाँ बकस पाएँ।" भोलिपल्ट पनि बेलुकीको खाना खाएपछि साहिली धन्या खतम गरी दूध लिई क्याप्टेनको कोठामा गई। क्याप्टेन आज पाइप तानी किताब हेरिरहेका थिए। दूध राखेर साहिलीले क्याप्टेनको पलङमनि बसेर भनिन्- "आज पनि जीउ त्यस्तै दुखेको छ । “हिजोको भन्दा केही कम छ।" क्याप्टेनले भन्यो। “हिजोको जस्तै बत्ती निभाइ दिऊँ ?" भनेर सानो बत्ती बाली। “हुन्छ। आँखामा नै पर्छ।” क्याप्टेनले पाइप ऐश ट्रेमा राख्यो, किताब राख्यो र पल्ट्यो। साहिलोले पहिले कपाल मिची। “तिम्रो बिहे भएको छैन साहिंली ?" -क्याप्टेनले सोध्यो । "भएको थियो। अनि मलाई छोडेर लाहोर गयो आज सात वर्ष भयो अत्तोपत्तो छैन।” साहिंलीले आङ मुसार्दै भनी । "सानै उमेरमा बिहे भएको रहेछ तिम्रो।" "हो, म चौध वर्षकी मात्र थिएँ।" -साहिंलीले भनी। क्याप्टेनले हाई गर्दै हात मुसार्दा उसको हातले साहिंलीको छाती छुन पुग्यो । लुकेको समाज : ७१ |
लुकेको समाज भाग ३ Lukeko Samaj Part 3
लुकेको समाज भाग २ Lukeko Samaj Part 2
क्याप्टेन मीन बहादुरले राम्रो काम गरेका हुनाले सबै त्यहाँका मानिसहरूको पनि उनीसित राम्रो सम्बन्ध थियो। उनीलाई सबैले छोरालाई आर्मीमा हाल्नै पर्छ भन्ने सल्लाह पनि दिए। यी सबै कुरा सोचेर क्याप्टेन मीन बहादुरले छोरालाई सकेम्म चाँडो एक चोटि बेलायत आउनु भन्ने पत्र लेखे। आउने समय ठीक गरी लेखेर पठाउनु अनि म पैसा र टिकटको बन्दोबस्त गरी पठाउनेछु। ढीला नगर्नु ढीला भयो भने सबै कुरा बिग्रिन्छ भन्ने मुख्य प्रसंग थियो चिट्ठीको। राजूले बाबुको चिट्ठी सबै राम्रोसँग पढ्यो र दाजु तोपलाई देखायो। चिट्ठी पढेपछि तोपले भन्यो- “त्यसो भए, छिटै जानुपयो। ढीला गर्नु भएन। बुबाको रिटायर हुने बेला नजीकै आइसक्यो ! सबै साथी भाइ र बुबाका माधिका आफिसरहरूसँग कुरा गर्नुपर्छ होला। जहाँ भए पनि सोर्स र फोर्स नभई काम हुँदैन। तँ जाने दिनको ठेगान गरेर बुवालाई चिट्ठी लेखिहाल।" तोपले भन्यो । "म आजै चिट्ठी लेख्दछु। यहाँ सबै कुरा पनि त मिलाउन पर्ला नि !" राजूले भन्यो । "यहाँको सबै कुरा छोड़िदे। सबै म मिलाउने छु । बेलायतबाट बरू बुवालाई परराष्ट्र मन्त्रालयलाई चिट्ठी लेख्नु भनेर भन्नु । अरूकेही नभन्नु 'भेट्नको निमित्त मात्र लेख्नु भनेर' पत्र लेखिहाल्!" -तोपले भन्यो । “म एक्लै कसरी जाने ? कहिले पनि गएको छैन।" -राजूले भन्यो । "म पनि पहिले कहाँ गएको थिएँ । तँ चिट्ठीमात्र लेख्। म सबै के-के गर्नुपर्छ पछि बताईदिउँला।" -तोपले भन्यो । "हुन्छ त दाइ, म अहिले नै गएर लेख्छु सबै कुरा।" -यति भनी राजू दाइको कोठाबाट आफ्नो कोठातर्फ लाग्यो, बाबुलाई चिट्ठी लेख्न तोपलाई पनि खुशी लाग्यो। बुबाको अब चित्त बुझ्ने भयो भनेर। राजूलाई आर्मीमा जान मन लागेको थियो । बुवालाई पनि एउटा छोरोलाई आफ्नो बिंडो थाम्न मन लागेको हो। सबै कुरा मिल्ने नै भयो । २० : लुकेको समाज तोपलाई भने आफ्नो कुनै कुराको ठेगान नै भएको थिएन । त्यसैले उसको मन ठीक थिएन। पूरणको बाबु फर्किसकेको थियो। पूरणको कोठामा पूरण र तोप कुरा गरिरहेका थिए। पूरणको बाबुले तोपलाई राम्रैसँग चिनेको थियो। केटो बेस थियो। एक दिन पूरणको बाबु उसको अफिसमा कुरा गरिरहेका थिए। पूरणको बाबु पसे। तोपले पूरणको बुवालाई उठेर नमस्कार गयो। “तिमीसित नभेटेको धेरै भयो हगि ? के गर्नु कामको निमित्त बाहिर गई रहनुपर्छ। फुर्सतै छैन।" -पूरणको बाबुले भन्यो। अनि छोरालाई सोध्यो- “खाद्य संस्थानको चिट्ठीको फेरि जवाफ आयो ?" "चार पाँच दिन अघि मलाई टेलिफोनबाट मैनेजरले बोलाएको थियो। म गएँ। सबै कुरा भयो । ठीक होला जस्तो छ । म तपाइँसँग सबै कुरा गरौंला ।" पूरणले भन्यो । “किन पूरणले मलाई नभनेको त ! त्यहाँ मैनेजिन डाइरेक्टर र मैनेजरलाई मैले राम्रैसँग चिनेको छु। सबै लेखेर पूरणलाई देऊ। म राम्रोसँग भनिदिनेछु।" -पूरणको बाबुले भन्यो । "तोप, तिमी के गर्छौ नि आजकल ?" -पूरणको बाबुले सोध्यो। “त्यसै बसिरहेको छु बुबा। होटल म्यानेजमेण्ट पढन जाने भनेको, अझसम्म जवाफ आएको छैन। खै, कहिले आउने हो । केही थाहा छैन । सोल्टी होटलमा ओबिरायको सीट आउँछ रे ? आफूले चिनेको मानिस कोई छैन त्यहाँ।" -तोपले भन्यो । "हवस्, बुवा!" -तोपले भयो। "तर, चाँडै दिनु नि ! म दुई-चार दिनमा नै जापान र बेलायत जानुपरेको छ।" - पूरणको बाबुले भन्यो । "हवस, म भोलि नै मेरो पर्सनल हिस्ट्री ल्याउँछु।" - तोपले भन्यो । "ठीक छ। म सबै कुरा जानुभन्दा अघि उनीहरूसँग राम्रोसँग जाउँला । दुई बजेतिर तिमी मलाई भेट है?" -पूरणको बाबुले पूरणको बाबुले पूरणलाई भन्यो । लुकेको समाज : २१ "हुन्छ, बुवा।पूरणले भनेपछि पूरणको बावु पूरणको कोठाबाट निस्क्यो । पूरणले तोपलाई भन्यो- "बुवाले सबै कुरा भनिदिनुहुनेउ। सधैं काम परिरहन्छ, त्यहाँ। बुवाले भन्नुभयो भने सबै काम ठीक होलाजस्तो मलाई लाग्दछ। तिमी भोलि नै फाइल ल्याउ। म पछि लाग्नेछु बुवाको।” कुरो हो।" "धन्यवाद, पूरण ! एक साथीले अर्को साथीलाई यसो भन्नु पनि गौरवको "तिमी, यो सबै कुरा छोडिदेऊ। साहित्य नमार यहाँ ? पूरणले चुरोट सल्काएर ?" भन्यो ।” हुन्छ, म भोलि नै फाइल ल्याउनेछु । बरु तिम्रो आफिसबाट कहीं जाने छैन। कुन बेला आउँ त ?" -तोपले भन्यो । “यसै समयमा आऊन । केही गरेर मलाई काममा जानुपर्यो भने एक छिन कुर्नु म मेरो सेक्रेटरीलाई भनिदिन्छु।" भनेर घन्टी बजायो । सेक्रेटरी आएपछि पूरणले भन्यो- "रूपा! भोलि उहाँ आउनु हुनेछ। केही गरेर म भइन भने नफर्काउनु। कोठामा लगेर राख्नु है ?" पूरणले घडी हेऱ्य। दुई बज्न थालेको रहेछ। “बुबाले मलाई बोलाउनुभएको छ। म जाउँ ऐले ! भोलि ठीक समयमा आउनु।" -यति भनी पूरणले एउटा फाइल झिकी हातमा लिएर उठ्यो। तोप पनि साथै उठेर कोठाबाट निस्के। तोप घरतिर गयो। पूरण बाबुको कोठामा पस्यो र मेचमा बस्यो । बाबुले सोध्यो। “मैले तिमीलाई सोधेको थिएँ खाद्य संस्थानको के हाल-खबर छ ?" -पूरणको छु।" बाबुलाई चिट्ठी देखायो र भन्यो- “अढाई पर्सेन्ट बढाएर कोटेशन पठाएको ।” “के भन्यो त मैनजरले ?” उसको बाबुले सोध्यो। मैनेजरले भन्यो – “यो डिस्काउन्ट ठीक छ।” “यो डिस्काउकन्ट उनीहरूको भागलाई होला, हैन ?” -पूरणको बाबुले सोध्यो । “तर त्यो त होला। डिस्काउन्ट दिने कुरा नलेख्नु, तपाईंले। यसो गर्यो भने २२ : लुकेको समाज गड़बड़ हुन्छ भनेर मैनेजरले भन्यो ।” “सबै कुरा मैले बुझें । त्यसै गरेर कोटेशन पठाएनौ त ?" “पठाइदिएको छु। फाइलमा नै होला।” -पूरणले भन्यो । पूरणको बाबुले भन्यो- “रहेछ। ठीक छ।” छ “कहिले बोलाएको छ त तिमीलाई, मैनेजरले।" -पूरणको बाबुले सोध्यो। "पर्सि आइतवार। तर, उसको भनाइ चाहि तीन पर्सेन्ट चाहिन्छ भनेर भन्छ।” पूरणले भन्यो। केही विचार गरी पूरणको बाबुले भन्यो "बिजिनेस ठूलो छ। यो उम्काउन हुँदैन । तिमी अढ़ाईमा नै स्टिक गर। यदि मानेन भने तीन दिनै पर्ला।” “मेरो पनि त्यस्तै विचार छ।" -पूरणले भन्यो । "लौ जे मन लाग्छ गर। बिजिनेस भने नउम्काऊ।"त्यति भनेर पूरणको बाबु उठेर गयो। ६ तोप बिहान सबेरै उठ्यो र बाथ रूममा गई मुख धोयो। अनि केही बेर कसरत गर्यो। यतिकैमा चिया आइपुग्यो अनि ऊ चिया पिउन थाल्यो। बिहानदेखि बेलुकीसम्म उसको मनले शान्ति पाउन सक्दैनथ्यो। आफ्नो पढ़ाईको मात्र ख्याल गर्दैथ्यो। होटल म्यानेजमेन्ट कोर्स राम्रो थियो। तोपको एउटा साथी पनि होटल म्यानेजमेन्ट कोर्स पास गरेर सोल्टीमा काम गर्दथ्यो । धेरै किसिमको फ्यासिलिटी थियो त्यहाँ । सबै मानिसहरूसँग उसको चिनापर्ची थियो । ठूला-ठूला हुन त, तोपलै धेरै किसिमको कोर्सहरूमा मौका नपाएको होइन; जस्तै चार्टर्ड एकाउन्टेन्सी, मास्टर अफ बिजिनेस इत्यादिमा। तर उसलाई भने होटल म्यानेजमेन्ट लुकेको समाज : २३ ने पढ्ने ठूलो सोख थियो । तोपको कोठामा गयो। यस्तै विचार गर्दै थियो, तोप। यत्तिकैमा राजू चियाको गिलास लिएर दाजु न?" राजूलाई देख्नासाथ तोपले भन्यो "राजू मलाई पनि एक गिलास चिया मगाइदेऊ त्यहाँबाट राजू फर्केर गयो र नोकरलाई तोपको निमित्त पनि एक गिलास चिया मगाई आफू फेरि दाजुको कोठामा आएर बस्यो। "बुबालाई चिट्ठी लेखिस् त तैंले ?" तोपले सोध्यो । "सब कुरा लेखेर हिजै मैले बुबालाई चिट्ठी पठाइसकें।" राजूले चिया पिउँदै भन्यो। "ठीक भएछ। म पनि चाँडै चिट्ठी पठाउने छु । मेरो पढाईको त कुनै ठेगान भएको छैन । केही ठेगान भएपछि बुबालाई चिट्ठी पठाउँछु भन्दा भन्दै पनि लामो समय भयो। अब त आफ्नो ठेगान नभए पनि चिट्ठी लेख्ने छु।" तोपले भन्यो । "किन यस्तो ढीला भएको होला ? समयमा केही पनि हुँदैन।"राजूले भन्यो। “त्यही त अचम्म लागिरहेछ, मलाई। दिनका दिन टेलिफोनबाट सोड्छु होटलमा। अझ केही खबर आएको छैन। खबर आइपुग्ने बेला त भइसक्यो तर आजसम्म आएको छैन। दुई-चार दिन अझै पर्खु। आएन भने म ट्रंक कल गर्दछु र तपाईलाई खबर गर्नेछु भन्छ त्यहाँ भएको मेरो साथीले।" तोपले भन्यो। "त्यसो भए त अब चाँडै आइपुग्ला।" राजूले भन्यो । नोकरले चिया ल्याएर तोपको साइडमा रहेको सानो टेबुलमा राखेर गयो। तोपले हेऱ्य। साढ़े नौ बजिसकेको रहेछ। “म केहीबेर बाहिरतिर घुम्न जान्छु। राजूले भन्यो। "चाँडै आउनु नि ! समयमा खाना खानुपर्छ। देखिहालिस्। आजकल नोकर पाउन कति गाह्रो छ। जसलाई पायो, उसलाई राख्न हुँदैन। अब त यो समय आइसक्यो कि नोकरले हामीलाई चाकड़ी गर्नुभन्दा हामीले नै उसको चाकड़ी गर्नुपर्ने समय आइसक्यो।"तोपले भन्यो। २४ : लुकेको समाज "म छिटै नै आउँछु। डिल्ली बजारसम्म गएर आउँछु। एउटा साथीलाई नभेटी भएको छैन । त्यो आज दिउँसो बैक जाने भएको छ। केही भिडियोको टेप मगाउनु छ, एक साथीको।" यति भनी राजू त्यहाँबाट निस्क्यो र कपड़ा बदली बाहिर निस्क्यो। 15 केही बेरमा नै राजू साथीलाई भेटेर घर आइपुग्यो। राजू आएपछि तोप र राजू दुवैले साथै खाना खाए। खाना खाइसकेपछि दुवै आ-आफ्नो कोठातर्फ लागे। कोठामा आएर तोपले एउटा सिगरेट सल्कायो र त्यहाँ भएको अखबार पढ्न थाल्यो । केही बेर अखबार पढ़िसकेपछि तोप उठ्यो र दराजमा रहेको आफ्ने सबै सर्टिफिकेट र पर्सनल हिस्ट्रीको फाईल पल्टाउन थाल्यो। सबै हेरेपछि तोपले नागरिकताको प्रमाणपत्र देखेन। नागरिकताको प्रमाणपत्र नभएकोले तोपले आफ्ना पढ्ने देबुलको दराज खोल्यो र हेयो। त्यहीं रहेछ नागरिकताको प्रमाणपत्र । यो पनि उसले फाइलमा राख्यो। अनि घडी हेन्यो। पौने बाह हुन थालेको रहेछ। फाइल ठीक ठाउँमा राखेर तोप उठ्यो र कपड़ा बदल्न थाल्यो। कपड़ा बदलिसकेपछि फाइल झिक्यो र सरासर पूरणको अफिसतिर लाग्यो। पूरणको अफिस पुग्यो तोप, ठीक सवा एक बजे। केही समय बाँकी नै थियो । तैपनि, ऊ सरासर पूरणको अफिसतिर लाग्यो। रूपाले पूरणलाई देखेर भिनन्- "पूरणजी त लन्चको लागि जानुभएको छ। आइपुग्नु होला अब चाँडै आउनोस्, भित्र गएर बस्नोस्, केही बेर” यति भनी पूरणको सेक्रेटरी रूपाले पूरणको कोठाको ढोका खोलिन् र सोफासेट देखाउँदै भनिन् “यहीं बस्नोस्। चिया, कफि या कोल्डड्रिंक केही पिउनु हुन्छ कि ?" रूपाले तोपलाई सोधिन्। "अहँ, अहिले केही पनि चाहिन्न।" - तोपले भन्यो रूपाले सिगरेटको बट्टा खोलिदिइन् र भनिन् “सिगरेट त पिउनु हुन्छ होला।" लुकेको समाज : २५ "सिगरेट त पिउछु" भनेर तोपले सिगरेट केसबाट एउटा सिगरेट झिक्यो टेबुलमा नै भएको सिगरेट लाइटर रूपाले बालिदिइन् र हौसेर भनिन्- "एकैछिन आराम गर्नोस्। पूरणजी आइपुम्नुहुने बेला भयो।" यति भनी मुसुक्क हाँसेर रूपा बाहिर गइन्। तोप सिगरेटको धुवाँ मुखबाट फ्याँक्दै मनमा अनेकौं कुराहरू सोच्न थाल्यो। पूरणको बाबुले भनिदिए झन् राम्रो हुने थियो । सबैभन्दा राम्रो मार्क मेरे छ। इन्टरप्यू लिनेले पक्षपात गरेन भने, मेरो नाम अवश्य पनि निस्कनेछ। यत्तिकैमा पूरण पनि कोठाभित्र पस्यो। तोपलाई देख्नसाथ मेचमा बसेर भन्यो, "तिमी आएको धेरै बेर भयो कि ? बिहान एउटा मानिस अफिसमा आएको थियो र त्यस मानिससँग कुरा गर्दा-गर्दै समय बितेको पत्तै भएन।" -पूरणले भन्यो। "म आएको धेरै बेर भएको छैन। पन्ध्र-बीस मिनेट मात्र भयो।" "सबै फाइल ल्यायौ त !” -पूरणले सोध्यो। "ल्याएको छु।" -यति भनेर तोपले फाइल पूरणको अगाड़ि राखिदियो। पूरणले सबै पढ़ेपछि घन्टी बजायो। घन्टीको आवाज आउनासाथ रूपा भित्र पसिन्। पूरणले भन्यो- “रूपा, दुई राम्रो कफी छिटै बनाएर पठाइदेऊ त। अनि बुबा कोठामा हुन हुन्छ कि, शोभालाई सोध है?" 'हवस्' भनेर रूपा बाहिर गइन्। कफी तुरून्त आइपुग्यो र दुबैले कफी पिउन थाले। “भरखरै पाल्नुभयो रे बुबा !” -रूपालाई पूरणले भन्यो र रूपा बाहिर निस्किन्। पूरणको बाबु कोठामा एक्लै थियो। पूरण भित्र पसेर तोप आएको कुरा भन्यो। “यहाँ बोलाऊ न उसलाई।" -पूरणको बाबुले भन्यो। पूरणले टेलीफोन उठाएर रूपालाई भन्यो- “त्यो भित्र कोठामा बसेका मानिसलाई यहाँ बुबाको कोठामा पठाइदेऊ।" ‘एकै छिनमा तोप पूरणको बाबूको कोठामा पस्यो र नमस्कार गर्यो। ल्याएको २६ : लुकेको समाज फाइल दियो। पूरणको बाबूले फाइलका कागजपत्र हेरेर भन्यो “तिमी त ब्रिलिएण्ट क्यारीएर भएके रहेछौ। तिमीले सीट नपाउने कुने कुरो छैन।" यति भनी उसले घण्टी बजायो। सेक्रेटरी आइन्। सेक्रेटरीलाई हेरेर पूरणको बाबुले भन्यो- “मेरोतर्फबाट सोल्टी होटलमा फोन गरी मिस्टर पिटरलाई छिटो देऊ त ।" 'हवस्' भनेर सेक्रेटरी त्यहाँबाट निस्किन् र एकै छिनमा फोन आयो पीटरको। "म प्रधान बोल्दैछु । कस्तो छ तपाईंलाई ?" -पूरणको बाबुले सोध्यो। "ठीक छ मलाई त । तपाइँलाई नि ?” "मलाई पनि ठीकै छ। होटल म्यानेजमेण्टको कोर्स आउँदैछ रे तपाईंको होटलमा। मेरो छोराको साथी निकै ब्रिलिएण्ट छ। लिइदिनु पन्यो ।” c “तपाईंले भन्नुभएको कुरामा म कोशिश अवश्य गर्नेछु ।" -मि० पिटरले भन्यो । “थ्याङ्ग्यू, म उसलाई तपाईंसँग भेट्नु भनेर भनिदिन्छु। प्लीज फेभर गरिदिनु होला।" -पूरणको बाबुले भन्यो । “अवश्य। धन्दा नमान्नोस्, प्रधानजी!" पीटरले जवाफ दियो। "मैले सबै कुर सोल्टीको मैनेजरलाई भनेको छु तिमी यो फाइलको कापी गरी लिएर चाँड़ै भेट। म पनि दश दिनभित्र आउँछु। अनि के भयो, सबै राम्रोसँग बुझुंला।" "पूरण, यो फाइलको कापी यहीं गराइदिनु र मेरो तर्फबाट मि० पीटरलाई एउटा इन्ट्रोडक्सनको चिट्ठी पनि लेखाउनु।” पूरणको बाबुले भन्यो । 'हवस्' भनेर दुवैजना पूरणको कोठामा गए। पूरणले रूपालाई 'भित्र आउनु' भनेर आफू भित्र पसे दुवैजना । रूपा पनि साथै भित्र गइन्। रूपालाई पूरणले सोध्यो- “हाम्रो फोटो कापी ठीक छ ?" "छ" रूपाले भनिन् । "लौ, यो फाइलको छिटो कापी गर्न लगाऊ। कति समय जति लाग्ला ?” पूरणले सोध्यो। लुकेको समाज : २७ "धेरै रहेछ। एक-डेढ घण्टा जति लाग्ला !" -रूपाले भनिन्। "ठीक छ। अनि बुबाको तर्फबाट तोपजी बारे सोल्टी होटलको मैनेजरलाई एउटा इन्ट्रोडक्शन चिट्ठी पनि राम्रोसँग ड्राफ्ट गरेर बुबाको सिग्नेचर गर्न लगाई राख्नु। यो सबै जरूरी छ, चाँडै गर्न लगाउनु।" -पूरणले भन्यो। " "म चाँड़ै गराउन लाउँछु । -भनेर रूपा बाहिर गइन् । "तोप मलाई एक ठाउँमा अप्वाइन्टमेन्ट छ। तिमी भोलि फर्स्ट अवरमा आऊ। सब म ठीक गरेर राखिदिने छु। सरि, एक छिन पनि राम्रोसँग कुरा गर्न पाइएन। बिजिनेस भनेको यस्तै हो।" "के भयो र, अरू दिन कुरा गरौंला। तिमीलाई डिस्टर्व गर्न चाहन्नँ।" भनेर हात हल्लाउँदै तोप कोठाबाहिर गयो। "म भोलि दश बजेतिर आउँछु। सबै ठीक होला।" तोपले रूपालाई भन्यो। "सबै ठीक हुन्छ । फोटो कापी गर्न पठाइसकें। चिट्ठी पनि तैयार गरेर राख्नेछु।” -रूपाले भनिन्। अनि तोप त्यहाँबाट गयो। ७ तोप सरासर गयो पूरणको अफिसबाट। राजू छ कि भनेर तोप राजूको कोठामा गयो। राजू थिएन। बाहिर गएको रहेछ। तोफ्ले राजूको टेबुलमा एउटा खोलेको चिट्ठी देख्यो। बुबाको हो कि भनेर झिकेर पढ्न थाल्यो। त्यो चिट्ठी बाबुको होइन रहेछ। राजूको गर्ल फ्रेण्डको रहेछ। तोपलाई त्यो चिट्ठी पढ्न मन लाग्यो, किन-किन। चिट्ठीमा लेखिएको थियो-'प्रिय डार्लिङ्ग ! काठमाडौँ पुग्नासाथ पत्र पठाउँछु भनेर प्रोमिस गरेका होइनौ ? खै, आजसम्म तिम्रो एउटा अक्षर पनि पढ्न पाएकी छैन। कति सेल्फिश भएको तिमी त ? यति छिटै बिर्सलाऊ भनेर मैले सपनामा पनि चित्ताएकी थिइन। तर, आज बिपना भइरहेछ। केही हाल-खबर त पठाउनुपर्ने हो तिमीले। यहाँ मलाई २८ : लुकेको समाज समोर लागिरहेछ, तिमीबिना पानीको माछा है छट्पटिनु परेको छ। केही खान मन लाग्दैन, अनि कतै जान मन गर्दैन। यही छ, मेरो हाल यहाँ केवल तिम्रो दुई अक्षर मात्र पढ्न पाए मनमा केही शान्ति पाउँछु जस्तो लाग्दछ । तर तिमीले भने दुई हरसम्म लेखेनौ। किन काठमाडौंमा तिमी साह्रै बिजी छौ ! तर जति बिजी भए पनि दुई हरफ लेने समय त अवश्य पाउने छौ। प्लीज, मेरो लागि लेख। म तिम्रो हरफका लागि इन्तजार गरिरहने छु। अरू पछि तिम्रो मायालु, बीना तोपले चिट्ठी पढ़ेपछि त्यही टेबलमा जस्ताको तस्तै राखिदियो। तोप आफ्नो कोठामा गएर बस्यो र सोच्न थाल्यो मनमा, धेरै कुराहरू । एकाएक टेलीफोनको आवाजले तोप झसङ्ग भयो र उठेर टेलिफोनको रीसीभर उठाएर 'हलो' भन्यो ! "को बोल्नुभएको ? राजू हो ?" राजू त बाहिर गएको छ अहिले घरमा छैन।" -तोपले भन्यो । "भैगो त म पछि फोन गर्नेछु ।" उताबाट जवाफ आयो र फोनको रिसीभर राखिदियो। तोपले बुक-केसबाट एउटा किताब झिक्यो र पलङमा पल्टिएर पढ्न थाल्यो । त्यो पुस्तकको नाम थियो-इन् सर्च अफ पीस याने शान्तिको खोजीमा । केही बेरपछि तोपलाई त्यो किताब पढ्न मन लागेन, मनमा शान्ति नै छैन भने त्यसको खोजी गर्नु बेकार छ। यति मनमा सोची त्यो किताबलाई आफ्नै ठाउँमा राखेर ऊ झ्यालतर्फ गयो र बाहिरतिर हेर्न थाल्यो। भोलिपल्ट ठीक समयमा तोप पूरणको आफिसमा गयो । तर, पूरण थिएन । एक चोटि आएर कामको निमित्त बाहिर गएको कुरा रूपाबाट थाहा भयो। रूपाले फाइल झिकी तोपलाई दिँदै भनिन्- "सबै कुरा ठीक छ।' "धन्यवाद !" तोपले रूपासँग फाइल लिई भन्यो- "पूरणजी कैले आउने हो ? म आएको थिएँ र फाइल लिएर गएँ भनिदिनु होला है!" लुकेको समाज : २९ "हुन्छ भनि हाल्छु नि !" -रूपाले हाँसेर भनिन्। तोप यति भनी फाइल बोकेर त्यहाँबाट निस्क्यो। बाटोमा तोपले आफ्ना साथ पढ़ेको साथी दीपकसित भेटचो। अचम्म मानेर दीपकले भन्यो- "तोप, तिमी कहाँबाट यहाँ ? बेलायत बुबाकहाँ गएका थियौ भन्ने सुनेको थिएँ। कहिले फक्यों ?" "भयो दुई-तीन महीना। तिमी आज काल के गर्दैछौ, दीपक ?" तोपले सोध्यो । "के गर्नु, गोरखा ट्राभेल एजेन्सीमा एकाउन्टेन्टको काम गर्दैछु । येनकेन गुजारा चलेकै छ। तिमी के गर्छौ नि ?" दोपकले सोध्यो। "" "यसै रुमलिरहेको छु । -तोपले भन्यो । "तिमी जस्तो ब्रिलिएन्ट फर्स्ट क्लासको मानिसले पनि अझ काम पाएका छैनो ? गजबको कुरा सुनें, मैले त । नेपालमा एम्० कम० मा टप गरेको मानिसले पनि काम नपाउने !" दीपकले भन्यो । “कहाँ जान लागेको अहिले ?" सोच्यो दीपक ले। "कहाँ जानु ? घर जाँदै छु।" तोपले भन्यो । "हिंड़, आज मसंग। लञ्च साथै खाउँला र अतीतका मीठा-मीठा कुरा गरौंला।" -दीपकले भन्यो। “कुनै अरू दिन खाउँला, हुन्न” -तोपले भन्यो। “आज के भयो र अरू कुनै दिन भनेको ? तिमीले आज मसँग लञ्च खाने पर्छ।” दीपकले जोड़ दिएर भन्यो । तोपले दीपकको कुरा काट्न सकेन र उसका साथ जानै पयो । “पहिले अफिस जाऔं । केही काम अहाउनु छ। केही बेर कुरा गरौं। भरखरै अफिसतिर लागे । बाह्र पनि बजेको छैन। हिंड़, आफिस जाउँ ।” दीपकले भन्यो र दुवैजना दीपकको अफिस पुगेपछि तोपले रिसैप्शनमा सुभद्रालाई भेट्यो, उसलाई उसले देहरादूनमा भेटेर फुपूको छोरीसँग दुई-चार चोटि घुम्न र सिनेमा हेर्न गएको थियो। ३० : लुकेको समाज रिसेप्शनमा पुगेपछि दीपकले सोध्यो- “मैनेजर साहेब आउनु भयो ?" “अझ आइपुग्नु भएको छैन।" -उनीले भनिन्। "ए, मैले त चिनाउनै बिर्से छु। उहाँ! मेरो पुरानो साथी तोप विक्रम।" दुवैले अतीत सम्झे । “तपाईंलाई कहीं देखेजस्तो लाग्छ। शायद देहरादून हो कि ?" -तोपले सोध्यो । "होला, मेरो घर देहरादून नै हो। करीब आठ-दश महिनादेखि यहाँ काम गर्दैछु।" -सुभद्राले भनिन्। चिनेर पनि उनीले नचिनेझैं गरिन्। "हामी लञ्चमा जाँदै छौं। केही समयमा म फर्कन्छु । कसैले सोधे भने लञ्चमा गएको छ भन्नु है!" -यति भनी केही बेरको निमित्त कोठामा गएर लञ्चमा गए, दुवै जना। “तिमीले सुभद्रालाई देहरादूनमा चिनेको ?" “मेरो फुफूकी छोरोसँग म कतिचोटि सिनेमा र घुम्न गएको थिएँ। आज त नचिने जस्तो गरिन्।" -तोपले भन्यो । “त्यसको कुरै नगर। आजकल मैनेजरको खूब मन परेकी छ। मौका पाई भने सबैसँग घुम्न जान्छे। नामुद भइसकेकी छ त्यो केटी।" -दीपकले भन्यो । दुवैले कुरा गर्दै खाना खाए। खाना खाएपछि दीपक घर गयो र तोप सोल्टीतर्फ हिड्यो। ८ पूरण आज किन-किन केही सोचमा परेको देखिन्थ्यो। रूपाले पूरणको हँसिलो मुख मलीन देखेर भनी- "किन आज सन्चो छैन कि ?” "ठीकै छ। केही भएको छैन । कुनै कुरा सीरियससाथ सोच्नुपरेको छ । बु जापान जानुभयो। सल्लाह गर्न पाइएन।" -पूरणले भन्यो । लुकेको समाज : ३१ एक दिन बिदाको दिनमा पूरण र केही साथीहरू पिकनिक गएका थिए। बिहान करीब आठ बजेतिर उनीहरू बूढ़ा नीलकण्ठतिर लागे। साथमा दुई-चार केटीहरू पनि थिए। रूपा पनि साथमा थिइन्। S75 बूढ़ा नीलकण्ठको दर्शन गरेर उनीहरूले सल्लाघारीमा पिकनिक मनाउने विचार गरेका थिए । बूढ़ा नीलकण्ठका दर्शन गरेर ती सबै कार र मिनी बसमा टोखा जाने बाटोतर्फ लागे। सल्लाघारी साह्रै नै राम्रो ठाउँमा थियो। बाटोको अलिभित्र एउटा चौर थियो । पानीको अभाव थिएन त्यहाँ। छेउबाट नै सानो खोला बगेको थियो। त्यहींबाट जताततै राम्रोसँग देखिन्थ्यो । पूर्वमा बूढ़ा नीलकण्ठ स्कूल र दक्षिणमा विष्णुमतीको खोला नागबेली भएको दृश्य त झन् प्राकृतिक सौन्दर्यलाई राम्रो गहना लगाइदिएको जस्तो भान पर्दथ्यो । त्यहाँ पुगेर उनीहरूले चौरको एक ठाउँमा सबै मालसामान उतारे। त्यो दिन त्यहाँ अर्को एउटा पिकनिकको पनि बन्दोबस्त भएको रहेछ। काम गर्ने मानिसहरू पहिले नै त्यहाँ पुगेर सरसामान ठीक गरिरहेका थिए । कोही प्याज काट्दै थिए, कोही आलु सफा गर्दै थिए। पछि तिनीहरूले बुझ्दा त्यो अन्नपूर्णा होटलको स्टाफको पिकनिक रहेछ भन्ने थाहा भयो। पूरण र साथीहरू अब आफ्नो पिकनिकमा सम्मिलित भए। सबैजना खाने कुराको तरखरमा लागे। कोही पानी ओसार्ने, कोही चामल धुने, प्याज-लसुन छोड़ाउने काममा लागे, उनीहरू। स्टिरियो बाजा घन्किरहेको थियो। सबै डान्सका मूडमा थिए। तर काम ज्यादा भएको उनीहरूलाई नाच्ने फुर्सतै थिएन। पूरणले सिगरेट सल्कायो र उनीहरूका साथ दिएर प्याज छोड़ाउन थाल्यो । तर, प्याजको रन्को परेर उसको आँखाबाट आँसु आउन थाल्यो । यस्तो देखेर सबै केटीहरू हाँस्न थाले। रूपाले भनिन्- काम गर्न नजान्नेले ३२ : लुकेको समाज के काम गरेको होला ? जानोस् बरू फोटोहरू खिच्नोस्।" ""ठीकै भन्यौ तिमीले" भनी पूरण क्यामरा लिएर फोटो खिच्ने तरखरमा लाग्न थाल्यो। काम गरिरहेका मानिसहरूको केही फोटो लियो र प्राकृतिक सौन्दर्यको पनि चारैतिरबाट फोटो लियो, पूरणले । यत्तिकैमा एउटा मिनी बस त्यहाँ आइपुग्यो र रोकियो। अन्नपूर्णाको स्टाफहरू सबै बसबाट ओर्लेर आफ्नो ठाउँतिर लागे । कसैको हातमा क्यामेरा थियो, कसैको हातमा स्टिरियो र कसैको मा बाइनाकूलर थियो अन्नपूर्णा का मानिसहरूले जनरल इम्पोर्टका मानिसहरू पिकनिकमा ल्याएका खबर थाहा पाए। पिकनिकको इन्चार्ज आज रूपा थिइन् । आज दुवै पार्टीका केटीहरू पिकमूडमा थिए। आफ्नो ठाउँमा बसेर कोही ताश खेल्न थाले । कोही कामतिर लागे र कोही मीठो गीत अंग्रेजी र नेपाली टेप बजाई मस्तसँग झुम्न थाले अन्नपूर्णाका मानिसहरू । यता पूरणको पार्टी पनि कम थिएन। आ-आफ्नो धुनमा सबै मस्त थिए। केही बेरमा ब्रेकफास्ट तैयार भयो र सबैले खान थाले। या स अन्नपूर्णाका मानिसहरूले ब्रेकफास्ट बनाएरै ल्याएका हुनाले उनीहरूले केही चीज बनाउनुपरेन र उनीहरू पनि ब्रेक फास्ट खाँदै बियरको मज्जा लुट्न थाले। रूपाले पूरणलाई ब्रेक फास्ट ल्याएर दिइन् र बियर पिउने कि नपिउने ? भनेर सोधिन । पूरणले भने- “अहिले बियरै खाउँ । तर, मलाई बियरले त्यस्तो फाइदा गर्दैन। जे भए पनि दुई क्यान बियर ल्याऊ। त्यो जर्मनको चाहिं बियर ल्याउनु है।" पूरणले अन्नपूर्णाको ग्रूपमा एउटी केटी देख्यो। साह्रै राम्री थिई ती केटी। उनको काममा त्यत्तिको चहल-पहल थिएन। घिउ रंगको पाइन्टमा रातो बुट्टे कमीजमा उनी यति राम्रो देखिन्थिन् कि बयानै गर्न सकिंदैनथ्यो। पूरण पनि राम्रो, लायक, अल्गो र गोरो केटो थियो। जब कहिलेकाहिं पूरणसँग आँखा जुध्थ्यो त उनी टाउको निहुराउँदथिइन् । लुकेको समाज : ३३ | पूरणले हरियो बुट्टे बुशसर्ट र सेतो ग्याबर्डिनको पाइन्ट लगाएको थियो। ती दुवै ग्रूपमा पूरण हीरो जस्तो देखिन्थ्यो। ऊ एउटा रुखमनि बसिरहेको थियो एक्लैले अरू सबै बाजाको सुरमा मस्त थिए। तर अन्नपूर्णाको केटी पनि अलि पर एक्ले देखेर लट्ठ भएको थियो। पूरणले मौका पारेर आफ्नो क्यामेरा चारैतिर । बसेर ब्रेकफास्ट र कोकाकोला खाइरहेकी थिइन्, चारैतिर होर। पूरण त्यो केटी त्यो केटीको दुई-तीन फोटो लिइहाल्यो। बियर लिएर रूपा आइन् र बियर पूरणको नजीकै राखेर भनिन्- आज किन • तिमी मूडमा छैनौ नि ? के भयो तिमीलाई ? रमाइलो गर्ने भनेर आएको त तिम्रो मूड अफ पो भयो। बिहानसम्म त खूब हॉस-खेल गर्दै आएका थियौ। अहिले एकाएक के भयो ? कुन चिन्तामा पयौ ?" यत्तिकैमा सुनीता त्यहाँ आइपुगिन् र भनिन्- "सरलाई केही अरू ल्याउँ कि? एउटा ब्वायल फुल ल्याउँ ?" “पर्दैन, सुनीता मैले धेरै खाइसकें। घरमा पनि चिया र फुल खाए आएको।"पूरणले यति भनेपछि सुनीता त्यहाँबाट गइन् । रूपा भने त्यहीं थिइन्। 'रूपा, त्यो एक्लै तिम्रो अगाडि बस्ने केटी को रहिछ ? म त्यसैलाई हेरिहेको थिएँ। हेर न, मुखमा हँसाइ पनि छैन । कुनै पीरमा डुबेर बसेकी जस्तो लाग्छ।' -पूरणले भन्यो । " “तिमीलाई त जुन केटी देख्यो, त्यही राम्रो लाग्छ हैन!” -रूपाले भनिन्। “सत्ते हेर न ! त्यो मूडमा त्यो केटीको रूप झन् झल्केको छ।" -पूरणले भन्यो । “को रहिछ त्यो केटी म बुझ्दछु। त्यो ग्रूपमा मैले एउटी केटीलाई चिनेकी छु। म त्यो केटीसँग बुझ्दछु। पूरण र रूपा सबै कुरा खुल्लमखुल्ला गर्दथे। "प्लीज, पत्ता लगाऊ न है।" -पूरणले बियर पिउँदै भन्यो । “म अहिले नै पत्ता लगाउँछु।” -रूपा यति भनेर त्यहाँबाट गइन्। पूरणलाई बियर ल्याएको, ब्रेक फास्ट दिएको त्यो केटीले सबैको आँखा छलेर ३४ : लुकेको समाज हेरिरहेकी थिइन्। सबैजना कुरामा मस्त थिए। पिकनिकको साँच्चिकै मीठो वातावरण थियो। तर पूरणको भने त्यो केटीको रूप-रंगले छोएको थियो। रूपा पानी लिने निहुँ गरेर त्यतितिरै गइन्। "हलो रूपा! तिमी पनि पिकनिकमा ?" रूपाकी साथीले भनिन्। "त्यो त तिमीले देखेकै छौ नि ! किन सोधेकी ? रमाइले छ पिकनिक हैन ?" "अझ फुल स्विंगमा अझ डान्स शुरू भएको छैन।" -रूपाकी साथीले भनिन् । "त्यो एक्लै बस्ने केटीको हो है? बड़ो सोचमा पो देखिन्छे।" -रूपाले सोधिन्। "हाम्रै अफिसकी हो, मीना उनको बानी नै धेरै नबोल्ने छ। कलकत्ताबाट आएकी ऐग्लो-नेपाली हो। हाम्रो होटलकी असिस्टेन्ट प्रोक्योरमेन्ट अफिसर छिन्। एक-दुई दिनदेखि मीनाको मूड ठीक छैन। किन हो, कुन्नि ?" रूपाकी साथीले भनिन्। "यस्तो मानिस पिकनिकमा किन आएको त ? कसैले कर लगायो कि क्या हो ?" -रूपाले सोधिन्। "सबैको करमा उनी पनि आएकी हुन्।"-रूपाकी साथीले भनी। रूपाले अरू केही नभनी गइन् र भनिन्- "फेरि कहिले भेटुँला नि !" पूरणले यो सबै देखिरहेको थियो एक छिनपछि नाचगान शुरू भयो। सबै आफ्नै मूडमा नाच्न थाले । पूरणले जिन टनिक खायो। सबैले उनीलाई नाच्न कर लगाए। आखिर उनले दुई-चार केटीसँग नाच्यो। त्यो केटीले पूरण राम्रोसँग नाच्ने रहेछ भन्ने थाहा पाइन् र पूरणको नाच खूब हेरिन् । धेरै बेरपछि खाना खाएर पूरणको पार्टी त्यहाँबाट हिंड्न थाल्यो । त्यो केटीलाई पुणले हेन्यो। दुवैको आँखा जुध्यो। अलि हँसिलो अनुहार देखियो केही बेर स्पो केटीको। अनि तुरन्तै उनी आफ्नो पहिलो मूडमा आइन् । केही बेरपछि हिंडे पूरणको पार्टीका मानिसहरू । लुकेको समाज : ३५ ९ घर गएपछि पूरणलाई त्यही केटीको सम्झना मात्र आयो। रातमा पनि ऊ राम्रोसँग निदाउन सकेन। त्यो केटी को रहिछ भनेर सोध्ने रूपासँग भौका नै पाएन त्यो दिन। त्यो केटीको रूप, शरीरको बनौट, कपालको छाँट र गोरो वर्ण मनमोहक थियो। आजसम्म उसले त्यस्तो केटी देखेको थिएन। झन् त्यो मूडमा त त्यो केटी स्वर्गकै अप्सरा जस्तै देखिन्थिन्। भोलिपल्ट पूरण अफिसमा ठीक समयमा गयो र टेबुलमा बाबुको एउटा तार देख्यो। तार पढ्यो, जसमा लेखिएको थियो-अस्तिको कुरामा तीन दिए हुन्छ। म भोलि बेलुकी लण्डन जाँदैछु। करीब डेढ़ हफ्तामा काठमाडौं फर्कने प्रोग्राम छ। म लण्डनबाट आउने दिनको निमित्त तार दिनेछु । अरू केही थिएन केबुलमा। केही बेरपछि रूपा कोठाभित्र पसिन् र भनिन्- “आज ठीक तीन बजे खाद्य संस्थानका मैनेजरले उसको आफिसमा टायम दिएको छ। भरखरै फोन आएको थियो।" "ठीक छ। मलाई साढ़े दुई बजे सम्झाउनु है।" -पूरणले भन्यो । “हुन्छु। म नोट गरेर राख्छु। अँ, बिर्से छु। तिमीले भनेको हिजोकी केटीको नाम मीना रहेछ। अन्नपूर्णा होटेलमा असिसटेन्ट प्रोक्योरमेन्ट अफिसर रहिछ। आज तीन-चार दिन भयो रे, उनको मूड खराब भएको। तिनीहरू कसैलाई थाहा छैन रे। उनी कलकत्ताबाट कामको लागि आएकी हुन् । उनी एक्लो-नेपाली रहिछन्। त्यो भन्दा बढ्ता केही सोध्न पाइन। अरू मानिसहरू आइपुगिहाले।" रूपाले भनिन्। “त्यसो भए अरू बढ्ता केही थाहा पाइनौ ?" -पूरणले सोध्यो। "अहँ । मानिसहरू आइपुगे। म एक दिन मेरी साथीलाई घरमा खाना ख बोलाउँछु र सबै पत्ता लगाउने कोशिश गर्नेछु।"रूपाले भनिन् । ३६ : लुकेको समाज "प्लीज, सबै डिटेलमा पत्ता लगाउनु है ! बरू चाँडै बोलाउने प्रोग्राम गर्नु।" -पूरणले भन्यो । “एक-दुई दिनमा नै बोलाउँछु । आजै फोन गर्छु र दिन तोकिएपछि तिमीलाई भनुला।” यति भनी रूपा पूरणको कोठाबाट निस्किन ठीक साढ़े दुई बजे रूपा आएर खाद्य संस्थानको समय बताइन् । "हो त, बिर्सेछु।” यति भनी सबै फाइल लिएर आफ्नो ब्रिफकेसमा राखी पूरण हिंड्यो। मैनेजरकहाँ खबर पठाउनासाथ पूरणलाई मैनेजरले बोलायो र भन्यो- “बस्नोस्, पूरणजी!” पूरण बस्यो, मेचमा। “के भयो त ? मैले भनेको कुरा ?" -मैनेजरले सोध्यो । "अरू त सबै ठीक छ। त्यो प्रतिशतमा हामीलाई टुट्टा पर्दछ, मैनेजर साहेब !" -पूरणले भन्यो । “तपाईंसँग कति काम गर्नुछ। यति पनि तपाईं मिलाई दिनु हुन्न । लौ, त्यसो भए पौने तीन गरुँ, हुन्छ ?” मैनेजरले भयो। “तपाईं जे भन्नु हुन्छ। टुट्टा त हामीलाई पर्छ । तर पछि अरू काम पनि परकोले 'हुन्छ' भन्नु नै पन्यो।" -पूरणले भन्यो। “हिजो बोर्डको मिटिङ्ग भएको थियो। यस बारेमा खूब छलफल भयो । सबै मेम्बरहरूले आफूलाई मात्र फाइदा हुने कुरा गरे । कसैको मोल सस्तो थियो।" "मोल सस्तो भएर के गर्ने। चीज राम्रो चाहिन्छ। कम्तीमा लिएपछि धोखा पाइन्छ । अनि यो कम्पनीको मोटर ट्रकहरू ज्यादै चल्तीमा छ। सर्भीस राम्रो छ। पार्ट-पुर्जा भनेको समयमा पाइन्छ । “धेरै छलफल भएपछि तपाईंकै लिने फैसला भयो।" -मैनेजरले भने। "एल० सी० कहिले खोलिदिनु हुन्छ त ?" - पूरणले सोध्यो । "आज-भोलि नै। एल०सी० खुल्नासाथ आधा पाउनुपर्छ नि।" -मैनेजरले भन्यो । लुकेको समाज : ३७ "ठीक छ, मैनेजर साहब। एल० सी० छिटै नै नेपाल बैंकमा खोलिदिनु होला। सके पर्सी नै। अबेर भयो भने कम्पनीले मोल बढ़ाउँछ। मोल बढ़ाउने कुरा सुन्दछु ।" -बिजिनेसको ट्याक्टिसले पूरणले भन्यो। "त्यसो भए ढीला किन गर्नु । फेरि गड़बड़ हुन्छ। भोलि नै एल० सी० खोल्न लगाइदिन्छु, हुन्न ?" "झन् बेस! जति सक्यो चाँड़े गयो भने उति चाँडै सामान आइपुग्छ र मोल बढ्ने चान्स पनि कम हुन्छ। म भोलि नै सबै टाइप गरेर ल्याउँछु। भोलि नै सबै तपाईंले सही गरी अर्डर दिनुभए हुन्छ ।" "तर यो कुरा बिल्कुल सेक्रेट रहोस् ! कसैले थाहा नपाऊन्।" -मैनेजरले भन्यो। "यस्तो कुरा भन्न लाग्यो भने बिजिनेस नै हुँदैन। भोलि खोलिदिहाल्नोस् । बेलुकी म पैसा लिएर आउँछु ।” पूरणले भन्यो । "ठीक छ। म अहिले नै टिप्पणी उठाउन लाउँछु र आजै म सदर गर्नेछु ।" -मैनेजरले भन्यो । “म भोलि एक बजेतिर आउँ त ?” पूरणले सोध्यो । “त्यसै समयमा म सबै काम ठीक पारिसकेको हुन्छु।" -मैनेजरले भन्यो । "ठीक एक बजे आइपुग्छु त्यसो भए।" -यति भनी पूरणले नमस्कार गरी त्यहाँबाट हिंड्यो। बाटोभरि पूरणले सोच्यो- आजको काम फत्ते भयो भनेर । ऊ सीधै अफिसमा गयो र कोठामा पस्यो। एक-दुई मामूली फाइलहरू टेबुलमा रहेछन्। चिट्ठी पनि टाइप भई ठीक भएको हुनाले सबै सही गरी आउट भन्ने बाकसग्ण राख्यो। घण्टी बजायो, पूरणले। रूपा आइपुगिन् र पूरणको सामुन्ने खड़ा भइन्। पूरण एउटा चिट्ठी पढ्दै थियो। रूपालाई देखेर पूरणले खाद्य संस्थानको एल० सी० तुरन्त तैयार गर्न भन्यो रूपालाई। यस्तो काम रूपाले सधैँजस्तो गर्नुपर्दथ्यो। 'कन्फिडेन्सियल र अर्जेण्ट भित्र र बाहिर खाममा टाइप गराउन लगाउनु है भनेर रूपालाई अहायो। “यो काम एक-डेढ़ घण्टामा हुनुपर्छ, जरूरी छ।" -पूरणले भन्यो । ३८ : लुकेको समाज र कामशु गरहालन।्
"मसबैभदा अघ यही काम गनछु।" -यत भनी पा बाहर नकन्
ऊ खूब खुशी थयो । अब ऊ पूरा बजनेसयान भइसकेको थयो।
पूरणलेएउटा सगरेट सकाएर पउन थायो। आजको कामफेभएकोमा
कटमरमा ऊ नामुद भइसकेको थयो र बजनेस गनऊ सपालुभैसकेकोले
उसको बाबुखुशी भएको थयो। पैसा उड़ाउन पन ऊ कजूस थएन। एउटै
कुरामा ऊ अमली थयो। यो कुरा, केटहलाई फैसाउनुथयो।
उसको येय नैथयो- पैसा कमाऊ र यसको केही भाग उड़ाऊ।
पूरणको बुबालाई यी सबैकुरा थाहा भएर पन उसलेपूरणलाई कहलेकेही
भदैनयो। ऊ पन जवानीमा पूरणभदा कम थएन। आना अतीतका कुराह
सझेर उसलेपूरणलेगरेको कुरामा कुनैबाधा पादनयो ।
खा संथानको बारेमा शत पैसा नाफा यो । यसमाथ पन बजनेस ाटस
लगाएर कमसन घटाउन सकेकोलेउसलेआफूलेसफलता पाएको ठ ायो।
केही बेरपछ पूरणलेसबैपो र खुशी ँदैपालाई भयो, “पा, आजदेख
तो तलब महीनाको सयपैयाँबो। तो काम र तो ेशनेशसत म यादैभावत
भएको छु।” पूरणलेहाँसेर भयो ।
"धयवाद पूरणजी!”-पालेखुशी भएर भनन।्
“तमी राोसँग काम गदजाऊ, यसको इजत गनकाम मेरो हो।” पूरणलेभयो।
“यो केटलाई मैलेभोल खान घरमा बोलाएको छु। लो-नेपाली केटको
बारेमा सबैथोक पा लगाउन कोशश गनछु।" -पालेभनन।्
"भेरी गडु। तमी सधमसँग ैक भएकोलेतमीसत नैसबैकुरा गनगदछु।
मेरो भोल ठूलो काम छ। शायद सफल नेछ । तमीलाई याद छ, एक दन
हामी धेरैबेर बसेर कुरा गरला भनेको।" -पूरणलेहाँसेर भयो ।
"तो जतो बसनेमेरो बानी छैन।" -पालेहाँसेर भनन।्
“अक हता मलाउलँा है?" -पूरणलेभयो ।
“छ। जहलेभछौ, तमीले। म अब जाऊँ?”
पूरणले'छ' भयो र पा यहाँबाट नकन।् लुकेको समाज : ३९ सफलतामा तोप अत्यन्तै हर्षित भयो। मनको धोको उसको पुग्यो। तोपको कन्फर्मेशन आयो । उनको नाम सबैभन्दा माथि थियो । आफ्नो तोप सरासर करीब एक बजेतिर पूरणको आफिसमा पुग्यो। तोपलाई देख्नासाथ रूपाले हाँसेर भनिन्- “उहाँ भरखरै काममा बाहिर केही जरूरी काम छ कि ?" "जरूरी त होइन तर भेट्ने काम थियो । कुन बेला फर्कनुहुन्छ पूरणजी? यहां केही थाहा छ कि ?" -तोपले सोध्यो । “त्यो त केही भन्नुभएको छैन। शायद फर्कनु पनि हुनेछ। केही भनेर जानुभएक छैन।" -रूपाले भनिन् । "उहाँको घरको नम्बर कति हो ?" तोपले सोध्यो। टेबुलबाट पूरणको कार्ड झिकेर दिँदै रूपाले भनिन्- "यो कार्ड लिनुहोस् यसमा घर र अफिस दुवै ठाउँको ठेगाना छ।” तोपले 'थ्याक्यू' भनेर कार्ड लिएर हेयो र बगलीमा हाल्यो। “चिया, काफी, शर्बत केही पिउनु हुन्छ कि ?" - हाँसेर रूपाले तोपलाई सोधिन् । “भरखरै चिया पिएर आएको। केही पनि चाहिँदैन। तपाईको अफरलाई म धेरै-धेरै धन्यवाद छ। यदि पूरणजी आउनु भयो भने म आएको थिएँ भनिदिन कष्ट गर्नु होला है?" -तोपले भन्यो । “केको कष्ट र ? म अवश्य भन्ने छु।” -रूपाले भनिन् । यति भनी तोप त्यहाँबाट निस्क्यो। बाटोमा उसले मनमनै सोच्यो-पूरणको बाबुके चिट्ठीले धेरै काम दियो। पूरण फर्केपछि रूपाले तोप आएको कुरा भनिदिइन्। ४० : लुकेको समाज "ठीक छ, ठाक छ, कहिले आउँछ भनेर गयो त ।" • बिहानसम्म फोन गर्छु भनेर गए। -रूपाले भनिन्। "सकेसम्म भोलि भेट्न आउछु, घरमा बेलुकी फोन गर्छ, भेटिन भने भोलि पूरण केही नभनी चुप लाग्यो । मैनेजरको घरमा गएर पैसा दियो। खाद्य संस्थानको काम सबै खतम भएकोले पूरणले अघिल्लो दिन बेलुकी मैनेजरले भन्यो । "पूरणजी, अफिसको अरू पनि धेरै काम छ। म बिर्सनेछैन तपाईंलाई।" यही बिजिनेसले बचाएर राखेको छ।" -पूरणले कुरा बनाएर भन्यो । "राम्रोसँग विचार गरिदिनुभएन भने हामी त खानै नपाई मर्नेछौं। जे भए पनि "म तपाईंलाई काम पर्नानाथ खबर गरिहाल्छु।" -मैनेजरले भन्यो। "जो कृपा। म विदा पनि हुँ कि ?" पूरणले भन्यो । “हुन्छ। तपाईंको धेरै काम होला।” -मैनेजरले भन्यो। यति भनेर पूरणले नमस्कार गर्यो र त्यहाँबाट निस्केर गयो, घरतर्फ। मैनेजरले पैसा गन्यो र ठीक पाई आफ्नो श्रीमतीलाई बोलाएर भन्यो- “यो खामको सामान कुनै सन्दुसमा लगेर राख। अहिले सेफमा नराख्नु । मैनेजरको श्रीमतीले श्रीमान्ले भनेझैं गरेर एउटा सन्दुसको घर्राभित्र त्यो खाम राखिन् । मैनेजरले ठूलो रकम एकैचोटि पाउँदा खुशी भयो र साथ-साथै उसलाई डर पनि लाग्यो, कसैले थाहा पाउला भनेर। मनमा अनेक प्लानहरू बन्न थाले मैनेजरको, आधा रातसम्म। उसलाई सपनाजस्तो लाग्यो र श्रीमतीलाई बोलाएर सोध्यो- "तिमीले हिजो दिएको खाम कहाँ राख्यौ ?" "एउटा सन्दुसमा घरभित्र लुकाएर "राखेकी छु । किन र ?” श्रीमतीले सोधिन्। “त्यसै सोधेको।" -मैनेजरले सपना देखेको रहेनछ। सत्य नै रहेछ भनिठान्यो। के छ त्यसमा ? पैसा जस्तो छ नि ?" -मैनेजरको श्रीमतीले सोधिन्। लुकेको समाज : ४१ "जाऊ काम गर्न आफूलाई वास्ता नै नभएको कुरा कहिले नसोच्नु।" भने। श्रीमती केही नभनीकन भान्छातिर काम गर्न लागिन् । • मैनेजरको प्लान फेरि बन्न थाल्यो। घर बनाउने हो कि, जम्मा किन्ने हो। यो दुवै अहिले नै गर्नु ठीक छैन। सबैको आँखा पर्छ। बरु सुन किनेर र बेस हुनेछ। मैनेजरले सुन किनेर राख्ने निर्णय गर्यो । थियो। एकचोटि बसेको बानी हट्न साह्रै गाह्रो हुँदो रहेछ। • मैनेजरले पहिले अरू ठाउँमा मैनेजर हुँदा दुई लाख रुपियाँ जति कमाइसकेको त्यो पहिले कमाएको पैसाले आफ्नी श्रीमतीको नाममा जग्गा किनेको थियो। एक छोरी र दुई छोरा सान-सानै भएकोले नाबालकको नाममा केही गर्न सक्तैनथे। मैनेजर साहेबले सुन किनेर राख्ने विचार पनि बदले। केही पैसाको श्रीमतीलाई गहना बनाइदिने विचार गरे, अरू पैसा भारतको बैंकमा लगेर राख्ने विचार गरे। त्यसो गरेमा बैंकमा राखेको पैसाको पनि ब्याज आउने र कसैले पनि गुह्य कुरा थाहा नपाउने कुरा सोचे। यही सबै कुरा ठीक भएपछि केही दिनमा उनीले केही दिनको निमित्त बिदा लिए। आफू र श्रीमती भई उनी बनारसतर्फ हिंड़े। बनारस पुगेर मैनेजर साहेबले बैंकमा पैसा जम्मा गरेर केही दिन घुमघाम गरे। समय-समयमा उनीले प्रशस्त रुपियाँ कमाए। अब यस्तो काम गर्न ठीक छैन। कतैबाट कुरा खोलियो भने जीवन बरबाद हुन्छ भनेर स्वास्थ्यको कारण जनाई मैनेजरले राजीनामा दिए। पैसा प्रशस्त कमाएको र कुनै अभियोग नलागेकोले छोरा-छोरीलाई राम्रोसँग पढाएर मनमा डर नलिई चितौनमा लिएको जग्गामा एउटा सानो घर बनाई उनीले खेती गर्न थाले। बस, यही चलन थियो र आज पनि यही चलन झन् राम्रोसँग चल्न थालेको कोही भोकै छन् भने कसैको खाने कुरा कुकुरले पनि खाएर मिल्काउंथ्यो । कति मानिसहरू खान नपाई बाँच्नुपरेको छ। ४२ : लुकेको समाज ११ भोलिपल्ट बिहान पूरणलाई घरमा फोन गयो। पूरणले फोन उठाएर भन्यो- “कसलाई खोज्नुभएको ?” “को ? पूरण बोलेको हो ?" -तोपले टेलिफोनमा सोध्यो । "हो! म पूरण बोल्दैछु ।" "म तोप बोलेको पूरण!" - तोपले भन्यो । “के भयो तोप ? तिमी हिजो अफिसमा आएका थियो रे। के काम पयो त्यस्तो ?" पूरणले सोध्यो । “अरु त केही होइन। म होटल म्यानेजमेन्टको निमित्त छानिए छु। नाम पहिलो नम्बरमा छ।" -तोपले भन्यो । "बधाई तोप। मलाई पूरा आशा थियो कि तिमी पास हुन्छौ भनेर। कहिले जाने र कहाँ जाने ?” “दुई महीना जति त लाग्ला जानलाई। दिल्लीमा कोर्स गर्न जानुपर्ने रहेछ।" -तोपले भन्यो । “अब भोज कहिले त ?” हाँसेर पूरणले टेलिफोनमा सोध्यो। "जहिले तिमी भन्छौ, तहिले!" -तोपले भन्यो। “लौ त, एक दिन मज्जाको भोज हुनुपर्छ है!" पूरणले भन्यो । “अवश्य, पूरण ! बुबा पाल्नुभयो ? उहाँले यस विषयमा मलाई धेरै गुन लगाउनु भएको छ।" “अझसम्म आउनु भएको छैन अब दुई-चार दिनमा आउनु हुनेछ भन्ने आशा गरेको छु ! आउनु भएपछि म तिमीलाई खबर दिने नै छु।" -पूरणले भन्यो। लुकेको समाज : ४३ "नबिर्सीकन भन है। म आउँला नि एक दिन तिमीकहाँ।" -तोपले भन्यो र फोनको रीसिभर राखिदियो। अब तोपको मनले शान्ति पायो । आफ्नो सुमधुर सपना पुग्न लागेकोले उसको अनुहार हँसिलो हुँदै गयो। भाइ राजूलाई पनि दाइ छानिनु भएकोमा बड़ो खुशी लाग्यो । लण्डनबाट बाबुको चिट्ठी आएको थिएन। राजू पनि त्यसै चिट्ठीलाई पर्खिरहेको थियो । दुई-तीन दिनभित्रै राजुको बाबुले ओपेन टिकट चाहिने जति पैसा राजूको निमित्त पठाइदियो। परराष्ट्र मन्त्रालयको नाउँमा पनि चिट्ठी लेखेर त्यसको कापी टिकटसँगै पठाइदिएको थियो, क्याप्टेन साहेबले। राजूले दाजु तोपलाई सबै थोक देखायो । "अब ढिलो नगर छिटो जाऊ। म भोलि तिमीलाई लिएर पहिले पासपोर्ट बनाउनुपयो । मलाई लाग्दछ, दुई-तीन दिनभित्र सबै काम खतम हुनेछ।" -तोपले भन्यो । राजूले 'हुन्छ' भनेर बाहिर गयो। आफू पास भएको कुरा तोपले चिट्ठी पाउनासाथ बाबुलाई पठाइसकेको थियो । भोलिपल्ट परराष्ट्र मन्त्रालय गएर तोपले पासपोर्ट बनाउन लगाइदियो, राजूलाई। अनि त्यहाँबाट ब्रिटिस राजदूतावास गएर भिसाको निमित्त फार्म भर्न लगायो । राजदूतावासले भोलिपल्ट बाह्र बजे ठीक हुन्छ आउनु भनेर भन्यो । अब बाँकी रह्यो बैंकको काम। तोपले राजूलाई लिएर बैंक गयो र केही बेरमा नै बैंकको सबै काम खतम गर्यो । भोलिपल्ट राजू राजदूतावास गयो। भिसा ठीक भइसकेको रहेछ। भिसा लिएर ऊ घर गयो। आज सात तारीख थियो। एघार तारीखमा लण्डन आइपुग्ने तार दियो, बाबुलाई। तोपले बाटोमा के गनुपर्छ, एयरपोर्टमा के गर्नुपर्छ, सबै राजूलाई राम्ररी बताइदियो । राजूले सबै कुरा राम्ररी बुझ्यो, तोपबाट। ४४ : लुकेको समाज तोपले पनि अर्को एउटा चिट्ठी लेख्यो र बाबुलाई दिन भन्यो । दश तारीखको दिन राजू काठमाडौंबाट लण्डनको निमित्त रवाना भयो। तोप एयरपोर्टसम्म पुऱ्याउन गयो। उसको एउटा चिने-जानेको मानिस पनि लण्डन त्यही प्लेनबाट जान लागेकोले राजूलाई मद्दत गन अनुरोध गयो। अब सबै ठीक भयो। समयमा प्लेन दिल्लीतर्फ उड्यो। प्लेन उडेपछि तोप घर फर्यो। ठीक समयमा पूरण अफिसमा आइपुग्यो। रूपाबाट त्यो केटीको विषयमा बुझ्ने ठूलो कौतूहल भएको थियो, उसको मनमा । पूरणले पहिले आफ्नो टेबुलमा भएको सबै चिट्ठी-पत्र र फाइल हेन्यो। कसैलाई सही गरी 'आउटमा' राख्यो र कुनैलाई 'मसँग कुरा गर्ने भन्ने तोक लगाइदियो र आउटको बाकसमा राखिदियो। कुनै फाइलको सम्बन्धमा केही कुरा बुझ्नु परकोले 'इन्' खण्डमा राख्यो । केही बेरपछि पूरणले घन्टी बजायो। घन्टीको आवाज सुनेर रूपा पूरणको कोठामा पसिन् । रूपालाई देखेर पूरणले भन्यो- “बुबाको केही खबर आएको छैन ? उता बुबाकहाँ खबर आएको छ कि ?" "आएको छैन । मैले सोधिराखेको छु। आएको छैन रे। आयो भने खबर गर्छु भनेर सेक्रेटरीले भनेकी छन्।" -रूपाले भनिन् । -पूरणले सिगरेट आएर “आइन् । सबै कुरा सोधें । त्यो केटीको एउटा केटो रहेछ, कलकत्तामा। कुन्नि के कुरामा झगड़ा भएछ। केही रीसको झोकमा बाबुसँग काठमाडौँ आइछन्, मीना। "काठमाडौं मीनाले थाहा पाइछन् कि त्यो केटोले अर्कै बंगाली केटीसँग बिहे गरेछ। त्यसपछि मीनाको दिमाग खतम भए जस्तो छ। त्यो खबर सुनेपछि मीना अन्नपूर्णा होटलमा काम गर्न थालिछन्। काम त राम्रो गर्छ रे। तर धेरै कुरा कसैसँग गर्दिन रे। पहिले त बड़ो रसिली थिई रे । तर, आजकल मीना कसैसित कुनै कुरा धेर गर्दिन रे।" -रूपाले भनिन् । “अँ रूपा ! हिजो त्यो तिम्रो साथी तिमीकहाँ खान आइन् सल्काएर सोध्यो । लुकेको समाज : ४५ "उसकी बाबु कहाँ छ र के गर्छ त ?" पूरणले सोध्यो ! "पहिले त रिजर्भ बैंकमा काम गर्दथ्यो रे। आजकल रिटायर भएपछि केही बिजिनेस गर्न थालेको छ भनेर भन्थिन्, मेरी साथीले।" "के बिजिनेस गर्छ रे, मीनाको बाबुले ?"-पूरणले सोध्यो। “त्यो त मैले केही पनि सोधिन के बिजिनेस गर्छ भनेर।" रूपाले भनिन्। देखियो। पूरण केही पनि बोलेन। एक छिन सिगरेट सल्काई केही सोच्न लागेजस्तो "म जाऊँ। केही काम छ कि ?" रूपाले भनिन्। "हुन्छ अहिले जाउ। केही काम पन्यो भने म तिमीलाई बोलाउने छु।" पूरणले भन्यो । रूपा पूरणको कोठाबाट निस्को। पूरण मीनाको बारेमा धेरै कुरा सोच्न थाल्यो ! उसले विचार गन्यो- मीनाको बाबु के बिजिनेस गर्दा रहेछन् । सबैभन्दा पहिले त त्यही कुरा पत्ता लगाउनु पन्यो। अनि त्यसपछि के गर्ने भन्ने। कुरा सोच्नपर्ला। अब कसरी भेट्ने उसको बाबुलाई? झट्ट पूरणको मनमा एउटा उपाय सुझ्यो। उसलाई केही कामको निमित्त कलकत्ता जानुपर्ने भयो। त्यही बेला भेट्नुपर्ला। तर, नाम र ठेगाना कहाँबाट पाउने ?-पूरणले सोच्यो । यो काम त केवल रूपाबाट नै हुन सक्छ। रूपालाई नै अहाउनुपर्ला पूरणले मनमनै सोच्यो। कोशिश गरे सबै कुरा हुन सक्छ । पूरणले घण्टी बजायो। रूपा भित्र आइन्। मीनाको बाबुको बारेमा रूपासित कुरा गर्ने गरेको थियो ! तर, पूरणले आफ्नो विचार बदल्यो। "रूपा ! तिमीलाई मैने भनेको कुरा सम्झेकी छचौ ?" -पूरणले सोध्यो । "कुन कुरा ? उही कुरा ?" -रूपाले सोधिन्। "हो, उही। पर्सि शनिवारलाई मिलाऊँ न हुन्न ?" पूरणले सोध्यो । "हुन्छ। किन नहुनु ? बरु लन्च मकहाँ नै खाउँ न, हुन्न ?" म तैयार गर्छु।" ४६ : लुकेको समाज रूपाले भनिन् । "त्यो दिन अन्त कतै लन्च त छैन ?" "छैन जस्तो लाग्छ। तैपनि म हेरेर आउँछु।" -यति भनी रूपा बाहिर गइन् लन्छ छ।" रूपाले भनिन् । र तुरुन्तै भित्र आएर भनिन्- “कुनै पनि छैन । सोमवार याक एण्ड यतीमा मरकाइटरको " त म ठीक एघार बजे आउँछु। -पूरणले भन्यो । "ओ० के०, म तिमीलाई पर्खिरहन्छु-, ढीला नगर है ?" "तर, मैले भनेको सबै कुरा सम्झनु । नबिर्सनु। अनि कुरा पनि नढाँट्नु ।"पूरणले भन्यो । "सबै नोट छ।” यति भनेर रूपा हाँसेर बाहिर गइन् । १२ हिजो राति अलि अबेर भएकोले र आज शनिवार भएकोले पूरणलाई उठ्न अलि अबेर भयो। उसले घड़ी हेऱ्य-नौ बजिसके छ। पूरण उठ्यो र बाथ रूममा गएर मुख धोई रूमालले पुछ्दै नोकरलाई बोलाएर काफी छिटो ल्याउनु भनेर भन्यो । आज उसलाई एघार बजे रूपाकहाँ पुग्नु थियो। काफी खाइसकेपछि पूरणले बाथरूमभा गई शेभ गर्यो । शेभ गरिसकेपछि पूरणले टेबुलमा रहेको अंग्रेजी र नेपाली पत्र-पत्रिका हेयो। अनि घड़ी हेयो। बिहानको साढ़ेदश हुन लागेको रहेछ। नोकरलाई बोलाएर 'मेरो लागि आज खाना बनाउनुपर्दैन, मलाई अर्कै ठाउँमा खान जानुछ' भनेर भन्यो। 'हवस' भनेर नोकर त्यहाँबाट निस्क्यो। लुकेको समाज : ४७ |
लुकेको समाज भाग १ Lukeko Samaj Part One
१ कारको हर्न दवाँ-ट्वाँ गरेर बजिरहेको थियो। तोपविक्रमले झ्यालबाट हेन्यो। ढोकामा पूरणको कार रहेछ। पूरण तोपलाई भेट्न आएको थियो। तोपविक्रमले 'बले'-'बले' भनेर बोलायो । 'हजूर' भनेर बले तलैबाट करायो । "ए, यहाँ ढोका खोलू न, मोटर आएको छ ।” मलेले दौडेर घरको ढोका खोल्यो। कार तोपको ढोकाभित्र पसेर अड्यो। "साहेब हुनुहुन्छ घरमा ?" पूरणले सोध्यो। "हुनुहुन्छ । माथि हुनुहुन्छ।" बलेले जवाफ दियो। पूरण कारबाट ओल्य तोप तल आइसकेको थियो र पूरणलाई देख्नासाथ तोपले भन्यो "अहो ! आज कताबाट ! बाटो बिरायो कि कसो ?” “कताबाट हुन्थ्यो, आफिसबाट सीधै यहीं आएको। तिमीलाई नभेटेको धेरै दिन भयो। आफिसको कामले गर्दा आज त ज्यादै झर्को लाग्यो र अलि चाँडै आफिसबाट निस्केको, बोर पनि लागिसक्यो काम गर्दा-गर्दै।" पूरणले भन्यो ।” "हिंडन भित्र जाऔं !” तोपले भन्यो र दुवै जना तोप र पूरण भित्र ड्रइङ्ग रूममा पसेर बसे । "अँ, के पिउँछौ ? चिया कि शर्बत ?" -तोपले सोध्यो। “अहिले पनि चिया र शर्बत खाने समय छ ?" पूरणले भन्यो । "अरू त तिमीले पिउने कुरा मकहाँ छैन।”तोपले भन्यो। “त्यो त मलाई सबै थाहा छ । यसैले आफ्नो स्टाक कारमा ल्याएको छु। तिमीले धन्दा मान्नुपर्दैन । एकै छिन पर्ख, म आउँछु” यति भनेर पूरण बाहिर लुकेको समाज : १ निस्क्यो र कारबाट एक बोतल हिसकी झिक्यो र अरू केही सामान पनि झिक्यो। पूरणले तोप बसेको ठाउँमा गएर बस्दै भन्यो- "लौ, तिमीलाई क्यालेण्डर र कलम। हाम्रो कम्पनी हो।" तोपले क्यालेन्डर र अरू सामानहरू हेयो र भन्यो- "साह्रै राम्रो रहेछ, यो क्यालेण्डर त !" "कलम झन् राम्रो।" बट्टा खोल्यो । त्यहाँ कलम र डट्पेनको सेट र तोपले भन्यो- वाह, पूरण, भेरी नाइस ! कलममा घड़ी पनि रहेछ। "त्यो कलमलाई यसो एक चोटि घुमाऊ त।”पूरणले भन्यो । तोपले त्यसै गर्यो दुई युवक र युवती सर्वाननात्रो भएको तसबीर देख्यो। “गजबसँग बनाएको रहेछ।" तोपले भन्यो। "तिमीलाई राम्रो लाग्यो ?" पूरणले सोध्यो । "ब्यूटीफुल !" -तोपले छोटो जवाफ दियो र बलेलाई बोलायो । बले कोठाभित्र पस्यो। तोपले बलेलाई भन्यो- “एउटा गिलास र जगमा पानी ल्यायेस् अनि एउटा गिलासमा अरेञ्ज स्क्वायश पनि लिएर आइज त ।" " बलेले एउटा किस्तीमा तोपको निमित्त अरेञ्ज स्क्वायश र एउटा खाली गिलास अनि जगमा पानी ल्यायो। "अरू खान के मगाऊँ ? बरफ पनि चाहिन्छ ?" -तोपले सोध्यो। "अहँ, आइस चाहिन" भन्दै शीशी खोलेर ह्विस्की गिलासमा राखी पानी मिसायो । “चीयर्स"भनेर ती दुवैले पिउन थाले। पूरणले सोध्यो- “किन तिमी ह्रिसकी खाँदैनौ ?” "खै, किन-किन खानै मन लाग्दैन।" तोपले जबाफ दियो। "बुबा कहाँ हुनुहुन्छ ?" "अहिले बेलायतमा नै हुनुहुन्छ। अब सात-आठ महीना जतिमा रिटायर २ : लुकेको समाज हुनुहुनेछ।" तोपले भन्यो । “त्यसो भए अब नेपालमा नै आउनु होला, होइन ?" "यहाँ नअउनुभए कहाँ जानु होला त ?" "अर्को बिहे गर्नुभएको छैन ?" "छैन। विवाह गर्दिन भन्नु हुन्थ्यो। अब मैले बिहे गरे भने तिमीहरूले दुःख पाउँछौ भन्नु भएको छ।" -तोपले भन्यो । “भाई कहाँ छ नि ?" "अहिले दार्जीलिङ्गमा छ। यो आखिरी वर्ष हो।" -तोपले भन्यो। "त्यसपछि तिम्रो भाइको के पढ्ने विचार छ ?" -पूरणले शीशीबाट ह्विस्की गिलासमा खन्याउँदै भन्यो । "बुबाको त आर्मीमा पठाउने ठूलो मन छ। मलाई पनि आर्मीमा जान खूब जोड़ गर्नुभएको थियो। तर, किन-किन मलाई आर्मीमा जान मनै लागेन र कमर्स पढ़ें।" तोपले भन्यो। "मलाई पनि यो बिजिनेस भनेको पटक्कै मन परेको छैन । तर के गर्नु ! बुबा आफू ठूलो बिजिनेसम्यान हुनुभएको हुनाले मैले पनि गर्ने पन्यो। बुवा बिजिनेस साह्रै मन पराउनु हुन्छ र मलाई पनि बिजिनेसमा नै लगाइदिनु भयो । नगरुँ भने पनि भएन। आजकल म मोटरतर्फ छु। सबै कहाँ गएर हात जोड्नुपर्छ। त्यतिमात्र कहाँ हो र ? किन्ने आफिसको मालिकलाई पैसाले पनि ठेल्नुपर्दछ । यस्तै काम छ तोप, मेरो त।" पूरणले भन्यो । "ठीक छ नि! पैसा कमाउन मेहनत गर्नुपर्छ।" -तोपले भन्यो । "छोड़ यालर, पैसाको कुरा । यो तो हातको मयल हो। करोड़ौ रूपियाँ मैले कमाए पनि मैले साथमा के लिएर जान्छु र ? 'पिऊ र मज्जा गर' मेरो त थ्योरी यस्तै छ।" ह्विस्की पिउँदै पूरणले भन्यो । "खै, म त होटल म्यानेजमेन्ट पढ्ने विचारमा छु। के हुन्छ, थाहा छैन। भरखरै एम. कम. को जाँच खतम भयो। रीजल्ट कहिले हुने हो कहिले ?" तोपले भन्यो । लुकेको समाज : ३ “त्यसो भए झन राम्रो भयो । बुबा आजकल वेलायतमा होटेल खोल्ने विचारमा जानुभएको छ। त्यसैले पनि मैले काम हेर्नुपरेकोले फुर्सत् नएको। अँ, तिमीकहाँ म आएको त कुरा बिसेछु। भोलि न्यू ईयर्स हो। मैले तिमीलाई पनि टिकट लिएको छु। सोल्टीमा जानुपर्छ, ठीक आठ बजे। ठीक परेर बस्नु है ? साढे सातमा लिन आउँछु।” पूरणले भन्यो । म तिमीलाई "म त्यहाँ गएर के गर्ने? पिउने बानी छैन। के मज्जा आऊला।” तोपले भन्यो । "के त्यहाँ सबै पिउने मानिस मात्र आउँछन् ? दुई-चार केटीहरूलाई पनि बोलाएको छु। खूब मज्जा हुन्छ। ठीक परेर बस्नु! डिनर पनि उहीं खाने।" पूरणले भन्यो । . पूरणले अर्को ह्रिसकी गिलासमा हालेर पिउँदै भन्यो, “खूब डान्स गर्नुपर्छ । तिमी त डान्स गर्न एक्सपर्ट छँदैछौ।" "के एक्सपर्ट भन्ने ? बेलायतमा हुँदा सिकेको हुँ, अलि-अलि। बस् त्यत्ति न हो।" तोपले भन्यो । “एकचोटि गरेपछि सबै आउँछ। यति कातर न होऊ त तिमी!" पूरणले भन्यो र सबै कुरा मिलाई त्यहाँबाट घर फर्यो कि कहाँ तोपलाई पत्ता नै भएन। तोप र पूरण सँगै पढेका थिए, बी.कम्, सम्म। पूरण बी०कम्० पास बिजूनेसतर्फ लाग्यो। तोपले भने आफ्नी पढ़ाई अगाड़ि बढ़ायो । तोप घरमा एक्लै थियो। बाबु बेलायतमा अनि भाई दार्जीलिङ्गमा । धेरै वर्षदेखि तोपका बाबु बेलायतमा आर्मीमा काम गर्दथे । उनी क्याप्टेन थिए, गोर्खा आर्मीमा। पैसा प्रशस्त कमाइसकेका थिए। तोपको बाबु एकलै थियो। सानो छोरो राजू जन्मनासाथ तोपको आमाले दुबै छोरालाई छोडेर यस संसारदेखि बिदा लिएकी थिइन, सदाको लागि। तोपको बाबुलाई तोपलाई आर्मीमा जागीर ख्वाउने ठूलो इच्छा थियो । उनी सधैंजसो भन्थे, "बाघको छोरा बाघ नै हहुनुपर्छ।" तर कति भन्दा पनि तोपलाई आर्मीमा मन लागेन। छोराको इच्छा नै नभएकोले ४ : लुकेको समाज पछि उनीले कर पनि लगाएनन्। अब उनको मनमा कान्छो छोरालाई आर्मीमा पठाउने इच्छा उत्पन्न भयो । पूरणको बाबुले प्रशस्त पैसा कमाएका थिए। उनकी दुई स्वास्नी थिइन् । जेठी घरको काम सबै हेर्ने गर्दथिइन् । कान्छा भने अलि पढ़े-लेखेकी हुनाले श्रीमान्लाई बिजिनेसमा मद्दत गर्दीथइन् । उनी हनकम, थाईल्याण्ड, जापान र अरू धेरै मुलुकहरू घुमिसकेकी थिइन्। कान्छीका दुई छोरी भएकोले उनीहरूलाई दार्जीलिङ्गमा पढाउन राखेका थिए । पूरण ह्याण्डसम केटो थियो। ऊ काममा लागेको थियो । उसले पैसा प्रशस्त कमाएको थियो र उत्तिकै उड़ाउँदथ्यो पनि। बाबु-आमाले कहिले पनि पूरणलाई केही नराम्रो भन्दैनन् । स्वतन्त्रता थियो, पूरणलाई। पूरणले घडी हेयो। साढे छ बज्न थालेको थियो । उसको कपड़ा सबै ठीक थियो। कालो जुता टलक्क टल्किएको थियो, ऐनाजस्तै । केही समयपछि पूरण बाथरूममा गयो र सफासँग हात-मुख घोयो अनि रूमालले राम्रोसँग पुछ्न थाल्यो। 4 पूरण बाथ-रूमबाट कोठामा आयो र कपड़ातिर फेरि राम्रोसँग हेन्यो। सबै ठीक पायो उसले। सात बजेपछि पूरणले कपड़ा बदल्न शुरू गर्यो। कपड़ा लाइसकेपछि कोठाको ठूला ऐनानेर गएर हेयो। टाई अलि नमिलेको जस्तो लाग्यो, उसलाई। टाईलाई ठीक गरी मुखमा मलहम र पाउडर मिलाएर लगायो। अनि मीठो अत्तर जीउमा छन्यो र जेबी रूमालमा पनि अलिकति छयो । यता तोप पनि ठीक परिसकेको थियो। बेलायतमा हुँदा उसले पनि कीमती लुकेको समाज : ५ कपडा र मौकामा चाहिने सबै लुगा सिलाएको थियो। अनि तोपले पोशाक लगाई एनामा गएर आफ्नो अनुहार हेन्यो र आप्नो कालो कपाललाई ठीक पान्यो। केही बेरपछि नै पूरणको कारको आवाज सुनियो। बलेले दोड़ेर गई ढोका खोल्यो। तोप बिल्कुल ठीक परेर तल ओर्यो र अगाड़िको ढोका बन्द गर्यो। पूरणको कार स्टार्ट भएर तोपको घरबाट निस्क्यो। कार चलाउँदै पूरणले भन्यो, “आज त बडो स्मार्ट देखिएका छौ नि तोप, तिमी।" सिगरेट-लाइटरले र एउटा सिगरेट तोपले सल्काउँदै भन्यो- "म के स्मार्ट देखिएको छु र तिमीजस्तो !".. . सिगरेटको धुवाँ उड़ाऊँदै तोपले भन्यो । "साँच्चिकै मैले तिमीलाई ढाँटेको होइन। आज केटीहरू तिम्रो पछि लाग्ने भए।" पूरणले भन्यो। "भो, अब धेरै बयान भइसक्यो । अझ बाँकी नै छ कि ?" तोपले भन्यो । “बाँकी त धेरै थियो। अब भरे फर्कदा भनुला।” भन्यो, पूरणले । ठीक समयमा पूरण र तोप पुगे सोल्टी होटलमा। पूरणले कार पार्क गर्ने ठाउँमा कार पार्क गर्यो र दुवैजना पूरण र तोप भित्र पसे । मानिसको ठूला भीड़ थियो....स्वदेशी विदेशी सबै गरेर। रूपा र सुनीता पूरणलाई बाहिरको सोफामा कुरिराखेका थिए। पूरणलाई देख्नासाथ उनीहरू उठे। "खै देव ? उनकी श्रीमती आइपुगेकी छैनन् ?" पूरणले सोध्यो ती केटीहरूलाई "सरी तोप! मैले त यिनीहरूसँग तिम्रो परिचय नै दिन बिर्सेछु। यिनीहरू दुवै मेरो अफिसमा काम गर्दछिन्। रूपाको घर भने कालिम्पोङ्ग हो। सुनीता यहीं की हुन्। तीन-चार वर्षदेखि हाम्रो कम्पनीमा काम गर्दछिन् । अनि उहाँ तोप विक्रम हुनुहुन्छ " पूरणले चिनायो । ६ : लुकेको समाज दुवैले तोपलाई नमस्कार गरे। पूरणले आफ्ना लागि भिन्दै टेबुल छ जनाको निमित्त बुक गरिसकेको थियो। "हामीहरू जाऊँ, भित्र बसों देव र सपना आउँदै गर्छन्।” यति भनी उनीहरू सबे ढोकामा पुगे र ढोकैमा बसेको मानिसलाई चार टिकट दिई भित्र पसे र आफ्नो रिजर्भ टेबुलमा गएर बसे। उनीहरूलाई सीटमा राखेर पूरण देव र उनकी श्रीमतीलाई हेर्न बाहिर निस्क्यो। केही बेरपछि दुवै लोग्ने स्वास्नी याने देव र सपना आइपुगे । पूरणलाई देखेर देवले भन्यो “सरी, पूरण ! अबेर भयो !” “म त ठीक समयमा ठीक परेको थिएँ। अझ मैले पो ढीला गरें भनेर कसरी भन्न सकेको !” देवकी श्रीमतीले भनिन् । अनि तीनैजना भित्र पसेर आफ्ना ठाउँमा गएर बसे। सबैको चिनापर्ची भयो । तोपको केही बेर आँखा तिर्मिरायो, सपनालाई देख्नासाथ उसको दिमागले केही पनि सोच्न सकेन। तर, आफूलाई तोपले खूब सम्हाल्यो। एकै क्षणमा ड्रिङ्क शुरू भयो। कस-कसले के खाने, मगाए। पूरणले भने आफ्ने ह्रिसकीको शीशी झिक्यो र टेबुलमा राख्यो। सुनीता र रूपाले सेरी मगाए। सपना भने दोधारमा परिन् । “तिमी पनि सेरी खाऊ।” देवले भन्यो । सपनाले 'हुन्छ' भनेर स्वीकृति दिइन्। “तिमी त कोकाकोला र अरेज्जा जूसतर्फ हौला, होइन ?" पूरणले भन्यो। “किन, तपाईं पिउनु हुन्न ? देवले सोध्यो तोपलाई। "किन-किन मलाई पिउँन मन पर्दैन।" तोपले भने । "होइन आज त केही-न-केही पिउनै पर्छ।" देवले जोड़ दिएर भन्यो । "त्यसो भए मलाई पनि एउटा सेरी नै ल्याइदिनु है! बहिनीहरूको साथ दिने पन्यो !” तोपले भन्यो । बेयरा सबै कुरा नोट गरेर गयो । लुकेको समाज : ७ देव आर्मीको क्याप्टेन थियो। नपिउन्जेल उसको कुराकानी राम्रै हुन्थ्यो । अनि पिएपछि सिंह जस्ते हुन्थ्यो । तोपको आँखा भने सपनामा नै गड़ेको थियो। खुद सपना देखेजस्तै उसलाई लागेको थियो । ड्रिङ्क आइपुग्यो। सबैले पिउन थाले। आज हल खचाखच थियो। तोपको दृष्टि अचानक एउटा टेबुलमा पन्यो। केवल दुईजना मात्र थिए, त्यस टेबुलमा र ती दुबैले ड्रिङ्क पिउन थालेका थिए। तोपले एकनासले त्यो टेबुलतिर हरिरहेको देखेर सुनीताले भनिन् “तोप जी, खूब हेर्नुभयो नि त्यो टेबुलमा, तपाईंले ? चिन्नुभएको छ कि क्या हो ?" “खै, कहिले देखे जस्तो लाग्छ। तर, कहाँ देखेको वा चिनेको हो, मनले ठहर गर्न सकेन।"तोपले भन्यो । “त्यो केटी देहरादूनकी हुन् । गोरखा ट्याभल्समा काम गर्दछन्। सुभद्रा हो तिनको नाम र साथै बस्ने गोरखा ट्राभेल्सका डेपुटी जनरल मैनेजर हो।” सुनीताले भनिन् । तोपले नबुझे जस्तो गर्यो, तर उसले सबै राम्ररी बुझेको थियो । ड्रिड खूब चल्यो । तर, तोपले भने विस्तारै खाएको देखियो । केही समयपछि खाना तयार भएकोले सबैजना खानातर्फ लाग्न सुरसार गरे । देवले हिसकी खन्यायो गिलासमा। यो देखेर सपनाले आफ्ना श्रीमान्लाई भनिन्-“अहिले नै यति नपिउनोस् न !” देवले स्वास्नीलाई आँखा तयो। सपना देवको अगाड़ि के बोल्न सक्थिन् र चूप लागिन्। "कत्रो कन्ट्रोल यो ?" -तोपले सपनातिर हेरेर भन्यो । "त्यही त भनेको।" -पूरणले कुरा थप्यो । सबजना हाँसेर खाना खान गए। खाना खतम भएपछि उनीहरू आफ्नो टेबुलमा आएर ड्रिक्क गर्न थाले। ८ : लुकेको समाज केही बेरमा नै डान्स शुरू भयो। सबैभन्दा पहिले देव उठ्यो र आफ्नो श्रीमतीलाई लिएर नाच्न गयो। पूरणले रूपालाई र तोपले सुनीतालाई साथ लिए। केही बेर नाची उनीहरू सबै आ-आफ्ना ठाउँमा आएर बसेर पिउन थाले। त्यहाँको वातावरण खूब राम्रो थियो। सबै मस्त थिए। कतै बाजा बजिरहेको थियो, त कतै राता-नीला टोपी लगाएर मस्तसँग हाँस्दै थिए। अनि फेरि डान्स शुरू भयो। यस पाली पूरण सुनीतासँग र देव रूपासँग नाचे। तोप र सपना भने मेचमै बसेर कुरा गरिरहेका तिए। यत्तिकैमा मौका पाई तोपले भन्यो- "मैले तपाईंलाई कतै देखेजस्तो लाग्छ।" "मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ।" - सपनाले हाँसेर भनिन्। "ए" बल्ल मनमा आयो र भन्यो- “एकचोटि एक्जीविशनमा बित्रो खेल्दाखेरि देखेको होइन ?" "हौ त, साँच्चिकै ! तपाईंले त्यो बेला पहिलो प्राइज पाउनुभएको थियो होइन ?" -सपनाले भनिन्। “हो त ! अनि पछि पनि एकचोटि धेरै ठाउँमा देखेको छु। के भनु सपनाजी त्यसै बखतमा मलाई कलेजमा छुट्टी भएकोले जुबाकहाँ इंगल्याण्ड जानु पन्यो । जुन दिन तपाईंलाई देखेको थिएँ, साँच्चै भनुं भने म पागल भएको थिएँ।” लामो साँस फेर्दै तोपले भन्यो । “के कुरा गरिरहेको ? नाच्न पर्दैन ?" पूरणले नाच्दा नाच्दै अघि आएर भन्यो। "अब विवाह गर्नोस् न त !" -सपनाले भनिन् । “शायद कहिले पनि हुँदैन होला।” सपनाले सबै आफ्नो कुरा भनिन्- 'बेलुकी कतै देव पिएर आएको छ भने मेरो दुर्दशा हुन्छ। देखाउन सक्ने भए म मेरो पिठ्यूँ देखाउने थिएँ, तपाईंलाई। मैले कुटाइ नखाएको कुनै दिन छैन। जाऊँ भने, कहाँ जाऊँ। एउटा सानो बच्चा छ। जहिले पनि डाइभोर्स गर भन्छ। के गर्ने! बच्चा नभएको भए आज म यो संसारमा रहने थिइन, तोप!" "तपाईंलाई फेरि कुनै आपत्ति पर्यो भने मलाई सम्झनु होला है?" लुकेको समाज : ९ सपनाले 'हुन्छ' भनेर भनिन्- “घरमा टेलीफोन छ, दल बहादुर थापाको नाममा ।" "मेरो पनि मेरै नाममा छ- तोप विक्रम सिलवाल।" थोरै समयमा सबै कुरा भयो । रातको दुई बजिसकेको थियो। सबैजना पालै पालो नाचे र घरतर्फ गए। देवले घरमा गएर रक्सी थप्यो। सपनाले 'अब त पुग्यो सुत्लोस्न' भनेर के मात्र भनेकी थिइन् 'रण्डी बोल्छेस्' भनेर झपायो । खूब रोइन् सपना ! आँसुका धारा बर्र बगे उनका लोभाउने नेत्रबाट। ३ मीन बहादुरको कान्छो छोरा पनि राम्रो डिभिजनमा पास भयो। ऊ अझै दार्जीलिङ्गबाट फर्केको थिएन। साथी-भाइहरूसँग घुम्न भनी नैनीताल र अरू ठाउँमा गएको अझै आएको थिएन। तोपचाहिं घरमैं बसेर होटल म्यानजेमेण्टाको निमित्त यता-उता घुमिरहेको थियो । तर, भनेजस्तो ठाउँ पाएको थिएन । तोपको सानो भाइ घुमेर केही दिनमा नै काठमाडौं फर्यो। अब घरमा दाजुभाइ भए। कुराकानी हुन थाल्यो । तोपले आफ्नो भाइलाई एक दिन भन्यो"राजू, अब तिमीले के पढ्ने विचार गरेका छौ त ?” “खै, दाइ ! अहिलेसम्म केही निश्चय गरेको छैन। बुबाका चिट्ठीमा 'आर्मीमा जानुपर्छ; तेरो दाइलाई आर्मी भनेको किन-किन भने परेन। विचार गरेको छ, केही पनि भन्दैन। तैले भने आर्मीमा नै जानुपर्दछ। बाबु-बाजेको नाम राख्नुपर्दछ।' बुबाको प्रत्येक चिट्ठीमा यिनै शब्दहरू रहन्छन् ।” १० : लुकेको समाज | 'यसो भए तँ आर्मीमा नै जान्छस् त ? बुबाले लेख्नुभएको पनि ठीक हो । आर्मी राम्रो छ। भविष्य पनि बेसे छ। बेलायत जस्तो आर्मीमा भर्ना हुन पाइस् भने के चाहिये तँलाई। पैसा पनि प्रशस्त पाइन्छ। बुबाको यही इच्छा छ भने, मेरो विचारमा बुबाले भन्नुभएको ठीक छ। खै मलाई त सानै उमेरदेखि आर्मीमा जान मन लागेन। यदि म गएको भए अहिलेसम्म मैले राम्रो पोस्ट पाउने थिएँ। तै त्यसै गर, बुबाले भन्नुभए जस्तो।" तोपले भन्यो । "यसै गर्नुपर्ला। साँच्चै हो भने, मलाई आर्मीमा नै जान मन छ।" राजूले भन्यो । "त्यासो भए तिमीलाई मन पनि परेको रहेछ । बुबा पनि यही चाहनु हुन्छ। ठीकै भइहाल्यो नि। बुबालाई चिट्ठी लेख्यौ त यस विषयमा ?" तोपले भाईलाई सोध्यो । "पास भएको टेलिग्राम त पठाइ सकें। चिट्ठी पनि लेखेको छु । तर जवाफ आएको छैन।” राजूले भन्यो । "अब बुबाको पनि तीन-चार महीना मात्र बाँकी छ रिटायर हुन। बुबा काठमाडौं नै आइहाल्नुहुन्छ नि। आज आमा हुनु भएको भए कति खुशी हुनुहुन्थ्यो होला, हैन ?" तोपले भन्यो । राजूले केही नबोली टाउको निहुराएर अँध्यारो मुख लगायो। "यी सबै अतीतका कुराहरू बिर्स। म पास हुँदाखेरि पनि मलाई त्यस्तै पीर लागेको थियो । तर, केही दिनपछि मनलाई सम्हाल्न पर्दो रहेछ। के गर्ने, सारा मानिसको यही चाल छ। जन्मेपछि मर्नै पर्छ भन्ने थाहा भएर पनि मानिसलाई घमण्ड हुने नै रहेछ। जति पैसा भए पनि नपुग्ने रहेछ। मेरो एउटा साथीले भनेको कुरोमा मलाई साह्रै चित्त बुझ्यो। जति पैसा कमाए पनि आखिर साथमा लिएर के जान सकिंदो रहेछ ? बस ऋण नगर्नु । किनभने ऋण भनेको घृणा हो। सबैको आत्मा एक हो । तर, त्यो चित्र कसैले सकेनन् । कोही दरबार जस्ता घर बनाएर मोज गरिरहेका छन् भने कोही एक छाक पनि खान नपाएर फाटेको लुगा लगाई रूखमनि मस्त सुतेको देखेको छु । संसार यस्तै छ।" तोपले भन्यो । हु राजूले दाजुले भनेको सबै कुरा बुझ्न कोशिश गर्यो । तर, उसको दिमागमा लुकेको समाज : ११ नै केही चढ्न सकेन। राजू त्यहाँबाट उठ्यो र साथीको घरतिर जान्छु भनेर गयो। राजू गएपछि तोप किताब पढ्न थाल्यो। यतिकैमा टेलिफोनको घण्टी बज्यो। तोपले टेलिफोनको रिसिभर उठायो र 'हलो' भन्यो । "को बोल्नुभएको ? कसलाई खोज्नुभएको ?" तोपले सोध्यो। "त्यहाँ तोपजी ?" जबाफ आयो उताबाट। "को बोल्नु भएको ?" तोपले भन्यो । “यति चाँडै बिर्सनु भएको ? म सपना बोल्दैछु।" “यति लामो दिनपछि कताबाट सपना ?" -तोपले सोध्यो। "आफिसबाट नै बोलेकी। बोर लाग्यो र फोन गरेकी।" सपनाले भनिन् । “किन यस्तो बोर भएको त ? किन, आफिसमा केही काम छैन ?" तोपले भन्यो । "काम त छ। तर, किन-किन कामै गर्न मन छैन ?" -सपनाले भनिन् । "न्यू ईयर्सको दिन त मज्जा आयो, हैन ?" -तोपले सोध्यो। “मज्जा त तपाईंलाई भयो होला । तर, घर गएपछि मलाई त झन् मज्जा आयो। सबै कुरा बुझ्नभएकै होला। गालामा कति चड़कन परे ! कति लात ज्ञानुपयो! भनेर साध्य नै छैन !" -सपनाले विस्तारै भनिन्। "फेरि त्यस्तै ? पिउन पनि कति पिउन सक्न हुँदो रहेछ तपाईंको श्रीमान् खुट्टा पनि टेक्न सक्नुभएको थिएन।" -तोपले भन्यो । "त्यतिमात्र कहाँ हो र ? घरमा आएपछि अर्को एक बोतल पनि खतम भयो । अनि मेरो दुर्दशा भयो । मलाई त एक छिन पनि बाँच्न मन छैन। कहीं गएर आत्महत्या गरूँ जस्तो लाग्दछ। एक दिन होइन, दुई दिन होइन! सधैँ यस्तै हुन्छ भने मैले के बाँचेर बस्नु यो संसारमा अब! के गर्नु, काल पनि आउँदैन ! मर्न पनि सकिन्न, सानो बच्चा छ। त्यो नभएको भए न के-के गरिसक्ने थिएँ।" सपनाले १२ : लुकेको समाज भनिन् । "तपाई र साह्रै कमजोर हुनुहुँदो रहेछ। आपत्तिको बेलामा मनमा धैर्य गर्नुपर्छ। कति यस्ता स्वास्नीमानिसहरू यस संसारमा छन् धैर्य गर्नोस्। मलाई पनि अतीतको सम्झना आउँछ। तर, फाइदा के!" त्यसपछि कुरै नगरी तोपले फोनको रीसिभर राखिदियो । "तोपजी, तोपजी," भनेर सपनाले टेलिफोनमा भनिन् । तर, आवाज केही पनि आएन र सपनाले टेलिफोन राखिदिइन्। सपनाले तोपको मनको सबै कुरा बुझिम्। तर, बुझेर पनि उनी के गर्न सक्थिन् र ? दिनभरि सपना आफिसमा काम गर्दथिइन् । सबै साथीहरूसँग मीठा-मीठा गफ गरेर आफूलाई कहिले पनि दुःख परेको कुरा बन कसैलाई देखाउँथिइन् न कुनै साधीलाई भन्थिन्। जब साँझ पर्दैजान्थ्यो, उनको मुटु काम्न थाल्दथ्यो। तोपले आज सपनाले भनेको सबै कुरा कोठामा बसेर सोचिरहेको थियो। सपनाको दुःखले तोपलाई पनि धेरै दुःखी बनायो। तर, सानो भूलले तोपले आफ्नो जीवन बिगायो। अनि सपनाको पनि। यदि तोप र सपना साथै भएका भए कति मीठो जीवन हुँदो हो। तर, भाग्यमा लेखेको कसले मेट्न सक्तथ्यो ! सपनासँग बिहे गर्ने कुरा तोपले आफूले मानिसको हात नपठाएको होइन। तर अभाग्यवश सपनाको बिहे देवसँग छिनिसकिएको रहेछ। यसै बेलादेखि तोपको जीवनमा केही दाग लागेको थियो। यो दाग सपनासंग न्यू ईयर्सडेमा झन् चम्कन थाल्यो। सपनालाई पनि तोपको सबै कुरा छोटकरीमा बताएको दिनदेखि तोपको सम्झना बढ्न थाल्यो। सपनालाई त्यो दिन भएका एउटा कुराको सम्झना कहिले पनि बिर्सन सकिने खालको थिएन । त्यो शब्द थियो- "कुनै आपत्ति परेको बेलामा मलाई नबिर्सनु। यस्तै कुराहरू सपना सोचिरहेको थिइन्, आफ्नो टेबुलमा बसेर। यतिकैमा उनकी साथी जाएर भनिन्- "कति काम गरिरहेको आज ? पाँच बज्न थाल्यो। घर जाने सुरसार गर्नुपर्दैन अब ?" लुकेको समाज : १३ सपना तन्द्राबाट झल्याँस्स भइन् र पड़ी हेरिन्। पाँच बन्न तीन-चार मिनेट बाँकी थियो र भनिन्- "मैले त आज घड़ी नै हेर्न बिर्सेछु।” यति भनी टेबलको ब्याग उठाइन् र जयन्तीका साथ हिडिन्। तोपलाई फेरि उनीले सम्झिन् र मनमा ढुकढुकी बढ़ाउँदै जयन्तीको साथ परतर्क गइन्। 8 पूरण आफ्नो कोठामा बसेर फाइल हेरिरहेको थियो। त्यो फाइल अत्यन्त ज थियो। फाइल हेरेर एउटा प्याडमा नोट गरिरहेको थियो उसले। यत्तिकैमा कोठाको ढोका ढच्चाक-ढच्याक गरेर रूपा कोठाभित्र पसिन्। “के भयो रूपा ? केको फाइल लिएर आयौ ? म अलि बिजी छु। के जरूरी छ?" -पूरणले सोध्यो। "त्यत्तिको जरूरी त छैन । तर, यसको जवाफ आज या भोलिसम्म कोटेशन पठाइदिनु भनेर लेखिएर आएर आएको छ।" रूपाले भनिन्। "सबै कुरा आज नै चाहिन्छ होइन, सबैलाई ? आज लम्नुपर्छ भनेर लग्यो। अनि लगेपछि भोलि भन्ने कहिले सिद्धिदैन यहाँ। यस्तै छ। नगरे पनि नहुने। बिजिनेसको ट्याक्टिक्स नै यही हो म त दिक्क पनि भइसकेँ।" -पूरणले भन्यो। रूपा चूप लागिन्। केही पनि बोलिनन् । "ठीक छ तिमी त्यो फाइल यहीं राखेर जाउ म यो काम खतम भएपछि तिमीलाई बोलाउँछु। म रातो लाइट बाल्दछु।" यति भनेर पूरणले रातो स्विच खोल्यो। रूपा त्यहाँबाट फाइल टेबुलमा राखेर पूरणको कोठाबाट बाहिर निस्किन्। आफिसको कोही मानिस पूरणलाई भेट्न फाइल बोकेर आए पनि रूपाले रातो बत्ती देखाइदिन्थिन् र आएका सबै मानिसहरू रूपालाई 'बत्ती निभेपछि मलाई १४ : लुकेको समाज बोलाइदिनोस् है भनेर फर्कन्थे । धेरै बेर बत्ती बलि नै रह्यो। निभेको थिएन। रूपालाई पनि धेरै बेर बत्ती बलिरहँदा गजब लायो। बेला-बेलामा रूपा पूरणको ढोकातर्फ नै हेरिरहन्थिन् । केही बेरपछि पूरणको कोठको घन्टी बज्यो। घन्टी बज्नासाथ आफ्नो साडी मिलाउँदै रूपा पूरणको कोठाभित्र पसिन् । रूपालाई देख्नासाथ पूरणले भन्यो- "किन, कोही पनि छैन आज ? कोही पनि आएनन् ?" “रातो बत्ती बलिरहेकोले सबै फर्के। "म पनि कस्तो हुस्सू ! बत्ती निभाउने बिर्सेछु।” भनी रातो बत्ती निभायो । रूपाले ल्याएको फाइल पूरणले हेरिसकेको थियो। र भन्यो- “तिमीले यो चिट्ठी पढयौ, रूपा ?' "हेरिसकें। खाद्य संस्थानलाई ठाउँ-ठाउँमा खाद्यान्त्र पुन्याउन बीसवटा ट्रक रचार कार चाहिएको रहेछ। यसैको विषयमा कोटेशन मागेको छ। रूपाले भनिन् । "ठीक छ। त्यो चार नम्बर फाइल झिक त ?" “पूरणले यति भन्नासाथ रूपाले चार नम्बरको फाइल त्यही कोठाको दराजाबाट झिकेर ल्याएर अगाड़ि राखिदिइन् । पूरणले सबै कुरा हेयो चिट्ठीको र भन्यो- "यो बिजिनेस ठूलो छ। मौका गुमाउन हुँदैन। तिमी लेख त, ड्राफ्ट गराइदिन्छु।" रूपाले कलम र कागज ठीक गरिन्। "अरू त सबै तिमीलाई थाहा छँदैछ। पैसाको विषयमा भने यति लेख्नु।" डिस्काउन्ट साढ़े दुई पर्सेन्ट दिने पनि कुरा गर्यो। रूपा गइन्। पूरणले कम्पनीको साउँ भन्दा साढे दुई प्रतिशत बढ़ाएर हिसाब गरेको थियो। रूपाले सबै टाइप गरेर पूरणले भने जस्तै गरेर ल्याइन् र पूरणलाई दिइन् । लुकेको समाज : १५ पूरणले सबै पढचौ, त्यो टाइप गरेको चिट्ठी। पूरणले सबै पढेपछि सही गर्यो र रूपालाई दिँदै भन्यो- "सबै क्याटलग पनि हालिदिनु र पठाउनुभन्दा पहिले देखाएर पठाउनु । "हवस्" भनेर रूपा बाहिर गइन्। पूरणले रूपाको सारा शरीर पछाडिबाट हेन्यो । सबै कुरा ठीक गरेर खाम पूरणको अगाडि राखिदिइन्, रूपाले। 'गुड' अब यसलाई आजै पठाइदिनु।" रूपा जान लागेको मात्र थिइन्, 'रूपा' भनेर पूरणले बोलायो । रूपा फर्केर आइन् र पूरणले रूपलाई भन्यो- "आज तिम्रो के काम छ ?" "आफिसको काम अरू केही छैन।" -रूपाले भनिन् । "तिमीलाई यो साड़ी कति राम्रो सुहाएको! कहाँ किनेकी ?" “यति चाँड़ै बिर्सेको ? दुई महीना पहिले हजूर हबकन्न गएको बेलामा ल्याइदिएको होइन ?" -रूपाले हाँसेर भनिन् । "मैले त भुसुक्के बिर्सेको। हो त, अहिले पो त सम्झना आयो ।” ‘‘बिजी मानिसको बिर्सने बानी हुन्छ रे!" -रूपाले हाँसेर भनिन्। “आज म तिमीकहाँ आउँछु। तिमी हुन्छ्यौ ? कि अरू ब्वाय फ्रेण्ड छ ?" “कसरी भन्न सकेको यसरी ?" रूपाले रिसाए झैं गरेर भनिन्। "उसो भए तिमी डेरामा नै बस है त। म आउँछु सात बजेतिर। आज हाँसको रोस्ट खाने है ?" पैसा लिएर जाऊ भनी जेबमा हातमात्र हाल्न थालेको थियो, रूपाले भनिन्- “एउटा हाँस किन्न मसँग पैसा हुँदैन र ? म सबै ठीक गर्छ । आउनु नि! बिर्सनु त हुन।" "के बेर र! ठूला मानिसको बिर्सने बानी हुन्छ, हैन त ?” "पेच हान्न पनि सिपालु उत्तिकै ! सबै थोकमा सिपालु !” -रूपाले हाँसेर भनिन्। "त्यसो भए तिमी आज चाँडै जाऊ र सब ठीक गर। म ठीक सात बजे आउँछु।" -पूरणले भन्यो । १६ : लुकेको समाज "हुन्छ, म पर्खिरहन्छु।" -यति भनेर रूपा बाहिर गइन् । आफिसको समय खतम भएपछि पूरण घरमा गयो र हलुका लुगा लगायो । अनि एक बोतल कागजमा बेरेर ठीक समयमा घरबाट कारमा चढेर गयो, रूपाको डेरातर्फ। ठीक सात बजे पूरण रूपाको डेरामा आइपुग्यो। रूपा पूरणलाई पर्खिरहेकी थिइन् । कारबाट हिस्की शीशी झिकेर ढोकामा उभिइरहेकी रूपालाई दिंदै भन्यो- "ठीक समय आएँ कि आइन त ?" “दुई मिनेट ढीला भएछ।” अनि रूपा र पूरण भित्र पसे। रूपाले ढोका लगाइन्। रूपाके कोठामा पुगेर दुवैजना बसे। "अब के ल्याऊँ त ?” -रूपाले हाँसेर भनिन् । "के ल्याउनुपर्छ, थाहा छैन ?" पूरणले भन्यो । रूपाले दुई गिलास र जगमा पानी लिएर आइन्। “किन तिमीले अझसम्म कपडा बदलेकी छैनी। जाऊ, बदलेर आऊ। यो अफिस होइन।” -पूरणले भन्यो । रूपा केही नबोली बाथ रूममा गएर हरियो पातलो म्याक्सी फेरेर आइन् र पूरणको साथ बसेर भनिन्। -"अब त चित्त बुझ्यो ?” पूरणले केही नभनी ह्विस्की खोलेर दुई गिलासमा खन्यायो । "मलाई त अलि थोरै है।" -रूपाले भनिन्। “किन म आएँ भनेर ?" -पूरणले गिलासमा पानी हाल्दै भन्यो। "होइन, आज अलि कपाल दुखेको छ।" -रूपाले भनिन् । पूरण बोल्यो “यसले त चटक्क निको पार्छ।" अनि दुवैले पिउन थाले। दुवैलाई केही नशा लाग्न थाल्यो । "एउटा कुरा भनु है रुपा ?" -पूरणले भन्यो । लुकेको समाज : १७ "भन न ! एउटा किन, सबै भन न !" -पूरणले भन्यो । तिमी!" -पूरणले भन्यो । "तिम्रो त्यो छातीको बोडीज फुकाल न। झन् कति राम्रो हुने थियो होला -रूपाले भनिन् । “छि ! कस्तो कुरा गरेको ? तिमीलाई लाज लाग्दैन ? म त फुकाल्दिन ।” "मलाई मारेको पाप" पूरणले किरिया खाएर भन्यो । “तिमीसित त मेरो केही लाग्दैन बाबा!" भनेर रूपाले बाडी खोलिन्। दुवै हातले रूपाका अनारदाना समात्यो। "वाह, अब पो सुहायो, तिमीलाई!" -यति भनेर पूरणले भन्यो र आफ्ना रूपालाई पनि कस्तो कस्तो लाग्यो। पूरणले रूपालाई किस गर्यो। दुबैले किस गर्नसम्म गरे । रूपाले सोधिन्- "तिमीले यस्तो कसैसँग गरेका छौ पहिले ?" “किन एक चोटि भन्छ्यौ, कति चोटि भनेर भन न !" “कति चोटि ?" रूपाले भनिन्। “पचासौँ। म सेक्सलाई खराब कहिल्यै मान्दिनँ। यो समाजले लुकाउन मात्र खोजेको हो। सत्य कुरा छिपाउनुमा के फाइदा ? कतिले कस्ता-कस्ता गरेका छन् !" पूरणले रूपाको दुवै अनारदान समोतर किस गरेपछि भन्योः “मैले भनेको कुरा तिमीलाई कस्तो लाग्यो, रूपा ? ठीक भनें कि भनिन ?" “तिमीले भनेको सत्य हो, पूरण ! मेरो विचार पनि यस्तै छ।" -रूपाले भनिन्। ह्विस्की पिउँदै भन्यो पूरणले- "म सत्य भन्दछु । मेरो बिहेपछि यो सेक्सको सबै स्वतन्त्रता म मेरी स्वास्नीलाई दिन्छु।' यस्तो कुरा सुन्दा रूपा छक्क परिन्। "रूपा ! तिमी पनि जवान केटी छौ। सबैलाई सेक्स मन पर्छ । यति मात्र हो कि तिमीहरू लुकाउन सक्तछौ। मलाई छोएर भन त- तिमीले सेक्सको आनन्द लिएकी छैनौ ?" पूरणलाई अंगालो मारेर रूपाले भनिन्- "जब तिमी यति फ्रेम छौ, त म किन नहुने। पाँच-सातजनासंग मैले पनि सेक्सको आनन्द लिएकी छु।" १८ : लुकेको समाज "स्याबास, तिमीदेखि म कहिले केही छिपाउने छैन। यो मेरो प्रामिस" केही क्षणपछि दुवै टाँस्सिएर सुते। अनि के थियो! सबै चल्दै गयो ! एक, दुई, तीन गरेर । आज किन-किन पूरणमाथि ठूलो विश्वास भयो रूपालाई। धेरै बेर आनन्दमा डुबेर हाँसको रोष्ट खाये। पूरणले भन्यो- “हाम्रो सेक्सको इतिहास कहिले भन्ने त ?" “तिमी जहिले भन्छौ।" रूपाले भनिन् । “तिमीसित सबै नढाँटेर भन्छु भएभरको सबै कुरा ! अनि तिमी पनि है त ?" "प्रोमिस! एक दिन अलि चाँड़े आएर सबै यहीं कुरा गरौंला।" भनी पूरण निस्क्यो। बाँकी भएको ह्विस्की रूपाले दराजमा राखिन् । क्याप्टेन मीनबहादुर खड्काको चिट्ठी आयो। राजू पास भएको सुन्दा उनीलाई निकै खुशी लाग्यो । मनमा क्याप्टेनले शान्ति पाए। अर्को कुरा-राजूको आर्मीमा जाने विचार भएको र आफूले पनि यही चाहेकोमा अब उनको मनको ध्येय पुग्ने भयो भन्ने आशाको टुसो पलायो । क्याप्टेनले आफू रिटायर हुने समय भएकोले एक चोटि राजूलाई बेलायत बोलाउने विचार गरे। अर्मीमा जागीर खानु कम सजिलो कुरो थिएन । सबै कुरा तन्दुरुस्त चाहिने थियो। पूरा छाती भएको, अंग्रेजी राम्रोसँग बोल्न सक्ने, हाइट पनि ठीकको हुनुपर्ने इत्यादि। यो सबै कुरा राजूमा थियो। राजूले अवश्य पनि आर्मीमा काम पाउँछ भन्ने क्याप्टेनलाई ठूलो आशा र भरोसा थियो । यही सब बिचार गरेर क्याप्टेन मीन बहादुरले राजूलाइ चाँड़ै बेलायत झिकाउने फैसला गरे मनमनै। लुकेको समाज : १९  |
Subscribe to:
Posts (Atom)